จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1977

“เฮ้อ ราวกับว่าเอาตะกร้าสานไปตักน้ำใช้ ทุกสิ่งอย่างล้วนสูญเปล่าสิ้น! เจ้าหลิวยี่ ครั้งหน้าหากข้าเจอมันอีกข้าจะต้องทำให้มันได้รู้ซึ้ง!” ซงหยูกล่าวขึ้นด้วยท่าทางเจ็บแค้น

ผลลมหายใจลับสวรรค์นั้นเป็นสุดยอดผลวิญญาณที่หายากในฟ้าดิน มันสามารถช่วยย่นเวลาบ่มเพาะให้ผู้คนได้มากมายมันจึงเป็นของที่นักยุทธทุกผู้คนต้องการ

คนอื่นๆ เองก็ได้แต่แสดงสีหน้าท่าทางเจ็บแค้นหัวใจออกมาอย่างไม่อาจทำอะไรได้

“เฮ้อ มันต้องระวังตัวให้มาก อย่าให้ข้าได้เจอมันเชียว!” กั๋วจิงหยางบอก

ทุกผู้คนต่างบ่นไปและกำลังจะหันหน้าเดินทางต่อแต่เย่หยวนกลับพูดขึ้นมา “รอก่อน”

“หืม? พี่เย่ ยังมีเรื่องอะไรหรือ?” ซงหยูถามขึ้นด้วยท่าทางสงสัย

เย่หยวนนั้นไม่ได้ตอบใดๆ กลับไป แต่เขานั้นกลับเดินเข้าไปหาที่ต้นของผลลมหายใจลับสวรรค์ก่อนจะนั่งลงค่อยๆ ปัดฝุ่นดินเผยให้เห็นส่วนรากของต้น

ทุกผู้คนต่างมึนงงไม่มีใครทราบได้ว่าเย่หยวนกำลังทำอะไรอยู่กันแน่

เย่หยวนค่อยๆ ปัดดินและดึงรากของต้นนั้นมันออกมาอย่างเบามือ ก่อนจะยิ้มขึ้นพูด “แม้ว่าจะไม่มีผลลมหายใจลับสวรรค์แล้วแต่เราก็ยังมีรากของมันอยู่”

“ราก? เอารากจากต้นมันไปทำอะไรได้หรือ?” ซงหยูถาม

เย่หยวนตอบ “เพราะว่าผลลมหายใจลับสวรรค์นั้นมันมีฤทธิ์สุดแสนที่จะรุนแรงท้าทายสวรรค์ทำให้มันไม่อาจหลอมรวมเข้ากับตัวสมุนไพรวิญญาณอื่นๆ ได้ แต่เจ้ารากของต้นลมหายใจลับสวรรค์นี้มันเป็นวัตถุดิบหลักที่ใช้ในการหลอมโอสถลมหายใจลับสวรรค์ แม้ว่าฤทธิ์ของโอสถลมหายใจลับสวรรค์จะไม่เทียบเท่ากับผลลมหายใจลับสวรรค์ แต่มันก็ยังจะพอช่วยให้ผู้กลืนกินไปได้รับประโยชน์ไม่น้อย”

เมื่อคนทั้งสี่ได้ยินเช่นนั้นพวกเขาก็แสดงท่าทางตื่นเต้นดีใจออกมา

เพราะเย่หยวนนั้นคือนักหลอมโอสถระดับอาจารย์ การที่เขากล้าพูดเช่นนี้ออกมามันย่อมจะหมายความว่าเขามีประสบการณ์ความรู้ใดๆ มายืนยันได้

“ในโลกหล้านี้แท้จริงแล้วมันยังมีโอสถลมหายใจลับสวรรค์อยู่อีกหรือนี่! เยี่ยมจริงๆ!” หม่าฉางร้องลั่นขึ้นด้วยความยินดี

แต่ทว่าทางซงหยูกลับอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแน่นถามขึ้น “แต่เราจะไปหาสมุนไพรวิญญาณตัวอื่นๆ จากที่ไหนได้ในสนามรบเทพโบราณนี้?”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “พอดีว่าข้านั้นได้พกสมุนไพรติดตัวมาบ้าง สิ่งที่ข้าขาดไปมันก็มีแต่เจ้ารากของต้นมันเท่านั้น ตอนนี้ข้าสามารถหลอมมันได้ทันที”

พูดไปเย่หยวนก็นำหม้อหลอมเจ้าเพลิงประณีตออกมาพร้อมโยนสมุนไพรชนิดต่างๆ ลงไปในหม้อหลอมเจ้าเพลิงประณีตอย่างไม่ยั้งมือ

เมื่อพวกซงหยูเห็นเช่นนั้นพวกเขาทั้งหลายก็ได้แต่ตื่นตะลึงอยู่ในใจ

เหตุใดเย่หยวนจึงต้องนำสมุนไพรติดตัวมามากมายปานนี้?

หรือว่าเขานั้นจะรู้อนาคตและสามารถทำนายได้ว่าจะได้มาพบเจอผลลมหายใจลับสวรรค์ในการเดินทางครั้งนี้?

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียสมุนไพรวิญญาณระดับหกนั้นมันก็มิใช่ผักข้างทางทั่วไป ต่อให้จะเป็นจอมเทพโอสถหกดาวที่เก่งกาจสามารถมานานปีก็ยังไม่อาจจะพกสมุนไพรมากมายขนาดนี้ติดตัวมาได้

ซงหยูและพวกนั้นมีความเข้าใจโลกที่กว้างขวาง พวกเขาย่อมจะรู้ดีว่าเหล่าสมุนไพรที่เย่หยวนนำออกมาแต่ละชนิดนั้นมันเป็นสมุนไพรวิญญาณสุดแสนล้ำค่า

เพียงแค่ว่าพวกเขาทั้งหลายไม่ได้รู้เลยว่าเย่หยวนนั้นเป็นผู้อาวุโสใหญ่แห่งศาลาโอสถสวรรค์ สมุนไพรใดๆ ทั้งหลายนี้มันย่อมจะไม่มีค่ามากมายในสายตาของเย่หยวน

โชคยังดีที่สมุนไพรเสริมต่างๆ ที่ใช้ในการหลอมโอสถลมหายใจลับสวรรค์นี้มันไม่ได้เป็นของที่หายากมากมายนัก ทำให้เย่หยวนพอที่จะนำมันติดตัวไปไหนมาไหนด้วยได้

ในตอนนี้เย่หยวนนั้นไม่ได้มีแค่ความรู้ที่สืบทอดมาจากจอมเทพนิรันดร์ แต่เขายังมีความรู้ที่ได้มาจากมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลด้วย

ในเรื่องของสูตรโอสถทั้งหลายนั้นตัวเขามีมากกว่าใครๆ

และเจ้าโอสถลมหายใจลับสวรรค์นี้เองก็เป็นหนึ่งในนั้น

ด้วยการที่เขาเริ่มตั้งหม้อหลอมลงในทันทีมันจึงทำให้เกิดคลื่นพลังอันลึกลับและรุนแรงแผ่กระจายออกมาจากหม้อหลอม

พวกเขาทั้งหลายนั้นรู้ดีว่าเย่หยวนนั้นเป็นอาจารย์ด้านการโอสถ แต่เมื่อได้เห็นการหลอมโอสถของเย่หยวนนี้ในระยะประชิด เหล่าเด็กแห่งโชคชะตาทั้งหลายต่างอดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

ตระกูลของพวกเขาในยอดเมืองหลวงจักรพรรดิต่างๆ นั้นล้วนมีจอมเทพโอสถหกดาวอยู่บ้าง

แต่เหล่าจอมเทพโอสถหกดาวทั้งหลายนั้นมันไม่มีค่าพอที่จะถือรองเท้าให้แก่เย่หยวนเสียด้วยซ้ำ!

ความแตกต่างนี้ต่อให้พวกเขาจะไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญก็ยังพอมองออกได้

กลิ่นโอสถที่หอมชื่นใจสบายสมองค่อยๆ โชยออกมาทำให้เขาซงหยูทั้งหลายอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นดีใจขึ้น

ตอนนี้ในที่สุดโอสถลมหายใจลับสวรรค์ก็ถูกหลอมขึ้นเป็นเม็ด!

“พี่ซง นี่ของเจ้า”

เย่หยวนขยับมือส่งเม็ดโอสถนั้นพุ่งมาหาซงหยู

ซงหยูที่รับโอสถนั้นเมื่อได้ลองใช้จิตส่งดูเขาก็อดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าลึก “นี่มัน… โอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะวิญญาณไพศาล!”