จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2152

“หลงจื่อเป็นหมู!”

“หลงจื่อเป็นหมู!”

“หลงจื่อเป็นหมู!”

…

ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงดังสนั่นฟ้าดินนี้มันก้องไปทั่วทั้งปราการมังกรพิรุณอย่างไม่มีขาดสาย

หลงจื่อนั้นเป็นคนใหญ่โตมีอำนาจมากมายในปราการมังกรพิรุณนี้ ตัวเขามากอำนาจจนทำให้หลงซีเยว่กลายเป็นได้แค่หัวโขน

มันไม่เคยมีใครคิดจะไปท้าทายอำนาจของเขาผู้นี้มาก่อน

หลงห่าวนั้นจึงทำตัวอวดดีโอหังปานนั้นได้

แต่ในเวลานี้ผู้อาวุโสพิทักษ์หลงจื่อกลับต้องมาทำเรื่องเช่นนี้ มันย่อมจะเป็นความอับอายไปชั่วชีวิต

เหล่ามังกรทั้งหลายในปราการนั้นต่างแสดงสีหน้าหนักใจออกมา พวกเขาต้องกลั้นขำแทบขาดใจ พยายามจะทำตัวให้เป็นปกติเหมือนเสียงนี้เป็นแค่เสียงนกเสียงกา

จักรพรรดิเทพสวรรค์นั้นมีสายตากว้างไกลเฉียบคมปานใด? พวกเขานั้นจึงหวาดกลัวว่าจบเรื่องแล้วผู้อาวุโสหลงจื่อจะมาคิดบัญชี

“ภาพนี้มันสวยงามอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ! ข้าไม่นึกเลยว่ามันจะมีวันหนึ่งที่มีคนมาทำให้ผู้อาวุโสหลงจื่อทำเรื่องอะไรเช่นนี้ได้ วันนี้มันกลับเกิดขึ้นมาจริงๆ”

“เย่หยวนคนนี้เองก็เก่งกาจเหลือเกิน! เข้าถ้ำเนตรมังกรที่ว่าเป็นแดนไร้หวังแต่นอกจากจะกลับออกมาได้อย่างปลอดภัยแล้ว ตัวเขายังบรรลุขึ้นอาณาจักรเทพสวรรค์พร้อมนำตรามังกรสวรรค์ติดตัวกลับออกมา กลายเป็นทายาทมังกรสวรรค์ไป!”

“ในปราการมังกรพิรุณนี้ผู้อาวุโสพิทักษ์หลงจื่อนั้นเป็นผู้ยิ่งใหญ่ปิดฟ้าดินได้ด้วยฝ่ามือ เย่หยวนทำการเช่นนี้มันเหมือนตบหน้าเขา ผู้อาวุโสหลงจื่อคงไม่ยอมจบเรื่องง่ายๆ แน่”

“ไม่หรอก ด้วยตำแหน่งของทายาทมังกรสวรรค์แล้ว ตัวเย่หยวนนั้นเหมือนดั่งได้โอสถอมตะไว้ในมือ ผู้อาวุโสหลงจื่อจะกล้าทำอะไรเขาได้?”

…

เหล่ามังกรทั้งหลายพูดคุยกันอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวว่ามันจะมีใครมาแอบฟัง แต่เรื่องราวทั้งหลายนี้มันได้สร้างความตกตะลึงให้พวกเขาอย่างใหญ่หลวง

จักรพรรดิเทพสวรรค์ผู้ยิ่งใหญ่นั้นกลับออกมากล่าวว่าตนเป็นหมูถึงหมื่นครั้งต่อหน้าผู้คน

จากมังกร กลายเป็นหมู

ภาพนี้มันแปลกประหลาดอย่างมาก

ที่บนยอดหอนั้นสายตาของหลงจื่อไม่เคยละไปจากเย่หยวน

หากสายตานั้นฆ่าสังหารคนได้ เย่หยวนคงได้ตายไปนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

เพียงแค่ว่าตัวหลงจื่อเองก็เข้าใจดีว่าเวลานี้ตัวเขาไม่อาจจะทำอะไรต่อเย่หยวนได้อีกต่อไป

หลงซีเยว่นั้นก็รู้สึกสะใจอย่างมาก ตัวนางนั้นหลายปีมานี้ถูกหลงจื่อกดหัวแย่งชิงอำนาจมาตลอด การกระทำนี้ของเย่หยวนมันย่อมจะเหมือนเป็นการช่วยสะสางแค้นให้ตัวนางด้วย

หลงซีเยว่นั้นเดินมาหาเย่หยวนพร้อมถามขึ้นด้วยสายตาคาดหวัง “เย่หยวน เจ้า…ท่านออกมาจากถ้ำเนตรมังกรนี้ ท่านได้…”

เย่หยวนพยักหน้ารับ “หลงเสี่ยวฉุนนั้นตามข้าออกมาด้วย อีกไม่นานคงมาถึงแล้ว”

พูดไปยังไม่ทันขาดคำมันก็ปรากฏหลายเงาร่างเดินเข้ามาหากลุ่มคนจากเส้นขอบฟ้า แน่นอนว่ามันย่อมจะนำมาด้วยสาวน้อยผู้มีเขางอกบนหัว มันจะเป็นใครไปได้นอกจากหลงเสี่ยวฉุนแล้ว

“ท่านแม่!” หลงเสี่ยวฉุนร้องขึ้น

หลงซีเยว่มองดูสาวน้อยคนนั้นด้วยใบหน้าโล่งใจแต่ไม่นานสีหน้าของนางมันก็เปลี่ยนกลายเป็นความดุดัน “เจ้ายังรู้กลับมาอีกหรือ? กลับมาแล้วเจ้าจงไปเก็บตัวพันปี หากยังไม่บรรลุอาณาจักรเทพสวรรค์สองดาวก็จงอย่าได้ออกมาอีก!”

หลงเสี่ยวฉุนแลบลิ้นออกมาพร้อมกล่าวสวน “ท่านแม่ อย่าเพิ่งโกรธเคืองไป! อ่า นั่นมันหลงจื่อมิใช่หรือ? หลงจื่อ…เป็นหมู! ฮ่าๆๆๆๆ…เจ้าเฒ่านี่มันแก่จนสมองเลอะเลือนแล้วหรือ? ถึงมายืนด่าตัวเองเช่นนี้?”

หลงเสี่ยวฉุนนั้นกำลังคิดจะพูดบอกแม่ของตนแต่ความสนใจของนางมันกลับต้องถูกเสียงของหลงจื่อดึงดูดไปสิ้น

เสียงของหลงจื่อที่พูดกล่าวอยู่นี้มันสุดแสนดังลั่น ต่อให้หลงเสี่ยวฉุนจะไม่ได้เงี่ยหูฟังนางเองก็ย่อมจะได้ยิน

ทีแรกนางนั้นไม่ได้คิดสนใจว่าเป็นเสียงใคร แต่พอฟังไปฟังมาแล้วนี้มันเสียงตัวหลงจื่อเองมิใช่หรือ?

เจ้าหมอนี่มันมาด่าตัวเองเพื่อประโยชน์ใด?

หลงจื่อนั้นย่อมจะได้ยินเสียงหัวเราะลั่นของหลงเสี่ยวฉุนมาแต่ไกลและนั่นมันทำให้ใบหน้ามืดดำของเขาเปลี่ยนกลายเป็นม่วงทันที

คนอื่นๆ พูดคุยกระซิบกระซาบ มันไม่มีใครกล้ามาหัวเราะลั่นเช่นนี้

แต่หลงเสี่ยวฉุนนั้นไม่ได้คิดสนใจ ตัวนางหัวเราะลั่นออกมาอย่างไม่กลัว

หัวเราะอย่างสะใจ!

แม้ว่าตัวเขาจะโกรธแต่หลงจื่อเองก็ตกใจไม่น้อยด้วยเช่นกัน เหตุใดหลงเสี่ยวฉุนจึงออกมาได้ด้วยเล่า?

หลงจื่อนั้นเลือดขึ้นหน้า!

ต่อให้ตัวเขาจะเป็นจักรพรรดิเทพสวรรค์ เขาก็ยังรู้สึกแทบหายใจไม่ทันเพราะเลือดที่ไหลไปเลี้ยงใบหน้าแดงก่ำนี้

“หลงจื่อ มันผ่านไปแค่สองร้อยครั้ง ยังเหลืออีกแปดพันแปดร้อยครั้ง เจ้าจะให้มันดังรำคาญหูคนไปถึงไหน?” เย่หยวนบอก

หลงจื่อต้องกัดฟันแน่น “เจ้าจำไว้ให้ดีเถอะ! หลงจื่อเป็นหมู!”

“หลงจื่อเป็นหมู!”

“หลงจื่อเป็นหมู!”

หลงจื่อนั้นได้แต่ต้องร้องด่าตนเองต่อไป

หลงเสี่ยวฉุนที่ได้ยินเช่นนั้นก็ต้องหันมาถามอย่างมึนงง “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

หลงซีเยว่นั้นแสดงท่าทางหนักใจออกมา “นังเด็กคนนี้ เจ้ามันไม่เคยคิดจะเรียนรู้คำสั่งคำสอนใดๆ ถึงขั้นไม่รู้จักตรามังกรสวรรค์ไปได้!”

หลงเสี่ยวฉุนหันไปมองดูเย่หยวนอย่างตื่นตกใจ “ท่านพูดถึงเขาหรือ?”

หลงซีเยว่ต้องกล่าวตะคอกออกมาทันทีที่ได้ยิน “โอหัง! นังเด็กคนนี้นับวันยิ่งไร้มารยาท เจ้ากล้าไปเรียกท่านทายาทมังกรสวรรค์ห้วนๆ เช่นนั้นได้อย่างไร?”

หลงเสี่ยวฉุนเองก็หัวเราะลั่นออกมาเมื่อได้ยิน “ท่านแม่ ท่านนั่นแหละไม่ต้องไปเคารพเขามากมาย หากวัดกันที่รุ่นอาวุโสแล้วเขาต้องเรียกท่านว่าย่าทวดเสียด้วยซ้ำ!”

หลงซีเยว่ตะโกนกลับมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ “นังเด็กคนนี้ เจ้า…เจ้าคิดจะให้แม่ต้องโกรธจนอกแตกตายแล้วหรือ?”

พูดไปนางก็ยกมือขึ้นมาจะตีหลงเสี่ยวฉุนแต่เย่หยวนกลับเข้ามาห้ามไว้ก่อน

“ท่านเจ้ามังกรโปรดรอก่อน! ที่เสี่ยวฉุนว่ามานั้น…มันถูกต้องแล้ว” เย่หยวนกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มแห้งๆ

หลงซีเยว่ที่ได้ยินก็ต้องผงะไป ไม่เข้าใจว่าเย่หยวนกล่าวพูดเรื่องใด

เย่หยวนถอนหายใจยาวก่อนจะกล่าวขึ้นอีกครั้ง “ท่านเจ้ามังกรนั้นมีพี่ชายนามหลงฉินหรือไม่?”

หลงซีเยว่ต้องเบิกตากว้างกล่าวขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ “ท่าน…ท่านคือทายาทของพี่ใหญ่เช่นนั้นหรือ?”

………………………