จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2146

เมื่อได้เห็นดวงตาอันหิวกระหายทั้งหลายที่จ้องมองมาจากความมืดนั้นหลงเสี่ยวฉุนก็ต้องสั่นไปทั้งร่าง

เหล่ามารนรกทั้งหลายทั้งปวงนี้มันสุดแสนแข็งแกร่ง นางนั้นสัมผัสได้ถึงระดับเทพสวรรค์สามดาวเสียด้วยซ้ำ

มารนรกทั้งหลายนี้มันมีกำลังอย่างที่ตัวนางไม่อาจต้านทานใด ๆ ได้

“ไม่รู้ไม่ชี้ด้วยแล้ว!”

หลงเสี่ยวฉุนกัดฟันแน่นและพยายามบีบน้ำตาออกมา

แต่ในเวลานั้นเองมันกลับมีเสียงของเย่หยวนดังขึ้นมาจากด้านหลัง “เสี่ยวฉุน ใช้แผ่นหยกที่ข้าให้ไปพาคนทั้งหลายออกไปเสีย! เจ้าไม่ต้องมาห่วงเรื่องของข้า ให้พวกมันเข้ามาลองดู!”

“แต่…” หลงเสี่ยวฉุนพยายามคัดค้าน

“ไม่มีแต่! ให้พวกมันเข้ามา!” เย่หยวนพูดตัดบท

หลงเสี่ยวฉุนเองก็ได้แต่กัดฟันกระทืบเท้า “พวกเจ้ามารวมกันทางนี้!”

พูดจบนางก็พาคนทั้งหลายเข้ามาในรัศมีและหักแผ่นหยกนั้นลงทันที

วิชาห้วงมิติเปล่าจึงถูกใช้งานขึ้นดึงตัวพวกหลงเสี่ยวฉุนทั้งหลายออกไปจากพื้นที่ทันที

“ท่านเสี่ยวฉุน นี่มัน…เราออกมาได้แล้วแต่ท่านเย่เล่า?” หลงซุนกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าเป็นกังวล

หลงเสี่ยวฉุนเองก็ได้แต่หันไปมองที่ต้นตอของคลื่นพลังสุดแสนรุนแรงที่ขอบฟ้าก่อนจะกล่าวขึ้น “ข้าก็ได้แต่หวังว่าเขาจะมีทางเอาตัวรอด!”

ในเวลานี้เหล่ามารนรกเทพสวรรค์ทั้งหลายนั้นได้ก้าวเดินเข้ามาหาเย่หยวนด้วยดวงตาที่หิวโหย

“วิชาห้วงมิติเปล่า! เก่งกาจเสียจริง ๆ!”

“หึ เจ้ามนุษย์นี้มันสร้างเรื่องราวเสียใหญ่โตตอนบรรลุ! ข้าว่ามันจะรุนแรงเสียยิ่งกว่าเราเหล่ามารนรกทั้งหลายเสียด้วยซ้ำ!”

“ดูท่ามันจะอร่อยไม่เบา!”

…

สภาพของเย่หยวนในเวลานี้มันไม่ได้ต่างจากอาหารอันโอชะในสายตาของเหล่ามารนรกทั้งหลาย

ส่วนเรื่องที่พวกหลงเสี่ยวฉุนทั้งหลายนั้นหนีไปได้ พวกมันย่อมไม่ได้คิดสนใจมากมาย

ฟุบ! ฟุบ! ฟุบ!

จนในที่สุดมารนรกตัวหนึ่งก็ไม่อาจอดทนไหวอีกต่อไป พุ่งร่างเข้าไปหาเย่หยวนอย่างรวดเร็ว

“เหยื่อนี้เป็นของข้า! ห้ามใครมาแย่งชิง!”

“เจ้ากล้าแย่งเหยื่อจากปากข้า เบื่อชีวิตแล้วหรือ?”

…

เมื่อมีคนคิดนำมันก็ย่อมจะมีคนทำตาม เวลานี้เหล่ามารนรกทั้งหลายเองก็ไม่อาจจะทนทานไหวพุ่งตัวเข้ามาหาเย่หยวนอย่างไม่คิดชีวิต

เหยื่ออันโอชะเช่นนี้มีหรือที่พวกเขาจะปล่อยมันไปได้?

“หึ ข้านี่มันเสือนอนกินเสียจริง ๆ! เจ้าพวกโง่ทั้งหลาย ทีแรกข้าก็กังวลอยู่ว่าผลึกมารดำที่มีมันจะไม่พอใช้! แต่ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้วข้าก็ไม่คิดเกรงใจล่ะ!”

เหล่ามารนรกทั้งหลายในเวลานี้จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของเย่หยวนขึ้นมาจนทำให้พวกมันอดไม่ได้ที่จะหยุดเท้าลง

เวลาเดียวกันนั้นเองมันก็ได้เกิดคลื่นพลังรุนแรงปะทุขึ้นมาจากร่างกายของเย่หยวน

“เต๋าให้กำเนิดหนึ่ง หนึ่งให้กำเนิดสอง สองให้กำเนิดสาม สามให้กำเนิดชีวิตนับไม่ถ้วน! ข้าได้เข้าใจเสียที!” ท่ามกลางเสียงระเบิดรุนแรงนั้นมันแฝงมาด้วยเสียงหัวเราะของเย่หยวน

เมื่อสัมผัสได้ถึงพลังงานที่มากพอจะระเบิดฟ้าดินให้แหลกสลายนี้เหล่ามารนรกเทพสวรรค์ทั้งหลายต่างก็ขนลุกตั้งไปตาม ๆ กันรีบหันหน้าพุ่งตัวหนีออกไปสุดชีวิต

“ไม่ดีแล้ว! หนีเร็ว!”

“ให้ตายสิ! ไอ้เจ้ามนุษย์นี่มันคิดจะตายตามกันไปหรืออย่างไร?”

…

เสียงโกรธแค้นและตกตื่นดังขึ้นตาม ๆ กัน เหล่ามารนรกเทพสวรรค์ทั้งหลายนั้นต่างได้แต่วิ่งหนีกันหางจุกตูด

แต่มันก็สายจนเกินไปแล้ว!

ระเบิดไร้เสียงนั้นแผ่กระจายพลังงานออกมาทั่วทิศ ทำลายทุกสิ่งอย่าง!

รวมไปถึงตัวเย่หยวน!.ไอลีนโนเวล.

สภาพร่างกายของเย่หยวนตอนนี้เองก็ถูกระเบิดจนกลายเป็นฝุ่นผง!

เพียงแค่ว่าเวลานี้ร่างกายของเขาได้ค่อย ๆ กลับมารวมตัวกันใหม่อีกครั้ง ก่อนจะระเบิดและรวมกันใหม่อีกครั้งขึ้นติดต่อกันเช่นนี้ไม่รู้จบ

ทุกขจุติ!

ภายใต้คลื่นพลังระเบิดรุนแรงนี้ เย่หยวนก็ได้ค่อย ๆ ผ่านพ้นทุกขจุติไปเรื่อย ๆ

แต่มันมิใช่แค่ร่างแต่รวมไปถึงจิตศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวนเองด้วยที่ถูกระเบิดจนไม่มีชิ้นดี

ท่ามกลางคลื่นพลังการระเบิดอันมหาศาลนี้ มันมีเพียงแค่สองสิ่งเท่านั้นที่ไม่ได้ถูกทำลายลงไปด้วย

หนึ่งนั้นคือศิลาจารึกบัลลังก์พิภพ

“ขอบคุณผู้อาวุโสท่านที่ช่วยเหลือ ไม่เช่นนั้นข้าน้อยคงตกที่นั่งลำบากเป็นแน่”

ในความคิดของไป่เชินนั้นมันกลับเกิดเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจนทำให้อารมณ์ที่นิ่งสงบมานับแสนล้านปีนี้ต้องหวั่นไหวขึ้น

“คิ้วของเขานั้นขมวดแน่นก่อนจะถาม “แค่เทพสวรรค์ตัวน้อย ๆ เจ้ากลับสามารถสัมผัสถึงตัวข้านี้ได้?”

ไป่เชินนั้นมาด้วยร่างกายอันไร้ร่าง เป็นดั่งแค่ฝุ่นผงที่ไม่อาจสร้างความเคลื่อนไหวใด ๆ ให้แก่ห้วงมิติได้เลย

เขานั้นไม่นึกไม่ฝันว่าเย่หยวนกลับจะสัมผัสถึงตัวเขาได้

ความตื่นตะลึงในใจนี้มันไม่ได้น้อยเลย

แม้ว่าความปั่นป่วนที่เย่หยวนสร้างขึ้นนี้มันจะสุดแสนแรงล้ำ แต่ดวงตาของไป่เชินนั้นดีปานใด? แค่มองเขาก็รู้แล้วว่าเย่หยวนแค่กำลังบรรลุอาณาจักรระดับเจ็ด คนระดับนี้ไม่ถือว่าเป็นยอดฝีมือเสียด้วยซ้ำในสายตาของไป่เชิน

ด้วยกำลังของระดับนี้ต่อให้พวกเขาจะพลิกฟ้าแผ่นดินอย่างไรมันก็คงไม่อาจจะสัมผัสได้ตัวตนของเขานี้ได้

แต่เย่หยวนกลับสัมผัสได้

“สภาวะของผู้น้อยในเวลานี้มันค่อนข้างพิเศษ ทุกสิ่งอย่างในถ้ำเนตรมังกรนี้ชัดแจ้งอยู่แก่ตา เพราะฉะนั้นจึงพอจะสัมผัสถึงท่านผู้อาวุโสได้” เย่หยวนบอกกลับมา

ไป่เชินต้องหรี่ตาลงหันไปมอง ไม่อาจทราบได้ว่าตัวเขากำลังคิดอะไร

“ดูท่าจะมียอดฝีมือตัวน้อยปรากฏกายขึ้นในมหาพิภพถงเทียนอีกครั้งแล้ว! อ่า เจ้ามีความเกี่ยวข้องกับเผ่ามังกรด้วยหรือ?”

ฝีมือของเขานั้นเหนือล้ำเพียงแค่ส่งเสี้ยวจิตตอบกลับไปมานี้เขาก็สามารถสัมผัสได้ว่าในจิตของเย่หยวนนั้นมีจิตมังกรอยู่

“แม่ของผู้น้อยนั้นมาจากเผ่ามังกร” เย่หยวนรู้ดีว่าตัวเองคงไม่อาจปิดบังไป่เชินได้และตอบกลับไปตามตรง

สภาพของเขาผู้นี้มันสุดแสนลึกล้ำ เย่หยวนสัมผัสได้เพียงแค่ตัวตนของไป่เชินไม่อาจรับรู้ถึงอย่างอื่นได้ ราวกับว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นเทพเจ้าจุติ

คนที่มีพลังเหนือล้ำที่สุดเท่าที่เย่หยวนเคยพบเจอนั้นมันคือแค่จีโม

แต่ตัวเย่หยวนนั้นสัมผัสได้อย่างชัดเจนเลยว่าแม้แต่ตัวจีโมเองก็ยังเป็นได้แค่เศษฝุ่นต่อหน้าผู้อาวุโสท่านนี้

ไป่เชินพยักหน้ารับ “เช่นนั้นเองหรือ ข้าหวังว่าเจ้าจะจดจำตัวตนของเจ้าไว้ ด้วยพรสวรรค์ของเจ้านี้วันหน้าเจ้าจะต้องได้แบกรับภาระอันใหญ่หลวงเป็นแน่!”

เย่หยวนจึงตอบกลับไป “ผู้อาวุโสอยู่เฝ้าที่แห่งนี้ย่อมจะมีหน้าที่ใหญ่หลวง ผู้น้อยเข้าใจแล้วว่าตนเองต้องทำอย่างไรต่อไป”

ไป่เชินพยักหน้ารับ “เจ้าบรรลุให้ดี ข้าผู้นี้ขอตัว”

พูดจบร่างนั้นมันก็จางหายไปทันทีราวกับว่าไม่เคยมีตัวตนอยู่ในโลกหล้า

………………