จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1940

‘ครึ้ม ครึ้ม!’

คลื่นพลังจากการหลอมนั้นผ่าลงมาเป็นสายฟ้าเข้ากลางโถง

นั้นทำให้สีหน้าของทั้งเทพสวรรค์เปียวหยูและเย่หยวนเปลี่ยนไปในทันทีตราในฝ่ามือของพวกเขาเริ่มขยับอย่างรวดเร็ว

สายฟ้าอันทรงพลังเหล่านั้นสุดท้ายแล้วมันกลับถูกเทพสวรรค์เปียวหยูและเย่หยวนชักนำไปหาหม้อหลอมแทน

พริบตาต่อมาสายฟ้าก็ลงปะทะเข้ากับหม้อหลอมเจ้าเพลิงประณีตและหม้อหลอมมังกรจรจนส่งคลื่นพลังน่าขนลุกออกมา

“พวกเขา…พวกเขากำลังแย่งทุกข์โอสถกัน!” เซินชางร้องออกมาอย่างตื่นตะลึง

ในฐานะนักหลอมโอสถด้วยกันแล้วพวกเขาย่อมรู้ดีว่าทุกข์โอสถนี้มันรุนแรงเพียงแค่ไหน

ตามหลักการแล้วเมื่อนักหลอมโอสถพบเจ้าเข้ากับทุกข์โอสถพวกเขาจะต้องค่อยๆ ตอบสนองกลับไปอย่างระวังและรอบคอบ

แต่คนทั้งสองนี้กลับดึงเอาทุกข์โอสถมาช่วยหลอมตัวโอสถเสียอย่างนั้น!

และหากแค่ใช้มันช่วยหลอมยังพอว่าแต่ตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนกำลังพยายามแย่งทุกข์โอสถนั้นกันราวกับว่ากลัวว่าจะมีทุกข์โอสถไม่พอเสียอย่างนั้น!

คนทั้งสองนี้มันบ้าคลั่งเกินบรรยาย!

เหล่าผู้อาวุโสทั้งหลายนั้นได้แต่มองดูภาพตรงหน้านี้อย่างตื่นตะลึงไม่อาจจะหาคำใดมาบรรยาย

เมื่อสายฟ้านั้นผ่าลงเข้าสู่หม้อหลอมไปแล้วทางหม้อหลอมก็ยิ่งปล่อยพลังออกมาอย่างหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ จนดูท่าใกล้จะเสียการควบคุมเต็มที

‘แครก!’

ตอนนี้หม้อหลอมมังกรจรของเย่หยวนเริ่มค่อยๆ แตกสลายออก

เซินชางหน้าถอดสีในทันทีที่เห็น “จบแล้ว! พลังจากทุกข์โอสถมันรุนแรงจนเกินไปหม้อหลอมโอสถของเย่หยวนไม่อาจจะรับมันไว้ได้แล้ว แค่พลาดอีกครั้งเดียวหม้อนี้คงระเบิดออกแน่!”

เมื่อซือหยู่และชิงหยุนเห็นเช่นนั้นพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะแสดงใบหน้าตื่นเต้นดีใจออกมาทันที

“ฮ่าๆ เจ้าเด็กคนนี้มันแพ้แล้ว! ไม่มีปัญญาแม้แต่จะควบคุมหม้อหลอมของตนจะมาหลอมโอสถใดได้?” ชิงหยุนหัวเราะขึ้น

แต่เหล่าผู้อาวุโสขั้นยาฟ้าทั้งหลายนั้นได้แต่มองอย่างเงียบงันเพราะพวกเขารู้ดีว่ารอยแตกบนหม้อหลอมของเย่หยวนนี้มันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความไร้ฝีมือใดๆ

แม้ว่าทางฝั่งเทพสวรรค์เปียวอยู่เองก็จะใช้เพียงแค่สมบัตินภาสวรรค์เลิศล้ำเช่นกันแต่ว่าสมบัตินภาสวรรค์เลิศล้ำนี้มันถูกดูแลอย่างดีมานับล้านๆ ปีแน่นอนว่าพลังของมันย่อมเหนือล้ำอย่างที่หม้อหลอมของเย่หยวนไม่อาจต้านทานได้

คลื่นที่คนทั้งสองปล่อยออกมานี้มันคือสุดยอดที่การหลอมโอสถศักดิ์สิทธิ์ห้าดาวจะปล่อยออกมาได้ แน่นอนว่าพลังของทุกข์โอสถที่เกิดขึ้นนั้นมันย่อมเหนือล้ำกว่าที่หม้อหลอมสมบัตินภาสวรรค์เลิศล้ำใดๆ จะรับได้

แม้ว่าหม้อหลอมมังกรจรนี้เองก็จะเป็นสมบัตินภาสวรรค์เลิศล้ำที่ไม่เลว แต่มันก็ยังไม่แข็งแรงพอที่จะต้านทานพลังนี้

แต่ทว่าเย่หยวนนั้นไม่ได้มีท่าทางคิดยอมแพ้แม้แต่น้อยและยังคงตั้งสมาธิควบคุมหม้อหลอมนั้นอย่างเต็มที่พยายามหลอมโอสถต่อไป

เมื่อมังกรทั้งสองด้านบนยังต่อสู้กันต่อไปทุกข์โอสถที่ร่วงลงมาเองก็ยังพุ่งใส่หม้อหลอมโอสถอย่างไม่หยุดยั้ง

หม้อหลอมมังกรจรนั้นยิ่งแตกออกอย่างไม่อาจห้ามได้จนแทบจะแหลกสลายลง

ชิงหยุนนั้นนั่งเฝ้ารอว่าหม้อหลอมนั้นจะระเบิดออกเมื่อใดแต่ไม่ว่าจะรอนานไปเท่าใดหม้อหลอมมังกรจรนี้มันก็ยังไม่แสดงทีท่าว่าจะระเบิดออกมาเลย

“นี่มัน…เกิดอะไรขึ้น? หม้อหลอมโอสถของมันนั้นน่าจะถึงขีดจำกัดมานานแสนนานแล้ว แต่ทำไมมันยังไม่ระเบิดออกอีก?” ชิงหยุนร้องขึ้น

หม้อหลอมมังกรจรนั้นเต็มไปด้วยลายแตกร้าวจนไม่ว่าจะมองอย่างไรมันก็ต้องแตกออกแน่นอน หากดูตามปกติแล้วมันควรจะระเบิดออกไปนานแสนนานแล้วแต่หม้อหลอมนี้มันกลับไม่ยอมที่จะระเบิดออก!

เซินชางบอก “หม้อหลอมโอสถของเขามันได้ถึงขีดจำกัดไปแสนนานแล้ว แต่เย่หยวนนั้นใช้พลังยอดเต๋าของตนเพื่อรักษาสภาพของหม้อหลอมเอาไว้! พลังในการควบคุมหม้อหลอมของเขานี้มันขึ้นไปถึงขั้นไร้เทียมทานแล้ว!”

ซือหยู่และชิงหยุนนั้นหันมองหน้ากันอย่างที่พูดอะไรไม่ออก

เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้พบเจอผู้ที่สามารถควบคุมหม้อหลอมได้แข็งแกร่งถึงปานนี้

เรื่องเช่นนี้มนุษย์สามารถทำมันได้จริงๆ หรือ?”

‘ปัง!’

‘ปัง!’

‘ปัง!’

บนท้องฟ้าสูงนั้นเจ้ามังกรม่วงและมังกรขาวยังคงปะทะกันอย่างดุเดือดคลื่นพลังใดๆ ที่ปล่อยออกมาก็ยิ่งรุนแรงขึ้น

‘ปัง!’

จู่ๆ หลังจากเข้าปะทะกันอย่างรุนแรงอีกครั้งหนึ่งมังกรทั้งสองนั้นก็ได้ร่วงแตกสลายลง!

สองเงาร่างนั้นได้เปลี่ยนกลายเป็นก้อนแสงพร้อมๆ กัน

และในเวลานั้นเองที่ทั้งเทพสวรรค์เปียวหยูและเย่หยวนก็รู้สึกถึงแรงสะท้านเปิดดวงตาทั้งสองขึ้นพร้อมๆ กัน