จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2056

หลัวเทียนฉีนั้นมองดูเย่หยวนอย่างไม่คิดอยากเชื่อจนคิดว่าตัวเองอาจจะได้ยินผิดไปเสียด้วยซ้ำ

ในเวลานี้เย่หยวนกลับยังคิดไล่เขาให้ไสหัวไป?

ตอนนี้มันมิใช่แค่หลัวเทียนฉีแต่เหล่าผู้คนทั้งหลายก็ได้แต่มองดูเย่หยวนอย่างมึนงง

“ปรมาจารย์เย่ ข้าว่าท่านคงยังไม่เข้าใจสถานการณ์ใช่ไหม? หากหอมหาสมบัติพ่ายลงแล้วท่านคิดว่าตนจะยังอยู่สบายๆ ในเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์นี้ได้หรือ? หากไม่มีการปกป้องการหอมหาสมบัติแล้วเทพสวรรค์ดันหยู่ท่านย่อมจะเล็งเป้ามาที่ท่านเป็นคนแรกแน่!” หลัวเทียนฉีกล่าว

เขานั้นคิดว่าต้องอธิบายสถานการณ์ให้แก่เย่หยวนฟังไม่เช่นนั้นแล้วเย่หยวนอาจจะยังคิดว่าตนเองเป็นสุดยอดปรมาจารย์เหนือฟ้าดิน

เย่หยวนมองดูที่หลัวเทียนฉีก่อนจะกล่าวขึ้น “เจ้าพูดมากปากเหม็น! ข้าสั่งให้เจ้าไสหัวไป ไม่ได้ยินหรือ?”

หลัวเทียนฉีหัวเราะลั่นขึ้นเมื่อได้ยิน “ดีๆ! เมื่อถึงวันที่เจ้าจะกลายเป็นหมาข้างถนนแล้วข้าจะมาดูว่าเจ้ายังมีท่าทางโอหังเช่นนี้หรือไม่! ถึงเวลานั้นเจ้าอย่าได้มาคิดเสียใจทีหลังแล้วกัน!”

พูดจบหลัวเทียนฉีก็หันหน้าจะเดินกลับออกไป

“เดี๋ยว!” เย่หยวนตะโกนไล่หลัง

หลัวเทียนฉีหยุดเท้าลงก่อนจะหันหน้ากลับมาหาเย่หยวนด้วยรอยยิ้ม “อะไร? เจ้าเสียใจกับความคิดของตนแล้ว? แต่มันสายไปแล้ว!”

เย่หยวนกล่าวออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ข้าบอกให้เจ้า ‘ไสหัว’ เจ้าไม่ได้ยินหรือ?”

หลัวเทียนฉีที่ได้ยินเช่นนั้นก็หน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที “เจ้า! เจ้ากล้าคิดเหยียดหยามข้า? ข้าหลัวเทียนฉีเป็นคนตระกูลหลัว! เจ้าคิดจะประกาศสงครามกับตระกูลหลัวข้าหรือ?”

เย่หยวนหรี่ตาลงมองพร้อมปล่อยคลื่นพลังสะท้านฟ้าดินลงกดทับร่างของหลัวเทียนฉี

ตุบ!

หลัวเทียนฉีถูกเย่หยวนกดร่างลงกับพื้นอย่างไม่มีแรงขัดขืนได้

ที่ด้านข้างทั้งหยุนยี่และเหล่าเทพถ่องแท้ทั้งหลายต้องเบิกตากว้างมองดูภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึง

เรื่องวิชาโอสถของเย่หยวนนั้นย่อมเป็นที่รู้กันดี พวกเขาทั้งหลายนั้นยอมรับมันอย่างสุดตัว

แต่พวกเขานี้ไม่ได้รับรู้เลยว่าวิชายุทธของเย่หยวนเองก็เก่งกาจมากมายปานนี้

แม้ว่าหลัวเทียนฉีนั้นจะเป็นแค่นภาสวรรค์แต่หากคิดจะกดอีกฝ่ายให้จมดินด้วยแค่พลังกดดันเช่นนี้ เหล่าจอมเทพโอสถหกดาวทั้งหลายย่อมไม่อาจจะทำได้

เย่หยวนนั้นไม่ได้มีนิสัยก้าวร้าวใดๆ หากไม่คิดอยากได้เขาเป็นอาจารย์ก็ไปเสียไม่มีใครว่าใดๆ

แต่หลัวเทียนฉีผู้นี้กลับแสดงท่าทีอวดดีใช่ชื่อตระกูลหลัวมาขู่ว่า หลัวเทียนฉีนั้นคิดว่าเย่หยวนเป็นพวกยอมคนมากหรือ?

ต่อให้เย่หยวนจะเป็นโพธิสัตว์เขาก็ยังมีความโกรธได้เช่นกัน

“เจ้าไม่พอใจสิ่งใดก็เอาไปพูดลับหลังข้า มาพูดต่อหน้าข้าเช่นนี้เจ้าย่อมจะรู้ตัวว่าผิด จากตรงนี้ไปเจ้าจงเอาหัวไสพื้นจนไปสุดประตูเข้าเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ หากข้ายังได้ยินคำพูดหยาบคายจากปากเจ้าอีกเจ้าจะไม่ต้องได้กลับไปไหนแล้ว อย่าคิดว่าข้าไม่กล้า ไม่เช่นนั้นจะลองดูก็ย่อมได้” เย่หยวนบอก

พูดจบเย่หยวนก็คลายแรงกดดันออกทำให้หลัวเทียนฉีรู้สึกราวกับว่าได้ยกภูเขาออกจากอก

ไม่ว่าตัวเขาจะโอหังสักเพียงใดเขาเองก็ไม่กล้าเอาชีวิตมาเสี่ยงแน่ เขาจึงได้แต่ต้องเอาหน้าไถพื้นกลิ้งตัวออกไปยังทางออกเมือง

“เทียนปิง เจ้าไปส่งมันเสีย หากมันยังกล้าปากมากใดๆ สังหารได้ทันที!” เย่หยวนสั่งหนิงเทียนปิงที่อยู่ข้างกาย

หนิงเทียนปิงได้แต่หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะขานรับ “ขอรับนายท่าน!”

หนิงเทียนปิงนั้นเดินมองดูหลัวเทียนฉีไปอย่างไม่คิดสงสารใดๆ

การจะกล้ามาวางท่าต่อหน้านายท่านของเขาเช่นนี้ แน่นอนว่ามันต้องเตรียมใจจะถูกนายท่านเขาตบหน้าให้ด้วย

เจ้าหมอนี่มันไม่ได้มีพลังฝีมือใดๆ เป็นของตนเองแต่กลับกล้ามาอวดอ้างตัว ไม่เข้าใจเสียจริงๆ ว่าไปเอาความคิดผิดๆ เช่นนั้นมาจากไหน

นายท่านของเขานั้นกล้าจะท้าทายแม้แต่เทพสวรรค์ดันหยู่ มีหรือที่จะมาเกรงกลัวใดๆ ตระกูลนภาสวรรค์อย่างตระกูลหลัวน้อยๆ ของเขา?

ต่อให้ต้นตระกูลบรรพบุรุษเจ้ามามันก็ไม่ต่างกัน!

นั่นทำให้เวลานี้คนทั้งหลายเงียบเป็นเป่าสากมันยังจะมีใครกล้ามาวางท่าต่อหน้าเย่หยวนอีกเล่า?

ในเวลานี้เย่หยวนจึงได้ค่อยๆ กล่าวขึ้นอีกครั้ง “ข้ารู้ดีว่าพวกเจ้าทั้งหลายนั้นคิดว่าเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์นี้ใกล้พินาศเต็มทีและคิดว่าข้าคงต้องรับพวกเจ้าเข้าไปเพื่อหวังเอาตัวรอด แต่ทว่า… พวกเจ้าคิดเยอะเกินไปแล้ว! ก่อนหน้าที่งานชุมนุมโอสถเมฆาข้าก็ได้บอกไปแล้วว่าหากอยากให้ข้ารับพวกเจ้าเป็นศิษย์พวกเจ้าจะต้องรับการทดสอบจากข้าไป ข้าให้โอกาสพวกเจ้าแล้วแต่พวกเจ้าทั้งหลายกลับไม่รักษามันเอง เพราะฉะนั้นหยุนยี่และหยางซวนอยู่ต่อ คนที่เหลือไปได้!”

หยุนยี่สั่นสะท้านไปทั้งกายเมื่อได้ยินคำนั้นก่อนจะมองดูเย่หยวนอย่างตกตะลึง