จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2354

ในปีที่ห้านั้นเย่หยวนได้แต้มเทพสงครามเพิ่มขึ้นมาอีกถึงสี่แสนห้าหมื่นแต้ม รวมแล้วมีแต้มกว่าสองล้านหนึ่งแสนห้าหมื่นแต้ม

เท่านี้มันก็เท่ากับว่าเย่หยวนนั้นใช้เวลาแค่ห้าปีพุ่งทะยานฟ้าไต่ขึ้นมาอยู่ในอันดับที่สาม!

คนทั้งเมืองต่างตกตะลึง!

ไม่มีใครคิดว่าสิบปีสุดท้ายนี้มันกลับจะยังมีการเปลี่ยนแปลงยิ่งใหญ่เกิดขึ้นบนอันดับทองคำเทพสงคราม!

ว่าจะได้ผลของวันนี้มานั้นเหล่าเด็กชะตาไร้คาดเดาทั้งหลายกว่าหนึ่งหมื่นสองพันคนนั้นได้ต่อสู้กันมายาวนานเกือบพันปี

แต่ใครจะไปคาดคิดว่าเย่หยวนนั้นกลับใช้เวลาสั้นๆ แค่ห้าปีไต่ขึ้นมาจนถึงที่สาม

นั่นมันยิ่งทำให้เกิดความสงสัยมากขึ้นในเรื่องของช่องว่างในกฎ

ดูท่าแล้วคนทั้งหลายนั้นย่อมจะไม่พอใจกับผลตรงหน้านี้มาก

แต่เวลานี้มันกลับมีอีกคำถามที่กวนใจพวกเขาทั้งหลายอยู่

นั่นคือ… เย่หยวนจะทะยานผ่านสองอันดับบนไปได้หรือไม่? เขานั้นจะพลิกกลับมาในวินาทีสุดท้ายได้จริงไหม?

เพราะคนทั้งสองนั้นได้ทิ้งคนอื่นๆ ไปอย่างไกลลิบ

“ว่านเจิ้นและจางเหลียนนั้นต่างตั้งใจล่าแต้มอย่างมาก มันคงมิใช่เพราะว่าเย่หยวนจริงๆ หรอกใช่หรือไม่?” เสียงแห่งความสงสัยดังขึ้นมา

ก่อนหน้านี้มันก็มีคนเปิดประเด็นนี้ขึ้นมา เพียงแค่ว่าคนทั้งหลายไม่มีใครคิดสนใจฟังมัน

แต่วันนี้เมื่อได้เห็นเย่หยวนก้าวขึ้นมาอยู่ในอันดับสาม คนทั้งหลายมันก็เริ่มจะวกกลับมาคิดถึงเรื่องราวอีกครั้ง

และครั้งนี้มันไม่มีใครคิดเป็นเรื่องตลกอีก

แม้ว่าการถกเถียงมันจะยังดำเนินต่อไปแต่ความเร็วในการไต่ระดับของเย่หยวนนั้นมันก็มากพอจะทำให้คนทั้งสองนั้นต้องเอาจริง

“บ้าน่า! ว่านเจิ้นและจางเหลียนนั้นจะไปรู้ได้อย่างไรว่าแต้มเทพสงครามของเย่หยวนนั้นจะพุ่งทะยานเช่นนี้?”

“ทุกผู้คนรู้ดีเรื่องที่ว่าทั้งว่านเจิ้น จางเหลียน เย่หยวนทั้งสามนั้นต่างอยู่ที่ทุ่งศึกสัตว์ร้ายล้น หรือบางทีพวกเขานั้นอาจจะพบเจอกัน?”

“ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้! เดิมทีนั้นว่านเจิ้นและจางเหลียนไม่ค่อยได้เก็บหาแต้มเทพสงครามเพิ่มมากมายแล้ว! แต่หลายปีมานี้พวกเขากลับลุกขึ้นมาล่าแต้มเทพสงครามกันอย่างบ้าคลั่ง ดูท่าแล้วคงเอาจริงสุดตัวเป็นแน่ หากไม่มีอะไรมากดดันพวกเขาเหตุใดพวกเขาจึงจะลุกขึ้นมาเอาจริงเช่นนี้เล่า?”

…

มีแรงกดดันและไม่มีแรงกดดันนั้นมันย่อมจะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ว่านเจิ้นและจางเหลียนนั้นต่างเอาชนะผู้คนได้อย่างขาดลอยเมื่อห้าปีที่แล้ว

สิบปีสุดท้ายนี้ไม่มีใครที่จะก้าวขึ้นไปล้นพวกเขาทั้งสองลงได้แน่

เพราะฉะนั้นต่อให้จะพยายามแค่ไหนมันก็แค่การพยายามท้าทายตัวเอง ย่อมจะไม่คิดบีบตัวเองให้ก้าวเกินขีดจำกัด

แต่หากพวกเขานั้นได้ไปพบเจอเย่หยวนและได้เห็นฝีมือนั้นแล้ว มันก็ย่อมจะแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง

เรื่องราวเช่นนี้มันมีความเป็นไปได้อย่างมาก!

วินาทีคนทั้งหลายต่างตื่นตะลึง

หรือว่าเย่หยวนนั้นจะใช้กำลังฝีมือของตนเองออกล่าแต้มเทพสงครามทั้งหลายนี้จริงๆ?

ปีต่อๆ มามันเรื่องของคนทั้งสามย่อมจะกลายเป็นประเด็นสำคัญ!

ในปีที่หกนั้นเย่หยวนได้ล่าแต้มเทพสงครามมาอีกสี่แสนแต้มจนก้าวขึ้นมามีแต้มรวมสองล้านห้าแสนห้าหมื่นแต้ม ห่างจากจางเหลียนที่มีแต้นสองล้านแปดแสนไปเพียงเล็กน้อย!

ทุกผู้คนต่างลุ้นกันสุดใจ

ในปีที่เจ็ดนั้นเย่หยวนได้ล่าแต้มมาเพิ่มอีกสี่แสนแต้มและก้าวขึ้นมามีแต้มรวมถึงสองล้านเก้าแสนเจ็ดหมื่นแต้ม

แต่ปีนี้เองเย่หยวนก็ยังอยู่ในอันดับสาม

แต่เขานั้นอยู่ห่างจากอันดับสองอย่างจางเหลียนไปเพียงแค่ไม่กี่พันแต้ม

แน่นอนเลยว่าปีต่อไปนั้นเย่หยวนย่อมจะก้าวขึ้นมาแทนที่สองของจางเหลียนได้อย่างแน่นอน กลายเป็นยอดคนอันดับสองแห่งอันดับทองคำเทพสงคราม!

ไม่มีใครคาดคิดว่าจางเหลียนผู้ยืนมั่นอย่างขุนเขามานานแสนนานกลับจะล้มลงในที่สุด!

แน่นอนว่าในปีที่แปดเย่หยวนก็ล่าแต้มเทพสงครามมาได้อีกสี่แสนแต้มก้าวข้ามหัวจางเหลียนไปกลายเป็นยอดคนอันดับสองแห่งอันดับทองคำเทพสงคราม!

ในวันนี้คนทั้งเมืองเมฆหนุนต่างต้องตื่นตะลึง

“ให้ตายสิ ข้าก็เตรียมใจรับมาเป็นปีแล้วแต่เมื่อวันนี้มาถึงข้าก็ยังไม่อาจยอมรับมัน!”

“อะไรกัน! ข้าคิดไม่ออกเลยจริงๆ! แม้แต่พวกว่านเจิ้นหรือจางเหลียนเองก็ยังหาแต้มเทพสงครามได้แค่ปีละแสนกว่าๆ ทำไมเขาถึงล่าได้ราวสี่แสนแต้มทุกปีไป?”

“จางเหลียนนั้นถูกดึงลงมาแล้ว เวลานี้มีเพียงแค่ว่านเจิ้นที่ยังขวางทางอยู่ได้!”

…

จางเหลียนนั้นถูกนำไปแล้ว คู่ปรับเดียวที่เย่หยวนยังมีก็คือว่านเจิ้นผู้นั้น!

คนผู้นี้คือขุนเขาแห่งเมืองเมฆหนุน ตัวตนที่แข็งแกร่งล้ำจนคนไม่กล้าจะมองเขาตรงๆ เสียด้วยซ้ำไป

ตั้งแต่ช่วงสองร้อยปีแรกมา มันไม่มีใครกล้าจะคิดก้าวข้ามเขาคนนี้อีกต่อไป

เขารู้ดีว่าสิ่งที่เย่หยวนขาดนั้นคือเวลา

แต่การที่เย่หยวนไม่อาจก้าวขึ้นถึงอันดับหนึ่งได้นี้มันก็ทำให้ดีใจอย่างมาก!

เพราะแค่ปีหน้าว่านเจิ้นล่าให้ได้หนึ่งแสนห้าหมื่นแต้มแล้ว มันก็จะเท่ากับว่าช่องว่างของคะแนนคือสี่แสนเจ็ดหมื่นแต้ม

และดูจากความเร็วของเย่หยวนที่จะได้แต้มแค่ประมาณสี่แสนต้นๆ ต่อปีนี้แล้ว ปีหน้าเองเขาย่อมจะตามติดว่านเจิ้นไม่ทันอย่างแน่นอน

ผลลัพธ์มันชัดเจนแก่สายตา!

เมื่อได้เห็นเช่นนั้นคนทั้งหลายก็ต้องถอนใจยาว

“ก็นะ ยังไงมันก็ไม่ทันหรอก!”

“ว่านเจิ้นนั้นเก่งกาจเหลือเกิน เขานั้นยืนอยู่ในอันดันหนึ่งมานานเกือบพันปี จะให้เย่หยวนใช้เวลาแค่สิบปีก้าวข้ามเขาไปนั้นข้าคงไม่อาจทำใจยอมรับได้จริงๆ!”

“มันมีอะไรแปลกๆ! มันต้องเจอช่องโหว่ในกฎสักอย่างแน่ๆ ไม่เช่นนั้นแล้วมีหรือที่จะล่าแต้มได้สะท้านฟ้าเช่นนี้?”

…

คนทั้งหลายนั้นต่างล้วนเป็นเด็กชะตาไร้คาดเดา เป็นยอดอัจฉริยะสิ้น

ว่านเจิ้นนั้นเก่งกาจ แต่เขาก็ยังค่อยๆ ก้าวขึ้นมาทีละขั้นให้เห็น ใช้เวลาพยายามเกือบพันปี พวกเขานั้นย่อมจะทำใจยอมรับได้

แต่เย่หยวนนั้นใช้เวลาเกือบพันปีนั้นไปกับการเก็บตัวแสวงเต๋าและก้าวออกมาร่วมศึกในวินาทีสุดท้ายเช่นนี้ ทำลายระบบอันดับใดๆ ลงสิ้น

นอกจากนั้นแล้วเขายังใช้เวลาแค่สิบปีนี้ก้าวขึ้นไปถึงอันดับที่สองได้

เรื่องเช่นนั้นพวกเขาทั้งหลายย่อมไม่อาจทำใจยอมรับ

หรือบางทีมันอาจจะแค่หวังไม่ให้เส้นทางชีวิตของตัวเองถูกทำลาย

สิบปีมานี้นอกจากพวกที่ติดสามสิบอันดับแรกแล้ว คนทั้งหลายย่อมจะกลับมาพักใกล้ๆ เมืองเมฆหนุนสิ้น

เพราะถึงตอนนี้แล้วล่าต่อไปมันก็ไร้ค่าใด

ทุกผู้คนนั้นต่างมารอดูการประกาศอับดับทองคำเทพสงครามครั้งสุดท้าย!

การประกาศในครั้งนี้มันจะตัดสินกันเสียทีว่าใครที่จะได้ครองสิบอันดับแรกไป!

จู่ๆ มันก็มีแสงพุ่งทะยานลงมายังจุดเกิดกลางเมืองพร้อมเผยเงาร่างของผู้คนนับสิบๆ ที่จุดเกิดนั้น

ดูท่าแล้วเวลาคงหมดลงจึงทำให้พลังเต๋าสวรรค์นั้นดึงพวกเขาทุกคนกลับมา