จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1984

ร่างกายของซัวโม่ในตอนนี้มันส่องแสงสว่างจ้าออกมาราวกับเขาได้กลายร่างเป็นดวงตะวันไป

พลังงานอันเดือดดาลนั้นมันรุนแรงเสียจนแม้แต่ตัวเฟิงเสี่ยวเถียนก็ยังต้องสั่นสะท้านไปทั้งกาย

พลังของวิชานี้มันเหนือล้ำอย่างมหาศาล!

แน่นอนว่าทางซงหยูก็หน้าซีดเผือดลงทันทีที่สัมผัสได้ถึงพลังนั้น สัญชาตญาณของเขานั้นบอกเตือนถึงความอันตรายตรงหน้าอย่างรุนแรง

แน่นอนว่านั่นมันย่อมจะทำให้เขาลงมืออย่างสุดแรงคิดที่จะไล่กดดันเฟิงเสี่ยวเถียนกลับไปเพื่อเปิดช่องหนี

แต่มีหรือที่เฟิงเสี่ยวเถียนจะยอมง่ายๆ?

ตัวเฟิงเสี่ยวเถียนเองก็ปล่อยพลังโลกออกมาจนถึงขีดสุดเข้าปะทะรับมือซงหยูไว้อย่างหนักแน่น ไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้หนีแม้แต่น้อย

ด้วยความที่ฝีมือของทั้งสองนั้นอยู่ในระดับใกล้เคียงกัน การที่จะทิ้งหนีจากกันนั้นมันย่อมมิใช่เรื่องที่จะทำได้ง่ายๆ

ระหว่างนั้นคลื่นพลังจากร่างของซัวโม่ก็ยิ่งเพิ่มพูนสูงขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ร่างกายของเขาแทบกลายเป็นดวงตะวันไปอย่างแท้จริง ส่องแสงสว่างไปทั่วทั้งบริเวณ

ในเวลานี้ตัวเขานั้นดูราวกับเป็นเทพแห่งดวงตะวัน

วิชาที่ต้องใช้เวลาในการรวบรวมพลังเช่นนี้มันจะค่อยๆ ดูดกลืนพลังจากฟ้าดินรอบๆ เข้ามาให้กลายเป็นพลังโจมตี

เพียงแค่ว่าวิชาเช่นนี้มันไม่ค่อยจะมีใครคิดฝึกฝนกัน ด้วยความที่ต้องใช้เวลานานแสนนานใครกันที่จะมารอให้อีกฝ่ายรวบรวมพลังเสร็จสิ้น?

แต่ตอนนี้ด้วยการที่ตัวเขาได้รับการช่วยเหลือจากเฟิงเสี่ยวเถียน ซัวโม่จึงจะมีโอกาสใช้ไม้ตายอันนี้ออกมา

ในเวลานี้ความร้อนรอบๆ ตัวซัวโม่นั้นเพิ่มพูนพุ่งทะยานสูงขึ้นจนแทบจะมอดไหม้ทุกสิ่งอย่างที่อยู่รอบกายให้กลายเป็นเถ้าธุลี

จากนั้นซัวโม่ก็ค่อยๆ เบิกตาลืมขึ้นมองดูไปทางเย่หยวนก่อนจะหัวเราะลั่น “เย่หยวน เจ้าคงรู้สึกว่าตนนั้นช่างไร้พลังใช่หรือไม่เล่า? เจ้า… ได้แต่มองดูผู้คนตายไปต่อหน้าแต่กลับไม่อาจทำอะไรช่วยเหลือพวกเขาได้! เมื่อใดก็ตามที่ยอดตะวันล้างนี้ถูกปลดปล่อยออกไป มันย่อมจะเหนือล้ำกว่าวิชาใดๆ ในระดับเดียวกันสิ้น! ฮ่าๆ!”

คลื่นพลังแนวคิดแห่งไฟที่รุนแรงนั้นมันทำให้ฟ้าดินสั่นสะท้าน

ซงหยูหน้าซีดเผือดเพราะรู้สึกได้ถึงความตายที่ใกล้เข้ามาเยือน

“ขอบคุณที่ลำบากพี่เฟิง ที่เหลือปล่อยให้ข้าจัดการเอง!” ซัวโม่ร้องบอก

เฟิงเสี่ยวเถียนได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะเลาะขยับร่างหนีออกมาจากซงหยูทันที

“หึ วิชานี้ของพี่ซัวช่างเหนือล้ำนัก!” เฟิงเสี่ยวเถียนบอก

ซัวโม่ยิ้มรับก่อนจะดันฝ่ามือออกมาปล่อยคลื่นพลังตะวันอันร้อนแรงนี้ไปใส่ซงหยู

ซงหยูนั้นย่อมคิดอยากจะหนีแต่มันราวกับว่าพื้นที่โดยรอบถูกแนวคิดแห่งไฟเผาล้างไว้ทำให้ร่างกายของเขาไม่อาจขยับเขยื้อนได้แม้แต่น้อย

เจ้ายอดตะวันล้างนั้นค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ซงหยูขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ใบหน้าของซงหยูยิ่งซีดขาวลง

จะให้เขายอมมาตายเช่นนี้มันย่อมจะไม่มีทาง

แต่ด้วยเวลาอันกระชั้นชิดทำให้เขาใช้ได้เพียงวิชาดาบที่แข็งแกร่งที่สุดของตนออกมา แต่เขาก็ไม่ทราบเหมือนกันว่ามันจะลดพลังของเจ้าดวงอาทิตย์ตรงหน้านี้ไปได้สักเท่าไหร่

เขานั้นใช้ปราณเทวะทั้งร่างออกมาพร้อมชักดาบฟันไปด้านหน้าอย่างเต็มแรง

“ดาบเจ็ดยอดไร้สุด!”

ซงหยูร้องบอกพร้อมฟาดดาบออกมาอย่างรุนแรง

เมื่อได้เห็นเช่นนั้นซัวโม่ก็หัวเราะขึ้นมาด้วยท่าทางเย้ยหยัน “มดปลวกคิดมาหยุดตะวัน ไปตายเสียเถอะ!”

แม้ว่าซงหยูนั้นจะมีพลังดาบที่รุนแรงเพียงใดแต่เขาก็ย่อมจะไม่อาจชักนำพลังของฟ้าดินมาใช้ได้มากมายได้ในเวลาแค่เสี้ยววินาทีทำให้ดาบของเขานี้ย่อมจะไม่อาจเทียบเคียงกับยอดตะวันล้าง

ต่อหน้ายอดตะวันล้างนั้นดาบเจ็ดยอดไร้สุดของซงหยูมันก็เป็นได้เพียงแค่การละเล่นของเด็กๆ

ตอนนี้ใบหน้าของซงหยูนั้นเปี่ยมไปด้วยความสิ้นหวังอย่างถึงที่สุดเขาได้รับรู้ด้วยตัวเองแล้วว่าดาบเจ็ดยอดไร้สุดของเขานั้นมันไม่อาจต้านทานใดๆ ยอดตะวันล้างได้เลย

แต่ในวินาทีที่ยอดตะวันล้างปะทะเข้ากับดาบเจ็ดยอดไร้สุดนั้นมันกลับมีคลื่นพลังอีกสายหนึ่งพุ่งเข้ามาจากระยะไกลและมาถึงในทันที!

‘ปัง!’

พื้นดินสั่นสะเทือน ขุนเขาสั่นไหว

แม้แต่ตัวเทพถ่องแท้อย่างซงหยูก็ยังไม่อาจยืนได้มั่น

เจ้ามารกระดูกทั้งหลายนั้นถูกคลื่นพลังอันแสนรุนแรงนี้เป่าทำลายล้างจนกลายเป็นฝุ่นผง

ซัวโม่นั้นเป็นคนแรกที่ได้รับผลกระทบจากมันจนต้องกระอักเลือดออกมาพร้อมปลิวลอยลิ่วไปด้านหลังจนชนเข้ากับเนินเขาที่ด้านหลังร่างของเขาจึงจะหยุดลง

เขานั้นมองดูเย่หยวนที่ค่อยๆ เดินกลับออกมาจากซากมารกระดูกทั้งหลายด้วยความคิดไม่อยากเชื่อสายตา

ดาบนี้เป็นของเย่หยวน?

“นี่มัน… เกิดอะไรขึ้นกัน?”