จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2003

ภายในจวนเจ้าเมืองนั้นบรรยากาศของมันไม่ได้ดีขึ้นมาแม้แต่น้อย แม้ว่าสามเทพถ่องแท้ที่มาจะตายไปจนสิ้นแล้วก็ตาม

กลับกัน สภาพในตอนนี้มันกลับอึดอัดเสียยิ่งกว่าเก่า

“นายท่าน นี่มัน… จะนับว่าเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์แล้วเป็นกบฏแล้วหรือ?” เจ้าเมืองโซชูเจียถามขึ้นมาด้วยท่าทางอึดอัด

แน่นอนว่าด้วยโอสถวิเศษของเย่หยวนโซชูเจียย่อมจะสามารถกลับมาหายเป็นปกติได้

แต่ในฐานะของเจ้าเมืองใต้การปกครองของยอดเมืองหลวงจักรพรรดิห้าสวรรค์นั้นความชื่นชมและหวาดกลัวที่เขามีต่อเบื้องบนนั้นมันจึงยิ่งใหญ่กว่าคนทั้งหลายมากมายหลายเท่า

นี่คือความชื่นชมและหวาดกลัวที่สะสมมานานปี ไม่มีทางใดเลยที่มันจะจางหายไปได้อย่างง่ายดาย

เย่หยวนนั้นสังหารลูกสาวของเทพสวรรค์พร้อมด้วยทหารเกราะดำอีกนับร้อยที่มา ในหมู่ทหารนั้นมันยังมีระดับผู้บังคับบัญชาเทพถ่องแท้อยู่หลายคน

การลงมือครั้งนี้ของเย่หยวนมันบ้าคลั่งเกินไป

และสิ่งเดียวที่ทุกผู้คนหวาดกลัวในเวลานี้มันก็คือการล้างแค้นของเทพสวรรค์

เทพสวรรค์นั้นคือตัวตนที่เหนือล้ำในสายตาของทุกผู้คน

ต่อให้เย่หยวนจะเป็นเทพถ่องแท้ที่เก่งกาจเพียงใดมันก็ไม่อาจจะยืนหยัดต่อหน้าเทพสวรรค์ได้อย่างแน่นอน

เย่หยวนนั้นมีพลังฝีมือที่เหนือล้ำอย่างไม่ต้องสงสัย สามารถฆ่าสังหารหลู่ซือยีที่บรรลุสำเร็จแนวคิดแห่งธาตุทั้งห้าได้ แต่ต่อหน้าเทพสวรรค์แล้วเย่หยวนก็ย่อมจะไม่อาจต่อต้านได้แม้แต่กระบวนท่า

เย่หยวนที่ได้ยินเช่นนั้นจึงหัวเราะขึ้นมา “กบฏ? เราไปยอมก้มหัวให้ผู้คนตั้งแต่เมื่อใดกัน จะเรียกว่ากบฏได้อย่างไร?”

เขาไม่เคยคิดว่าตนนั้นเป็นคนของใคร แน่นอนว่าการขึ้นมารับตำแหน่งผู้ตรวจการเองมันก็แค่เพื่อที่จะดูแลสิบเมืองสันเขาใต้ให้ง่ายดายขึ้นเพื่อจะได้ดูแลเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์

ด้วยนิสัยของเย่หยวนแล้วมีหรือที่เขาจะยอมก้มหัวรับใช้ใคร?

ต่อให้อีกฝ่ายจะเป็นเทพสวรรค์เย่หยวนก็ย่อมจะไม่มีทางยอมก้มหัวรับใช้อีกฝ่าย

“แต่พี่ใหญ่ เมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์เรานั้นมันไร้ซึ่งเทพสวรรค์ใดๆ หากเทพสวรรค์หลู่เหยียนผู้นั้นมาหาเรื่องแล้วจริงๆ เราจะตอบกลับไปอย่างไร?” อิ้งหมัวหู่พูดขึ้นมา

เพราะในเวลานี้ตัวเขาเองก็รู้สึกกดดันอย่างมาก

“ใช่แล้ว พวกเราทั้งหลายนั้นล้วนเป็นเพียงมดปลวกใต้เท้าของเทพสวรรค์ นายท่าน ท่านนั้นมีพลังฝีมือที่เก่งกาจพวกเราย่อมรู้ดี แต่สุดท้ายในเวลานี้ท่านก็ยังก้าวขึ้นไปไม่ถึงอาณาจักรเทพสวรรค์” หนิงเทียนปิงเองก็กล่าวขึ้นมาด้วยท่าทางกังวล

“อาจารย์ ท่านเป็นผู้อาวุโสใหญ่แห่งศาลาโอสถสวรรค์มิใช่หรือ? หากท่านใช้นามนี้ไปกล่าวเชิญเทพสวรรค์มาเล่า? พวกเขาอาจจะพอเห็นแก่หน้าท่านมาช่วยก็ได้นะ?” ไป๋เฉินเสนอ

คำพูดของเขานี้มันทำให้ผู้คนทั้งหลายต้องเบิกตากว้าง

เพราะตำแหน่งของผู้อาวุโสใหญ่แห่งศาลาโอสถสวรรค์นั้นมันเหนือล้ำสูงส่ง

ต่อให้เป็นเทพสวรรค์ก็อาจจะพอเห็นแก่หน้าเขาก็ได้

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียมีใครบ้างจะกล้าบอกว่าวันหน้าเย่หยวนจะไม่กล้าเป็นยอดจอมเทพโอสถระดับสูงได้?

แต่เย่หยวนกลับส่ายหัวออกมา “พวกเจ้าก็คิดกันมากไป ไม่ว่าศาลาโอสถสวรรค์มันจะยิ่งใหญ่ปานใดสุดท้ายมันก็ยังเป็นแค่องค์กรของเทพถ่องแท้ จอมเทพโอสถหกดาว ตัวตนอย่างเทพสวรรค์นั้นมีใครบ้างที่มิใช่ยอดคนอันเย่อหยิ่ง? มีหรือที่พวกเขาเหล่านั้นจะลดตัวมาเป็นยามเฝ้าหน้าบ้านให้แก่ข้า?”

เรื่องเช่นนั้นมันย่อมจะไม่มีทางเกิดขึ้นได้จนทำให้ทุกผู้คนต่างก็หมดหนทางที่จะทำอะไร

ชื่อของเทพสวรรค์นั้นมันเหนือล้ำจนเกินไป ทำให้พวกเขาทั้งหลายนั้นไม่อาจจะกล้าหายใจ

ความเงียบงันจึงเข้าปกคลุมทั้งโถงอีกครั้ง

แต่สภาพเช่นนี้มันไม่ได้เกิดขึ้นแค่ภายในจวนเจ้าเมือง แต่รวมไปถึงทุกหย่อมหญ้าในเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์

แม้ว่าตอนนี้กำลังของคนในเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์มันจะเหนือล้ำกว่าก่อนหน้านี้อย่างมากก็ตาม

แต่เมื่อเอาไปเทียบกับยอดเมืองหลวงจักรพรรดิแล้วมันก็ยังไม่อาจจะเทียบเคียงใดๆ กันได้

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นคนที่ตัดสินใจเดินทางออกจากเมืองไปมันก็มีจำนวนไม่มากมายอย่างที่ควร

ตอนนี้เหล่าคนส่วนมากยังคงเลือกที่จะอยู่ในเมืองต่อไป

เย่หยวนสังหารคนทั้งสามนั้นด้วยความโกรธเคือง พวกเขาทั้งหลายนั้นย่อมรู้ดีว่าความโกรธเคืองนี้มันมีที่มาจากเด็กหนุ่มผู้นั้น

เจ้าหนุ่มที่ไม่มีใครคิดสนใจอย่างเจียงหมิง