จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2385

“เจ้าเป็นอะไรไป?” เจียนหรูเฟิงนั้นเห็นสีหน้าแปลกๆ ของเย่หยวนจึงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาอย่างตื่นตะลึง

เพราะตอนที่เห็นหน้ากันก็ไม่ได้แสดงท่าทางตกตะลึงใดๆ เช่นนี้

เขานั้นถูกเชิญให้ไปเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนและไม่รู้จะทำตัวอย่างไรจนมีสีหน้าเช่นนี้หรือ?

มีหรือที่เขาจะเข้าใจว่าเวลานี้ในหัวของเย่หยวนมันสับสนปั่นป่วนแค่ไหน?

นี่มันคือความผิดปกติของมิติเวลา หรือว่าแท้จริงมันก็แค่ประวัติศาสตร์ที่เดิมไปตามรอย?

เขานั้นมีตัวตนอยู่ในประวัติศาสตร์จริงหรือ? หรือว่าที่นี่มันคือมิติโลกอื่น?

หรือว่าแท้จริงแล้วเขาจะแค่กำลังฝันไป?

ทุกสิ่งอย่างตรงหน้านี้มันไม่มีสิ่งใดที่เขาจะเข้าใจ

บางทีพระผู้เป็นเจ้าบนสรวงสวรรค์อาจจะทราบ แต่เขาย่อมไม่มีทางลงมาบอกเย่หยวน

เย่หยวนนั้นฝืนกดความตื่นตะลึงอย่างหวาดกลัวในหัวใจลงก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกตอบกลับมา “ได้ ข้ารับคำท่าน!”

ได้ยินคำตอบตรงๆ ของเย่หยวนนั้นตัวเจียนหรูเฟิงก็ยิ้มขึ้นมา

แผนการยอดอัจฉริยะนั้นมันกำลังดำเนินไปอย่างต่อเนื่องแต่เพียงแค่ว่าผลลัพธ์ที่แผนนี้จะทำได้ เขาไม่อาจรู้ได้เลยว่ามันจะทำได้สักแค่ไหน

พื้นฐานของเผ่ามนุษย์มันต่ำต้อยจนเกินไป!

ภายใต้พื้นฐานที่ต่ำตมเช่นนั้นแล้วมันต้องใช้เวลาสักเท่าใดกว่าที่จะสามารถพัฒนาไปได้อย่างมากล้ำจนก้าวข้ามหัวเผ่าเทวาไปได้?

เจียนหรูเฟิงนั้นมีเต๋าทำนายที่ไร้ใครเทียบจริง

แต่เขาเองก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งที่มีวิชาประหลาด

การแปรรูปสิ่งของนั้นมันทำได้ไม่ยาก แต่หากคิดอยากสร้างของขึ้นมาจากอากาศเปล่าๆ มันย่อมยากเย็นมากแล้ว!

หากคิดอยากสร้างวรยุทธบ่มเพาะที่เหนือล้ำออกมาจากอากาศ สร้างวรยุทธต่อสู้ ช่วยให้บรรลุแนวคิดหรือทำเรื่องใดๆ เช่นนั้นมันย่อมยากกว่าการขึ้นสวรรค์

แต่การปรากฏตัวของเย่หยวนนี้มันเหมือนแสงจันทร์ในคืนอัดมืดมิด

เจียนหรูเฟิงนั้นไม่คิดลังเลใดๆ อีกต่อไป!

ทุกสิ่งอย่างมันพร้อม ขาดเพียงแค่สิ่งสำคัญอย่างเดียว!

และสิ่งสำคัญนั้นมันก็คือตัวเย่หยวนนี้!

“ฮ่าๆๆ… ได้! มีเจ้าอยู่ด้วยแล้วบรรพกาลผู้นี้ย่อมจะวางใจได้!” เจียนหรูเฟิงนั้นหัวเราะลั่น

เย่หยวนสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะก้มหัวลงคารวะเจียนหรูเฟิงสุดตัว “ผู้อาวุโสเฉียนจี้มากล้นคุณธรรม เสียสละจิตใจร่างกายจนชีวิตหาไม่เพื่อช่วยเหลือนำอนาคตมาให้เผ่ามนุษย์! โปรดรับการคารวะนี้จากผู้น้อยด้วย!”

เจียนหรูเฟิงนั้นหน้าเปลี่ยนสีร้องกลับมา “เจ้าเดาอะไรได้อีกเล่า?”

เย่หยวนนั้นตอบกลับไป “หลายร้อยล้านยอดอัจฉริยะมารวมตัวกัน แรกๆ มันย่อมจะไม่มีปัญหาใด แต่หลังจากพรสวรรค์ของพวกเขาได้รับการพัฒนาแล้วมีหรือที่คลื่นพลังเช่นนี้จะหลบพ้นสายตาเจ้าสวรรค์หมี่ลั่วแห่งเผ่าเทวา? และเพื่อจะปกปิดความลับสวรรค์ของยอดอัจฉริยะนับล้านๆ นั้น แม้แต่ตัวท่านผู้อาวุโสเองก็คงทำไม่ได้ง่ายๆ ใช่หรือไม่?”

เจียนหรูเฟิงนั้นมองดูเย่หยวนด้วยร่างกายแข็งทื่อก่อนจะกลับมาตั้งสติตอบกลับไป “การได้เจอน้องชายผู้นี้ย่อมเป็นพรแก่เผ่าพันธุ์ทั้งหลายแล้ว! ข้ายังไม่ทราบเลยว่าน้องชายเจ้ามีนามว่าอะไรกัน”

“เย่หยวน! แต่ผู้อาวุโสนามนี้ขอให้ท่านรู้แค่คนเดียว เมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นนั้นขอให้ท่านเรียกข้าว่าจี้ฉิงหยุน!”

เพราะความกลัวในสิ่งไม่คาดฝัน เย่หยวนจึงได้ขอร้องเรื่องนี้ขึ้น

เจียนหรูเฟิงนั้นย่อมไม่เข้าใจมันแต่คำขอแค่นี้ย่อมจะไม่มีปัญหาใดๆ เขาจึงตอบรับไปง่ายๆ

เพราะว่าในประวัติศาสตร์นั้นมันไม่มีนามของเขาอยู่

เย่หยวนนั้นรู้สึกว่าตัวเขาอาจจะไม่ได้เข้าร่วมสงครามสิ้นโลก

เพราะด้วยพลังของเขานี้ หากได้เข้าร่วมแล้วมีหรือที่จะตายอย่างทหารไร้นาม?

ที่สำคัญเรื่องราวตอนนี้มันยังสับสนจนเขาไม่อาจเข้าใจ จึงต้องเตรียมการใดๆ ไว้ก่อน

เพราะฉะนั้นเย่หยวนจึงไม่คิดใช้ชื่อจริงๆ

แต่นามเย่หยวนนี้ เย่หยวนก็ยังกล่าวบอกเจียนหรูเฟิงเพราะความเคารพที่เขามี!

จากนั้นเย่หยวนและเจียนหรูเฟิงก็เดินทางจากไป

คนที่ติดตามคนทั้งสองไปด้วยคือฉินเชาและโมเสียวเฉา

เพราะเขานั้นจะได้เป็นยอดอัจฉริยะที่เข้าร่วมแผนการของสังหารเทพ!

…

ภายในวังใต้ดินของสังหารเทพมันมีเหล่าผู้นำของสังหารเทพมานั่งรวมตัวกันพร้อมหน้า

หวู่หยุนนั้นไม่กล่าวพูดใดๆ แต่หรี่ตามองหน้าเจียนหรูเฟิงไป

เพราะเขารู้ว่าตำแหน่งนี้คงเป็นของเขาแน่แล้ว

เจียนหรูเฟิงยกมือขึ้นมาโบกปัด “สิ่งที่สังหารเทพมุ่งมั่นตั้งเป็นเป้าหมายคือการลุกฮือของทุกเผ่าพันธุ์! เรานั้นไม่ต้องการตำแหน่งใดๆ ให้คนมาเคารพกัน! หากหลากเผ่าพันธุ์ไม่แข็งแกร่งขึ้นแล้วจักรพรรดิผู้นี้จะเอาตำแหน่งนั้นให้เขาไปทำไมกัน? เวลานี้เรายังเป็นแค่หมูหมาที่ถูกเลี้ยงดูอย่างไร้ศักดิ์ศรี! ตำแหน่งหัวหน้าผู้ฝึกสอนที่ข้าพูดถึงนี้มีนมิใช่ตำแหน่งของหวู่หยุน แต่…”

พูดไปเจียนหรูเฟิงก็หันหน้ามาหาเย่หยวน “เป็นเขา!”

ฮือ!

เกิดเสียงโห่ร้องขึ้นมาจนล้นโถงใหญ่!

“อะไรนะ?! ให้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนหนึ่งมาเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอน ให้ดูแลคนทั้งหลาย? นี่มัน… เรื่องล้อเล่นอะไรกัน?”

“เจ้าเด็กคนนี้มันยังเป็นแค่จักรพรรดิเทพสวรรค์เจ็ดดาว! มันจะมีปัญญาอะไรมาเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนกัน?”

“ท่านเจียนหรูเฟิง ท่านล้อเราเล่นแล้ว?”

…

แน่นอนว่าคำพูดนี้มันย่อมอยู่เหนือการคาดเดาของทุกผู้คน

การให้จักรพรรดิเทพสวรรค์หนุ่มคนหนึ่งมาเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอน ใครกันเล่าที่จะยอมรับ?

ตำแหน่งนี้ต่อให้มองยังไงมันก็ไม่มีทางตกไปถึงมือเย่หยวนได้!

พวกเขาทั้งหลายนี้มีใครบ้างเล่าที่ไม่บุกน้ำลุยไฟเสี่ยงภัยมากมายเพื่อสังหารเทพ?

แต่เวลานี้มันกลับมีเด็กน้อยจากที่ไหนไม่ทราบได้ปรากฏขึ้นมาก้าวเหนือหัวพวกเขา มีหรือที่พวกเขานี้จะยอมรับ?

เวลานี้แม้แต่ตัวหวู่หยุนเองก็ยังหันไปมองจักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้ด้วยความตกตะลึง ราวกับว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้รู้จักกัน

ในเวลานี้มันเกิดความปวดร้าวขึ้นในใจของเขาอย่างยากจะกำจัดออก

ระหว่างตัวเขาและเฉียนจี้นั้นมันคงเรียกได้ว่าผ่านความเป็นความตายด้วยกันมามาก

แต่วันนี้เขากลับรู้สึกเหมือนโดนเพื่อนรักทอดทิ้ง

…………………………