จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2130

ขุนเขาเขียวชอุ่มแม่น้ำใสสะอาดตาพร้อมกลิ่นหอมไม้ดอกและเสียงนกสัตว์ร้อง

เวลานี้เรือน้อยอันเดียวดายมันกำลังไหลล่องไปตามแม่น้ำท่ามกลางภูเขา

คนทั้งหลายยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือมองดูชมวิวทิวทัศน์สวยงามสองข้างทางพร้อมกล่าวชมอย่างไม่ขาดปาก

“นายน้อย ที่แห่งนี้มันสวยงามจริง ๆ! หากเราได้มาอยู่ที่นี่กับพวกพี่ลี่เอ๋อทั้งหลายแล้วมันคงจะเป็นเรื่องดีไม่น้อย!”

เมื่อได้เห็นทิวทัศน์เหนือโลกนี้ลู่เอ่อจึงรู้สึกชื่นชมมันอย่างสุดหัวใจ

ส่วนพวกกู้หงทั้งหลายนั้นต่างก็แสดงสีหน้าชื่นชมในอีกรูปแบบออกมา

เมืองบูรพาโลกเสมือนนั้นมันเป็นสิ่งที่สุดแสนลึกลับมีคนในมหาพิภพถงเทียนแค่ไม่กี่คนที่จะรู้จักมัน

เขาเองก็ไม่นึกไม่ฝันว่าวันหนึ่งจะได้เดินทางไปยังที่แห่งนั้น

ทุกอย่างนี้มันล้วนเป็นเพราะบารมีของอาจารย์!

เย่หยวนยิ้มออกมา “สวยก็สวยหรอก แต่มันกลับแฝงจิตสังหารไว้หนักหน่วงนัก! มีหรือที่มันจะมีสรวงสวรรค์เช่นนี้เกิดขึ้นในโลกหล้าได้จริง ๆ?”

ลู่เอ๋อที่ได้ยินต้องอ้าปากค้าง “แฝงจิตสังหาร? ทำไมข้าไม่เห็นจะรู้สึกถึงมันเลยเล่า?”

ตอนนี้มันมิใช่แค่ลู่เอ๋อแต่แม้เทพสวรรค์อย่างกู้หงเองก็ยังไม่อาจสัมผัสได้ถึงอันตรายใด ๆ

เย่หยวนตอบกลับมา “ด้วยพลังของเผ่ามังกรแล้วมีหรือที่ค่ายกลกับดักใด ๆ มันจะถูกมองออกได้ง่ายดายปานนั้น? สองฝั่งน้ำนี้มันเปี่ยมไปด้วยชีวิตและพลังงาน ส่วนเกินกว่าที่จะมีอยู่จริงได้หากแค่มองมันอาจจะดูสมบูรณ์แต่หากมันเกิดเรื่องราวที่ไม่เป็นไปตามกฎขึ้นแล้วที่แห่งนี้มันก็จะปลดปล่อยพลังที่แฝงออกมาจนสิ้น ยิ่งสวยงามมันจะยิ่งอันตรายรอบ ๆ พื้นที่นี้มันต่างมีพลังปิดกั้นรุนแรงแฝงอยู่สิ้น ข้าเกรงว่าแม้แต่จักรพรรดิเทพสวรรค์เองก็ตาม แต่หากโดนพลังนี้เข้าพวกเขาก็คงไม่อาจจะรอดกลับออกไปได้แน่”

เมื่อทุกผู้คนได้ยินพวกเขาก็ต้องขนลุกชันทั้งกาย

พื้นที่โดยรอบนี้มันสุดแสนสวยงาม แต่สวยงามจนเกินกว่าที่จะสัมผัสได้ถึงอันตรายใด ๆ

ที่ด้านข้างหลงฉือต้องหันมามองเย่หยวนอย่างตกตะลึง “สมแล้วจริง ๆ ที่ได้ชื่อรองมหาปราชญ์ ท่านมองทุกสิ่งอย่างออกได้ในคราเดียวจริง ๆ ดูท่าท่านรองมหาปราชญ์คงก้าวไปถึงแก่นของยอดเต๋าแล้ว”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “แค่เดาสุ่ม ๆ น่ะ แต่เย่ผู้นี้เองก็ตกใจเหมือนกันนะที่ผู้อาวุโสหลงฉือท่านยอมให้ข้ามายังเผ่ามังกรด้วย”

แม้ว่าตัวหลงฉือนั้นจะกังวลอยู่มากแต่สุดท้ายเขาก็ยอมรับพาเย่หยวนมา

หลังจากพักกันอยู่ในอาณาจักรวิญญาณประจิมอีกหลายวันพวกเขาก็ได้นำพากลุ่มเย่หยวนออกเดินทางมายังเมืองบูรพาโลกเสมือน

หลงฉือได้แต่ยิ้ม “ให้พูดตรง ๆ ข้าเองก็สงสัยเรื่องของท่านรองมหาปราชญ์เช่นกัน”

หลงเสี่ยวฉุนรีบลุกขึ้นร้องบอก “ใช่ ๆ เจ้านี่มันเป็นคนลึกลับจริง ๆ มีแต่ความน่าสงสัยตั้งแต่หัวจรดเท้า!”

เย่หยวนที่ได้ยินก็หัวเราะตอบกลับไป “เจ้าต่างหากเล่าที่เป็นสาวน้อยลึกลับ!”

พูดไปก็หัวเราะกันไปจนในที่สุดผู้คนทั้งหลายก็รู้สึกเหมือนตนเองเพิ่งจะพุ่งตัวผ่านม่านพลังอะไรสักอย่างมา

นั่นทำให้พวกเขาทั้งหลายเข้าใจทันทีว่าจากนี้ไปมันคงเป็นเขตแดนของเมืองบูรพาโลกเสมือนแล้ว

วิวทิวทัศน์เบื้องหน้ามันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ยังเป็นเขาเขียวชอุ่มและน้ำใส ๆ พร้อมด้วยกลิ่นหอมของไม้ดอก

แต่ในเวลานี้สายเลือดมังกรในกายเย่หยวนมันกลับร่ำร้องออกมาอย่างตื่นเต้นดีใจ ราวกับว่ามันกำลังจะเดือดขึ้นมา

คลื่นพลังสายเลือดมังกรอันบริสุทธิ์จากกายของเย่หยวนนี้มันทำให้แม้แต่หลงฉือยังต้องเหลือบตามอง

แน่นอนว่าคลื่นพลังในระดับนี้มันย่อมจะไม่ทำให้เขาตื่นตกใจใด ๆ เพียงแค่ว่าความบริสุทธิ์ของคลื่นพลังนี้มันกลับเหนือล้ำกว่าที่เขาคาดคิดไปมาก

หลงฉือได้แต่ตั้งคำถามในใจว่าบรรพบุรุษของเจ้าหนุ่มคนนี้เป็นใครกันแน่ เหตุใดจึงได้มีพลังสายเลือดที่บริสุทธิ์นัก?

เขานั้นไม่รู้ว่าเดิมทีสายเลือดของเย่หยวนมันก็บริสุทธิ์มากมายอยู่แล้ว

ตอนนี้เมื่อได้ผ่านทุกขจุติของระดับหกและมีกายทองคำสัมบูรณ์ระดับหกมาครอบครองมันจะยิ่งทำให้คลื่นพลังสายเลือดนั้นดูบริสุทธิ์หนักแน่นไปกว่าเก่า

แน่นอนว่าเรื่องนั้นมันไม่ได้ทำให้เส้นทางในวันหน้าของเขาง่ายขึ้นแต่อย่างใด

กายทองคำสัมบูรณ์ระดับเจ็ดที่รอเย่หยวนอยู่นั้นมันคงเป็นห้วงความเป็นความตายของเย่หยวนแน่!

“นี่มันเหมือนได้กลับมาบ้าน! หรือว่าต้นตระกูลข้าจะมาจากที่นี่จริง ๆ?” เย่หยวนเงยหน้าขึ้นมองบนฟ้าครามพร้อมกล่าวออกมาอย่างครุ่นคิด

ตั้งแต่เริ่มออกเดินทางในดินแดนศักดิ์สิทธิ์มา เย่หยวนก็ได้ออกเดินทางไปทั่วทุกมุมโลก

แต่ในวันนี้เขากลับรู้สึกเหมือนได้กลับมายังบ้านเก่า มันเป็นอารมณ์ที่ยากจะอธิบายได้

“เสี่ยวฉุน เสี่ยวไห่ พวกเจ้านำรองมหาปราชญ์ไปยังที่พักก่อนเลย ข้าจะไปรายงานเรื่องราวกับทางเผ่าก่อน” หลงฉือบอก

หลงเสี่ยวฉุนยกมือขึ้นมาโบกไล่ทันที “ไปเถอะ ๆ! ให้ข้าจัดการต่อเอง!”