จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1922

การพักผ่อนนี้เย่หยวนได้นอนหลับยาวไปนานถึงสิบวันสิบคืน

สำหรับเหล่านักยุทธ์อาณาจักรพระเจ้าแล้วพวกเขาทั้งหลายนั้นไม่ต้องนอนหลับก็สามารถพักผ่อนร่างกายได้

แต่ตอนนี้สภาพของเย่หยวนนั้นเหนื่อยหนักจนเกินเยียวยา เขาต้องการหลับให้ลึกเพื่อฟื้นคืนสภาพให้กลับมาสมบูรณ์ดังเดิม

ในวันนี้เย่หยวนได้ตื่นขึ้นมาและพบกับดวงตาคู่โตคู่หนึ่งที่จ้องมองมายังใบหน้าของเขา

พร้อมๆ กับจมูกของหมูที่กำลังถูอยู่กับจมูกของตัวเขา

“หมูสมบัติ? ตงน้อยเข้าการเก็บตัวแล้ว?” เย่หยวนเข้าใจเรื่องราวได้ในทันที

‘อู๊ดๆ!’

หมูสมบัติพยักหน้า กันเป็นสัญญาณบอกว่าเย่หยวนเข้าใจถูก

“นายท่าน ท่านตื่นแล้ว! ตงน้อยได้กินโอสถย้อนฝันพิรุณชำระเข้าไปแล้วและเริ่มเข้าสู่การเก็บตัวภายในโถงบัลลังก์ม่วงเป็นที่เรียบร้อย” หนิงเทียนปิงบอก

เวลาหลายวันมานี้พวกหนิงเทียนปิงได้เฝ้าดูอาการของเย่หยวนอยู่ตลอด

เมื่อได้เห็นเขาตื่นขึ้นมาเช่นนี้พวกเขาทั้งหลายก็ได้แต่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เย่หยวนค่อยๆ ลุกขึ้นพร้อมพยักหน้ารับ “เสียเวลาไปนาน เรามาเริ่มทำธุระสำคัญกันเถอะ”

เซียวเฟิงหรี่ตาลงทันทีที่ได้ยิน “เจ้าคิดอยากทำอะไรต่อ?”

เย่หยวนบอก “เขาว่ากันว่าเทพสวรรค์เปียวหยูได้ตั้งศาลายาสวรรค์ขึ้นโดยใช้การแข่งขันหลอมโอสถเพื่อตัดสินความเก่งกาจของจอมเทพโอสถมิใช่หรือ? เช่นนั้นเราไม่ลองไปดูกันหน่อยเล่า!”

เมื่อเซียวเฟิงได้ยินเช่นนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นขึ้นมาตามพร้อมยกมือตบเข่าฉาดใหญ่ “ไอหย่า ข้านี่โง่จริงๆ ทำไมถึงไม่คิดถึงมันมาก่อนกัน? ด้วยพลังฝีมือของเจ้าแล้วแค่ไปแข่งทุกผู้คนก็คงต้องมาตามหาตัวเราอยากร่วมธุรกิจด้วยแล้ว เรื่องนี้จะชักช้าไม่ได้อีก รีบไปกันเลยเถอะ!”

เย่หยวนยิ้มออกมา “ไม่ต้องรีบร้อน! การหลอมโอสถในครั้งนี้ข้าเองก็ได้ความรู้มามาก รอให้ข้าจัดการทบทวนเรื่องที่ได้พบเจอมาก่อน วันพรุ่งนี้เราค่อยไปที่ศาลายาสวรรค์กัน”

เขาเริ่มทำการนั่งสมาธิเก็บตัวจัดการความรู้และความรู้สึกทั้งหลายที่ได้เจอมาช่วงเดือนนี้

ที่ตงน้อยพูดมานั้นมันไม่มีผิด การหลอมโอสถครั้งนี้มันเป็นสิ่งที่ท้าทายที่สุดแก่เขาตั้งแต่เขาเริ่มชีวิตของนักหลอมโอสถมา

ต่อให้เป็นตอนที่หลอมโอสถท้าทายสวรรค์เมื่อตอนนั้นมันก็ยังไม่เหนื่อยอ่อนเท่าตอนนี้

เย่หยวนใช้เวลาไปกว่ายี่สิบวันเพื่อทำการคาดเดาและวิเคราะห์คุณสมบัติของสมุนไพรแต่ละด้าน พยายามหาข้อผิดพลาดในการคาดเดาของตนและเริ่มทำการวิเคราะห์อนุมานอีกครั้ง

เมื่ออนุมานถึงความเป็นไปได้ต่างๆ จนครบด้านเย่หยวนก็เริ่มทำการตั้งสูตรโอสถ

และเช่นนั้น เวลาก็ผ่านไปได้ถึงหนึ่งเดือน เย่หยวนได้ใช้เวลาทุกวินาทีระหว่างนั้นไปกับการคาดเดาอนุมานต่างๆ อย่างไม่มีพัก

ทำเช่นนั้นแล้วมีหรือที่จะยังไม่เหนื่อยได้?

จนเขาเองก็พึงพอใจกับผลที่ออกมาอย่างมาก

การสามารถหลอมโอสถย้อนฝันพิรุณชำระให้ถึงขั้นเทวะวิญญาณไพศาลได้มันย่อมทำให้เย่หยวนรู้สึกได้ถึงความสำเร็จ

และเรื่องราวในครั้งนี้มันก็ทำให้เขาเข้าใจในคุณสมบัติของสมุนไพรวิญญาณขึ้นอีกมาก

คุณสมบัติด้านยาของสมุนไพรต่างๆ นั้นมันไม่ได้แน่นอนอย่างตายตัว แถมแต่ละด้านยังมีความเกี่ยวพันที่เด่นชัดอยู่เพียงแค่ความเกี่ยวพันนี้มันสุดแสนที่จะซับซ้อนทำให้การอนุมานตามธรรมดาไม่อาจจะสามารถเข้าใจพวกมันได้

แต่หลังจากได้ลองวิเคราะห์และอนุมานมันจริงๆ แล้วเขาก็ได้รับประโยชน์อย่างมหาศาล

แม้ว่าเรื่องนี้มันจะไม่อาจช่วยให้ความรู้ของเย่หยวนบรรลุขึ้นถึงอาณาจักรบรรพกาลได้แต่มันก็ช่วยทำให้พื้นฐานของเขาหนักแน่นขึ้นอย่างมาก

เวลาหนึ่งคืนนั้นจึงได้ผ่านไปอย่างเงียบงัน

ในวันต่อมาเย่หยวนออกจากห้องหลอมโอสถที่เช่าไว้และออกไปจ่ายเงินพร้อมๆ กับเดินทางออกจากแหล่งรวมร้อยสมุนไพร

ห้องหลอมโอสถในแหล่งรวมร้อยสมุนไพรนั้นถูกตั้งขึ้นเพื่อหลอมชั่วคราวหน้าร้านขาย ทำให้ราคาค่าเช่าของมันนั้นค่อนข้างจะสูงเมื่อเย่หยวนอยู่ภายในถึงสี่สิบวันมันจึงทำให้เขาต้องจ่ายไปมากจนรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาในใจ

ขณะที่พวกเขาทั้งหลายกำลังเดินทางออกมาพวกเขาก็ได้พบกับชายรับใช้หนุ่มผู้หนึ่งเดินเข้ามาขวางทางเย่หยวนไว้

ชายผู้นั้นถามขึ้น “ท่านใช่ท่านเย่หยวนหรือไม่?”

ชายหนุ่มมึนงงไปชั่วขณะก่อนจะพยักหน้าตอบกลับไป “ใช่แล้ว ข้าคือเย่หยวน เจ้ามาหาข้ามีเรื่องใด?”

ชายรับใช้บอก “เมื่อสักครู่นี้ได้มีคนส่งสารมาแก่ท่านว่าหากอยากพบกับท่านผู้อาวุโสเจียงหยวนให้ท่านไปยังเรือนสนดำที่ถนนป่าใต้”

เมื่อเย่หยวนได้ยินเช่นนั้นดวงตาทั้งสองของเขาก็เบิกกว้างทันทีก่อนจะตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม “เจ้ากลับไปบอกมันว่าข้าไม่สนใจ”

พูดจบเย่หยวนก็พาคนทั้งหลายเดินจากไปทันที

ด้วยความเข้าใจในแนวคิดแห่งห้วงมิติของเขาในตอนนี้ การจะหนีนั้นมันไม่เคยเป็นเรื่องยากเย็น

เมื่อเจ้าตัวเรือนมาเย่หยวนก็ได้พบกับชายวัยกลางคนผู้หนึ่งกำลังนั่งรินชาอยู่

คนรับใช้ร้องบอก “นายท่าน ข้าพาเย่หยวนมาแล้ว”

ฉินกวนยกมือขึ้นโบกเป็นสัญญาณไล่คนใช้ไป

เย่หยวนหรี่ตาลงมองที่ฉินกวนพร้อมถามขึ้น “เจ้าหรือคือคนที่ใช้พี่เซียวเฟิงมาข่มขู่ข้า?”

คนรับใช้ผู้นี้ได้ออกไปตามหาเย่หยวนอีกครั้งพร้อมบอกเย่หยวนว่าเซียวเฟิงนั้นนับเป็นคนของโถงวาโยขจี

หากเขานั้นไม่ยอมมายังเรือนสนดำแล้วเซียวเฟิงจะต้องไม่ได้ตายดี!

แน่นอนว่าด้วยตำแหน่งอำนาจของเจียวหัวแล้วผู้ดูแลระดับต่ำอย่างเซียวเฟิงย่อมจะไร้ค่าใดๆ ไป

ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายเองก็จะเป็นแค่ผู้ช่วยก็ตาม

เมื่อพลังอำนาจของเจียงหัวแล้วตราบเท่าที่เขาคิดสั่งเขาก็ย่อมสามารถจัดการกับเซียวเฟิงได้อย่างรุนแรงเหลือจินตนาการ

ฉินกวนมองดูเย่หยวนและหัวเราะออกมา “เด็กน้อย เจ้ามันช่างอวดดีจริงๆ! มาถึงบ้านข้าแล้วเจ้ากลับยังกล้าพูดเช่นนี้หรือ?”

เย่หยวนตอบกลับไป “เจียงหัวอยู่ไหนเล่า?”

ฉินกวนยิ้มออกมา “เจ้าไปลบหลู่น้องเจียงหัวและจึงต้องมาพบเจอเรื่องราวเช่นวันนี้ เจ้าหรือเซียวเฟิงมันต้องมีคนตาย! และเมื่อเจ้ามาแล้วมันก็ย่อมหมายความว่าเจ้าเลือกทางแรก”

เย่หยวนมองดูฉินกวนอย่างเย็นเยือก “ด้วยแค่คนอย่างเจ้านี้?”

ฉินกวนยกแก้วชาขึ้นมาดื่มก่อนจะตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม “จะตายอยู่แล้วยังมีหน้ามาอวดดี! หากข้าไม่มีปัญญาจะกำจัดแม้แต่นภาสวรรค์เจ็ดดาวผู้หนึ่งชีวิตการบ่มเพาะของข้านี้จะมีค่าใด”

พูดจบดวงตาของเขาก็เย็นเยือกลงทันทีพร้อมด้วยพลังโลกอันมหาศาลที่พุ่งทะยานครอบไปทั่วเรือน

ฉินกวนนั้นย่อมไม่กล้าจะลงมือกลางถนนที่มาด้วยผู้คน แต่เมื่อเขาสามารถเรียกให้เย่หยวนมาถึงเรือนสนดำนี้ได้แล้วเขาก็ย่อมกล้าที่จะลงมือสังหารอย่างแน่นอน

เย่หยวนมองดูที่อีกฝ่ายราวกับเป็นคนโง่ “เดิมทีข้าแค่คิดจะมากำจัดเจียงหัวทิ้งเสีย เจ้าตัวปัญหานั้น แต่เมื่อมันไม่อยู่เจ้าก็คงได้แต่ต้องโทษตัวเองที่ไม่มีโชคแล้ว”

…………………………