จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2276

เย่หยวนมองดูที่ตัวถังยู่เฉิงพร้อมกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าหนักใจ “ข้าก็อุตส่าห์เชื่อเจ้า แต่เจ้ากลับมาหักหลังกันเช่นนี้หรือ?”

ถังยู่เฉิงนั้นหัวเราะลั่นขึ้น “หากข้าไม่กล่าวเช่นนั้นแล้วเจ้าจะปล่อยข้ามาหรือ? เจ้าโง่! เจ้าถูกหลอกด้วยคำพูดแค่ไม่กี่คำ!”

แต่เย่หยวนกลับถอนหายใจยาวเหมือนหมดหวังต่อโลกหล้า “เฮ้อ ทำไมเจ้าต้องทำเช่นนี้ด้วย?”

ถังยู่เฉิงยิ้มเย้ย “แค่มดปลวกทั้งหลายนั้นเจ้าคิดว่าข้าจะสนใจหรือ? มหาพิภพถงเทียนนี้มันมีมดปลวกอยู่มากมาย! ลูกพี่ลูกน้องข้าแค่เล่นกับพวกมันนิดหน่อยจะผิดใด? แต่เฒ่าขี้เมานั้นมันกลับสังหารเขาลง! ฝ่าฝืนกฎแห่งสวรรค์!”

ถังยู่เฉิงนั้นเป็นหนึ่งในเหล่าคนที่ถูกเรียกว่ายอดอัจฉริยะบุตรแห่งสวรรค์ทั้งหลาย!

เขานั้นเกิดมาจากคู่รักจักรพรรดิเทพสวรรค์ แน่นอนว่าย่อมมีรากฐานหนักแน่นเกิดมาก็มีพลังบ่มเพาะอาณาจักรเทพสวรรค์

ในสายตาของเขานั้นคนที่ยังขึ้นไม่ถึงอาณาจักรเทพสวรรค์ล้วนไร้ค่าเป็นแค่มดปลวก

มีหรือที่คนเช่นนี้จะไปสนใจความเป็นความตายของนักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าใด?

ถังยู่เฉิงนั้นมองดูเย่หยวนด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย “เจ้าคิดว่าตนมีพลังบ่มเพาะถึงอาณาจักรเทพสวรรค์ขั้นสุดแล้วจะทำตัวเหนือฟ้าล้ำกฎสวรรค์ได้? นายน้อยผู้นี้จะบอกเจ้าให้ว่าต่อหน้าพ่อแม่ข้าแล้วเจ้ามันก็แค่มดปลวกเช่นกัน!”

จักรพรรดิเทพสวรรค์ซุนหยูมองดูเย่หยวนด้วยสายตาเย็นเยือก “ได้ยินหรือไม่? ต่อหน้าจักรพรรดิเทพสวรรค์นั้นทุกสิ่งอย่างล้วนเป็นแค่มดปลวก! เด็กน้อย ปลิดชีวิตตัวเองเสีย หรือเจ้าอยากจะตายลงด้วยมือจักรพรรดิผู้นี้?”

เย่หยวนนั้นไม่คิดสนใจจักรพรรดิเทพสวรรค์ซุนหยูใดๆ และยังคงกล่าวต่อถังยู่เฉิงด้วยรอยยิ้ม “แต่ในสายตาของข้า เจ้ามันก็แค่มดปลวกเหมือนกัน!”

ถังยู่เฉิงนั้นหัวเราะลั่นขึ้นมา “เป็นแล้วทำไมเล่า? ต่อหน้าพ่อแม่ข้าเจ้าจะทำอะไรข้าได้?”

เย่หยวนมองดูที่ถังยู่เฉิงด้วยสายตาหนักใจ “เจ้ายังจำที่ข้าแตะตัวเจ้าก่อนไปได้หรือไม่?”

ถังยู่เฉิงหน้าถอดสีร้องขึ้นมา “จ-เจ้าคิดขู่ข้า?”

เวลานี้มิใช่แค่ถังยู่เฉิงแต่แม้แต่ตัวจักรพรรดิเทพสวรรค์ซุนหยูและจักรพรรดิเทพสวรรค์เฟิงหวู่เองก็ยังต้องหันหน้ากลับมามองดูตัวลูกชายอย่างไม่อาจห้าม

แต่มันก็สายเกินไปแล้ว

ฉัวะ!

เย่หยวนยกนิ้วขึ้นมาดีดทำให้เกิดคลื่นดาบมหาศาลพุ่งพวยออกมาจากร่างกายของถังยู่เฉิง

ถังยู่เฉิงถูกสับหั่นจนกลายเป็นเศษก้อนเนื้อด้วยพลังดาบทั้งหลายนั้น

สิ่งที่เย่หยวนทิ้งไว้บนร่างของถังยู่เฉิงมันก็คือพลังงานดาบนั่นเอง

ตราบเท่าที่เย่หยวนคิดใช้มัน พลังของดาบนั้นก็จะปะทุขึ้นอย่างรุนแรง

เพียงแค่ว่าด้วยฝีมือของถังยู่เฉิงแล้วเขาย่อมไม่อาจรู้ตัวได้

จักรพรรดิเทพสวรรค์ซุนหยูและจักรพรรดิเทพสวรรค์เฟิงหวู่นั้นต่างต้องมองดูภาพตรงหน้าอย่างไม่คิดอยากเชื่อสายตา

ลูกชายที่รักของพวกเขาถูกสังหารลงต่อหน้าเช่นนั้น! ศพของเขาในเวลานี้มันไม่เหมือนแม้แต่เค้าเดิมให้จดจำใดๆ!

เฒ่าขี้เมาเองก็ต้องอ้าปากค้างขึ้นมา ไม่นึกไม่ฝันว่าเย่หยวนจะคลั่งได้ปานนี้ ถึงกับคิดฆ่าสังหารลูกของจักรพรรดิเทพสวรรค์ต่อหน้าพ่อแม่

เมื่อได้เห็นเช่นนี้แล้ว ดูท่ามันคงมิใช่ว่าเย่หยวนไม่รู้เรื่องราวโลกหล้า

แต่ในเมื่อเขาฝังพลังดาบไว้ในร่างของถังยู่เฉิงแล้ว ทำไมเขาจึงไม่คิดใช้มันเพื่อข่มขู่สองจักรพรรดิเทพสวรรค์เอาเล่า?

เขานั้นยิ่งได้รู้ก็ยิ่งไม่อาจเข้าใจวิธีการคิดของเย่หยวนได้

แต่เย่หยวนนั้นไม่คิดสนใจราวกับว่าเขาแค่กวาดขยะออกจากพื้นและยิ้มกล่าว “ที่ข้าเชิญพวกเจ้าทั้งสองมานี้ก็เพราะข้าอยากให้เจ้าปล่อยประทับเสี้ยววิญญาณของเฒ่าขี้เมาออก พอจะทำได้หรือไม่?”

ตู้ม!

ตู้ม!

สองคลื่นพลังรุนแรงนั้นพุ่งทะยานเข้ามาหาเย่หยวนในทันที

“ประทับเสี้ยววิญญาณ? หึๆ! เจ้าฆ่าสังหารลูกข้า จักรพรรดิผู้นี้จะป่นกระดูกของเจ้าให้มันสาใจ!” จักรพรรดิเทพสวรรค์เฟิงหวู่ร้องลั่น

ถังยู่เฉิงนั้นเป็นหัวแก้วหัวแหวนของนาง จักรพรรดิเทพสวรรค์เฟิงหวู่เองก็ตามใจลูกอย่างมากไม่คิดปล่อยให้เขาต้องเผชิญความยากลำบากใดๆ

แต่เวลานี้เย่หยวนกลับมาสังหารลูกรักลงต่อหน้านาง มีหรือที่จักรพรรดิเทพสวรรค์เฟิงหวู่จะทนรับไว้ได้?

นางคิดระบายมันออกมาใส่เย่หยวนสิ้น

หลังจากยืนนิ่งไปพักหนึ่งตัวจักรพรรดิเทพสวรรค์ซุนหยูเองก็กล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงโกรธแค้น “ดีมากเจ้าเด็กนรก! เจ้ามันกล้า! ไม่นานเจ้าจะได้เสียใจที่เกิดขึ้นมาบนโลกนี้!”

ฟุบ!

เวลานี้ตัวจักรพรรดิเทพสวรรค์เฟิงหวู่ไม่คิดรอให้จักรพรรดิเทพสวรรค์ซุนหยูลงมือใดๆ นางมาถึงหน้าเย่หยวนในพริบตาและกำลังจะทุบฝ่ามือหนักหน่วงใส่

อีกด้านนั้นฝ่ายจักรพรรดิเทพสวรรค์ซุนหยูต้องหน้าถอดสีร้องตะโกนลั่น “ต้นกำเนิดเต๋าดาบ ต้นกำเนิดเต๋าค่ายกล!”

แค่เวลาอึดใจเดียวนี้จักรพรรดิเทพสวรรค์เฟิงหวู่ก็เริ่มจะเสียท่าต่อค่ายกลดาบของเย่หยวนนี้ไปเรื่อยๆ แล้ว

ไม่นานจากนี้ค่ายกลดาลมันคงทำลายการป้องกันของจักรพรรดิเทพสวรรค์เฟิงหวู่ลงสิ้น

ถึงเวลานั้นตัวจักรพรรดิเทพสวรรค์เฟิงหวู่คงมีแต่ต้องเผชิญความตาย

มีหรือที่เขาจะยังกล้ายืนนิ่ง? เขารีบตะโกนร้องบอก “ที่รัก ข้าจะไปช่วยแล้ว!”

จักรพรรดิเทพสวรรค์ซุนหยูก้าวท้าวออกมาแต่เป้าหมายของเขานั้นกลับเป็นตัวเย่หยวนเอง

เพราะตราบเท่าที่เขาสังหารเย่หยวนลงได้ ค่ายกลดาบนั้นมันก็ย่อมจะสลายลง!

เพียงแค่ว่ามีหรือที่เย่หยวนจะยืนนิ่งรอความตาย?

จู่ๆ ดาบครึ่งหนึ่งในค่ายกลมันก็ถูกดึงกลับมาเพื่อปิดล้อมตัวจักรพรรดิเทพสวรรค์ซุนหยูไว้เช่นกัน

ทั้งสองฝ่ายนั้นต่อสู้อย่างไม่มีหยุดพักสู้กันจนแผ่นดินเริ่มแตกออกเป็นหลุมยักษ์

เย่หยวนนั้นปะทะกับสองจักรพรรดิเทพสวรรค์ด้วยฝีมือของตนเองเพียงผู้เดียวและยังไม่มีท่าทีจะเสียเปรียบอีกฝ่ายทั้งยังสามารถใช้ค่ายกลดาบนี้ชิงเอาเปรียบมาได้เรื่อยๆ

ลูกน้องของจักรพรรดิซุนหยูทั้งหลายนั้นต่างได้แต่ยืนอ้าปากค้าง

เจ้าเด็กคนนี้มันโผล่ขึ้นมาจากที่ใด เหตุใดจึงเก่งกาจได้ปานนี้?

จักรพรรดิเทพสวรรค์ซุนหยูนั้นกำลังรับมือค่ายกลอยู่อย่างหนักหน่วงหัวใจ เขานั้นคิดว่าเมื่อเย่หยวนแบ่งกำลังค่ายกลออกมาแล้วด้วยพลังของจักรพรรดิเทพสวรรค์ทั้งสองมันย่อมจะสามารถฝ่าทำลายค่ายกลดาบนี้ออกไปได้

แต่เย่หยวนกลับใช้แค่ดาบห้าร้อยเล่มกักขังเขาไว้ได้สิ้น

เวลานี้เขาต้องใช้ทุกสิ่งทุกอย่างที่มีออกมาแต่ก็ยังทำได้แค่เสมอกับเย่หยวน

โชคยังดีที่จะอย่างไรฝ่ายจักรพรรดิเทพสวรรค์เฟิงหวู่ก็ไม่ต้องรับมือดาบพันเล่มพร้อมกันทำให้นางยังพอป้องกันจากพลังของค่ายกลดาบนี้ได้

เย่หยวนนั้นควบคุมค่ายกลดาบด้วยสีหน้าสบายๆ ก่อนจะกล่าวขึ้นมา “ที่ข้าปล่อยมันไปนั้นก็ถือเป็นการให้โอกาสมันได้มีชีวิตต่อแล้ว ทั้งอย่างนั้นมันกลับยังเรียกพวกเจ้าออกมาถือว่ามันรนหาที่ตายเอง การไม่สั่งสอนลูกหลานนั้นย่อมเป็นความผิดของพ่อแม่! พวกเจ้าเลี้ยงลูกให้กลายเป็นคนเช่นนั้นได้มันก็ย่อมหมายความว่าพวกเจ้าเองก็ไม่ได้แตกต่างจากมันไปมากนัก หากเป็นเช่นนั้นแล้วข้าก็จะส่งพวกเจ้าตามมันไป!”

…………