จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2115

ชายหนุ่มผู้นั้นที่ได้ยินก็ถึงกับผงะไป ในเวลานี้หลงเสี่ยวฉุนได้วิ่งหนีออกไปทางประตูหลังพร้อมหันมามองเย่หยวนด้วยสายตาอาฆาต

“เย่หยวน ข้าไว้ใจเจ้า! แต่เจ้ากลับหักหลังข้า!” หลงเสี่ยวฉุนร้องขึ้นอย่างโกรธแค้น

เย่หยวนที่ได้ยินก็หัวเราะขึ้นมา “สาวน้อย เจ้าหนีออกจากบ้านเช่นนี้ตระกูลของเจ้าคงเป็นห่วงแย่แล้ว เจ้าบอกว่ามาขอบคุณที่ข้าสังหารฉีเจิ้นลงมันย่อมจะหมายความว่าเจ้าเองก็รักพี่ไม่น้อยมิใช่หรือ? เช่นนั้นแล้วเจ้าจะยอมทนเห็นเขาทรมานจากความเป็นห่วงเจ้าเช่นนี้?”

หลงเสี่ยวฉุนนั้นหยุดเท้าลงทันทีที่ได้ยินพร้อมแสดงสีหน้าท่าทางคิดหนักออกมา

ที่ด้านข้างนั้นหลงเสี่ยวไห่ได้แต่ยืนนิ่งไม่รู้จะกล่าวถึงเรื่องใดก่อนดี

เขาหันไปมองดูเย่หยวนอย่างไม่อยากเชื่อสายตา “เจ้า…เจ้าสังหารฉีเจิ้นลง? มันจะเป็นไปได้อย่างไร?”

เทพถ่องแท้สังหารเทพสวรรค์?

หลงเสี่ยวไห่ย่อมจะรู้สึกว่าเรื่องราวที่ได้ยินนี้มันมิใช่ความจริง

หลงเสี่ยวฉุนที่ได้ยินนั้นต้องยกมือขึ้นกุมขมับด้วยท่าทางปวดหัวน้อย ๆ “เจ้าพี่โง่! เรื่องราวนี้มันใหญ่โตลือลั่นไปทั่วทั้งเมืองแต่เจ้ากลับไม่รู้ถึงมัน! เขาผู้นี้มีนามว่าเย่หยวนและเขาผู้นี้แหละคือรองมหาปราชญ์ที่มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลแต่งตั้งขึ้นมา! เขานั้นเก่งกาจล้ำฟ้า!”

ตอนนี้ใบหน้าของหลงเสี่ยวไห่นั้นมันเต็มเปี่ยมไปด้วยความตื่นตะลึงอย่างไร้อารมณ์อื่นเจือปน สมองของเขาในเวลานี้มันไม่อาจจะประมวลผลข้อมูลที่ได้รับนี้ได้

“ร-รองมหาปราชญ์?”

เขานั้นไม่นึกไม่ฝันว่าชายหนุ่มตรงหน้าเขานี้จะเป็นผู้มีเบื้องหลังใหญ่โตเช่นนั้น

หลงเสี่ยวฉุนนั้นไม่คิดสนใจท่าทางตื่นตะลึงของหลงเสี่ยวไห่มากมายนัก นางหันกลับไปหาเย่หยวนด้วยท่าทางที่เป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากอีกหน่อย “อ่า…ที่เจ้าว่ามามันก็มีเหตุผล แต่กว่าข้าจะได้ออกมาสู่โลกภายนอกเช่นนี้มันยากเย็นแค่ไหน แต่พี่ข้าคนนี้เขากลับไม่ยอมให้ข้าไปไหนไกล ข้าจึงได้แต่ต้องแอบหนีออกมาเช่นนี้”

หลงเสี่ยวฉุนนางนี้อาศัยอยู่ในโลกเสมือนมาแสนนานและรู้สึกอยากรู้อยากเห็นทุกสิ่งอย่างบนโลกภายนอก

แต่ระหว่างทางมานั้นหลงเสี่ยวไห่มักจะห้ามมิให้นางไปไหนมาไหน นางจึงรู้สึกอึดอัดมากจนถึงขั้นต้องแอบลอบหนีออกมา

หลงเสี่ยวไห่เองก็เพิ่งจะมาถึงตามหลังหลงเสี่ยวฉุนหลายวันและคิดถึงแต่เรื่องของนางจนไม่อาจจะไปสนใจเรื่องราวที่เย่หยวนฆ่าสังหารฉีเจิ้นใด ๆ

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “พี่เจ้านั้นก็แค่กังวลว่าเจ้าจะเป็นอันตรายไป เขาจึงไม่ได้ให้เจ้าเดินทางไปไหนไกลตัวมิใช่หรือ?”

หลงเสี่ยวฉุนคิดไปนิดก่อนจะหยักหน้าออกมา แต่สุดท้ายนางก็ส่ายหัวขึ้นอีกครั้ง “แต่ข้าเก่งนะ!”

เย่หยวนที่ได้ยินต้องหัวเราะลั่น “คนที่มาล้วนเป็นแขก ในเมื่อพวกเจ้ามากันแล้วก็มานั่งดื่มกันเสียหน่อยสิ”

“เย้ ๆ! ข้าชอบดื่มสุราที่สุดเลย!” หลงเสี่ยวฉุนร้องกล่าวขึ้นอย่างตื่นเต้น

แต่ดื่มแค่ไม่กี่แก้วนางก็แทบจะล้มหัวทิ่มเสียแล้ว

แต่ในเวลานี้ความเมามันยิ่งทำให้ใบหน้าของนางนั้นเดิมขึ้นมาดูน่ารักน่าเอ็นดูกว่าเก่า

หลงเสี่ยวฉุนนั้นได้เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นออกมาทำให้หลงเสี่ยวไห่ได้เข้าใจถึงตัวตนของเย่หยวนในที่สุด แต่ยิ่งได้ฟังไปเขาก็ยิ่งตื่นตะลึงมากขึ้นเท่านั้น

ชายหนุ่มตรงหน้าเขานี้กลับเก่งกาจเหนือฟ้า!

เขานั้นเคยประลองโอสถกับฉีเจิ้นมาก่อนและย่อมจะรู้ดีถึงความเก่งกาจของฉีเจิ้น

แต่ฉีเจิ้นคนนั้นกลับไม่กล้าแม้แต่จะประลองกับเย่หยวน!

เมื่อคิดได้เช่นนั้นเขาก็อยากจะลองฝีมือตนดูและขอท้าประลองเย่หยวน แน่นอนว่าผลลัพธ์มันต้องเป็นไปดั่งคาดไม่มีอะไรผิดแปลก

เท่านี้หลงเสี่ยวไห่ก็ยิ่งชื่นชมเย่หยวนได้สุดใจขึ้น

ในที่สุดเขาก็ได้รู้แล้วว่าเหตุใดฉีเจิ้นนั้นถึงไม่กล้าแม้แต่จะประลอง

หลงเสี่ยวฉุนนั้นมองดูเรื่องราวอยู่ไม่ไกลด้วยสายตาชื่นชมเย่หยวนอย่างมาก

หลงเสี่ยวไห่นั้นเองก็เป็นคนบ้าการโอสถ พูดคุยเรื่องราวโอสถกับเย่หยวนไปนานถึงสามวันสามคืนเต็มก่อนที่จะพอใจ

“เฮ้อ มันก็ชักช้าปานนี้แล้ว ผู้อาวุโสของข้าคงกังวลมากแล้ว ไม่เช่นนั้นข้าล่ะอยากจะอยู่คุยกับพี่เย่อีกสักสองสามเดือน” หลงเสี่ยวไห่กล่าวขึ้นด้วยใบหน้าเสียดาย

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ไม่ต้องกังวล ตราบเท่าที่พวกเจ้าคิดอยากคุยก็มาหาข้าได้ทุกเมื่อ”

หลงเสี่ยวไห่เบิกตากว้างทันทีที่ได้ยิน “พี่เย่พูดจริง?”

เย่หยวนพยักหน้ารับ “ข้านั้นรู้สึกถูกชะตากับพวกเจ้าทั้งสองราวกับเราเป็นพี่น้อง พบเจอพวกเจ้ามันก็ดั่งได้พบเจอครอบครัว ข้าย่อมจะไม่ปฏิเสธ”

หลงเสี่ยวฉุนจึงพยักหน้ารับตาม “ใช่ ๆ ข้าเองก็รู้สึกเช่นนั้น! ตั้งแต่ครั้งแรกที่ข้าเห็นเจ้ามันก็เหมือนได้เห็นพี่ชายไม่มีผิด”

หลังจากคุยกันอีกสักพักคนทั้งสองก็เตรียมตัวจากลา

แต่ก่อนจะจากไปหลงเสี่ยวฉุนก็หันหน้ากลับมาบอกเย่หยวนอีกครั้ง “เจ้าจำไว้นะ หาพวกกิเลนมันมาหาเรื่องรังแกเจ้า จงประกาศชื่อข้าออกไป!”

เย่หยวนแค่ยิ้มตอบกลับไปอย่างไม่สนใจมากมาย

…