จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2168

“นี่มัน…พิฆาตมังกรทรราชเลือนหายพร้อมการตื่นที่สองกลับไม่อาจเอาชนะฝ่ามือล้ำจักรวาล?”

“เจ้าหมอนี่มันยังคงออมมือไว้ในตอนที่ปะทะกับหลงเจิงอย่างนั้นหรือ!”

“ทักษะเทวะภายในของเผ่ามังกรเรามันกลายเป็นวิชาอ่อนแอไปเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน ไม่สามารถรับได้แม้แต่กระบวนท่าเดียวอย่างนั้นเชียวหรือ?”

…

เหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์ทั้งหลายต่างไม่อาจพูดจากล่าวใดๆ ได้มากกว่านั้น หรือว่าเย่หยวนนี้จะใช้ฝ่ามือล้ำจักรวาลนี้จัดการคนทั้งลานศึกหมอกลงได้?

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือความแข็งแกร่งของกระบวนท่าที่เย่หยวนใช้ออกมามันกลับรุนแรงกว่าตอนที่ปะทะหลงเจิง

หากเย่หยวนปล่อยพลังเช่นนี้ออกไปใส่หลงเจิงแล้ว หลงเจิงคงไม่ได้รอดกลับออกมาจากฝ่ามือนี้แน่

“ฮ่าๆๆ… ผู้อาวุโสเทียนยู่ ไหนว่าเย่หยวนไม่มีโอกาสชนะไงเล่า? เวลานี้ท่านจะว่าอย่างไรอีก?” หลงเสี่ยวฉุนหัวเราะลั่นขึ้น

หลงเทียนยู่นั้นตอบกลับมาด้วยใบหน้าแดงก่ำจากความอับอาย “เจ้าก็เห็นว่าอ่าวหยูยังมีหมัดกระบวยใหญ่ไร้สุดไม้ตายนั้นที่ยังไม่ได้ใช้ออก!”

หลงเสี่ยวฉุนยิ้มขึ้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น “หึ! ท่านคิดว่าเย่หยวนจะไม่มีไม้ตายใดๆ เลยหรือ? รอดูไปเถอะ!”

…

อ่าวหยูนั้นพยายามประคองตัวลุกขึ้นจากพื้นด้วยเลือดท่วมร่าง

ฝ่ามือล้ำจักรวาลของเย่หยวนนี้มันถูกใช้ออกมาเต็มพลัง แน่นอนว่าอาการบาดเจ็บของอ่าวหยูมันย่อมจะเหนือล้ำกว่าที่หลงเจิงได้รับไป

อ่าวหยูจ้องมองดูเย่หยวนด้วยความมึนงงและโกรธเคือง

เขานั้นไม่ได้รับรู้ถึงเรื่องที่เย่หยวนเอาชนะหลงเจิงใดๆ ต่างจากจักรพรดิเทพสวรรค์ทั้งหลายในโลกภายนอก

เขานั้นยังคิดว่าด้วยพลังของตนในเวลานี้การขยี้เย่หยวนนั้นมันจะง่ายเหมือนปอกกล้วย

เขานั้นไม่นึกไม่ฝันว่าเมื่อได้ปะทะกันแล้วเย่หยวนกลับจะขยี้เขาลงแทน

“โอ้ ยังยืนได้ ไม่เลว” เย่หยวนมองดูอ่าวหยูด้วยรอยยิ้มเย็นเยือก

อ่าวหยูจ้องมองกลับมาด้วยดวงตาแดงก่ำ “เจ้าสัตว์ร้าย! เจ้าบังคับข้าเองแล้ว! เวลานี้จงกลายเป็นเถ้าไปเสียเถอะ!”.ไอรีนโนเวล.

เขานั้นยกหมัดขึ้นมาตั้งท่าและปล่อยปราณออกมาจนเกิดเงาร่างมังกรขึ้นที่ด้านหลังอีกครั้งหนึ่ง

แต่เจ้ามังกรครั้งนี้มันกลับหนักแน่นกว่าเงาร่างมังกรก่อนหน้าอย่างไม่อาจเทียบกันได้

เขานั้นยังไม่ได้ปล่อยกระบวนท่าออกพื้นที่รอบๆ มันก็แทบจะแตกสลายลง

เมื่อเย่หยวนเห็นเช่นนั้นเขาก็ต้องหรี่ตาลงมองอย่างสนใจ

ดูท่าอีกฝ่ายเองก็ไม่ได้มีดีแค่โม้

แค่กระบวนท่านี้มันก็มากพอจะช่วยให้อ่าวหยูเอาชนะเทพสวรรค์สองดาวลงได้ง่ายๆ!

“หมัดกระบวยใหญ่ไร้สุด? ต้องอย่างนี้สิ! แต่น่าเสียดายที่มันก็ยังไม่ถึงขั้นอยู่ดี!” เย่หยวนกล่าวขึ้น

อ่าวหยูยิ้มเย้ย “เลิกวางท่าเถอะ! รับหมัดนี้ให้ได้ก่อนแล้วค่อยมาอวดอ้างตัว!”

เย่หยวนจึงได้แต่ยิ้มขึ้นที่มุมปากก่อนจะยกมือขึ้นมาวาดเป็นวงตรงหน้าอกอย่างลื่นไหลราวสายน้ำ

ไม่นานบนฝ่ามือของเย่หยวนมันก็ปรากฏลูกแสงพลังงานขึ้น

ไม่มีคลื่นพลังน่าหวาดหวั่น ราวกับว่ามันเป็นแค่อากาศธาตุ

กระบวนท่าทรงพลังของอ่าวหยูมันขัดกับกระบวนท่าไร้พลังของเย่หยวนนี้เป็นอย่างมาก

เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้านี้อ่าวหยูก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นทันที “หัตถ์อนิจจังมังกรสวรรค์! นี่…เป็นไปได้อย่างไร! เจ้าเพิ่งบรรลุอาณาจักรเทพสวรรค์ขึ้นมาชัดๆ เหตุใดจึงบ่มเพาะหัตถ์อนิจจังมังกรสวรรค์ได้รวดเร็วปานนี้?”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับ “บ่มเพาะ? ไม่จำเป็น! ไม่มีใครบอกเจ้าหรือว่าข้านั้นมีฤทัยแห่งฟานจู้หลง?”

อ่าวหยูหน้าถอดสีไปทันทีที่ได้ยิน มองดูเย่หยวนอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

เขานั้นไม่นึกฝันว่าเย่หยวนกลับมีฤทัยแห่งฟานจู้หลง!

เพราะแท้จริงแล้วยอดอัจฉริยะหลงฉินผู้นั้นได้บ่มเพาะกรงเล็บมังกรเอกภพกระบวนที่สี่อย่างหัตถ์อนิจจังมังกรสวรรค์จนชำนาญ

หลังจากที่เย่หยวนบรรลุขึ้นระดับเจ็ดมาได้ เย่หยวนก็ย่อมจะเข้าใจมันได้อย่างไม่ต้องพยายามใดๆ

หัตถ์อนิจจังมังกรสวรรค์นี้มันขึ้นชื่อในเผ่ามังกรว่าเป็นสิ่งที่บ่มเพาะได้ยากเย็น

เทพสวรรค์หลายต่อหลายคนได้ใช้เวลากว่าแสนๆ ปีฝึกฝนบ่มเพาะมันแต่สุดท้ายก็ทำได้แต่ครึ่งๆ กลางๆ

เพราะฉะนั้นผู้คนมากมายจึงคิดหันไปพึ่งพาทักษะเทวะภายในแทนที่จะใช้เวลากว่าแสนๆ ปีบ่มเพาะวรยุทธนี้

แต่ทว่าหลงฉินนั้นมีพรสวรรค์เหนือล้ำจนสามารถบ่มเพาะหัตถ์อนิจจังมังกรสวรรค์นี้มาได้จนถึงขั้นสุด