จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2352

“นี่… นี่คือวิธีที่เขาหาแต้มเทพสงครามหรือ?! นี่มันแค่เก็บเอาง่ายๆ เลยชัดๆ!”

จางเหลียนนั้นยืนนิ่งด้วยใบหน้าหนักหน่วงหัวใจ รู้สึกว่าวิธีการของเย่หยวนนี้มันจะไม่ให้ค่าสิ่งใดจนเกินไป

ในทะเลสัตว์ร้ายนั้นเย่หยวนใช้พลังค่ายกลดาบที่เหนือล้ำของตนสังหารไปมาทั่วทิศจนแทบไม่เหลือชีวิตใดๆ อยู่

ภายใต้พลังของแนวคิดแห่งกาลเวลาและแนวคิดแห่งห้วงมิติ การโจมตีใดๆ ของเหล่าสัตว์ร้ายมันย่อมไม่อาจเข้าถึงตัวเย่หยวนได้เลย

แต่ค่ายกลดาบของเย่หยวนนั้นกลับสามารถสังหารอีกฝ่ายลงได้ราวกับเป็นแค่ผักปลา

ที่สำคัญแม้มันจะดูยิ่งใหญ่อลังการแค่ไหนแต่เย่หยวนกลับยังเดินนิ่งได้ราวกับเป็นขุนเขา

ว่านเจิ้นหรี่ตาลงกล่าว “แม้ว่าเขานั้นจะไม่ได้มีอาณาจักรบ่มเพาะที่สูงล้ำแต่กำลังของเขานั้นมันล้ำเหลือ! การจะสามารถควบคุมสมบัติวิญญาณจักรพรรดิเทพสวรรค์นับพันๆ ได้เช่นนี้มันย่อมหมายความว่าเขานั้นมีจิตที่สุดแสนแข็งแกร่ง! ที่สำคัญไปกว่านั้นคือการใช้แนวคิดต่างๆ ผสานกันของเขามันทำได้อย่างลงตัว เจ้าหมอนี่มันไม่มีช่องว่างใดๆ เลยจริง!”

จางเหลียนนั้นหันมามองหน้าว่านเจิ้นอย่างตกตะลึง ไม่นึกไม่ฝันว่าว่านเจิ้นกลับจะประเมินคนผู้หนึ่งได้สูงถึงปานนี้

แต่ยิ่งได้ยินคำวิเคราะห์ของว่านเจิ้นเขาก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงความเก่งกาจของเด็กหนุ่มตรงหน้า

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นใด แค่การควบคุมดาบนับพันนี้มันก็ย่อมจะต้องใช้พลังจิตศักดิ์สิทธิ์ที่หนักหน่วงมหาศาล

จางเหลียนนั้นหันไปมองว่านเจิ้นด้วยดวงตาที่ดูเหมือนจะร้องไห้ “เป็นแบบนี้ตำแหน่งของพวกเรา… มันคงไม่ปลอดภัยแล้ว!”

เมื่อว่านเจิ้นได้ยินเขาก็ผงะไปทันที

“ไปเถอะ!”

ว่านเจิ้นกล่าวด้วยสีหน้าหนักแน่นก่อนจะพุ่งตัวหายลับไป

มีใครบ้างเล่าในหมู่ยอดอัจฉริยะที่จะไม่ถือว่าตนเองเก่งดีกว่าคนอื่น?

ต่อให้เย่หยวนจะมากล้นพรสวรรค์อย่างไร พวกเขานี้ก็ยังไม่อยากจะพ่ายแพ้ให้แก่เย่หยวนอยู่ดี

ก่อนหน้านี้พวกว่านเจิ้นทั้งสองนั้นยังผ่อนคลายได้มากเพราะว่าพวกเขานั้นอยู่สูงล้ำจนไม่มีใครมาเขย่าตำแหน่งได้

แต่เวลานี้เมื่อได้เห็นการล่าของเย่หยวน แรงกดดันที่มีมันก็ย่อมจะเพิ่มพูน

หลังจากเย่หยวนจัดการสัตว์ร้ายฝูงนี้ลงได้แล้วเขาก็คงได้แต้มเทพสงครามไปนับพันอย่างแน่นอน

…

อีกหนึ่งปีผ่านไปอย่างรวดเร็วและก็มาถึงเวลาที่จะประกาศอับดับทองคำเทพสงครามอีกครั้งทำให้คนทั้งเมืองเมฆหนุนต่างตื่นเต้นไปตามๆ กัน

เช้าวันนี้มันมีคนมากมายมารวมตัวกันที่ลานกลางเมืองเมฆหนุน เหล่าพวกเจียงเจ๋อทั้งหลายก็มายังที่แห่งนี้ด้วย

“เจียงเจ๋อ เจ้าคิดว่าเจ้าเด็กน้อยเย่หยวนนั้นจะขึ้นถึงระดับเหนือสองพันได้หรือไม่?” หลินจ้านถามขึ้นมา

“หึ เจ้าคิดว่าแต้มเทพสงครามมันเป็นอะไรกัน? ยิ่งขึ้นไปสูงมันก็จะยิ่งได้แต้มเทพสงครามน้อยเท่านั้น ก่อนหน้านี้มันก็ขึ้นมาอยู่อันดับต่ำสองพันไปแล้ว หากคิดอยากจะเอาแต้มมากมายขนาดนั้นมันต้องไปล่าสัตว์ร้ายมากล้นที่เก่งกาจกว่าเก่านัก ด้วยกำลังของอาณาจักรจักรพรรดิเทพสวรรค์สี่ดาวนั้น หึๆ…” เจียงเจ๋อตอบกลับมา

“ก็จริง มันช่างโง่เง่านัก! เดิมทีมันก็มีพรสวรรค์ดีไม่น้อยแต่ทำไมต้องเลือกไปบ่มเพาะแนวคิดแห่งกาลเวลานั้นด้วย ตอนนี้มันเหลือเวลาแค่ไม่กี่ปีแต่มันกลับกลับออกมาแข่งขันผู้คน คิดอยากคว้าตำแหน่งกลับมา เรื่องราวเช่นนั้นมันจะมีเกิดขึ้นได้อย่างไร?”

“ใช่แล้ว หากมันทำได้จริงแล้วคนทั้งมิติสงครามดึกดำบรรพ์คงได้กลายเป็นตัวตลกกันสิ้นใช่หรือไม่?”

แน่นอนว่ามันย่อมมีคนคิดเห็นด้วยกับเจียงเจ๋ออยู่ไม่น้อย

เพราะอย่างไรเสียการทำตัวของเย่หยวนนี้มันก็ไม่สนหัวผู้คนจนทำให้ตกเป็นเป้าหมายการเย้ยหยันได้ง่ายๆ

วินาทีต่อมามันก็ปรากฏรอยร้าวขึ้นบนฟ้าเผยให้เห็นม้วนประกาศสีทองอร่าม

ม้วนประกาศนั้นมันค่อยๆ กางออกมาจากด้านบนทำให้คนทั้งหลายต้องเบิกตาจ้องมองอย่างตื่นเต้น

ไม่นานส่วนหัวของประกาศมันก็เผยออกมาให้เห็นต่อหน้าทุกผู้คน

อันดับหนึ่ง ว่านเจิ้น แต้มเทพสงครามสามล้านหนึ่งแสนห้าหมื่นเจ็ดพันสามร้อยยี่สิบเอ็ด!

ได้เห็นนามนี้คนทั้งหลายต่างก็พยักหน้ารับตามที่คาดหมายกัน

“เก่งกาจเสียจริง! เวลาหนึ่งปีมานี้ว่านเจิ้นกลับหาแต้มเทพสงครามเพิ่มได้มากกว่าหมื่นในแต้ม!”

“มาถึงระดับของเขานี้แล้วเขายังสามารถหาแต้มเพิ่มได้อีกนับหมื่นในเวลาหนึ่งปี กำลังของเขานี้มันช่างเหนือล้ำเสียจริง!”

“ตำแหน่งของเขานั้นอยู่สูงจนไม่มีใครจะเทียบเคียงได้แล้ว แม้แต่จางเหลียนเองก็คงไม่อาจตามติดทัน”

…

เพราะแม้พวกเขาจะได้เห็นนามนี้มาหลายต่อหลายครั้งแต่เมื่อได้เห็นแต้มของว่านเจิ้นอีกครั้งคนทั้งหลายก็ยังต้องตกตะลึง

เวลาพันปีมานี้ว่านเจิ้นได้กลายเป็นจุดสุดยอด กลายเป็นปรากฏการณ์