จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1942

“หึๆ พี่เซินรู้หรือไม่ว่าทำไมผู้อาวุโสเปียวหยูท่านถึงไม่ได้ว่ากล่าวให้ข้าอยู่ต่อเลย?” เย่หยวนถามเซินชางด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย

นั่นทำให้เซินชางแสดงใบหน้ามึนงงออกมาในทันที “นั่นสิ ผู้มากพรสวรรค์ดั่งหยกงามเช่นเจ้า ท่านเปียวหยูไม่น่าจะปล่อยให้หลุดมือง่ายๆ เหตุใด…”

“เพราะเขารู้ดีว่าข้าจะไม่อยู่ เขาจึงไม่คิดจะเปิดปากพูดให้เสียแรง” เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป

เซินชางสะดุ้งตัวขึ้นทันทีที่ได้ยิน ตอนนี้เขารู้แล้วว่าตัวเขานั้นกำลังยุ่งไม่เข้าเรื่องอยู่

คนอย่างเทพสวรรค์เปียวหยูนั้นฉลาดหลักแหลมเพียงใด? แน่นอนว่าเขาย่อมรู้ดีว่าการให้เย่หยวนอยู่ต่อนั้นมันเป็นผลประโยชน์ที่มากมายกับที่แห่งนี้มากเพียงใด

แต่เขานั้นไม่ได้เปิดปากยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดจนสุดท้ายก็เข้าเก็บตัวไป

ดูแล้วเทพสวรรค์เปียวหยูคงมองออกถึงความตั้งใจที่แน่วแน่ของเย่หยวนจึงไม่ได้คิดจะเสียแรงไปกับการพูดจาใดๆ ที่เปล่าประโยชน์

การเปิดปากพูดเรื่องนี้สุดท้ายมันจะมีแต่ถูกปฏิเสธ แล้วจะยังเสียแรงพูดไปเพื่ออะไร?

“พี่เซิน วางใจเถอะ ต่อให้ตัวข้าไม่อยู่ข้าก็ยังเป็นผู้อาวุโสของศาลาโอสถสวรรค์ ความสัมพันธ์ของข้ากับหอมหาสมบัติเองมันก็ไม่มีทางตัดขาดได้ง่ายๆ” เย่หยวนบอกด้วยรอยยิ้ม

…

เมื่อกลับมาถึงเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์เย่หยวนก็เข้าสู่การเก็บตัวในทันที

เขานั้นนำพาสมุนไพรวิญญาณมากมายกลับมาจากยอดเมืองหลวงจักรพรรดิทองวาวและได้เริ่มเข้าสู่การค้นคว้าหาทางสร้างสูตรโอสถครองวิญญาณผสานเต๋าให้แล้วเสร็จ

ประสบการณ์ที่เขาได้มาจากการประลองกับเทพสวรรค์เปียวหยูนั้นมันทำให้เย่หยวนได้เข้าใจสิ่งที่มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลทิ้งไว้ให้ได้มากขึ้นกว่าเก่าและยังเข้าใจถึงวิธีการหลอมโอสถได้ดีขึ้นด้วย

แม้ว่าตอนนี้เขาจะยังไม่อาจขึ้นอาณาจักรบรรพกาลได้แต่วิชาการหลอมโอสถของเขามันก็แข็งแกร่งมากขึ้นกว่าก่อนหน้าอย่างมาก

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นการคิดอยากสร้างสูตรของโอสถครองวิญญาณผสานเต๋าให้สำเร็จมันก็ยังมิใช่เรื่องง่ายดาย

เย่หยวนนั้นใช้เวลาอย่างมากไปกับการอยู่ในศิลาจารึกบัลลังก์พิภพเพื่ออนุมานทดลองทำสูตรอย่างไม่หยุดยั้ง

ในวันนี้จู่ๆ ก็เกิดคลื่นลมแรงมหาศาลพัดขึ้นมาจากทางหอยุทธ์พร้อมด้วยพลังวิญญาณอันมหาศาลที่ถูกดึงและไหลไปในทิศทางนั้น

นั้นทำให้ทั้งเมืองต้องสั่นสะท้าน!

“คลื่นพลังที่รุนแรงเช่นนี้เหมือนว่ามันจะมีใครกำลังบรรลุอยู่!”

“ไม่มีทางมั้ง? คนผู้นี้ต้องบรรลุในระดับใดจึงจะสามารถสร้างความโกลาหลได้รุนแรงปานนี้? ต่อให้เป็นการบรรลุขึ้นอาณาจักรนภาสวรรค์เก้าดาวมันก็คงไม่มีทางสร้างคลื่นพลังที่รุนแรงเช่นนี้ได้ใช่หรือไม่?”

“ต่อให้เป็นอาณาจักรนภาสวรรค์เก้าดาวก็ไม่มีทางทำได้ขนาดนี้ หรือว่า…จะเป็นอาณาจักรเทพถ่องแท้?”

…

ที่ด้านล่างหอยุทธ์ในตอนนี้ต่างมีผู้คนมามุงดูและคาดเดากันไปต่างๆ นานา

ทุกผู้คนต่างทราบกันดีว่าตอนนี้ในเมืองนั้นมันมีนภาสวรรค์เก้าดาวขั้นสุดอยู่เพียงแค่ผู้เดียว

เพราะต่อให้เย่หยวนก็ยังเป็นแค่นภาสวรรค์แปดดาวในตอนนี้ ในเวลาการเก็บตัวแค่ไม่กี่วันเขาคงไม่มีทางบรรลุขึ้นอาณาจักรเทพถ่องแท้ได้

แต่พอคิดไปคิดมาแล้วพวกเขาทั้งหลายก็ไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นไปไม่ได้เสียทีเดียว

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียนี่ก็คือเย่หยวน อะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้เมื่อเป็นเขา

ยิ่งคลื่นพลังนั้นรุนแรงมากขึ้นเท่าใดเหล่าคนทั้งหลายก็ยิ่งเชื่อว่านี่คือการบรรลุของเทพถ่องแท้อย่างไม่ผิดแน่

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์นั้นก็ไม่เคยมีเทพถ่องแท้เกิดขึ้นมาก่อน

ไป๋ตงนั้นไม่ค่อยแสดงตัวออกมาต่อหน้าผู้คนมากมายนักทำให้คนทั้งหลายในเมืองนั้นยังไม่รับรู้ว่าแท้จริงแล้วเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์นั้นมีเทพถ่องแท้สี่ดาวคอยดูแลอยู่

ตอนนี้เมื่อจะมีเทพถ่องแท้คนแรกปรากฏตัวขึ้นแน่นอนว่ามันย่อมกลายเป็นเรื่องใหญ่แสนโกลาหล

จากวันนี้ไปเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์นั้นก็จะได้มีเทพถ่องแท้คอยอยู่ปกป้องดูแลแล้ว

จนในที่สุดคลื่นลมอันรุนแรงทั้งหลายก็ได้พัดผ่านก่อนจะเผยให้เห็นเงาร่างหนึ่งเดินออกมาจากหอยุทธ์

“เป็นเขา! เป็นเขาผู้นั้นจริงๆ นี่มัน… เป็นไปได้อย่างไร?”

“นั่นมันศิษย์ของท่านเย่หยวน ไป๋เฉินมิใช่หรือ? ได้ยินว่าเขานั้นหลอมซับผลวิญญาณเต๋านภาสวรรค์ไปมิใช่หรือ เหตุใดจึงยังสามารถบรรลุขึ้นอาณาจักรเทพถ่องแท้ได้กัน?”

“หรือว่าเรื่องทั้งหลายจะเป็นแค่ข่าวลือ? มีหรือที่ผู้หลอมซับผลวิญญาณเต๋านภาสวรรค์จะสามารถบรรลุใดๆ ได้อีก?”

…

หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง เรื่องราวที่ว่าไป๋เฉินนั้นหลอมซับผลวิญญาณเต๋านภาสวรรค์ไปนั้นมันย่อมมิใช่ความลับใดๆ ในเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์นี้

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียเหล่าผู้คนที่ติดตามเย่หยวนทั้งหลายนั้น รวมไปถึงแม้แต่เจ้าเมืองอย่างโซชูเจียก็ยังพัฒนาพลังฝีมือกันอย่างก้าวกระโดดมีเพียงแค่ไป๋เฉินผู้เดียวเท่านั้นที่เอาแต่ย้ำอยู่กับที่

แน่นอนว่าเมื่อเวลาผ่านไปข่าวลือทั้งหลายนั้นมันก็แทบจะถูกยืนยันด้วยเรื่องนี้