จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2311

เป็นเวลานี้เองที่ผู้คนทั้งหลายได้สะดุ้งตัวตื่นขึ้นจากความฝัน เพราะศิษย์ทั้งสองของรองมหาปราชญ์นั้นกลับเข้ามาถึงรอบชิงชนะเลิศได้ทั้งคู่!

มันมิใช่ว่าพวกเขาทั้งสองไม่เก่งกาจ เพียงแค่ว่าคนทั้งสองนี้มันไม่ได้แสดงอะไรหวือหวาจนทำให้ผู้คนไม่ทันรู้ตัว

ในแต่ละศึกนั้นพวกเขาต่างจะเอาชนะมาได้อย่างไม่มีอะไรน่าสนใจให้จับตามอง

กอปรกับเหล่าศึกดวลทั้งหลายในเจดีย์ใหญ่จักรพรรดินั้นมันต่างล้วนมีเรื่องให้สนใจอยู่ตลอด

เพราะฉะนั้นเมื่อเทียบกันกับคนทั้งหลายแล้ว พวกเขาทั้งสองนี้จึงดูจืดชืดธรรมดากว่าใครๆ

แต่เป็นเวลานี้ที่พวกเขาได้เห็นว่าทั้งหยุนยี่ทั้งหนิงซืออวี๋นั้นต่างเข้ามาถึงรอบชิงชนะเลิศได้ คนทั้งหลายจึงได้สะดุ้งตัวตื่นขึ้นจากความฝันนั้น

สุดท้ายแล้วจะอย่างไรงานประชุมโอสถสหภูมิภาคครั้งนี้มันก็จัดขึ้นมาเพื่อเป็นเวทีประลองของอาณาจักรทหัยเมฆาและรองมหาปราชญ์อย่างแท้จริง

คู่ต่อสู้ของหนิงซืออวี๋นั้นเองก็เป็นหนึ่งในยอดคนจากอาณาจักรทหัยเมฆาเช่นกัน

ความตื่นตะลึงนี้มันมิใช่น้อยๆ เลยต่อจิตใจคนทั้งหลาย!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเหล่าเจ้าดินแดนศักดิ์สิทธิ์ระดับบรรพกาลทั้งหลายที่ต่างต้องอ้าปากค้างจนลืมหายใจ

อาจารย์จะเก่งกาจอย่างไรมันก็เข้าใจได้

เพราะนี่คือเย่หยวนยอดอัจฉริยะหาใดเปรียบ

แต่ทำไมแม้แต่ศิษย์ของเขาก็ยังเก่งกาจได้ปานนี้?

หากจะถามว่าโลกการโอสถของมหาพิภพถงเทียนนี้มันกว้างใหญ่หรือไม่ มันก็คงไม่ใหญ่มากมาย แต่จะบอกว่ามันเล็กแคบก็คงมิใช่

เหล่าหนุ่มสาวมากพรสวรรค์นั้นมันถูกเหล่าบรรพกาลทั้งหลายเรียกไปศึกษาเรียนรู้เป็นศิษย์สิ้น

และแน่นอนว่าพวกเขาทั้งหลายนั้นก็ไม่ได้ทำให้เหล่าบรรพกาลทั้งหลายต้องผิดหวัง พวกเขาแต่ละผู้คนนั้นต่างเก่งกาจเลิศล้ำ

แต่เป็นเวลานี้เองที่พวกเขาทั้งหลายได้รู้ว่าเหล่ายอดศิษย์อัจฉริยะทั้งหลายนั้นต่างพ่ายแพ้ลงแก่หยุนยี่และหนิงซืออวี๋สิ้น

เพียงแค่ว่าเรื่องราวมันเกิดขึ้นอย่างจืดชืดจนไม่มีใครคิดหันสนใจ

แต่มันก็เหมือนการต้มกบในน้ำอุ่น กว่าที่กบจะรู้ตัวว่าถูกต้ม ขาของพวกมันก็สุกจนไม่อาจขยับหนีไปเสียแล้ว

เหล่าบรรพกาลทั้งหลายนั้นหนาวสั่นสะท้านไปทั้งกายพร้อมต้องหันไปมองที่เย่หยวนเป็นตาเดียวอีกครา

พวกเขาทุกคนนั้นต่างมึนงงไม่เข้าใจว่าเย่หยวนทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร

ต่อให้เย่หยวนจะสั่งสอนศิษย์ทั้งสองนี้อย่างหนักหน่วงมาตลอดสองพันกว่าปีที่มีชีวิต มันก็คงไม่มีทางใดที่จะทำให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ได้ใช่หรือไม่?

เพราะจะอย่างไรการสั่งสอนนั้นมันก็แตกต่างจากการบ่มเพาะเอง

ความลึกลับของเต๋านั้นมันสามารถเข้าใจได้แต่ไม่สามารถสั่งสอนต่อกันได้

อาจารย์ทั้งหลายนั้นล้วนยืนอยู่บนจุดสูงส่งและทำได้เพียงแค่ชี้แนะให้คำแนะนำเหล่าศิษย์

แต่การจะส่งมอบความรู้ในเต๋าที่ตัวเองมีต่อศิษย์ไปตรงๆ นั้นมันมิใช่สิ่งที่ใครจะทำได้

เช่นนั้นแล้วเย่หยวนทำได้อย่างไร?

พวกเขาทั้งหลายย่อมจะไม่มีใครรู้เลยว่าเย่หยวนไม่เคยจะบรรยายความรู้ที่ลึกลับเหนือหัวคนปล่อยให้ศิษย์ทั้งหลายไปตีความทำความเข้าใจกันเองเหมือนที่คนทั้งโลกหล้าทำ

การสั่งสอนของเขานั้นมันมิใช่สั่งสอนโดยคำพูด แต่มันเป็นการสั่งสอนด้วยการฝึกฝน!

อ่านหนังสือร้อยครั้งความหมายที่ได้มันก็อาจจะแตกต่างไปถึงร้อยแบบ!

การฝึกฝนซ้ำแล้วซ้ำเล่านี้มันเป็นการฝึกให้พื้นฐานวิชาหนักแน่นจนถึงที่สุด

วิชาพื้นฐานที่คนทั้งหลายไม่มีใครคิดสนใจและทิ้งขว้างนั้นมันกลับกลายเป็นสมบัติล้ำค่าของหอโอสถ

ในหอโอสถนั้นตราบเท่าที่นักหลอมโอสถนั้นมีความอดทนไม่เบื่อการบ่มเพาะไปเสียก่อนแล้วพวกเขาก็ย่อมจะเก่งกาจได้จนถึงระดับหนึ่งอย่างแน่นอน

และในหมู่คนทั้งหลายนั้นหยุนยี่และหนิงซืออวี๋นี้ก็เป็นคนที่มากความพยายามที่สุด!

แต่แน่นอนว่าหอโอสถนั้นก็ไม่ได้ให้ศิษย์ทั้งหลายฝึกฝนไปอย่างไม่ลืมหูลืมตา

เพราะยิ่งฝึกฝนคนเราก็จะยิ่งพบปัญหาที่ยากจะก้าวข้ามไปได้และตอนนั้นเองที่เย่หยวนจะช่วยชี้นำถึงหนทางหลุดพ้นก้าวข้ามปัญหานั้นไป

หากให้สรุปแล้วหอโอสถนี้มีระบบการสั่งสอนเหล่านักหลอมโอสถที่เป็นรูปธรรมและชัดเจนที่สุด

แต่ถึงจะอย่างไรแก่นของมันก็ยังเป็นการฝึกฝน

ไม่มีใครจะสำเร็จได้ในชั่วข้ามคืน!

การที่หยุนยี่และหนิงซืออวี๋ก้าวขึ้นมาจนถึงจุดนี้ได้นั้นพวกเขาทั้งสองได้พยายามมาตลอดเวลานานแสนนาน พยายามเรียนรู้ฝึกฝนอย่างที่นักยุทธทั้งหลายไม่อาจจินตนาการได้

ยิ่งเย่หยวนแล้ว ความพยายามที่เขาใช้นั้นมันยิ่งมากล้ำกว่าที่คนทั้งหลายจะเทียบเคียง

โซวรุยนั้นเองก็ตื่นตะลึงอย่างมาก เพราะฝีมือที่กดล้ำหัวผู้คนรุ่นเดียวกันของเขานี้มันไม่ได้ทำให้เขาสนใจเลยว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร

แต่ในหมู่คนทั้งหลายที่เขาคิดว่าจะได้มาชิงชนะเลิศด้วยนั้นมันไม่มีหยุนยี่อยู่เลย

เพราะเขาเองก็คิดเหมือนๆ กับคนทั้งหลาย เหมือนกับอาจารย์ปู่ของเขา

เย่หยวนนั้นเก่งกาจได้จริงแต่มันไม่ได้หมายความว่าศิษย์ของเขาจะเก่งกาจไปด้วย

แต่ในความเป็นจริงศิษย์ของเย่หยวนนั้นกลับเก่งกาจได้ราวกับเป็นร่างแยกของเย่หยวน

“เจ้าดูตกใจนะ” หยุนยี่ยิ้ม

เพราะก่อนหน้านี้แม้เหล่าค่ายสำนักดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายจะคิดสนใจตำราที่โอสถบรรพกาลเขียนเองกับมือแต่พวกเขาก็เข้าใจดีว่ามันคงไม่อาจจะได้มาง่ายๆ

เพราะอาณาจักรทหัยเมฆานี้มันไม่ได้มีดีแค่ตัวโอสถบรรพกาล

กำลังที่สั่งสมมานับล้านๆ ปีมันเหนือล้ำกว่าคนอื่นๆ ไปในทุกรุ่น!

แม้ว่าอาณาจักรทหัยเมฆานั้นจะไม่ได้แสดงฝีมือต่อโลกภายนอกมานานแสนนานแต่เรื่องนี้มันก็ไม่มีใครจะคิดสงสัย

แต่พวกเขากลับแพ้!

อาจารย์เย่หยวนและศิษย์ทั้งสองนี้กลับเอาชนะอาณาจักรทหัยเมฆาได้สิ้น!

จักรพรรดิเทพสวรรค์เหยาชูนั้นคงมองดูเรื่องราวอยู่จนถึงตอนนี้ ก่อนหน้านี้เขาไปบอกไว้ต่อหน้าเย่หยวนว่าหลานศิษย์ของเขานี้เป็นยอดอัจฉริยะอันดับหนึ่งของคนรุ่นเยาว์

เวลานี้เขาคงต้องรู้สึกชาไปทั้งหน้าแล้ว!

เพราะยอดคนอันดับหนึ่งนั้นกลับแพ้!

อาจารย์ปู่แพ้ หลานศิษย์ก็แพ้

ไม่มีใครคาดคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน

หากชัยชนะของเย่หยวนต่อจักรพรรดิเทพสวรรค์เหยาชูนั้นเป็นชัยชนะของตัวเขาเพียงผู้เดียวแล้ว ชัยชนะของพวกเขาทั้งสามรวมกันนี้เล่ามันจะเป็นอะไรไป?

นี่มันคือการเอาชนะอย่างท่วมท้น!

หากศิษย์อาจารย์ทั้งสามนี้ท่องโลกไปด้วยกันอีกหลายร้อยปี อาณาจักรทหัยเมฆานี้จะยังมีค่าใดอีก?

เหล่าอาจารย์และศิษย์กลุ่มนี้มันได้เปลี่ยนหน้าประวัติศาสตร์วงการโอสถไปจริงๆ

น่ากลัวจนเกินรับ!

โซวรุยนั้นก็เหมือนจะเพิ่งได้สติแต่จะอย่างไรก็ไม่อาจยอมรับผลของมัน

ก่อนหน้านี้เขายังคิดไปเสียว่าจะเอาชนะแก้แค้นกู้หน้าให้อาจารย์ปู่เยาะเย้ยหยุนยี่ให้เต็มที่

แต่ตัวเขานั้นกลับพ่ายแพ้ลง!

ฝีมือของเขานั้นเหนือล้ำคนรุ่นเดียวกันไปมากและไม่เคยพบเจอใครที่เอาชนะตัวเองได้ในรุ่นเดียวกัน

แต่วันนี้เขากลับแพ้พ่ายลง

วินาทีที่หม้อหลอมนั้นถูกเปิดขึ้นจิตใจของเขาก็ได้แตกสลายไปเสียแล้ว!

………………