จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2217

เวลานี้ใบหน้าของเทพสวรรค์ดันหยู่นั้นไม่เหลือสง่าใดๆ อีก

ด้วยการปรากฏตัวของเย่หยวนนั้น เขายังกล่าวว่าอีกฝ่ายเป็นคนพิการไร้ค่าใด

แต่ในเวลานี้เขาคนนั้นกลับหลอมโอสถสุดวิเศษขึ้นมาและซ่อมแซมโลกใบน้อยของตัวเองจนหายดี!

ตอนนี้นอกจากเย่หยวนจะกลับมามีพลังบ่มเพาะสูงส่งดั่งเดิมแล้ว เขายังก้าวล้ำขึ้นไปกว่าเก่าเสียด้วย

เรื่องเช่นนี้มันย่อมทำให้เขาอึดอัดใจจนแทบหายใจไม่ออก

ดันหยู่หรี่ตาลงยิ้มขึ้น “ต่อให้เจ้าจะฟื้นพลังมาได้แล้วเจ้าจะทำอะไรได้? เรื่องวันนี้มันไม่ได้ถูกสั่งการมาด้วยเทพสวรรค์ผู้นี้! เจ้าคิดว่าเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์น้อยๆ นี้จะทนเป็นศัตรูกับจักรพรรดิเทพสวรรค์ทั้งแดนใต้ได้หรือ?”

พูดเช่นนั้นเสร็จเขาก็หันไปหาที่จีโมต่อ “ท่านเคลื่อนดาราเองก็ด้วย แม้เผ่าอสูรนั้นจะเป็นสุดยอดเผ่าพันธุ์แต่ที่แห่งนี้มันคือดินแดนของเผ่ามนุษย์เรา! เวลานี้แดนใต้เรากำลังทำสงครามกวาดล้างเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ ท่านคิดจะลงมือจริง?”

คำพูดนั้นมันย่อมมีเป้าหมายจะบีบจีโมออกจากเรื่องราวครานี้

เขานั้นย่อมจะคิดในหัวว่ามหานักบวชเคลื่อนดารานั้นย่อมไม่คิดยุ่งเกี่ยวกับเรื่องวันนี้เพื่อเสี่ยงจะให้เกิดสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์

เพราะไม่ว่าจะอย่างไรกำลังของเผ่ามนุษย์มันก็แข็งแกร่งและจำนวนเหนือล้ำมากกว่าวิหารนักบวชไปมาก

แต่จีโมกลับไม่คิดสนใจพร้อมยกมือขึ้นมาโบกปัด “ข้าบอกแล้วว่าข้าแค่มาทำธุระ จบเรื่องแล้วพวกเจ้าจะทำอะไรกันก็เรื่องของพวกเจ้าเถอะ”

เทพสวรรค์ดันหยู่ที่ได้ยินยิ่งต้องทำหน้าดำคร่ำเครียดขึ้นมากกว่าเก่า เพราะยิ่งได้ยินคำของจีโม เขาก็ยิ่งไม่มั่นใจ

‘เจ้าผู้เป็นยอดฝีมือมาถึงที่นี่แล้ว เจ้ากลับบอกว่าไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องราวใด!’

‘หากเจ้าไม่คิดเกี่ยวข้อง ข้าคงบุกต่อไปแล้ว’

‘เจ้าจะยอมให้มันเกิดขึ้นหรือไม่?’

“อ่า… ใช่แล้ว สมุนไพรวิญญาณที่รองมหาปราชญ์อยากใช้งานมันมิใช่แค่ที่มีนี้ หลังจากที่เขาหลอมสิ่งที่อยากหลอมจนสิ้นแล้วจักรพรรดิผู้นี้ย่อมจะต้องกลับไปรายงานภารกิจ ถึงเวลานั้นเจ้าจะสู้กันอย่างไรก็ตามใจเจ้าเถอะ เรื่องราวภายในของเผ่ามนุษย์ จักรพรรดิผู้นี้ย่อมไม่คิดยุ่งเกี่ยวด้วย” จีโมบอกด้วยรอยยิ้ม

เทพสวรรค์ดันหยู่ได้แต่ต้องกัดฟันแน่น

ส่วนทางเย่หยวนนั้นได้แต่ต้องอมยิ้มในใจ เขารู้สึกว่าภาพตรงหน้านี้มันดูตลกสิ้นดี

มันมิใช่ทุกยอดฝีมือจากทุกค่ายสำนักจะโอหังไม่ยอมคน

ท่าทางของจีโมในเวลานี้เย่หยวนกลับรู้สึกว่ามันช่างสง่า ไร้ซึ่งข้อผูกมัดใดๆ ในโลกหล้า

ในเวลานี้เย่หยวนจึงได้หันไปหาไป๋ตง “ผู้อาวุโสไป๋ตง ก่อนนั้นที่ข้าได้พาท่านออกมาจากมิติอนัตตากอไผ่ข้าได้สัญญากับท่านไว้! วันนี้ข้าจะขอมอบของให้ตามสัญญาแล้ว!”

ไป๋ตงสั่นสะท้านไปทั้งกาย

จากนั้นเขาก็ได้เห็นเย่หยวนค่อยๆ วาดตั้งค่ายกลขึ้นอีกครั้ง

เขานั้นฟื้นกำลังขึ้นมาได้ มีปราณเทวะคืนกลับมาใช้งานทำให้ความเร็วในการสร้างค่ายกลของเย่หยวนครานี้มันรวดเร็วกว่าก่อนอย่างไม่รู้กี่เท่าตัว!

เวลาแค่ครึ่งวันผ่านไปเจ้าค่ายกลยักษ์มันก็ตั้งตระหง่านต่อสายตาผู้คน

แม้ว่ามันจะดูด้อยกว่าค่ายกลที่เย่หยวนสร้างก่อนหน้าเพื่อหลอมโอสถจุติฟื้นโกลาหลไปมาก แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นมันก็ยังซับซ้อนเกินเข้าใจ

ต่อให้เหล่าเทพสวรรค์ทั้งหลายนี้จะเบิกตากว้างเท่าใด จะปล่อยปราณเทวะออกมาเสริมสัมผัสของตนปานไหนมันก็ไม่อาจจะเข้าใจความซับซ้อนที่ซ่อนอยู่ภายในได้

ที่ด้านข้างจีโมที่เห็นเช่นนั้นต้องแอบหัวเราะขึ้น

เพราะแม้แต่ตัวเขาก็ยังไม่อาจจะเข้าใจค่ายกลทั้งหลายนี้ได้ มีหรือที่พวกโง่ทั้งหลายนี้มันจะทำได้?

ดูท่าแล้วเย่หยวนคงบ่มเพาะฝึกฝนการหลอมโอสถด้วยค่ายกลจนถึงขั้นชำนาญล้ำ

สำหรับเขาแล้วไม่ว่าจะใช้หม้อหลอมหรือค่ายกลหลอมมันก็ไม่แตกต่างกันมากมาย

เย่หยวนนั้นแสดงวิชาโอสถของตนออกมาผสานด้วยเต๋าค่ายกลและเริ่มแยกมันออกจากกัน

เมื่อเป็นสมุนไพรต่างชนิดกัน เขาก็จะวาดค่ายกลที่แตกต่างกันไปด้วย

แม้ว่ามันจะดูซับซ้อนยุ่งเหยิง แต่หลักการมันก็ไม่ได้ผิดต่างกันมาก

นี่คือ ‘หลักการ’ ของเต๋าที่เขาเลือกเดิน!

“โอสถคืนฝันแทนหทัย หลอม!”

เย่หยวนร้องขึ้นมาพร้อมใช้งานค่ายกลขึ้นมาจนเกิดแสงจ้าอีกครั้ง

โอสถถูกหลอมขึ้นแล้ว!

“ซี๊ด… เป็นขั้นเทวะวิญญาณมรณาอีกแล้ว!” เหล่าเทพสวรรค์ทั้งหลายต่างต้องสูดหายใจเข้าลึก

“แม้ว่ามันจะไม่ได้ดูสูงล้ำอย่างโอสถก่อนหน้านี้แต่มันก็ยังคงเป็นขั้นเทวะวิญญาณมรณาอย่างไม่ต้องสงสัย! มันช่าง… น่าหวาดกลัวจริงๆ!”

“การที่จะหลอมโอสถศักดิ์สิทธิ์ระดับเจ็ดให้ได้ขั้นเทวะวิญญาณมรณาติดๆ กันเช่นนี้ เจ้าเด็กคนนี้มันคงอยู่ในอาณาจักรบรรพกาลขั้นกลางแล้วแน่!”

“พวกเจ้าอย่าได้ลืมไป! โอสถที่มันหลอมนั้นล้วนแล้วแต่เป็นโอสถลับทั้งสิ้น!” Aileen-novel