จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2009

หลู่เหยียนนั้นโกรธแค้นจนหน้าแดงก่ำ ตั้งแต่ที่เขาก้าวขึ้นมาถึงอาณาจักรเทพสวรรค์มันยังไม่เคยมีใครกล้าดูถูกว่ากล่าวเขาถึงขั้นนี้

แต่คำพูดที่ออกมาจากปากเย่หยวนนี้มันกลับเรียกเขาว่าผู้สมองมีปัญหา

การขัดขืนเทพสวรรค์นั้นมันเป็นโทษทัณฑ์อันสูงสุด!

ดวงตาทั้งสองของเขานั้นหรี่เล็กลงมองพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก “โอหัง! คำพูดของเทพสวรรค์นั้นคือความศักดิ์สิทธิ์! บอกให้เข้าไปตาย เจ้าก็ต้องตาย! คิดกล้าขัดขืนเทพสวรรค์ผู้นี้ต่อให้วันนี้เจ้าคิดอยากตาย ข้าก็จะมิให้เจ้าได้ตาย!”

ที่ด้านข้างเติ้งหยุนไซก็กล่าวเสริมขึ้น “พี่หลู่เหยียน จะยังไปพูดคุยกับมันเพื่อการใด? รีบจัดการจับมันมาบดกระดูกหลอมวิญญาณเสียเถอะ ดูว่ามันจะยังมีหน้ามาโอหังอีกหรือไม่!”

เมื่อเย่หยวนได้ยินใบหน้าของเขาก็แสดงท่าทางเย้ยหยันออกมาอย่างเต็มที่ “บดกระดูก? หลอมวิญญาณ? แผนการของเจ้าคนหลงตัวเองนี่มันช่างโหดเหี้ยมดีจริงๆ!”

เติ้งหยุนไซหัวเราะตอบกลับ “ทำไมเล่า? กลัวก็เป็นหรือ? เปล่าประโยชน์! ต่อหน้าเทพสวรรค์อย่างเราเจ้ามันก็เป็นได้แค่มดปลวก! ที่สำคัญตอนนี้ยังมีเทพสวรรค์ยืนอยู่ตรงหน้าเจ้าถึงสามคน! ไม่ว่าเจ้าจะมีลูกไม้ใดมันก็ไร้ค่า! แต่… การที่ทำให้พวกเราทั้งสามต้องลงมาจัดการเรื่องราวด้วยตัวเองเช่นนี้ เจ้าควรจะภูมิใจในจุดนั้นไว้เสียเถอะ!”

ในสายตาของเติ้งหยุนไซแล้วการที่เทพถ่องแท้สามดาวตัวน้อยผู้หนึ่งก่อเรื่องราวจนทำให้พวกเขาทั้งสามต้องลงมาจัดการเองเช่นนี้มันเป็นอะไรที่สมควรยึดถือไว้ภูมิใจแล้ว

ตำแหน่งของเทพสวรรค์นั้นมันยิ่งใหญ่ปานใด?

ปกติเวลาแล้วพวกเขาทั้งหลายไม่คิดจะหันมาสนใจเรื่องราวของเทพถ่องแท้ตัวน้อยเช่นนี้แน่

แต่วันนี้พวกเขากลับต้องเดินทางลงมาเอง

เมื่อเหล่านักยุทธในเมืองได้เห็นเย่หยวนยืนปะทะคารมกับเทพสวรรค์อย่างไม่หวาดหวั่น พวกเขาแต่ละคนต่างแทบวิญญาณหลุดออกจากร่าง

“นั่นมันคือเทพสวรรค์เลยนะ! ท่านเย่หยวนไม่กลัวจะไปทำให้พวกเขาไม่พอใจเลยหรือ?”

“ท่านเย่หยวนนั้นยอมหักไม่ยอมงอเราก็รู้กันดี! หากตัวข้าไปยืนอยู่ต่อหน้าเทพสวรรค์เช่นนั้นบ้างแล้วขาข้าคงไม่อาจมีแรงมากพอจะยืนได้ไหว”

“ข้าล่ะกลัวแทนท่านเย่หยวนจริงๆ! แม้ว่าข้าจะรู้ดีว่าท่านนั้นมีแผนลับไว้เสมอแต่ข้าก็ยังไม่อาจนึกได้จริงๆ ว่ามันคือแผนการใดถึงจะสามารถรับมือกับเทพสวรรค์ได้”

…

หากจะบอกว่าพวกเขาทั้งหลายไม่กังวลมันก็คงเป็นการโกหก

แม้ว่าก่อนหน้านี้ไม่นานเย่หยวนจะได้สร้างปาฏิหาริย์ขึ้น สังหารล้างบางกองทัพเทพถ่องแท้นับพันๆ ไปด้วยตัวคนเดียว แต่ผู้ที่อยู่ตรงหน้าของเขาตอนนี้มันคือเทพสวรรค์!

เทพถ่องแท้นับพันๆ มันอาจจะฟังดูน่าหวาดกลัวแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเทพสวรรค์แล้วพวกเขาก็เป็นได้แค่กระดาษเปล่า

ต่อให้จะเป็นแค่เติ้งหยุนไซคนเดียวเขาก็คงสามารถจัดการเทพถ่องแท้นับพันๆ นั้นลงได้อย่างไม่ยากลำบากใดๆ แม้แต่น้อย

นั่นมันคือความแตกต่างของเทพสวรรค์และเทพถ่องแท้!

ความแตกต่างในระดับที่ไม่อาจใช้จำนวนมาแทนที่ได้

แต่เย่หยวนนั้นสร้างปาฏิหาริย์ขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าทำให้เหล่าชาวเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ต่างเชื่อมั่นในตัวของเขา

และความมั่นใจนั้นมันทำให้พวกเขาทั้งหลายเกิดห่วงความปลอดภัยของเย่หยวนขึ้นมา พร้อมๆ กันนั้นมันก็ยังทำให้เกิดความตื่นเต้นว่าเบื้องหน้ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เมื่อเย่หยวนได้ยินคำของเติ้งหยุนไซเขาก็แทบจะหลุดหัวเราะออกมา

“เทพสวรรค์นั้นเก่งกาจมากหรือ? แผนการของข้านั้นมันเหนือล้ำกว่าที่สมองน้อยๆ ของพวกเจ้าจะคิดตามได้”

หลู่เหยียนหรี่ตาลงอย่างเย็นเยือก “มันจะเก่งกาจปานใดอีกไม่นานเจ้าก็จะได้รู้! เจ้าแผนการโง่ๆ ของเจ้านั้นมันไม่มีค่าใดๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าความแข็งแกร่งที่แท้จริง”

ตอนนี้ความอดทนใดๆ ที่ตัวเขามีนั้นมันถูกเย่หยวนทำลายลงสิ้น

เขานั้นคิดว่าการที่ตัวเขาลงมาจัดการเรื่องราวเองมันจะทำให้เย่หยวนต้องหวาดกลัว ทำให้เย่หยวนสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัวเต็มหัวใจ ทำให้เขาต้องก้มหัวลงแทบพื้นร้องขอชีวิต

แต่เรื่องใดๆ เช่นนั้นมันไม่เกิดขึ้นเลย!

ไม่เพียงเท่านั้นแต่คำพูดของเย่หยวนแต่ละคำยังทำให้ตัวเขาแทบกระอักเลือด

ตอนนี้คลื่นพลังเทพสวรรค์จากร่างของหลู่เหยียนจึงได้พุ่งเข้ามาหมายจับเย่หยวนไว้ด้วยฝ่ามือ

เย่หยวนนั้นยังคงมีใบหน้าเรียบเฉยและไม่มีท่าทีจะลงมือทำสิ่งใด

หลู่เหยียนที่เห็นเช่นนั้นจึงได้หัวเราะลั่นออกมา “ปากเก่งเสียจริง แต่สุดท้ายเจ้าก็ยังยอมงอมืองอเท้ารับความพ่ายแพ้มิใช่หรือ?”

แต่ในเวลานั้นเองที่มิติเบื้องหน้าระหว่างตัวเย่หยวนและหลู่เหยียนกลับเกิดรอยแตกขึ้น

คลื่นพลังเทพสวรรค์ที่มิใช่พลังของเขาปะทุออกมาจากภายในพร้อมด้วยฝ่ามือหนึ่งที่ซัดออกมาปะทะเข้ากับฝ่ามือของเขา

‘ปัง!’

หลู่เหยียนต้องถอยไปไกลก่อนจะเงยหน้ามามองชายหนุ่มชุดขาวนั้นด้วยใบหน้าสุดแสนตื่นตกใจ

“เทพสวรรค์… สองดาว!” หลู่เหยียนร้องขึ้นอย่างตกตะลึง

เติ้งหยุนไซและไต้ชุนห่าวเองก็เบิกตากว้างไม่แพ้กันด้วยความตื่นตกใจกับการปรากฏกายของชายหนุ่มผู้นี้

เมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์นั้นมันไปมีเทพสวรรค์ตั้งแต่เมื่อใดกัน?

หลู่เหยียนร้องบอกขึ้นแก่ไป๋ตงด้วยคิ้วที่ขมวดแน่น “เจ้าผู้นี้ เทพสวรรค์ผู้นี้เป็นผู้นำแห่งยอดเมืองหลวงจักรพรรดิห้าสวรรค์ วันนี้ข้าเดินทางมาเพื่อจัดการเรื่องราวในเขตแดนตนเอง โปรดอย่าได้มายุ่ง!”