จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2174

จนที่สุดจอแสงนั้นก็จางหายไปเผยให้เห็นร่างของชายหนุ่มชุดขาวก้าวออกมาจากห้วงมิติ

บนลานกว้างนี้ทุกผู้คนต่างมองดูที่ร่างของชายหนุ่มผู้นี้ด้วยดวงตาหวาดกลัว

ใช่แล้ว ความหวาดกลัว!

แม้แต่เหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์ทั้งหลายเองก็ยังหวาดกลัวในพรสวรรค์ของเย่หยวนนี้

เหล่าทายาทมังกรสวรรค์ทั้งหลายที่ได้ปะทะกับเย่หยวนมานั้นต่างก้าวเท้าถอยหลังไปพร้อมๆ กันอย่างไม่ได้นัดหมาย

เจ้าหมอนี่มันมิใช่คน!

มันเป็นสัตว์ประหลาด!

แต่หลงเสี่ยวฉุนนั้นกลับยิ้มร่าเข้ามาทักทายเย่หยวน

“เย่หยวน คุณหนูผู้นี้รู้อยู่แล้วว่าเจ้าเก่งกาจปานใด และเจ้าก็ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ!”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไปพร้อมเดินนำหลงเสี่ยวฉุนมาหยุดที่กลางลานก่อนจะหรี่ตาลงมองไปยังทิศทางหนึ่งทันที

เป้าหมายของสายตานี้มันคือเฉินซิง ก่อนที่เย่หยวนจะกล่าวถามขึ้นมา “ผู้อาวุโสทำเช่นนี้ คงต้องอธิบายเรื่องราวกันหน่อยหรือไม่?”

การยอมก้มหัวรับคำเหยียดหยามและความไม่ยุติธรรมนั้นมันมิใช่นิสัยของเย่หยวน ในเมื่ออีกฝ่ายกล้าทำ เขาก็ต้องได้รับผล!

เหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์นั้นต่างตกตะลึงกับคำพูดนั้น เจ้าหมอนี่มันโอหังจนเกินเยียวยา กลับกล้ามาทวงถามเรื่องราวจากท่านเฉินซิง

เขาคิดว่าด้วยพลังที่เขาแสดงออกมาในศึกทายาทมังกรนี้มันจะทำให้เขามีสิทธิ์ทวงถามเรื่องราวจากมังกรสวรรค์ตัวจริงได้หรือ?

“โอหังนัก! เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน? กลับกล้ามาพูดกล่าวเช่นนี้ต่อหน้าท่านเฉินซิงได้?” หลงเทียนยู่ที่เสียหน้าอย่างหนักนั้นไม่รู้จะเอาความคับแค้นใจนี้ไประบายที่ใด เมื่อได้เห็นโอกาสเขาจึงรีบสอดปากเข้าแทรกขึ้นทันที

แต่เย่หยวนกลับไม่ได้คิดสนใจเขาและหันไปมองดูเฉินซิงอย่างไม่ละสายตา

เฉินซิงเองก็ถอนหายใจออกมายาว “เจ้าทั้งสองนั้นต่างเป็นอนาคตเสาหลักของเผ่ามังกรเรา ใครตายไปมันก็ย่อมจะเป็นความเสียหายใหญ่หลวงของเผ่ามังกรสิ้น!”

เย่หยวนที่ได้ยินจึงหัวเราะลั่นขึ้นมาก่อนจะหันหน้าไปมองหลงหยวน “นี่คือเสาหลักของเผ่าพันธุ์? ฮ่าๆ เป็นเสาที่หนักแน่นเสียจริงๆ!”

คำพูดนี้มันถูกกล่าวออกมาด้วยความเย้ยหยันอย่างถึงที่สุด

หลงหยวนนั้นทั้งโกรธทั้งอายจนอยากจะมุดแผ่นดินหนีไปให้พ้นๆ

เหล่าทายาทมังกรสวรรค์คนอื่นๆ เองก็ได้แต่ต้องก้มหน้าลงต่ำ หากหลงหยวนนั้นยังไม่อาจเป็นเสาหลักของเผ่าได้แล้วพวกเขาจะเป็นอะไรได้กันเล่า?

แต่เมื่อคนกล่าวคำพูดนี้มันเป็นเย่หยวน พวกเขาก็ไม่อาจจะเถียงใดๆ กลับไปได้!

เขานั้นมีพลังฝีมือ พรสวรรค์ที่พิสูจน์ชัดเจนว่าหลงหยวนนั้นเป็นแค่ขยะ!

“เย่หยวนเจ้าจะโอหังจนเกินไปแล้ว! หากหลงหยวนไม่อาจเป็นเสาหลักของเผ่าได้แล้วเจ้าเล่า? เจ้ามันก็แค่…” หลงเทียนยู่ยังกล่าวไม่ทันจบคำก็ได้ยินเสียงตวาดขึ้น

“หุบปาก!” เฉินซิงร้องตะโกนขึ้นอย่างไม่พอใจขัดคำพูดของหลงเทียนยู่ไว้

แต่เย่หยวนกลับเป็นฝ่ายหัวเราะขึ้น “ว่าต่อไปสิว่าข้าเป็นแค่ครึ่งมนุษย์ ในสายตาของพวกเจ้าแล้วข้ามันเป็นคนจากต่างเผ่าพันธุ์ใช่หรือไม่เล่า? เพราะเหตุนั้นตอนที่หลงหยวนมันคิดใช้ทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ห้าธาตุฆ่าสังหารข้าพวกเจ้าจึงไม่ได้คิดช่วยเหลือใดๆ แต่ตอนที่ข้าคิดสังหารมันพวกเจ้ากลับยื่นมือมายุ่ง! ในสายตาของพวกเจ้าแล้วต่อให้ข้าจะเก่งกาจปานใดมันก็คงไม่มีทางเป็นคนเผ่ามังกรไปได้ใช่หรือไม่?!”

เฉินซิงได้แต่ยืนนิ่งอย่างอับอาย ความคิดของเขานั้นถูกเย่หยวนกางออกมาให้ทุกผู้คนเห็นอย่างน่าอับอาย!

แม้ว่าเย่หยวนนั้นจะได้รับตรามังกรสวรรค์มาจากยอดคนของเผ่ามังกรแต่สุดท้ายแล้วเขาก็ยังไม่อาจเชื่อเย่หยวนได้สนิทใจ

แต่เขาก็ไม่นึกไม่ฝันว่าเย่หยวนกลับจะมองเรื่องราวออกในทันตาและแฉมันออกมาต่อหน้าผู้คนเช่นนี้

เจ้าเด็กคนนี้มันหลักแหลมไม่เบา!

เฉินซิงได้แต่ถอนหายใจยาว “เรื่องนี้มันเป็นความผิดของจักรพรรดิผู้นี้จริง แต่ว่าหลงหยวนนั้นก็เป็นยอดอัจฉริยะในล้านปีจะหาได้สักครั้ง ปล่อยให้เขาตายไปมันจะน่าเสียดายจนเกินไป! พูดมาเถอะ เจ้าต้องการอะไร!”

เหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์ทั้งหลายต่างเบิกตากว้าง ท่านเฉินซิงกลับยอมรับความผิดต่อเด็กน้อยคนหนึ่ง

ไม่ว่าจะเป็นเด็กมากพรสวรรค์ปานใดสุดท้ายก่อนที่จะเติบโตได้มันก็เป็นแค่เด็กน้อย

แล้วมันเพราะเหตุใด?

แต่มีหรือที่คนทั้งหลายนั้นจะเข้าใจความหวาดกลัวที่เฉินซิงมีต่อผู้อยู่เบื้องหลังเย่หยวนได้!

คนทั้งหลายไม่ทราบ แต่ตัวเฉินซิงทราบดี

ยอดฝีมือที่ว่านี้มันมิใช่ผู้อยู่เบื้องบนของเขามังกรสวรรค์ใดๆ แต่…มันเป็นยอดฝีมือจากเบื้องล่างผู้เฝ้านรกไว้!

ตัวตนจากที่แห่งนั้นมันล้วนแล้วต่างเป็นยอดคนพลังล้ำฟ้าดิน

เขานั้นไม่อาจจะไปลบหลู่พวกเขาได้!

ต่อให้จะเป็นเขามังกรสวรรค์นี้เองก็ไม่อาจลบหลู่พวกเขาได้!