จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2140

ฉิบหาย!

นั่นคือความคิดที่พวกหลงซุนมีหลังได้ยินคำพูดของหลงฉุน พวกเขาแทบจะหน้ามืดเป็นลมลงตรงนั้น

เวลานี้ใบหน้าของพวกหลงซุนทั้งสามซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด

ตุบ!

หลงซุนนั้นเขกหัวหลงฉุนลงอย่างแรงจนแทบทำให้อีกฝ่ายหน้าจมดิน

“เสียมารยาท! กล้าพูดเช่นนี้กับท่านเย่หยวนได้อย่างไร เจ้าเบื่อชีวิตแล้วหรือ?”

หลงซุนลงโทษหลงฉุนอย่างรุนแรงก่อนจะหันไปปั้นหน้ายิ้มให้เย่หยวน “นายท่าน อย่าไปว่าเด็กมันเลย ช่วยอย่าถือสามันด้วย”

“ท-ท่าน? เจ้าหมอนี่มันแค่มนุษย์เทพถ่องแท้แปดดาว ต่ำต้อยเสียกว่าข้า ทำไมพี่ซุนถึงไปเรียกมันว่าท่านเล่า?” หลงฉุนยังคงถามขึ้นอย่างมึนงง

เวลานี้มันมิใช่แค่หลงฉุน แต่คนทั้งหลายเองก็ได้แต่มองดูหลงซุนอย่างมึนงง

คนอย่างพี่ซุนของพวกเขานี้มีนิสัยอย่างไร? แต่เขากลับมาก้มหัวให้กับมนุษย์คนหนึ่งที่ไม่ได้เก่งกาจใด ๆ มากมายทั้งยังรักษาท่าทางราวกับเป็นคนรับใช้

หลงซุนคิดอยากจะตีหัวหลงฉุนให้แตกตายลงไปตรงนี้ เขาร้องตะโกนด่าหลงฉุนออกมา “หะ? นี่เจ้าไม่คิดจะฟังคำพี่ซุนเจ้าอีกแล้วหรือ? ข้าบอกให้เรียกเขาว่านายท่าน! จากวันนี้ไปนายท่านเย่คือพี่ใหญ่ของพวกเจ้า!”

หลงฉุนและพวกได้แต่หันไปมองหน้ากันอย่างมึนงง

แต่สุดท้ายพวกเขาก็ยังฟังคำของหลงซุนและหันไปเรียกเย่หยวนตามที่ถูกบอก

“พี่ใหญ่!”

แต่เย่หยวนกลับยกมือขึ้นมาโบกปัด “พี่ซุนนั้นยังเป็นพี่ใหญ่ของพวกเจ้าเหมือนเดิมนั่นแหละ ข้าไม่มีเวลามาเป็นพี่ใหญ่เจ้าหรอก”

หลงซุนจึงรีบตอบกลับมา “นั่นสิ ๆ นายท่านนั้นยิ่งใหญ่ปานใด? เหตุใดต้องการเป็นพี่ใหญ่ให้พวกเราทั้งหลายด้วย? เพียงแค่ว่า…คำพูดที่นายท่านว่าเมื่อสักครู่นี้…หรือว่าท่านไม่เกรงกลัวใด ๆ เทพสวรรค์เลย?”

เย่หยวนจึงตอบกลับไป “เกรงหรือไม่นั้นมันก็ต้องลองสู้กันดูสักตั้งก่อน เอาล่ะไปหาที่เงียบ ๆ ให้ข้าหน่อย ข้าจำเป็นต้องเก็บตัวแล้ว”

ตลอดทางมานี้เย่หยวนล่ามารนรกไปมากมาย ผลึกมารดำที่เขามีติดตัวในเวลานี้มันมากพอที่จะให้เขานั่งเก็บตัวไปพักใหญ่

หลังจากเย่หยวนจากไปแล้วพวกหลงฉุนทั้งหลายก็อดไม่ได้ที่จะหันมาถาม “พี่ซุน นี่มัน…เรื่องอะไรกันแน่?”

หลงซุนหันไปมองอย่างดุดัน “หากพวกเจ้าไม่อยากตายก็หุบปากทำตามข้าสั่ง! เจ้าอย่าได้คิดว่าเขาเป็นแค่เทพถ่องแท้แปดดาวใด ๆ หากเขาอยากสังหารเราทั้งหลายแล้วแค่นิ้วเดียวมันก็คงเกินพอ!”

หลงฉุนตอบกลับมาอย่างไม่คิดอยากเชื่อ “เทพถ่องแท้แปดดาว? คิดสังหารเราด้วยนิ้วเดียว? ฮ่า ๆ พี่ซุน ท่านก็พูดเล่นไป!”

“ใครมามีเวลาล้อเล่นกับเจ้า? เจ้าไม่เคยเห็นนายท่านลงมือต่อสู้! เจ้ารู้หรือไม่ว่าพวกเราทั้งสามกลับมาได้อย่างไร?” หลงชิงร้องขึ้นว่าด้วยสีหน้าหวาดกลัว

“กลับมาอย่างไรเล่า? หรือว่าไม่ได้เดินกลับมา?”

หลงชิงยิ้มตอบไป “เดินน่ะเดินแน่ แต่นายท่านนั้นสังหารฆ่ามาตลอดทาง! ระหว่างทางกลับมานี้มารนรกที่นายท่านฆ่าสังหารไปมันคงมีมากกว่าพันตัว!”

“หะ? เป็นไปได้อย่างไรกัน!” ทุกผู้คนต่างไม่คิดอยากเชื่อ

หลงซุนหัวเราะขึ้นมาเมื่อได้ยิน “เชื่อหรือไม่มันก็เรื่องของเจ้า! แต่เราทั้งสามนั้นได้เห็นมากับตา มีหรือที่มันยังจะปลอมแปลงได้? แล้วอย่ามาว่าข้าไม่เตือน หากพวกเจ้าคิดรนหาที่ตายแล้วก็ไปหาเรื่องท่านเอาเถอะ!”

หลงซุนเดินจากไปทันทีที่พูดจบ ทิ้งคนทั้งหลายยืนมึนงงอยู่ตรงนั้น

…

หลงซุนนั้นอยู่ในถ้ำเนตรมังกรมานานและมีความสามารถอยู่ไม่น้อย

หุบเขาที่เขามาตั้งฐานกันนี้มันเป็นหนึ่งในจุดที่ไม่มีมารนรกมารบกวน เป็นสถานที่สุดเงียบสงบเหมาะแก่การเก็บตัวอย่างมาก

เย่หยวนนั้นค่อย ๆ หลอมกลั่นผลึกมารดำไปเรื่อย ๆ จนมีพลังบ่มเพาะก้าวเข้าใกล้เทพถ่องแท้เก้าดาวเต็มที

สามเดือนจากวันนั้นหลงจ้าวเทียนก็ได้นำพาลูกน้องทั้งหลายมาหาเรื่องพวกหลงซุนถึงหน้าฐาน

“หลงซุน ดูท่าเจ้ามันจะเป็นพวกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา! วันนี้พี่เทียนของเจ้านี้จะถล่มฐานเจ้าให้ราบ!” หลงจ้าวเทียนร้องบอก

หลงซุนนั้นก็ตอบกลับไปอย่างไม่เกรงกลัว “หลงจ้าวเทียน! เจ้าใช้โอกาสที่ข้าไม่อยู่มาทำร้ายน้อง ๆ ของข้าทั้งหลาย! เรื่องนี้เจ้าเตรียมรับโทษไว้ให้ดีเถอะ!”

หลงจ้าวเทียนที่ได้ยินก็ต้องหัวเราะลั่น “หลงซุน ดูท่าเจ้ามันจะยังไม่รู้เรื่องราวสินะ! ข้าจะบอกให้ เวลานี้หัวหน้าของเรานั้นคือเทพสวรรค์ตัวจริงเสียจริง เจ้าลองไปต่อต้านนางดูเถอะ แล้วจะได้รู้จักความตาย!”

หลงซุนยิ้มตอบกลับไป “มันเป็นเจ้าต่างหากที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว! เจ้าคิดว่ามีแค่ฝ่ายตนหรือที่ได้เจอผู้ช่วยน่ะ? ในการเดินทางครั้งนี้ของพี่ใหญ่ซุนนี้ ข้าก็ได้เจอกับผู้ช่วยมาเหมือนกัน!”

หลงจ้าวเทียนหน้าถอดสีทันที ดูท่าคงตื่นตกใจอย่างมาก