จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2139

ภายในป่าทึบนั้นพวกหลงซุนทั้งสามได้แต่เดินนำออกไปด้วยขาสั่นกลัว

ส่วนตัวเย่หยวนนั้นเดิมตามหลังมาด้วยท่าทางสุดแสนสบายใจ

ระหว่างทางมานี้เย่หยวนได้ลงมือไปหลายครั้งฆ่าสังหารเหล่ามารนรกทั้งหลายในกระบวนท่าเดียวสิ้น ทำให้พวกหลงซุนกลัวจนหัวหด

เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงตอนที่เขาวางท่าเหนือหัวเย่หยวนก่อนหน้านี้ หลงซุนก็ยิ่งหวาดกลัวและอับอายจนอยากจะตาย

“พี่ซุน นี่…มนุษย์ผู้นี้จะน่ากลัวเกินไปแล้ว! ท่านรับมือเขาไม่ไหวหรอก!” อ่าวหมิงร้องกระซิบขึ้นข้าง ๆ

“เห้ย! เจ้าบ้ามาพูดอะไรข้างหูข้าเนี่ย? คิดจะสังหารข้าทางอ้อมหรืออย่างไร?”

หลงซุนนั้นกลัวคำพูดทั้งหลายนั้นจนมีเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นกลางหน้าผากและแทบจะยกดาบปาดคออ่าวหมิงลงเสียด้วยซ้ำ

อ่าวหมิงที่ได้ยินก็รีบตอบกลับมา “พี่ซุน ข้า…ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น เพียงแค่ว่าเขาจะหยิบผลึกมารดำไปเพื่อการใด? สิ่งนั้นมันมีพลังกัดเซาะรุนแรงจนแม้แต่เผ่ามังกรเรายังต้านทานไม่ได้เลยนะ!”

“ข้าจะไปรู้เรอะ? เขาอาจจะแค่ชอบเก็บผลึกสีดำ ๆ ก็ได้! ต่อให้จะเก็บของพวกนั้นเข้าไปในแหวนแต่มันก็คงกัดกินผิวหนังผู้คนได้ง่าย ๆ” หลงซุนตอบกลับไปด้วยท่าทางมึนงงไม่แพ้กัน

ระหว่างทางนั้นตัวเขาเองก็สงสัยเรื่องนี้มาตลอด

เพียงแค่ว่าเมื่อได้เห็นกำลังเย่หยวนแล้วตัวเขาก็ได้แต่กลัวหัวหดไม่กล้าจะพูดถามใด ๆ

เหล่ามารนรกสุดแกร่งทั้งหลายนั้นถูกเย่หยวนฆ่าสังหารลงอย่างง่ายดาย ราวกับว่ามันเป็นแค่เป็ดแค่ไก่

“เอาล่ะ ที่นี่น่าจะปลอดภัยพอแล้ว เราหยุดพักกันเสียหน่อย” เย่หยวนบอก

เมื่อหลงซุนได้ยินตัวเขาก็รีบวิ่งเข้าไปถามทันที “นายท่าน ท่านมีคำสั่งใด?”

เย่หยวนตอบกลับไป “ระหว่างทางข้าเก็บผลึกมารดำมาได้มาก ข้าจึงจะนำมันมากลั่นหลอมเสียหน่อย พวกเจ้าดูพื้นที่รอบ ๆ ไว้ก็พอ”

เมื่อคำพูดนั้นถูกกล่าวพวกหลงซุนก็ร้องขึ้นมาพร้อม ๆ กัน “น-น-นายท่าน…นายท่านจะใช้ผลึกมารดำนี้ในการบ่มเพาะหรือ? ข-ข-ข้าไม่ได้หูฝาดไปใช่หรือไม่?”

หลงซุนร้องถามขึ้นด้วยความตื่นตกใจอย่างสุดขีดทำให้ลิ้นพันกันแทบพูดไม่เป็นภาษา

หลงซุนนั้นคิดไปเสียว่าเย่หยวนมีงานอดิเรกแปลก ๆ ใครจะไปคิดว่าเย่หยวนกลับเอามามันกลั่นหลอมเป็นทรัพยากรบ่มเพาะ

การใช้พลังงานชั่วร้ายที่หนาแน่นปานนี้มาบ่มเพาะ มันจะมิใช่การรนหาที่ตายหรือ?

เย่หยวนพยักหน้ารับ “ทำไมเล่า? เจ้ามีปัญหา?”

หลงซุนร้องตอบ “เจ้า…เจ้าผลึกมารดำพวกนี้มันเป็นแก่นพลังชั่วร้ายของมารนรกทั้งหลาย มันเป็นจุดศูนย์รวมพลังชีวิตของพวกมัน พลังงานชั่วร้ายภายในนั้นมันเป็นพิษต่อนักยุทธ ท่าน…ท่านกลับจะใช้มันบ่มเพาะจริง ๆ หรือ? จะทำได้อย่างไร?”

เย่หยวนจึงตอบกลับไปอย่างไม่คิดสนใจ “ข้ามีวิธีของข้า เจ้าไปสนใจดูเฝ้ารอบ ๆ ก็พอ”

เย่หยวนค่อย ๆ นั่งทิ้งตัวลงพร้อมกางค่ายกลป้องกันออกมาในทันที

ผลึกมารดำหนึ่งก้อนนั้นปล่อยคลื่นพลังชั่วร้ายออกมาอย่างหนาแน่นและถูกเย่หยวนสูบมันเข้าร่างไป

ภาพนี้มันทำให้พวกหลงซุนทั้งหลายอ้าปากค้าง

พวกหลงซุนทั้งสามต้องเบิกตากว้างมองดูมันอย่างมึนงง

“เขากลืนพลังงานชั่วร้ายลงไปจริง ๆ! พระเจ้าช่วย แถมยังกลืนลงไปอย่างรวดเร็วอีกด้วย! นี่เขาไม่กลัวว่าจะตัวแตกตายหรือ?” อ่าวหมิงร้องขึ้น

“ข้าได้ยินว่ามามนุษย์บางคนที่ใฝ่หาทางลัดในฝีมือนั้นจะใช้เต๋านอกรีดเพื่อพัฒนาตน หรือว่าเขาเองก็จะเป็นคนพวกนั้น?” หลงชิงถามขึ้น

ตุบ!

หลงซุนรีบตบหัวของหลงชิงจนแทบล้มคะมำ “เจ้าโง่! นายท่านมีปราณเทวะที่บริสุทธิ์ขนาดไหน? มีหรือที่เขาจะเป็นนักยุทธนอกรีดพวกนั้นได้? ที่สำคัญนายท่านนั้นยังมีปราณเทวะที่สุดแสนหนาแน่นกว่านักยุทธในระดับเดียวกันอย่างสิ้นเชิง เจ้าตาบอดกันหรือ? มีเทพถ่องแท้ที่ไหนบ้างจะมีปราณได้มากและรุนแรงปานนี้?”

หลงชิงเองก็ได้แต่หันมามองด้วยใบหน้ามึนงง แต่พอลองนึกตามมันก็จริง

เย่หยวนนั้นมีปราณเทวะที่บริสุทธิ์และหนาแน่นกว่าใคร ๆ ไม่มีทางจะเป็นนักยุทธนอกรีดพวกนั้นไปได้

แต่การบ่มเพาะเช่นนี้มันย่อมจะทำให้พวกเขาต้องตื่นตะลึงอยู่ดี

“แต่…แต่นี่มันจะประหลาดไปแล้ว! อย่าว่าแต่มนุษย์เลย! ต่อให้จะเป็นพวกเผ่าปีศาจเองก็คงไม่อาจจะกลืนพลังงานชั่วร้ายลงไปได้ตรง ๆ เช่นนี้แน่!” หลงชิงร้องบอก