จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2177

ณ เทือกเขาก่วมร่วงแห่งแดนกลาง

ที่แห่งนี้มันล้อมรอบไปด้วยทิวทัศน์สวยงามคลื่นพลังวิญญาณหนาแน่น ปกคลุมไปด้วยหมอกหนาอย่างไม่อาจจะมองเห็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในได้

พลังวิญญาณบนนี้มันเป็นเหมือนดั่งฝนที่ตกร่วงลงมาให้ชีวิตแก่ทั้งเทือกเขาไม่มีขาด

และในเวลานี้บนทางเดินเขาแคบๆ มันมีสองเงาร่างชายหญิงกำลังเดินเคียงบ่ากันขึ้นมา

“นายน้อย พี่ลี่เอ๋ออยู่ที่นี่จริงๆ หรือ?”

“แน่สิ! ข้าเคยไปถามเจียนซู่เทามาก่อนแล้วและได้รู้ว่าหลินฉางชิงนั้นมาจากวังพำนักจักรพรรดิเทพสวรรค์ลั่วเฟิง!”

“จักรพรรดิเทพสวรรค์ลั่วเฟิงผู้นี้เก่งกาจมากหรือไม่?”

“จักรพรรดิเทพสวรรค์ลั่วเฟิงนั้นเป็นจักรพรรดิเทพสวรรค์ห้าดาวผู้มีชื่อเสียงโด่งดังในดินแดนกลาง!”

“เช่นนั้น…หากเขาทำร้ายท่านเล่า?”

“เขา…ไม่กล้าหรอก!”

แน่นอนว่าคู่ชายหนุ่มหญิงสาวสองคนนี้มันจะคือเย่หยวนและลู่เอ๋อแล้ว

หลังจากเดินทางออกเขามังกรสวรรค์มาเย่หยวนก็กลับไปหาพวกหลงเสี่ยวทั้งหลายที่ปราการมังกรม่วงและทำสัญญาวิญญาณกับคนทั้งหลายเพื่อรับเป็นคนรับใช้

จากนั้นเขาก็ได้กลับไปยังปราการมังกรพิรุณ สั่งให้หนิงเทียนปิงนำทางพาหลงเสี่ยว กู้หง หลงซุนทั้งหลายนั้นกลับไปยังเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์

ส่วนตัวเขาเองนั้นได้พาลู่เอ๋อออกมายังเทือกเขาก่วมร่วงในดินแดนกลางต่อไป

เพราะเวลานี้เขาที่มีกำลังพอล้ำแล้ว เย่หยวนจึงไม่คิดจะรอใดๆ อีกต่อไปรีบเดินทางมาหาลี่เอ๋อที่วังพำนักจักรพรรดิเทพสวรรค์ลั่วเฟิงทันที

หลังจากได้ศิลาเทวะผสานวิญญาณมาแล้วมันก็ทำให้พลังบ่มเพาะของเย่หยวนพุ่งทะยานขึ้นอีกครั้ง

เวลานี้หากให้เทียบเขาคงมีพลังเท่าเทพสวรรค์สองดาว

แต่แท้จริงหลังจากที่เย่หยวนขึ้นสู่อาณาจักรพิภพโกลาหลมาทุกสิ่งอย่างมันก็แตกต่างไปจากเดิมมาก

อาณาจักรพิภพโกลาหลนี้มันแบ่งเป็นขั้นต้น ขั้นกลาง ขั้นปลายได้ แต่ก่อนที่จะขึ้นถึงขั้นกลางนั้นตัวเขาจะไม่พบเจอคอขวดใดๆ จึงไม่อาจแยกเป็นดาวได้

แต่หากวัดกันตามมาตรฐานของอาณาจักรเทพสวรรค์แล้ว กำลังของเขาในเวลานี้มันคงเทียบเคียงกับเทพสวรรค์สองดาวได้

พร้อมๆ กันในเวลานี้พิภพโกลาหลของเขามันก็ได้แผ่ขยายไปอีกกว่าพันเมตรแล้ว

“หยุด!” เวลานั้นเองมันได้มีคนสองคนเดินก้าวออกมาขวางทางของคนทั้งสองไว้

โดยมีคนหนึ่งกล่าวขึ้นมา “ที่นี่มิใช่ที่ที่พวกเจ้าจะมาได้! รีบๆ ลงไปเสีย!”

เย่หยวนจึงได้ตอบกลับไป “ข้ารองมหาปราชญ์แห่งวิหารนักบวชและทายาทมังกรสวรรค์แห่งเผ่ามังกรนามเย่หยวนมาทวงถามสัญญาที่เคยมีไว้กับหลินฉางชิง!”

เมื่อคนทั้งสองได้ยินสีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนสีไปตามๆ กัน

เพราะชื่อทั้งสองนี้มันทำให้ผู้คนกลัวจนฉี่แทบราด

วิหารนักบวชแห่งเผ่าอสูรนั้นมันคือกองกำลังที่เหนือล้ำอย่างมากกองกำลังหนึ่ง

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นคือตัวตนที่เป็นรองแค่โอสถบรรพกาลเท่านั้น

ส่วนรองมหาปราชญ์แห่งวิหารนักบวชนั้นมันจะต้องเป็นตัวตนเช่นใด?

ส่วนชื่อของทางเผ่ามังกรมันก็ยิ่งน่ากลัวกว่า!

แม้ว่าเผ่ามังกรนั้นจะไม่ออกติดต่อโลกภายนอก แต่มหาพิภพถงเทียนนี้ก็มีตำนานของพวกเขาให้ได้ยินเสมอๆ

ยอดคนที่เกิดขึ้นในเผ่าพันธุ์นี้ย่อมจะเป็นยอดของยอดอัจฉริยะ

ทายาทมังกรสวรรค์แห่งเผ่ามังกร…ต่อให้จะไม่มีสมองคิดพวกเขาก็รู้ว่ามันต้องมิใช่ตำแหน่งธรรมดาๆ

“เจ้าหมอนี่มันดูแสนธรรมดากลับมากล่าวบอกว่ามีที่มาใหญ่โต ไม่กลัวผู้คนจะหัวเราะจนฟันร่วงเอาหรือ?”

“ไอ้เจ้าโง่! เราไม่อาจมองเห็นพลังที่แท้ของเขาได้แม้แต่น้อย! อย่างน้อยๆ ตัวเขานี้ก็ต้องเป็นเทพสวรรค์แล้ว! เราสองย่อมไม่อาจจะมีสิทธิ์ตัดสินเรื่องราวใดๆ ได้ ไปเรียกท่านหยูเฟิงออกมาจัดการจะดีกว่า!”

“ใช่ๆ! ที่เจ้าว่ามามันก็ถูก!”

คนทั้งสองพูดคุยกันอยู่พักหนึ่งก่อนจะหันไปบอกเย่หยวน “นายท่านโปรดรอสักครู่ เราจะเข้าไปรายงานเดี๋ยวนี้แล้ว!”

เย่หยวนพยักหน้ารับ

ไม่นานนักก็มีชายวัยกลางคนในชุดหรูหราผู้หนึ่งเดินออกมาจากม่านหมอก

ต่อให้จะเป็นตัวจักรพรรดิเทพสวรรค์ลั่วเฟิงเองก็คงต้องไว้หน้าเขาไม่น้อย

ทั้งยังมีเรื่องของเผ่ามังกรที่เขาไม่ค่อยจะเข้าใจอีกด้วย!

เหตุผลที่เย่หยวนเปิดตัวมาด้วยการบอกถึงตัวตนนั้นมันย่อมจะเพื่อทำให้จักรพรรดิเทพสวรรค์ลั่วเฟิงคิดกังวลและไม่กล้าลงมือทำอะไรอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง

เพราะหากใช้ชื่อของมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลแล้วมันคงมากพอที่จะข่มขู่ผู้คนทั้งหล้าให้หวาดหวั่น

จะเป็นจักรพรรดิเทพสวรรค์ห้าดาวแล้วอย่างไร?

เย่หยวนตอบกลับไป “ไม่ต้องขอโทษใดๆ หรอก! พันกว่าปีก่อนนั้นหลินฉางชิงได้ปรากฏตัวขึ้นที่เมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์และทำข้อตกลงเป็นตายในสองพันปีกับข้าไว้! เรานั้นทำพันธะจิตศักดิ์สิทธิ์กันไว้ ไม่อาจจะหยุดได้จนกว่าจะมีใครตายลงสักฝั่ง!”

เจิ้งหยูเฟิงที่ได้ยินก็ต้องหน้าซีดลงไปอีกครั้ง ได้แต่ด่าว่าศิษย์น้อยอย่างสุดใจ

สมองของเจ้าหลินฉางชิงมันพังไปแล้วหรือ? ถึงกล้าไปทำพันธะจิตศักดิ์สิทธิ์กับรองมหาปราชญ์ สาบานว่าต้องมีฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดตายไว้เช่นนี้

แต่เขานั้นก็ได้แต่ต้องถามขึ้นมาอย่างอดสงสัยไม่ได้ “ในเมื่อมันเป็นข้อตกลงสองพันปีแล้วเวลามันก็น่าจะยังไม่ถึงมิใช่หรือ? ทำไมท่านรองมหาปราชญ์จึงได้มาเวลานี้เล่า?”

เย่หยวนหัวเราะขึ้นเมื่อได้ยิน “อีกพันปีข้าคงสังหารมันได้ด้วยแค่ลมหายใจ จะมีเรื่องใดให้ประลองอีก?”

พันปีก่อนตอนที่หลินฉางชิงมายังเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์นั้นเย่หยวนยังเป็นแค่นภาสวรรค์น้อยๆ ที่ไม่ขึ้นอาณาจักรเทพถ่องแท้เสียด้วยซ้ำ

พันปีต่อมานี้เย่หยวนกลับกลายเป็นเทพสวรรค์เหนือล้ำโลกหล้า!

เวลาพันปีในสายตาคนทั้งหลายมันย่อมแสนสั้น

แต่กับเย่หยวนแล้วมันมากพอที่จะก้าวขึ้นจากนภาสวรรค์สู่เทพสวรรค์!

เวลานี้หากหลินฉางชิงได้เห็นเย่หยวนนี้เขาคงตกใจจนตัวสั่นแล้ว

เจิ้งหยูเฟิงย่อมจะไม่รู้เรื่องราวใดๆ และขมวดคิ้วขึ้นแน่น “ท่านรองมหาปราชญ์ก็มีตำแหน่งสูงส่ง แต่ท่านจะดูถูกวังพำนักจักรพรรดิเทพสวรรค์ลั่วเฟิงเราเกินไปแล้ว ด้วยพรสวรรค์ของศิษย์น้องฉางชิงนั้น พันปีจากเขาอาจจะไม่ต่ำต้อยไปกว่าท่านรองมหาปราชญ์ก็ได้!”

เขานั้นรู้สึกว่ารองมหาปราชญ์นี้หลงตัวเองจนเกินไปทำให้น้ำเสียงของเขาเองก็เริ่มแข็งขึ้นมา

แต่เย่หยวนย่อมจะไม่คิดติดใจแค่ยิ้มตอบไป “ข้าจะดูถูกหรือไม่นั้นก็ให้หลินฉางชิงมันออกมาดูเองเถอะ ตอนนี้ต่อให้มันจะกล้าหาญปานใดมันก็คงไม่กล้าปล่อยให้เรื่องยืดยาวไปกว่านี้แน่”

………………………