จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2069

“จืดชืดไร้รสชาติ? กับพ่อเจ้าสิ!”

เมื่อเถ้าแก่ได้ยินคำของเย่หยวนแน่นอนว่าเขาจะต้องโกรธเคืองจนกระทืบเท้าออกมา

เมื่อคนอื่นๆ ได้เห็นเช่นนั้นพวกเขาต่างก็รู้สึกขันอยู่ในใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะสงสารและสมเพชเย่หยวน

เถ้าแก่โรงเตี๊ยมนี้มีนามว่าจางถู ในวัยหนุ่มเขานั้นฆ่าสังหารผู้คนก่อการชั่วร้ายไว้มากมาย ตัวเขานั้นมีกำลังถึงอาณาจักรเทพถ่องแท้ขั้นกลางและไม่ใช่คนที่ดีงามใดๆ

จนมาถึงวันหนึ่งที่เขาได้สูตรของสุราเพลิงคลั่งนี้มาที่ทำให้เขาได้เริ่มหันมาเปิดโรงเตี๊ยมเพลิงคลั่งนี้

เถ้าแก่ผู้นั้นพุ่งตัวเข้ามาหาเย่หยวนอย่างรวดเร็วพร้อมยิ้มขึ้นอย่างเย็นเยือก “เด็กน้อย ข้าจางถูขายสุราเพลิงคลั่งในชุมเก้าสายนี้มานับหมื่นๆ ปีแต่ยังไม่เคยจะได้ยินผู้ใดว่ากล่าวว่ามันจืดชืดไร้รสชาติมาก่อน! หากวันนี้เจ้าไม่คิดอธิบายข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าเดินออกจากประตูไปแน่!”

ทุกผู้คนต่างมองมายังเย่หยวนด้วยสายตาสมเพช เหล่าคนในชุมเก้าสายนี้ต่างรู้กันดีว่าจางถูนั้นมิใช่คนที่จะมาเล่นหัวด้วยได้

ไม่เช่นนั้นแล้วสุราเพลิงคลั่งที่โด่งดังเช่นนี้มันย่อมจะต้องมีคนมาคิดทำการแย่งชิงสูตรใดๆ ไปบ้างแล้ว

เพียงแค่ว่ามันไม่มีใครกล้าคิด!

หวู่หลิงที่ได้เห็นจึงกล่าวขึ้นทันที “ไงล่ะ? ทำให้คนมากมายไม่พอใจแล้วใช่ไหม? ทำไมไม่ลองพูดมาหน่อยเล่าว่าจะจัดการเรื่องราวนี้อย่างไร?”

หวู่ซ่งนั้นหันไปมองดุน้องสาวก่อนจะหันไปหาจางถูด้วยรอยยิ้ม “เถ้าแก่ถู น้องชายข้านี้เขาเพิ่งมาถึงและไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวใด อย่าได้ไปสนใจคนอย่างเขาเลย”

แต่จางถูกลับหัวเราะขึ้น “แล้วเจ้าเป็นใครเล่า? มีสิทธิใดมาห้ามไม่ให้ข้าสนใจมัน? วันนี้ข้าจะสนใจมัน! หากคำพูดของมันนี้ถูกคนผู้อื่นได้ยินเข้าแล้วโรงเตี๊ยมข้าจะยังทำกิจการต่อได้อย่างไร?”

พูดจบเขาก็หันมาหาเย่หยวนทันที “เด็กน้อย เจ้าอย่าได้ว่าข้าไม่ให้โอกาส ตราบเท่าที่เจ้านำเอาสุราที่เหนือล้ำกว่าสุราเพลิงคลั่งออกมาได้ เรื่องนี้ข้าจะไม่ถือสาและก้มหัวลงขอโทษเจ้าด้วย แต่หากเจ้าไม่มีแล้ว… หึๆ…”

จางถูนั้นแสดงท่าทางอย่างมีเรื่องเต็มแก่ ดูท่าเขาคงไม่ได้คิดจะจบเรื่องดีๆ แน่

หวู่ซ่งได้แต่หันไปหาเย่หยวนและกระซิบบอก “ขอโทษ! น้องจี้รีบขอโทษเถ้าแก่ถูเร็ว!”

เย่หยวนได้แต่นั่งนิ่งไม่สนใจจางถูใดๆ เขาหันไปมองหวู่ซ่งด้วยรอยยิ้ม “นั่งเถอะพี่หวู่ เพื่อตอบแทนที่ท่านปกป้องจี้คนนี้มาถึงเวลานี้ จี้คนนี้จะได้นำเอาสุราแก้วหนึ่งให้ท่านได้ลอง”

พูดจบเย่หยวนก็ได้นำเอาขวดสุราน้อยๆ ออกมา

เย่หยวนเปิดฝาของมันออกส่งกลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั้งโรงเตี๊ยมในพริบตา

“หอม! เหล้าดี!”

“พระเจ้าช่วย สุรานี้มันหอมกว่าสุราเพลิงคลั่งนับสิบเท่าเลย!”

“นี่มันสุราใดกัน? เฒ่าคนนี้ไม่เคยจะได้กลิ่นสุราใดหอมล้ำเท่านี้มาก่อนเลย!”

…

เมื่อเปิดฝาออกมามันก็เกิดเสียงโห่ร้องขึ้นในทุกมุมของโรงเตี๊ยม ตอนนี้เหล่าผู้คนมากมายเริ่มแสดงท่าทางมึนเมาออกมาเพราะเพียงแค่ได้กลิ่นของสุรานี้

จางถูได้แต่ทำหน้าเหยเกออกมา ไม่นึกไม่ฝันว่าเย่หยวนจะหยิบเอาสุราออกมาจริงๆ

หากนับเพียงแค่กลิ่นนี้แล้ว สุราในมือเย่หยวนมันก็คงเหนือล้ำกว่าสุราเพลิงคลั่งไปหลายเท่าตัว!

“อ่า… หอมจัง! ท่านพี่ ข้าอยากดื่มมัน!”

ที่ด้านข้างหวู่หลิงเริ่มแสดงท่าทางราวคนเมาออกมาก่อนจะค่อยๆ พูดไปส่ายหัวไปมา

ตอนนี้น้ำลายมันได้ไหลลงมาที่มุมปากของนางเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เพราะกลิ่นของสุรานี้มันหอมถึงขนาดนั้น!

เพียะ!

หวู่หลิงพยายามยื่นมือออกไปหาขวดสุรานั้นแต่กลับถูกเย่หยวนตบมือเข้า

“โอ้ย! เจ้าตีข้าทำไมเนี่ย!”

การตบนี้มันปลุกสติของหวู่หลิงกลับมาทันที

แต่ในเวลานี้นางกลับมองดูเย่หยวนด้วยความตื่นตะลึงราวกับได้เห็นผี

เจ้าหมอนี่มันมีสุราดีติดตัวจริงๆ!

“สุรานี้ข้าให้แค่พี่หวู่ซ่งดื่ม เจ้าไม่มีสิทธิ!” เย่หยวนบอก

“ชิ ขี้งกแท้! ไม่ดื่มก็ไม่ดื่มสิ ใครอยากได้เล่า!”

แม้ว่านางจะพูดเช่นนั้นออกมาแต่ดวงตาทั้งสองก็ไม่อาจละจากขวดสุรานั้นได้พร้อมด้วยน้ำลายที่ค่อยๆ ไหลลงมุมปากมาอีกครั้ง

ในทุ่งราบสุดอุดรนี้แม้แต่หญิงสาวก็ยังชอบดื่มเป็นเรื่องธรรมชาติ

มันมิใช่แค่หวู่หลิง แต่ทุกผู้คนที่อยู่ในโรงเตี๊ยมเวลานี้ต่างจ้องมองดูขวดสุราในมือเย่หยวนพร้อมกลืนน้ำลายอึกใหญ่

ภายใต้สายตาของคนทั้งหลายนี้เย่หยวนได้เทสุราลงจอกให้แก่หวู่ซ่ง

เมื่อสุรานี้มันถูกเทออกมา กลิ่นของมันก็ยิ่งหอมนวลยิ่งกว่าตอนอยู่ในขวด!