จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2061

มันย่อมเป็นเรื่องแน่นอนว่าเหล่าตระกูลโบราณทั้งเจ็ดนี้จะไม่มีทางยอมช่วยหอมหาสมบัติโดยไม่หวังผลตอบแทน

เพราะเดิมทีแล้วเหล่าตระกูลทั้งเจ็ดนี้ไม่ได้คิดสนใจเรื่องราวความขัดแย้งในโลกหล้าใดๆ

ในเวลานี้เมื่อพวกเขาก้าวออกมา มันก็ย่อมจะหมายถึงว่ามีสิ่งที่พวกเขาต้องการปรากฏขึ้น

และสิ่งที่ล่อลวงคนทั้งหลายออกมายังฉากหน้าในครานี่มันก็คือสูตรโอสถในมือเย่หยวน!

ก่อนหน้านี้เย่หยวนย่อมจะได้ตกลงเงื่อนไขกับตระกูลใหญ่ทั้งเจ็ดไว้แล้วว่าตราบเท่าที่ทางพันธมิตรแดนใต้คิดยอมแพ้ เขาก็ย่อมจะมอบสูตรโอสถใหม่ทั้งหลายนี้ให้แก่ทั้งเจ็ดตระกูล โดยส่วนแบ่งของแต่ละตระกูลนั้นคือตระกูลละสองสูตร

แน่นอนว่าเย่หยวนเองก็ย่อมจะไม่ปล่อยให้เทพสวรรค์เจาหยวนต้องทำงานฟรีด้วยแน่

เป่ยถังค่อยๆ หยิบสูตรนั้นขึ้นมาส่องดูด้วยท่าทางราวกับได้มหาสมบัติมาไว้ในมือ

เพราะสูตรโอสถนี่มันจะยิ่งทำให้รากฐานของตระกูลเขานั้นมั่นคงแข็งแกร่ง!

มีหรือที่เป่ยถังลี่จะไม่ซาบซึ้ง?

“หึ สหายเย่นั้นช่างยึดมั่นรักษาคำพูด! ก่อนที่ข้าจะเดินทางมาครั้งนี้ผู้นำตระกูลได้บอกมาแล้วว่าในวันหน้าให้เจ้านั้นได้เป็นผู้อาวุโสทรงเกียรติของตระกูลเป่ยถังเรา เจ้าเก็บเหรียญนี้ไว้เถอะ หากวันหน้ามีใครคิดกล้าลบหลู่สหายเย่แล้วมันจะต้องกลายเป็นศัตรูกับตระกูลเป่ยถังเรา!”

พูดจบเป่ยถังลี่ก็ไม่คิดสนใจว่าเย่หยวนจะตอบรับหรือไม่อย่างไรรีบยัดเหรียญตราเข้ามายังมือของเย่หยวนทันที

เหล่าตัวแทนของตระกูลอื่นๆ เองก็ได้แต่ผงะหลังเมื่อเห็นเช่นนี้ ตระกูลเป่ยถังจะเจ้าแผนการจนเกินไปแล้ว

พวกเขาทั้งหลายนั้นก็คงสามารถจะมอบตำแหน่งผู้อาวุโสทรงเกียรติให้แก่เย่หยวนได้เช่นกัน แต่มีหรือที่ตำแหน่งนั้นมันจะมีค่าเท่ากับของตระกูลเป่ยถังที่เป็นผู้เสนอคนแรกและยังมาพร้อมกับเหรียญเสียด้วย?

แต่ถึงจะอย่างนั้นพวกเขาทั้งหลายก็ยังให้คำมั่นสัญญาบอกว่าจะส่งเหรียญตราตามมาให้ในไม่ช้า

เย่หยวนนั้นไม่อาจจะปฏิเสธได้ ค่อยๆ รับคำของแต่ละตระกูลไปรายคน

เย่หยวนเองก็มิใช่คนที่จะปฏิเสธไม่รับบุญคุณใคร ในเมื่ออีกฝ่ายหวังดี เขาก็ย่อมไม่คิดจะตอบแทนไปด้วยความเย็นชาใดๆ

ที่สำคัญกว่านั้นคือเหล่าตระกูลใหญ่ทั้งหลายนี้เองก็มีพลังอำนาจอยู่ไม่น้อย ตามที่เทพสวรรค์เปียวหยูบอกมาแล้วมันมีมากเสียยิ่งกว่าที่พวกเขานำออกมาใช้สนับสนุนหอมหาสมบัติ

หากเป็นเช่นนั้นแล้วมันย่อมจะหมายความว่าเย่หยวนได้หาพันธมิตรมาให้แก่เมืองอินทรีสวรรค์เพิ่ม

เมื่อได้สูตรโอสถและสุราดั่งฝันไป พวกเป่ยถังลี่และตัวแทนตระกูลอื่นๆ ทั้งหลายก็ได้บอกลาเดินทางจากไปตามๆ กัน

แต่เมื่อคนทั้งหลายจากไปแล้วทางเทพสวรรค์เปียวหยูก็ได้แสดงสีหน้ากังวลออกมาพร้อมถามขึ้น “ให้สูตรไปเช่นนั้นมันจะดีจริงๆ หรือ? เจ้าเองก็น่าจะรู้ดีว่ามันมีค่ามากมายปานใด”

แต่เย่หยวนกลับยิ้มตอบมาอย่างสบายใจ “ตอนนี้หอมหาสมบัติเรากำลังทำสงครามอยู่กับพันธมิตรแดนใต้ทุกผู้คนจึงยังไม่ได้คิดสนใจใดๆ มากมาย แต่เมื่อเวลาผ่านไปแล้วสูตรโอสถทั้งหลายนี่มันยังอยู่ในมือหอมหาสมบัติเราแต่เพียงผู้เดียว มันคงจะทำให้หอมหาสมบัติกลายเป็นเป้าหมายที่ทุกผู้คนหันมาหมายหัว ถึงเวลานั้นแล้วดันหยู่เองมันก็คงไม่นิ่งเฉยแน่ใช่หรือไม่เล่า? ตอนนี้เมื่อเรามีเจ็ดตระกูลโบราณมาช่วยหนุนหลังอย่างหนักแน่น หอมหาสมบัติเองก็คงไม่มีทางสั่นคลอนได้ง่ายๆ ไม่ว่าพวกเขาทั้งหลายเหล่านั้นจะอยากได้สูตรโอสถมากสักเท่าใดพวกเขาก็คงไม่กล้าลงมือทำอะไรโง่ๆ แน่”

เทพสวรรค์เปียวหยูที่ได้ยินต้องเบิกตากว้างมองดูเย่หยวนอย่างตื่นตะลึง

แต่ไม่นานนักรอยยิ้มขื่นขมมันก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “มันยังคงเป็นเจ้าเสมอที่มองโลกอย่างกว้างไกล สองตาของข้านี่มันมองได้แค่ผลประโยชน์ตรงหน้าจริงๆ!”

แม้ว่าหอมหาสมบัตินั้นจะเก่งกาจสักเท่าใดมันก็คงไม่มีทางที่จะรวบรวมแดนใต้ทั้งหมดมาไว้ใต้อำนาจได้แน่

เพราะทำเช่นนั้นมันจะเท่ากับว่าจักรพรรดิเทพสวรรค์วันเปาตั้งตนเหนือจักรพรรดิเทพสวรรค์คนอื่นๆ และกลายเป็นผู้ปกครองแผ่นดิน

เว้นเสียแต่ว่าแม้จักรพรรดิเทพสวรรค์วันเปาจะเก่งกาจสักเท่าใด ตัวเขาก็ย่อมจะไม่มีทางทำได้ถึงขั้นนั้น

และในเมื่อเขาทำไม่ได้ สูตรโอสถทั้งหลายนี่มันก็ไม่มีทางจะถูกเก็บไว้ได้ตลอดไป

ถึงเวลานั้นเหล่าค่ายสำนักกองกำลังต่างๆ ทั้งหลายจะเริ่มลงมือสร้างแผนการต่างๆ นานา

ต่อหน้าผลประโยชน์มหาศาลเช่นนั้นบางทีแม้แต่เหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์เองก็อาจจะออกมาลงสนามด้วย ถึงเวลานั้นมันคงไม่มีใครจะจัดการรับมือพวกเขาทั้งหลายได้

และในเมื่อสูตรโอสถนี่มันจะต้องถูกแจกจ่ายออกไปไม่ว่าจะทำอย่างไร ก็สู้เอามันมาใช้เป็นเบี้ยสร้างสายสัมพันธ์อันดีเช่นนี้ดีกว่าที่จะถูกคนอื่นแย่งชิงไปพร้อมการสร้างศัตรู

ตอนนี้ในจิตใจของเทพสวรรค์เปียวหยูนั้นมีแต่ความดีใจเปี่ยมล้นที่ได้มีสหายหนุ่มเช่นนี้ไว้

มันเป็นฝั่งเทพสวรรค์ดันหยู่เองต่างหากที่โง่เง่า ตัวเขานั้นมีหยุนยี่เป็นไพ่ตายอยู่แท้ๆ แต่กลับไม่รู้จักใช้เขาและเอาแต่สร้างเรื่องให้แก่เย่หยวน

ตอนนี้คงได้แต่นั่งเศร้าเสียใจที่ตัดสินใจโง่เง่าเช่นนั้นออกมาแล้ว

…

ณ จวนเจ้าเมืองยอดเมืองหลวงจักรพรรดิทองวาว

ตอนนี้เทพสวรรค์เปียวหยูกำลังนั่งตรงครองตำแหน่งเจ้าบ้านด้วยคลื่นพลังอันแสนยิ่งใหญ่

เทพสวรรค์เฉิงเฟิงและเทพสวรรค์ออหยุนกำลังนั่งอยู่ตรงข้ามด้วยสีหน้าหนักใจ หอมหาสมบัตินั้นวางท่าเหนือล้ำปล่อยให้ตัวแทนพันธมิตรแดนใต้อย่างพวกเขาต้องมารออยู่กว่าเดือน

แต่ทางเฉิงเฟิงเองก็ไม่ได้คิดสนใจใดๆ “ข้าเข้าใจดีว่าน้องเปียวหยูนั้นหมายถึงเรื่องใด แต่พันธมิตรแดนใต้เรานั้นไม่ว่าอย่างไรก็เป็นกองกำลังด้านโอสถที่ใหญ่ที่สุดของแดนใต้ ต่อให้หอมหาสมบัติจะถือครองความได้เปรียบในเวลานี้ มันก็ไม่มีทางใดที่หอมหาสมบัติจะครองตลาดของแดนใต้นี้ไว้อย่างเด็ดขาดหรอก!”

เทพสวรรค์เปียวหยูที่ได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะขึ้นมา “เช่นนั้นแล้วเทพสวรรค์ผู้นี้ก็ไม่คิดว่าเราจะต้องคุยเจรจาใดๆ อีก พันธมิตรยังมีไม้เด็ดใดก็ใช้ออกมาให้เต็มที่ หอมหาสมบัติข้าจะสู้ศึกไปกับพวกเจ้าจนถึงที่สุดเอง! สหายเฉิงเฟิง เชิญกลับไปได้!”

เหล่าคนทั้งหลายนี้ยังกล้าจะมาทำหน้าวางท่า พวกเขาทั้งหลายนี้คิดว่าตนเป็นฝ่ายชนะหรือ?

หอมหาสมบัติของพวกเขาไม่อาจกลืนกินแดนใต้ได้หมดจริง แต่มีหรือที่จะถูกพันธมิตรแดนใต้นี้ขวางทางได้?

ต่อสู้กันต่อไป มันก็จะได้รู้เองว่าใครกันแน่ที่จะทนไม่ไหวก่อน

ถึงเวลานั้นพันธมิตรแดนใต้คงได้แตกสลายลงแน่นอน!

เทพสวรรค์ดันหยู่เองก็เข้าใจจุดนี้ดีจึงได้ส่งเทพสวรรค์เฉิงเฟิงมาที่นี่

แล้วมีหรือที่เทพสวรรค์เปียวหยูคนนี้จะไม่เข้าใจ?

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือหอมหาสมบัติในเวลานี้มีตระกูลโบราณทั้งเจ็ดหนุนหลัง แล้วตัวเขาจะยังต้องเกรงกลัวสิ่งใดอีก?

เทพสวรรค์เฉิงเฟิงหน้าถอดสีลงทันที ตอนนี้เขาได้รับรู้แล้วว่าเทพสวรรค์เปียวหยูในเวลานี้มิใช่คนเดิมกับเทพสวรรค์เปียวหยูเมื่อตอนครั้งยังอยู่ในพันธมิตรอีกแล้ว!

ตั้งแต่ที่เขากดหัวเทพสวรรค์ดันหยู่ลงได้ในงานชุมนุมโอสถเมฆา ตัวตนของเทพสวรรค์เปียวหยูในเวลานี้ก็ดุดันไม่เกรงกลัวใครอีก!

“น้องเปียวหยูโปรดระงับโทสะก่อน! เทพสวรรค์ผู้นี้… เทพสวรรค์ผู้นี้เดินทางมาก็เพื่อเป็นตัวแทนพันธมิตรแดนใต้น้อมรับความพ่ายแพ้ พี่ดันหยู่นั้นได้บอกมาแล้วว่าตราบเท่าที่น้องเปียวหยูยอมรับ เจ้าก็สามารถกลับมารับตำแหน่งผู้นำของพันธมิตรได้ทุกเมื่อ!”

เทพสวรรค์เฉิงเฟิงนั้นยอมก้มหัวลงในที่สุด

เขานั้นเป็นเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์ มีหรือที่ตัวเขานี้จะเคยก้มหัวลงให้ใคร?

แต่วันนี้เขากลับไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องก้มหัวอันสูงส่งนี้ลง!

การพูด ‘น้อมรับความพ่ายแพ้’ นี่มันเป็นสิ่งที่หนักหนากว่าโลกหล้าทั้งใบสำหรับเขา

เมื่อเทพสวรรค์เปียวหยูได้ยินเขาก็หัวเราะขึ้นมา “จะคิดยอมแพ้ก็จงทำตัวให้สมกับเป็นผู้แพ้! เพียงแค่ว่าเราจะยอมรับหรือไม่นั้น มันก็มิใช่สิ่งที่เปียวหยูผู้นี้จะตัดสินใจคนเดียวได้! หากพวกเจ้าคิดอยากก้มหัวลงยอมรับความพ่ายแพ้ยุติสงครามแล้วมันก็ย่อมจะมีคนอีกผู้หนึ่งที่ต้องออกความเห็นด้วย!”

………………..