จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2138

ระหว่างทางมานั้นคนทั้งหลายต่างเดินทางกันอย่างระมัดระวัง ท่าทางของคนทั้งสามนั้นเป็นดั่งโจรที่ย่องเข้าขโมยของในบ้านผู้คน พยายามก้าวเท้าอย่างไม่ให้เกิดเสียงใด ๆ

หากได้ยินเสียงสั่นไหวใด ๆ พวกเขาก็จะรีบกระโดดหนีดั่งกระต่ายตื่นตูม

ส่วนเย่หยวนนั้นแค่เดินตามหลังคนทั้งหลายมาด้วยท่าทางสบายใจ

ภาพนั้นมันย่อมจะทำให้คนทั้งหลายไม่พอใจคิดมองมันเป็นการกระทำที่สุดแสนโง่เง่า

เพียงแค่ว่าคนทั้งสามนั้นรู้จักพื้นที่โดยรอบนี้ดีจึงรู้หลบเลี่ยงไม่ให้ไปเจอกับเหล่ามารนรกทั้งหลายเข้า หากพวกเขาสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวใด ๆ พวกเขาก็จะเปลี่ยนเส้นทางในทันที

แน่นอนว่าคนทั้งหลายนี้คงรู้จักวิธีการเอาตัวรอดในถ้ำเนตรมังกรนี้อย่างดี

ระหว่างทางมานั้นเย่หยวนเองก็ได้ชวนคนทั้งหลายพูดอยู่หลายต่อหลายเรื่อง

ตอนนี้เขาได้รู้แล้วว่าคนทั้งสามนี้มีนามว่า หลงซุน อ่าวหมิงและหลงชิง พวกเขานั้นมาจากต่างปราการปฐพีและปราการนิล ล้วนเป็นเหล่าคนที่มีความผิดถูกคาดโทษจนถูกส่งลงมายังถ้ำเนตรมังกรนี้

การถูกส่งเข้าถ้ำเนตรมังกรนี้มันก็เปรียบได้ดั่งโทษประหาร แต่มันไม่ได้หมายความว่าผู้เข้ามาจะตายลงทันที

คนทั้งสามนี้มีความคิดมากเล่ห์ ใช้วิธีการหาผู้รอดชีวิตและตั้งกลุ่มขึ้นมาภายใน ช่วยกันหลบเลี่ยงภัยอันตรายและยังรวบรวมคนมาได้มากถึงสิบกว่าคนแล้วในเวลานี้

แน่นอนว่าคนทั้งหลายนั้นต่างเป็นนักโทษความผิดร้ายแรงจากปราการต่าง ๆ เพราะฉะนั้นพวกเขาจึงได้ถูกโยนลงถ้ำเนตรมังกรนี้มา

แต่สิ่งนี้มันกลับทำให้เย่หยวนประหลาดใจ เพราะทุก ๆ ปราการนั้นมันกลับมีทางเข้าถ้ำเนตรมังกรเป็นของตัวเอง

เช่นนั้นแล้วถ้ำเนตรมังกรนี้มันคืออะไรสำหรับเผ่ามังกรกันแน่?

แต่คนที่อยู่รอดในแดนนี้ได้ส่วนมากก็ไม่ได้เก่งกาจใด ๆ เป็นแค่เทพถ่องแท้

หลงซุนนั้นได้เข้ามาอยู่ในถ้ำเนตรมังกรยาวนานถึงยี่สิบปีและยังนับได้ว่าเป็นหนึ่งในยอดคนมากฝีมือของกลุ่ม

และในเวลานี้พวกเขาก็กำลังนำทางเย่หยวนกลับไปยังฐาน

“เด็กน้อย ข้าจะบอกให้นะ หากเจ้ายังทำตัวเช่นนี้ในถ้ำเนตรมังกรแล้วเจ้าคงไม่ได้มีชีวิตยืนยาวแน่!” หลงซุนร้องบอกเพราะท่าทางไม่สนใจโลกของเย่หยวน

เพราะตัวเย่หยวนนั้นเดินช้าดั่งคนออกมาเดินเล่น ทำให้หลงซุนไม่พอใจอย่างมาก

แต่หลงซุนเองก็ต้องมึนงง เหตุใดเจ้าเด็กที่ดูเดินเชื่องช้านี้มันถึงตามติดพวกเขามาได้ตลอดกัน?

ในฐานะคนเผ่ามังกรผู้สูงส่งแล้วเขาย่อมจะดูถูกมนุษย์เป็นธรรมดา พวกหลงซุนทั้งสามนั้นดูถูกเย่หยวนที่เป็นมนุษย์คนนี้จากก้นบึ้งหัวใจ แต่พวกเขาก็มีแต่ต้องยอมรับความโชคดีของเย่หยวนนั้นเป็นของจริง

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ขอบคุณพี่ซุนที่ปกป้องดูแลมาตลอดทาง”

หลงซุนหัวเราะขึ้น “อย่างน้อย ๆ เจ้าก็พอรู้เรื่องราว! หากไม่มีพี่ซุนคนนี้แล้วระหว่างทางเจ้าคงได้ตายไปนับสิบครั้ง!”

“ขอรับ ๆ!” เย่หยวนยิ้มตอบ

“โฮ่ก!”

ในเวลานั้นเองมันกลับเกิดเสียงร้องคำรามของมารนรกออกมาพร้อมฝูงมารนรกที่พุ่งตัวออกมาปิดทางของคนทั้งสี่

เหล่ามารนรกทั้งหลายนี้มันปรากฏตัวออกมาอย่างรวดเร็วไร้เสียงใด ๆ ก่อนหน้า ราวกับว่ามันกำลังดักทางกลับของคนทั้งหลาย

หลงซุนหน้าซีดเผือดลงทันทีที่เห็น

คลื่นพลังจากร่างกายของเหล่ามารนรกทั้งหลายนี้มันสุดแสนรุนแรงจนเทียบได้กับระดับหกขั้นสุด

ส่วนพลังการต่อสู้ของพวกมันนั้นยิ่งจะเหนือล้ำกว่านั้นไปอีก!

หลงซุนรีบกวาดตามองโดยรอบพยายามคิดแผนการหนีรอด

เขาหันไปขยิบตาให้หลงชิงและอ่าวหมิง ก่อนจะตะโกนลั่นออกมา “หึ เจ้าคิดว่าแค่ขยะเช่นนี้จะหยุดปู่ซุนเจ้านี้ได้หรือ? เด็กน้อย เจ้าไปจัดการตัวขวาสุด พวกข้าจะจัดการที่เหลือเอง!”

เวลานี้มันมีมารนรกหกตัวปรากฏออกมา การที่พวกเขาสามคนจัดการห้าตัวและเย่หยวนจัดการหนึ่งตัวย่อมจะฟังดูสมเหตุสมผล

แต่มีหรือที่เย่หยวนจะไม่รู้ถึงแผนการน้อย ๆ ของหลงซุน? เพียงแค่ว่าตัวเขาก็ไม่ได้กังวลใด ๆ ค่อย ๆ ชักดาบกระดูกเดินเข้าไปหาเหล่ามารนรกทั้งหลาย

“โฮ่ก!”

เมื่อเห็นว่าเย่หยวนเดินนำออกไปเหล่ามารนรกทั้งหลายก็ต่างหันมาหาตัวเขาพร้อมพุ่งทะยานเข้าใส่

ในเวลานั้นเองที่หลงซุนได้หันไปพยักหน้าให้คนทั้งสองและพุ่งตัวหนีออกไปในอีกทิศทางหนึ่งด้วยความเร็วล้ำ

“เด็กน้อย พี่ซุนช่วยเจ้ามาหลายต่อหลายครั้งระหว่างทางแล้ว ครานี้ถึงตาเจ้าช่วยพี่ซุนบ้างอยู่เป็นเหยื่อให้พวกมันแล้ว! ฮ่า ๆ ๆ…”

ที่ด้านหลังนั้นมันเกิดเสียงร้องหัวเราะของหลงซุนดังขึ้น

แต่แม้จะได้ยินเสียงหัวเราะนั้นเย่หยวนก็ไม่คิดหันหลังกลับใด ๆ ราวกับว่าไม่ได้ยินมันและเดินเข้าไปหาฝูงมารนรกทั้งหลาย

จากนั้นเสียงหัวเราะของหลงซุนก็ต้องเงียบหายลง

ตูม! ตูม! ตูม!

แต่ในเวลานี้ความภาคภูมิใด ๆ ของเขากลับถูกพลังที่แท้จริงของเย่หยวนนี้ขยี้จนไม่เหลือซาก!

เจ้าเด็กคนนี้มันเป็นเทพถ่องแท้แปดดาวจริง?

เย่หยวนเองก็รู้สึกพอใจกับดาบนี้ของตนเองมาก

การก้าวขึ้นอาณาจักรเม็ดต้นกำเนิดแปดดาวมานี้มันทำให้พลังของเขาเพิ่มพูนขึ้นมาอย่างที่คาด

พลังของดาบสลักกลวงแท้นี้มันรุนแรงกว่าแต่ก่อนหลายเท่านัก

การจัดการมารนรกระดับหกย่อมมิใช่เรื่องยากเย็นอย่างแต่ก่อนอีก

“ห-หึ ๆ ท่านผู้นี้ ก่อนหน้ามันเป็น…แค่…ความเข้าใจผิดกัน! ความเข้าใจผิด!” หลงซุนพยายามยิ้มแห้ง ๆ ตอบกลับมา

เว้นเสียแต่ว่าเวลานี้สมองของเขาไม่อาจจะหาข้ออ้างใด ๆ ที่ฟังขึ้นได้เลย

เมื่อได้เห็นกำลังของเย่หยวนแล้วมีหรือที่เขาจะยังกล้าหนี?

ไม่ว่าพวกเขาจะรวดเร็วปานใด มันจะเร็วกว่าดาบนั้นของเย่หยวนได้?

ภาพตรงหน้านี้มันน่าหวาดกลัวจนเกินไป

เย่หยวนเก็บดาบนั้นลงก่อนจะหันไปมองหลงซุนด้วยรอยยิ้ม “พี่ซุน…”

“มิกล้า ๆ! ต่อหน้านายท่านแล้วข้ามิกล้าจะเรียกตัวเองเป็นพี่ซุนใด ๆ นายท่านเรียกข้าว่าซุนน้อยเถอะ” หลงซุนร้องบอกขึ้นอย่างหวาดกลัว

เย่หยวนที่ได้ยินต้องถึงกับหัวเราะขึ้น “มันเป็นพี่ซุนแหละ! พี่ซุนนั้นไม่ต้องอธิบายใด ๆ หรอก เย่ผู้นี้เข้าใจ อันตรายมากมายในถ้ำเนตรมังกรนี้การสละเบี้ยเพื่อรักษาขุนมันเป็นเรื่องจำเป็น”

“ข-ขอบคุณนายท่านที่เข้าใจ!” หลงซุนร้องบอกขึ้นมาด้วยความหวาดกลัวเต็มใบหน้า

เขานั้นไม่อาจรู้ได้เลยว่าเย่หยวนเข้าใจจริง ๆ หรือแค่แกล้งพูดออกมาลองใจเขา เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียการกระทำของเขานั้นมันก็เป็นโทษสมควรตาย

“แต่ทว่า…” จู่ ๆ เย่หยวนก็พูดขึ้นมาต่อด้วยรอยยิ้มที่ค่อย ๆ จางหาย

หัวใจหลงซุนร่วงลงไปอยู่ที่ตามตุ่มทันที

“นี่มันถือว่าเป็นความผิดครั้งแรก และข้าหวังว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย! หากมีครั้งหน้าข้าคงไม่พอใจเป็นแน่!” เย่หยวนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยือกฝังลงไปถึงกระดูกของหลงซุน

………………………..