จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2220

เย่หยวนหยุดเท้าลงพร้อมด้วยรอยยิ้มใดๆ ที่จางหายสิ้น

ที่ด้านข้างนั้นเมื่อเทพสวรรค์เปียวหยูได้เห็น เขาก็ได้แต่ต้องถอนหายใจ รู้แล้วว่าเรื่องราววันนี้มันคงไม่อาจกู้คืน

ก่อนที่จะมานี้เขาก็อุตส่าห์ย้ำนักย้ำหนาให้จักรพรรดิเทพสวรรค์เจียงฮุ่ยอย่าได้พูดถึงเรื่องราวใดๆ ในอดีตและกล่าวขอโทษออกมาอย่างจริงใจ

เช่นนั้นแล้วบางทีมันอาจจะยังแก้ไขเรื่องราวได้

แต่จักรพรรดิเทพสวรรค์เจียงฮุ่ยกลับไม่คิดสนใจใช้ตำแหน่งสูงล้ำของตนกล่าวทวงถามบุญคุณ

ด้วยนิสัยของเย่หยวน มีหรือที่เขาจะจบเรื่องลงง่ายๆ เช่นนี้?

แน่นอนว่าเย่หยวนก็หัวเราะลั่นขึ้นมาทันที “นักยุทธนามเจียงฮุ่ย เจ้ากล่าวเช่นนี้ไม่อายบ้างหรือ? เจ้าลองถามใจตัวเองดูก่อนเถอะว่าหลายร้อยปีมานี้หอมหาสมบัติเติบโตขึ้นได้เพราะใคร? มันเป็นข้าหรือที่ได้รับประโยชน์จากหอมหาสมบัติ? หรือมันเป็นหอมหาสมบัติของพวกเจ้าที่ได้รับประโยชน์จากข้า จากเย่หยวนผู้นี้!”

หลายร้อยปีมานี้หอมหาสมบัติได้รับผลประโยชน์มหาศาลก้าวล้ำขึ้นมาเป็นสุดยอดค่ายกำลัง

ผลประโยชน์ที่พวกเขาทั้งหลายได้นั้นมันมากกว่ากำไรที่ได้ในช่วงหลายหมื่นปีก่อนๆ นี้รวมกันเสียด้วยซ้ำ

ด้วยกำไรที่มากล้นปานนั้นแน่นอนว่าทางหอมหาสมบัติย่อมจะให้กำเนิดยอดฝีมือขึ้นมามากมาย

และผลประโยชน์กำไรทั้งหลายนี้มันล้วนเกิดขึ้นได้เพราะสูตรโอสถของเย่หยวน!

หากนับตั้งแต่ที่เย่หยวนขึ้นมหาพิภพถงเทียนมานี้เหล่ากำไรที่ได้จากสูตรโอสถที่เขามอบให้หอมหาสมบัติไปมันคงมากพอจะสร้างวังพำนักจักรพรรดิเทพสวรรค์ได้สบายๆ!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากจบงานชุมนุมโอสถเมฆานั้น ชื่อเสียงและอำนาจของหอมหาสมบัติมันก็เหนือล้นพุ่งทะยาน

สิ่งที่เย่หยวนคืนให้หอมหาสมบัตินั้นมันมากกว่าสิ่งใดที่เขาได้

ตัวเย่หยวนนี้เชื่อในการตอบแทนบุญคุณสหายสิบเท่า

เย่หยวนนั้นเดินทางไปจากเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ได้อย่างสบายใจก็เพราะว่าเขาคิดว่าหอมหาสมบัติจะปกป้องเมืองไว้ให้

แม้ว่าตัวเขาจะปฏิบัติกับหอมหาสมบัติดั่งสหาย แต่สุดท้ายหอมหาสมบัตินั้นก็คิดกับเขาแค่คู่ค้า

เวลาที่เมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ต้องการมากที่สุด ทางหอมหาสมบัติกลับถอยหนีหายไป

พวกเขาเลิกที่จะสนใจใด!

เช่นนี้มันจะต่างอะไรกับการเหยียบซ้ำเมื่อคนล้ม?

แม้ว่าตัวหอมหาสมบัติเองจะไม่ได้ส่งกำลังเข้ามาร่วมโจมตีด้วยแต่แน่นอนว่าพวกเขาก็ย่อมจะรู้เห็นถึงเรื่องราว!

เย่หยวนนั้นเข้าใจดีว่าหอมหาสมบัติมีกำลังมากปานใด การจะรับมือแรงกดดันจากพันธมิตรแดนใต้นั้นมันย่อมมิใช่ปัญหาใหญ่โต

อย่างน้อยๆ การจะปกป้องตัวเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ก็ยังเป็นไปได้แน่

แต่พวกเขาทั้งหลายกลับถอนตัวออกไป!

พวกเขานั้นคิดว่าเมื่อเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ขาดตัวเขาไปแล้วมันก็ไร้ค่าใด เตรียมตัดเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ทิ้งทันที

เป็นตอนนั้นเองที่เย่หยวนได้เข้าใจว่าที่แท้แล้วหอมหาสมบัติมันก็เป็นได้แค่กลุ่มพ่อค้าที่คิดทุกสิ่งอย่างด้วยกำไร แย่งชิงหากำไรกันไม่มีว่างเว้น!

เป็นพ่อค้าที่รู้จักแค่แสวงหากำไร!

แต่เทพสวรรค์เปียวหยูนั้นมิใช่

จักรพรรดิเทพสวรรค์เจียงฮุ่ยต้องหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเพราะคำของเย่หยวนมันไม่ผิด!

แท้จริงแล้วตัวเขาเองก็ได้ประโยชน์จากมันไม่น้อย

แต่ศักดิ์ศรีของจักรพรรดิเทพสวรรค์มันค้ำคอจนทำให้เขาไม่อาจก้มหัวลงได้

แค่พูดจาสุภาพด้วยมันก็คือที่สุดที่เขาจะทำได้แล้ว

แต่ท่าทางของเย่หยวนนี้มันทำให้เขายิ่งไม่พอใจ

จักรพรรดิเทพสวรรค์เจียงฮุ่ยหรี่ตาลงร้องบอก “เย่หยวน จักรพรรดิผู้นี้มาพูดคุยด้วยท่าทางมีมารยาทเต็มที่ แต่เจ้ากลับคิดข่มขู่ผู้คนจนเกินขอบเขต! เจ้าอย่าได้ลืมว่าสูตรโอสถทั้งหลายนั้นมันยังอยู่ในมือของหอมหาสมบัติเรา! หากเราเอามันออกมาเผยแพร่แล้ว เจ้าจะได้รู้ซึ้ง!”

เย่หยวนหันไปมองที่จักรพรรดิเทพสวรรค์เจียงฮุ่ยราวกับเป็นแค่เด็กน้อยโง่เขลา “ทำตามที่เจ้าคิดว่าดีเถอะ!”

พูดจบเขาก็หันหน้าไปหาเปียวหยู “พี่เปียวหยู เวลานี้จีโมผู้นั้นมาข้าจึงได้รับสมุนไพรวิญญาณระดับเจ็ดมาอีกไม่น้อย สองวันนี้ข้าได้หลอมโอสถวิญญาณเสด็จสวรรค์อุบัติขึ้นมาหลายเม็ด น่าจะช่วยท่านบ่มเพาะไปได้อีกนาน แต่เรื่องของพี่เจาหยวนนั้น ข้าล่ะปวดหัวไม่น้อยเลย”

จักรพรรดิเทพสวรรค์เจียงฮุ่ยได้แต่ต้องอ้าปากค้าง

เขานั้นไม่มีหน้าจะยืนอยู่ตรงนี้ได้อีกต่อไป

หลังจากจักรพรรดิเทพสวรรค์เจียงฮุ่ยพุ่งตัวบินจากไปเทพสวรรค์เปียวหยูก็ต้องถอนหายใจยาว “จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรือน้องข้า? หรือว่าเจ้า… จะไม่กลัวหอมหาสมบัติเผยแพร่สูตรโอสถ?”

เย่หยวนจึงยิ้มตอบกลับมา “สูตรโอสถ? ฮ่าๆ ใช้สูตรโอสถที่ข้าคิดมาข่มขู่ข้าเช่นนี้ ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าเจ้านั่นมันมีสมองบ้างหรือไม่! หากจักรพรรดิเทพสวรรค์วันเปายังพอมีสติอยู่บ้าง เขาก็คงจะหยุดมันลงเอง! พวกเขาต้องเริ่มดูแลพี่อย่างดี! หากมีพี่อยู่ด้วยแล้ววันหน้าเราก็ยังจะทำการค้ากันได้ แต่หากพวกมันถึงขั้นลงโทษใดๆ พี่ด้วยแล้ว หึๆ ข้าว่ามันก็คงถึงกาลอวสานธุรกิจของหอมหาสมบัติในแดนใต้นี้!”

เทพสวรรค์เปียวหยูได้แต่ต้องส่ายหัวออกมา เป็นตอนนี้เองที่เขาได้รู้ว่าไพ่ตายของเย่หยวนมันมิใช่สูตรโอสถจากสมัยก่อนนั้นแล้ว

หรือบางทีตั้งแต่ต้น สูตรโอสถนี้มันอาจจะไม่ได้มีค่าใดมากมายแต่แรก!

ใช่แล้ว ใช้สูตรโอสถของเย่หยวนมาข่มขู่เย่หยวน มันเรื่องตลกหรืออย่างไรกัน?

…

“อาจารย์ เจ้าเด็กเวรคนนั้นมันโอหังเหลือล้น ไม่คิดสนใจหอมหาสมบัติเราแม้แต่น้อย! ข้าว่าเราควรจะเปิดเผยแพร่สูตรโอสถนั้นและร่วมมือกับอีกสองฝ่ายที่เหลือจัดการเจ้าเด็กคนนี้ลงเสีย! วังพำนักจักรพรรดิเทพสวรรค์อินทรีสวรรค์เองก็มีแค่จักรพรรดิเทพสวรรค์หนึ่งดาวอยู่คนเดียวเองมิใช่หรือ? คนเช่นนั้นก็จะกล้าเป็นศัตรูกับคนทั้งแดนใต้หรือ?”

เมื่อกลับมาถึงวังพำนักจักรพรรดิเทพสวรรค์วันเปา จักรพรรดิเทพสวรรค์เจียงฮุ่ยก็รีบเดินเข้ามารายงานด้วยสีหน้าขุ่นเคือง

เขานั้นคือศิษย์คนแรกของจักรพรรดิเทพสวรรค์วันเปาและยังติดตามจักรพรรดิเทพสวรรค์วันเปามาแสนนานทำให้มีตำแหน่งสูงล้ำในหอมหาสมบัตินี้

เพียงแค่ว่าตอนที่เขาบ่นออกมานั้น เขาไม่ได้ดูเลยว่าใบหน้าของจักรพรรดิเทพสวรรค์วันเปามันเป็นอย่างไร

หลังพูดจบทางจักรพรรดิเทพสวรรค์วันเปาก็กล่าวขึ้นมาอย่างเย็นเยือก “เจียงฮุ่ย เจ้าลืมสมองไว้ที่บ้านหรือ? จักรพรรดิผู้นี้สั่งให้เจ้าไปเป็นตัวแทนของหอมหาสมบัติกราบขอโทษเขาผู้นั้น แต่เจ้ากลับไปวางท่าเหนือหัวเย่หยวนกลับมาแทน? นี่สมองเจ้าเพี้ยนไปแล้ว?! จักรพรรดิเทพสวรรค์เก่งกาจมากหรือ? หากมิใช่เพราะว่าสมุนไพรวิญญาณที่ใช้หลอมโอสถเก้าลับจักรพรรดิเทพสวรรค์มันเป็นของหายากแล้วเจ้าคิดหรือไม่ว่าเทพสวรรค์เจาหยวนคนนั้นคงกลายเป็นจักรพรรดิเทพสวรรค์คนที่สองของเมืองอินทรีสวรรค์ไปแล้ว! และในวันหน้ามันก็จะมีคนที่สาม คนที่สี่เกิดขึ้นมาเรื่อยๆ!”

จักรพรรดิเทพสวรรค์เจียงฮุ่ยนั้นถูกด่าจนหน้าสั่น เขาไม่เคยจะเห็นอาจารย์ของเขาโกรธเคืองไม่พอใจเช่นนี้มาก่อน

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“เจ้าคิดว่าสูตรโอสถทั้งหลายนี้มันเหนือล้ำมากหรือ? เจ้าคิดจะเอาของที่ตัวเขาทำมาขู่ตัวเจ้าของหรือ? คิดสิ! คิด! หัวเจ้าไปโดนลาดีดมาหรือ?” ยิ่งจักรพรรดิเทพสวรรค์วันเปาด่าไป เสียงของเขาก็ยิ่งดังลั่นมากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าของเขานั้นเปี่ยมล้นไปด้วยความโกรธเคืองและความผิดหวังอย่างที่สุด

…………………………