จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2166

“หึๆ ข้าว่าอย่างไรเล่า? เย่หยวนจะจัดการมันลงด้วยมือเดียว!”

หลงเสี่ยวฉุนนั้นยืนหน้าออกมาล้อเลียนคนทั้งหลายจากด้านหลังเฉินซิง

เพราะตัวนางนี้ได้พบเห็นพลังที่แท้ของเย่หยวนมาก่อน

ในระดับเดียวกันแล้วเย่หยวนย่อมจะชนะทุกผู้คนได้อย่างไร้ข้อยกเว้นใด

ทั้งยังเรื่องที่ว่าหลงเจิงนี้เองไม่ได้นับเป็นยอดคนที่เก่งกาจที่สุดในหมู่ทายาทมังกรสวรรค์ทั้งหลายด้วย

ทางเฉินซิงที่ได้เห็นก็ต้องหรี่ตาลงอย่างประหลาดใจ ดูท่าแล้วฝีมือนี้ของเย่หยวนมันจะเหนือล้ำที่เขาคาดไปมาก

ภายในม่านหมอกภายในนั้นหลงเจิงพยายามลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเลด้วยสีหน้าโกรธแค้น

ตัวเขานั้นมีความคิดไม่ต่างจากหลงหยวน คิดว่าเจ้าเด็กคนนี้มันก็เป็นแค่ขยะ

แต่เวลานี้เจ้าขยะกลับต่อยเขาร่วงด้วยหมัดเปล่าๆ เพียงแค่หมัดเดียว

ยอดอัจฉริยะอย่างเขานี้ไม่อาจจะทนรับความอัปยศนั้นไว้ได้!

หลงเจิงกัดฟันแน่นร้องร่ำขึ้น “เด็กนรก เจ้าบังคับข้าเองแล้ว! ข้าจะให้เจ้าได้เห็นพลังที่แท้ของข้าเอง!”

ที่หว่างคิ้วของเขานั้นตรามังกรสวรรค์ก็ได้ตอบสนองอย่างรุนแรงขึ้น

คลื่นพลังสายเลือดมังกรรุนแรงพร้อมด้วยเงาร่างมังกรใหญ่ปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของหลงเจิง

เย่หยวนที่ได้เห็นต้องขมวดคิ้วแน่นด้วยสีหน้ากลั้นขำ “พิฆาตมังกรทรราชเลือนหาย! หึๆ น่าสนใจขึ้นมาหน่อย! แต่สุดท้ายวิชานี้ในมือเจ้ามันก็ยังอ่อนแอจนเกินไปอยู่ดี!”

วิชาเดียวกัน กระบวนท่าเดียวกัน แต่คนปล่อยใช้แตกต่าง มันก็ย่อมจะทำให้พลังที่ออกมาไม่เท่าเทียมกัน

ความแตกต่างของพลังสายเลือด ความแตกต่างของระดับตรามังกรสวรรค์ ความแตกต่างของพลังกายทั้งหลายนั้นมันย่อมจะส่งผลกับความรุนแรงของวิชา

สังหารมังกรทรราชเลือนหายที่เย่หยวนกล่าวถึงนี้มันคือหนึ่งในทักษะเทวะภายในของเผ่ามังกร มันเป็นการเรียกวิญญาณมังกรฟ้าลงมาฆ่าสังหารศัตรูด้วยพลังเหนือล้น

เพียงแค่ว่าการใช้ออกของหลงเจิงนี้ ไม่ว่าเย่หยวนจะมองดูอย่างไรมันก็มิใช่วิธีที่ดีงามนัก

หลงเจิงนั้นหลงตัวเองตลอดมา นอกจากตัวหลงหยวนหรือหลงเฉียนที่เป็นอันดับสองของปราการมังกรเทวะแล้วตัวเขาไม่เคยจะคิดสนใจคนอื่นๆ แม้แต่น้อย

แต่วันนี้คนที่หยิ่งยโสเช่นนั้นกลับต้องมาถูกศัตรูไม่รู้หัวนอนปลายเท้าดูถูก มีหรือที่เขาจะยังทนรับมันไว้ได้?

“เด็กนรก ผลลัพธ์ของการดูถูกทายาทมังกรสวรรค์แห่งปราการมังกรเทวะมันคือความตาย!” หลงเจิงร้องลั่นขึ้นอย่างโกรธแค้น

เย่หยวนหัวเราะขึ้นเมื่อได้ยินก่อนจะก้าวออกมาพร้อมด้วยภาพเงามังกรที่ด้านหลังตนเองเช่นกัน

และวิชากระบวนท่าที่เขากำลังใช้ออกมานี้มันก็คือเทพมังกรเหยียบสวรรค์ กระบวนท่าเดียวกับที่หลงเจิงใช้ออกมาก่อนหน้า

“ทักษะเทวะภายในแล้วทำไมเล่า? วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้เห็นว่ากระบวนท่าเดียวกันแต่คนใช้แตกต่างมันจะส่งผลให้พลังที่ออกมาแตกต่างกันได้ปานใด!”

เย่หยวนหัวเราะพร้อมยกมือฟาดซัดออกไป

เงามังกรที่ด้านหลังของเขาก็กลายเป็นดั่งหัวกระสุนพุ่งทะยานเข้าหาหลงเจิงพร้อมเสียงคำรามลั่น

เงาร่างมังกรของเย่หยวนนี้มันมีพื้นฐานแตกต่างจากพิฆาตมังกรทรราชเลือนหายของหลงเจิง

ทักษะเทวะภายในนั้นมันเป็นพรที่มาจากมังกรฟ้าทั้งหลาย มันเป็นการดึงพลังมังกรจากต้นกำเนิดออกมาใช้ต่อสู้

ส่วนเงามังกรของเทพมังกรเหยียบสวรรค์ที่เย่หยวนใช้นี้มันเกิดขึ้นมาจากพลังกายและสายเลือดของเย่หยวนล้วนๆ

สองสิ่งนี้ย่อมไม่อาจเอามาเทียบเคียงกันได้ในด้านคุณภาพ

พิฆาตมังกรทรราชเลือนหายที่หลงเจิงใช้นั้นมันย่อมจะทรงคุณภาพมากพลังกว่าเย่หยวนเป็นแน่

แต่เมื่อเงามังกรทั้งสองเข้าปะทะกับตัวหลงเจิงกลับรู้สึกได้ถึงคลื่นพลังหนักหน่วงเหมือนดั่งฟ้าดินจะพลิกกลับตรงหน้านี้

ปัง!

เงามังกรของเย่หยวนกัดทำลายพิฆาตมังกรทรราชเลือนหายลงอย่างง่ายดายจากนั้นก็พุ่งตรงเข้าไปหาร่างของหลงเจิงต่ออย่างไม่หยุดยั้ง

หลงเจิงที่โดนเข้าไปอย่างแรงจึงต้องกระอักเลือดคำโต ร่างกายถูกทุบจมหายไปในแผ่นดิน

ที่ด้านนอกเมื่อเหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์ทั้งหลายได้เห็นภาพนั้นพวกเขาต่างก็หน้าซีดขาวลง

“เทพมังกรเหยียบสวรรค์กลับเอาชนะพิฆาตมังกรทรราชเลือนหายได้? ข้า…ตาข้าไม่ได้ฝาดไปใช่หรือไม่?”

“นี่มันจะหลุดโลกจนเกินไปแล้ว! ไม่ว่าเทพมังกรเหยียบสวรรค์จะรุนแรงได้ปานใดมันก็ย่อมจะไม่อาจเอาชนะพิฆาตมังกรทรราชเลือนหายไปได้มิใช่หรือ?”

“เป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร? เหตุใดจึงเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้!”

…

เฉินซิงจ้องมองภาพบนจอนั้นอย่างไร้อารมณ์ใดๆ “หลงเจิงนั้นบาดเจ็บสาหัสหมดสภาพต่อสู้ เพิกถอนตรามังกรสวรรค์และดึงตัวเขากลับออกมาจากลานศึกหมอก”

พูดจบเขาก็วาดตราขึ้นบนอากาศส่งลำแสงเข้าไปในห้วงมิติก่อนที่จะเชื่อมลานศึกหมอกเข้ากับลานกว้างนี้อีกครั้ง

หลงเจิงที่บาดเจ็บสาหัสถูกดึงกลับออกมาอย่างไร้สติใดๆ

พร้อมๆ กับตอนที่ออกมานั้นตรามังกรสวรรค์บนหน้าผากของเขามันก็จากหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ศึกทายาทมังกรนี้มันจะคัดให้เหลือผู้มีตรามังกรสวรรค์เพียงแค่สิบคนในที่สุดเมื่อจบงานลง

คนอื่นๆ ทั้งหลายนั้นจะถูกยึดเพิกถอนตรามังกรสวรรค์อย่างไร้ข้ออ้างใดๆ กลายเป็นแค่นักยุทธธรรมดาทั่วๆ ไป

ศึกทายาทมังกรนี้มันเป็นโอกาสใหญ่ล้ำ แต่ขณะเดียวกันมันก็เป็นศึกชี้เป็นชี้ตายอันดุเดือด

เหล่าคนอ่อนแอได้แต่ต้องกลับไปอยู่ในฝูงชน

ภายในลานศึกหมอกนั้นเย่หยวนได้ออกเดินตามหาผลึกต้นมังกรไปเรื่อยๆ ตามที่ตรามังกรสวรรค์ของเขาบอกทิศ

เหล่าทายาทมังกรสวรรค์ทั้งหลายที่ได้เจอกับตัวเขาไม่เคยมีใครอยู่รอดเกินหนึ่งกระบวนท่า

ไม่นานนักเย่หยวนก็ได้ครอบครองผลึกต้นมังกรอย่างมากมาย

ส่วนอีกด้านทางอ่าวหยูนั้นก็กำลังนั่งสมาธิดูดกลืนพลังจากผลึกต้นมังกรอยู่เช่นกัน แต่ไม่นานนักเขาก็ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างตื่นเต้นดีใจ

อ่าวหยูกัดฟันแน่นร้องขึ้นอย่างเคียดแค้น “ฮ่าๆๆ… ลานศึกหมอกนี้มันช่างเป็นที่ที่เหมาะแก่การเพิ่มพลังเสียจริงๆ! ตรามังกรสวรรค์ของข้าได้ตื่นขึ้นเป็นครั้งที่สองแล้วทั้งข้ายังสามารถปลุกทักษะเทวะภายในที่สองขึ้นมาได้ด้วย เวลานี้ฝีมือของข้ามันเพิ่มพูนจากก่อนอย่างไม่อาจเทียบเคียงได้! เวลานี้ฝีมือของข้าคงอยู่ติดหนึ่งในสิบได้ไม่ยาก หรืออาจจะถึงหนึ่งในห้า! เย่หยวน เจ้าอย่าให้ข้าได้ไปเจอเจ้าเข้าแล้วกัน ไม่เช่นนั้น…วันตายของเจ้าต้องมาถึงแน่! หนี้แค้นเลือดมันต้องถูกล้างด้วยเลือดเท่านั้น!”

ตรามังกรสวรรค์นั้นมันสามารถถูกปลุกพัฒนาขึ้นได้หลายครั้งด้วยกัน

และในแต่ละการตื่นนั้นมันก็จะช่วยเพิ่มเสริมพลังของเผ่ามังกรไปอย่างก้าวกระโดด

เพราะเช่นนั้นเองที่เหล่าทายาทมังกรสวรรค์จึงได้ถูกยกย่องเหนือล้ำและมีคนนับหน้าถือตากันทั่วหล้า

เพราะพวกเขานั้นคือคนที่ถูกเขามังกรสวรรค์เลือก เป็นอนาคตของเผ่ามังกร

อ่าวหยูนั้นหลอมซึมซับผลึกต้นมังกรมาไม่น้อยทำให้เวลานี้เขาสามารถปลุกตรามังกรขึ้นเป็นครั้งที่สองได้

สภาพจิตใจของเขาในเวลานี้มันเปี่ยมล้นความมั่นใจคิดอยากจะเจอเย่หยวนเสียให้ได้

……………..