จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2147

“เฒ่าไป่ เจ้าพูดโกหกใดก็จะไม่คิดเกินไปหน่อยหรือไม่? แค่การบรรลุอาณาจักรของเทพถ่องแท้คนหนึ่งมันจะรุนแรงจนสร้างรอยร้าวบนผนึกชั้นที่สามได้อย่างไร?”

เมื่อไป่เชินกลับมาถึงยังก้นนรกตัวเขาก็ได้เล่าบอกเรื่องราวที่ไปเจอด้านนอกให้แก่คนทั้งหลายฟังจนทำให้พวกเขาต่างต้องเลิกคิ้วสูง

การบรรลุของเทพถ่องแท้ขึ้นสู่อาณาจักรเทพสวรรค์ ไม่ว่ามันจะเป็นตัวประหลาดเช่นใดมันก็ไม่มีทางจะสร้างความเสียหายใดๆ ให้ผนึกชั้นที่สามได้!

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียผนึกชั้นที่สามนี้มันก็แข็งแกร่งพอที่จะต้านทานการโจมตีจากจักรพรรดิเทพสวรรค์เก้าดาวได้ไม่ยาก

ภายในความมืดมิดนี้ไป่เชินได้แต่ยิ้มตอบกลับไม่คิดอธิบายใดๆ ให้คนที่ไม่คิดเชื่อคำ “หึ มันเป็นเด็กที่น่าสนใจจริงๆ! ไม่เพียงแค่มันจะทำความเสียหายให้แก่ผนึกชั้นที่สามได้แต่มันยังสามารถสัมผัสถึงตัวตนของข้าได้เสียด้วย อ่า จริงด้วยสิหัวหน้า เจ้าเด็กคนนั้นมันมีความเกี่ยวข้องกับท่านด้วย! ข้าเห็นว่ามันมีพรสวรรค์ดีไม่น้อยจึงได้ทิ้งสมบัติไว้ให้แทนตัวท่าน แน่นอนว่าหากวันหน้ามันกลับกลายเป็นคนชั่วร้ายไปเราก็จะสามารถใช้สมบัตินั้นจัดการมันลงได้ด้วย”

“โอ้? เท่าที่ฟังเจ้ามานี้มันย่อมจะเป็นเด็กที่น่าสนใจจริงๆ น่าเสียดายที่ข้าไม่อาจทิ้งจุดนี้ไปได้ไม่เช่นนั้นคงต้องออกไปเจอหน้ามันเองเสียหน่อย แต่ฟังจากที่เจ้าว่ามานี้เจ้าเด็กคนนี้มันก็น่าสนใจจริงๆ ดูท่ามหาพิภพถงเทียนคงจะได้เจอเรื่องราวใหญ่โตขึ้นอีกครั้งแล้ว” อีกเสียงหนึ่งดังตอบกลับมาจากความมืดมิด

ไป่เชินถอนหายใจออกมาตอบ “มันราวกับว่าสงครามสิ้นโลกได้มาปรากฏต่อหน้าอีกครั้ง ไม่นึกเลยว่าในที่สุดห้วงการกำเนิดแห่งเต๋าสวรรค์ก็จะเริ่มขึ้นอีกครั้งแล้ว”

หลังจากพูดคุยกันไปอีกเล็กน้อย ในที่สุดความเงียบงันก็ได้เข้าปกคลุมความมืดมิดนี้อีกครั้ง

…

ภายในปราการมังกรพิรุณนี้เหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์ทั้งหลายที่ประจำการอยู่ต่างมารวมตัวกันในที่เดียวสิ้น

เพราะเวลานี้ที่หน้าถ้ำเนตรมังกรมันได้สั่นสะท้านและเริ่มแสดงรอยแตกร้ายออกมา

ทุกผู้คนที่มาต่างพยายามใช้ปราณเทวะของตนกดดันให้ผนึกนี้กลับมาสู่ความเสถียร

แต่คลื่นพลังรุนแรงจากภายในนี้มันทำให้เหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์ทั้งหลายต้องหน้าขาวซีด

เวลานี้มีจักรพรรดิเทพสวรรค์ร่วมมือกันอยู่ราวเจ็ดถึงแปดคน แต่พวกเขากลับทำให้แค่รักษาสภาพไม่ให้ผนึกนี้แตกสลายลงเท่านั้น

หลงฉือได้แต่กัดฟันร้องขึ้นมาด้วยใบหน้าขาวซีด “ให้ตายสิ! ถ้ำเนตรมังกรมันไม่เคยจะเกิดเรื่องราวเช่นนี้ขึ้นมาก่อน เหตุใดมันถึงได้มีปัญหาใหญ่เช่นนี้ขึ้นมาได้?”

ท่านเจ้ามังกรเองก็ตอบกลับมาด้วยใบหน้าขาวซีด “คงมิใช่ว่ามันมีมารนรกดุร้ายเก่งกาจเกิดขึ้นภายในและกำลังคิดทะลวงผนึกออกมาใช่หรือไม่? เสี่ยวฉุน…จะไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”

หลงจื่อที่ได้ยินก็ยิ้มเย้ย “เช่นนี้มันก็ดี อย่างน้อยๆ เท่านี้เจ้าเด็กคนนั้นมันก็ต้องตายลงแล้วแน่! ห่าวเอ๋อ วิญญาณเจ้าบนสวรรค์จะได้สู่สุคติเสียที”

หลงฉือนั้นคิดถึงความเป็นไปได้อีกอย่างขึ้นมาก่อนจะหันหน้าไปบอกเจ้ามังกร “ท่านเจ้ามังกร ความวุ่นวายนี้…คงมิใช่ว่าเสี่ยวฉุนไปเจอเรื่องอันตรายภายในหรอกใช่หรือไม่?”

เมื่อคำพูดนี้ถูกกล่าวทุกผู้คนก็หน้าเปลี่ยนสีไป

ดูท่าแล้วความเป็นไปได้นี้มันจะยิ่งใหญ่ที่สุด

“หึ! ช่างเป็นดาวหายนะเสียจริงๆ เข้าถ้ำเนตรมังกรไปแล้วก็ยังไม่หยุดนำพาหายนะมา!” หลงจื่อร้องลั่น

ใบหน้างามๆ ของเจ้ามังกรจึงมืดดำลง “หลงจื่อ! เจ้าอย่าได้ลืมไปว่าเสี่ยวฉุนคือใคร! เดิมทีคนที่รับหน้าที่ดูแลถ้ำเนตรมังกรนี้มันก็คือเจ้า แต่เพราะความสะเพร่าของเจ้าทำให้เสี่ยวฉุนเข้าไปภายในได้จนเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น หากข้ารายกายเบื้องบนไปเจ้าจะรับผลที่ตามมาได้หรือ?”

หลงจื่อที่ได้ยินก็หน้าซีดลง ไม่กล้าจะพูดกล่าวใดๆ อีก

“หืม? คลื่นพลังภายในมันดูจะสงบลงแล้ว!” จู่ๆ หลงฉือก็ร้องบอกขึ้น

แน่นอนว่าเวลานี้คลื่นพลังรุนแรงจากภายในมันได้เบาบางลงจนแทบจะกลับสู่ความสงบ

นั่นทำให้เหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์ทั้งหลายต้องถอนหายใจยาว

แต่ในเวลานี้มันกลับเกิดเรื่องราวไม่คาดฝันขึ้นที่ด้านนอกหอศิลาจรัส

หลงจื่อที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วจึงได้กล่าวขึ้นมา “ใครกันมาสร้างเรื่องแถวนี้? พวกมันไม่รู้หรือว่าที่แห่งนี้เป็นเขตต้องห้ามของปราการ?”

พูดไปเขาก็ขยับร่างหายไปทันที

“พวกเจ้า ปล่อยข้าเข้าไป! ปล่อยข้า!” ลู่เอ๋อพยายามที่จะฝ่ายามเฝ้าหอเข้าไปด้านใน

แต่ยามเฝ้าหอผู้นั้นกลับตอบกลับมา “หากเจ้าทั้งหลายคิดมาหาสร้างเรื่องแล้ว ก็อย่าได้หาว่าเราไม่เกรงใจกันอีก!”

เพราะยามที่เฝ้าหอศิลาจรัสนี้ย่อมจะเป็นเทพสวรรค์สิ้น หากพวกเขาคิดลงมือจริงๆ แล้วพวกลู่เอ๋อย่อมไม่อาจต้านทาน

ลู่เอ๋อกัดฟันร้องตอบกลับมาด้วยใบหน้าเอ่อน้ำตา “ข้าขอร้องล่ะ ให้ข้าไปเถอะ! นายน้อยไม่ได้ออกมาถึงสิบปีแล้ว ข้าจะเข้าไปหาเขาเอง!”

เพราะเวลาสิบปีมานี้แท้จริงแล้วลู่เอ๋อแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับทุกวี่วัน

หากมิใช่เพราะคำของเย่หยวนที่สั่งไว้แล้ว ตัวนางคงคิดจะติดตามเย่หยวนลงถ้ำเนตรมังกรไปนานแสนนาน

แต่เมื่อเวลายิ่งผ่านไป จนเกือบถึงกำหนดครบสิบปีนี้ความหวังที่เย่หยวนจะกลับออกมามันก็ยิ่งเลือนรางจนตัวนางและคนทั้งหลายนั้นไม่อาจทนรอได้อีกต่อไป

เพียงแค่ว่ายามเฝ้าหอนี้กลับไม่คิดจะฝ่าฝืนกฎใดๆ ให้คนทั้งหลายนี้.ไอลีนโนเวล.