จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2161

ณ ห้องขังมืดมิดในค่ำคืนอันเงียบงัน

กลิ่นหอมหวนลอยเข้าสู่จมูกของเหล่าทหารผู้เฝ้ายามทั้งหลาย

ตุบ!

ตุบ!

ไม่นานร่างกายของพวกเขาก็หมดสติตกร่วงลงกับพื้นไปตามๆ กัน

จากนั้นก็ปรากฏร่างของชายชุดดำผู้หนึ่งเดินเข้ามาในคุกอย่างลึกลับ

“นายท่าน!” เมื่อหลงเสี่ยวเห็นผู้มาถึงนั้นเขาก็ต้องร้องลั่นขึ้นมาด้วยท่าทางตื่นเต้นดีใจรีบคุกเข่าลงทันที

ชายชุดดำผู้นี้ค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้และกล่าวขึ้น “อืม เรื่องวันนี้เจ้าทำได้ดี ไม่ทำให้จักรพรรดิผู้นี้ผิดหวังจริงๆ”

หลงเสี่ยวยิ้มรับ “แน่นอน! เจ้าเด็กคนนั้นมันคิดจะใช้ข้าน้อยนี้จัดการท่าน แต่มีหรือที่ข้าน้อยจะยอมให้มันได้สมหวัง? เจ้าเด็กคนนั้นมันคิดว่าตัวเองฉลาดหลักแหลม สุดท้ายก็ถูกเราปั่นหัวจนคับแค้นใจมิใช่หรือ?”

ชายชุดดำคนนี้มันก็คืออ่าวซู่อย่างไม่ต้องสงสัย!

อ่าวซู่ขมวดคิ้วแน่นเมื่อได้ยินก่อนจะถามเรื่องที่สงสัยที่สุดออกมา “พวกเจ้าทำบ้าอะไรกันแน่? ด้วยฝีมือระดับพวกเจ้าแล้วมีหรือที่จะถูกเจ้าเด็กเช่นนี้จับกุมมาได้?”

ได้ยินเช่นนั้นทางหลงเสี่ยวก็ได้แต่ต้องก้มหน้าต่ำกัดฟันแน่น “นายท่านต้องช่วยล้างแค้นให้เราด้วย! เจ้าเด็กคนนั้นมัน…มันเก่งกาจจนเกินไป มันฆ่า…ฆ่าสังหารพี่น้องข้าน้อยสิ้น!”

อ่าวซู่ที่ได้ยินต้องเบิกตากว้างร้องถามขึ้นอย่างไม่พอใจ “มันจะเป็นไปได้อย่างไร?”

หลงเสี่ยวจึงได้ค่อยเล่าย้อนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้อ่าวซู่ฟังด้วยน้ำตานองหน้า

อ่าวซู่ที่ได้ยินก็ต้องตื่นตะลึงอย่างสุดหัวใจ

เขานั้นคิดว่าตัวเองประเมินเย่หยวนจนสู่เกินจริงไปมากแล้ว ไม่นึกไม่ฝันว่าเย่หยวนคนนี้มันกลับจะเก่งกาจได้กว่าที่เขาประเมิน!

พลังแนวคิดแห่งห้วงมิติที่ลึกล้ำเช่นนี้มันย่อมจะทำให้พวกหลงเสี่ยวไม่อาจต้านทานใดๆ ได้

เพราะแม้แต่เทพสวรรค์สามดาวอย่างหลงซีเองก็ยังต้องตายลงภายใต้ห้วงมิติทลาย

ในเวลานี้อ่าวซู่ยิ่งรู้สึกขึ้นมาว่าการตัดสินใจคิดสังหารของเขานี้มันถูกต้องแล้วอย่างแท้จริง

คนเช่นนี้หากปล่อยให้มันเติบโตไป คนอย่างอ่าวหยูจะไปมีค่าใดได้อีก?

“เจ้าเด็กคนนี้มันช่างเป็นตัวปัญหาเสียจริง! เอาล่ะ ข้าจัดการเหล่ายามเฝ้าทั้งหลายสิ้นแล้ว พวกเจ้าไปเสีย! หลังจากออกไปแล้วจงอย่าทำอะไรไปอีกอย่างน้อยๆ สิบปี ในเวลานี้อย่าได้คิดปรากฏตัวขึ้นบนยุทธภพอีก!” อ่าวซู่สั่ง

หลงเสี่ยวพยักหน้ารับ “ขอบพระคุณนายท่าน! เช่นนั้นเจ้าเด็กคนนั้น…”

อ่าวซู่ขมวดคิ้วแน่น “คนอย่างเจ้ามีสิทธิใดจะมาบอกสั่งจักรพรรดิผู้นี้ได้?”

หลงเสี่ยวที่ได้ยินต้องสั่นสะท้านไปทั้งกายพร้อมร้องกล่าวว่ามิกล้าๆ ออกมาไม่ขาด

แต่ตัวเขานั้นสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่หนักแน่นจากตัวอ่าวซู่

ดูท่าแล้วความคิดที่จะจัดการเย่หยวนลงของอ่าวซู่มันจะยิ่งหนักหน่วงกว่าเก่า

อ่าวซู่ชี้นิ้วออกมาทำลายประตูห้องขังอันแข็งแกร่งนั้นลงอย่างไร้เสียงใด

หลงเสี่ยวและพวกทั้งหลายที่ถูกจับมาด้วยต่างร้องขอบคุณอ่าวซู่กันอย่างไม่ขาดสาย

“เอาล่ะ เลิกเสียเวลาสักทีเดี๋ยวก็มีคนมาเจอเสียก่อนหรอก ถึงเวลานั้นต่อให้จะอยากไปเช่นใดพวกเจ้าก็คงไม่อาจไปได้แล้ว!” อ่าวซู่รีบไล่

พวกหลงเสี่ยวทั้งหลายที่ได้ยินมีหรือที่จะยังกล้าอยู่ต่อได้? เวลานี้พวกเขารีบพุ่งตัวหนีหายไปจากคุกทันที

แต่อ่าวซู่ที่อยู่ต้านหลังกลับเผยยิ้มขึ้นมาพร้อมสะบัดมือเปลี่ยนชุดสีดำของตนออกและกลับมาใส่ชุดผู้อาวุโสที่ปกติใส่เป็นประจำ

หลงเสี่ยวและพวกทั้งหลายนั้นกำลังพุ่งตัวออกมาพ้นจากเขตปราการมังกรม่วงแต่จู่ๆ กลับได้เห็นว่ามีพลุสัญญาณจุดขึ้นจากทุกทิศทางพร้อมเสียงคนร้องลั่น

คนทั้งหลายที่เห็นเช่นนั้นต่างตกตะลึงจนแทบสิ้นลมหายใจ รีบพุ่งตัวไปอย่างไม่คิดสนอีกแล้วว่าจะมีใครเห็นพวกตนหรือไม่

แต่ในเวลานั้นเองมันกลับมีคลื่นพลังรุนแรงสายหนึ่งพุ่งตามติดหลังพวกเขามา

“โจรเสี่ยว เจ้ากล้ามากที่มาแหกคุกของพวกเรา สมควรตาย!” เสียงร้องนี้ดังสะท้านไปทั่วทั้งปราการมังกรม่วง

เสียงนี้มันทำให้หน้าของพวกหลงเสี่ยวทั้งหลายต้องเปลี่ยนสี เพราะมันมิใช่เสียงใครที่ไหนนอกจากตัวอ่าวซู่นั่นเอง!

ถึงเวลานี้แล้วพวกเขาทั้งหลายจะยังไม่เข้าใจเจตนาอีกฝ่ายอีกหรือ?

อ่าวซู่นั้นคิดจะฆ่าตัดตอนพวกเขามิให้ไปซัดทอดความผิดใดๆ ได้!

อ่าวซู่นั้นไม่ได้คิดปล่อยพวกเขาหนีไป เขานั้นเพียงแค่ต้องการข้ออ้างในการฆ่าสังหารคนทั้งหลายอย่างไร้ความผิด!

แล้วพลังของจักรพรรดิเทพสวรรค์นั้นรุนแรงปานใด?