จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2394

คนทั้งหลายต่างหันไปมองเย่หยวนเพื่อหวังจะยืนยันคำตอบนั้น

เวลานี้ทุกผู้คนต่างจะเข้าใจถึงความหมายในตัวตนของเย่หยวน!

เขานั้นสำคัญกับหลากเผ่าพันธุ์อย่างมาก!

ได้เห็นสายตาของคนทั้งหลายนั้นเย่หยวนเองก็แทบจะทนความเจ็บปวดในหัวใจไม่ได้

เขานั้นรู้ดีว่าเหล่ายอดอัจฉริยะทั้งหลายนั้นรวมไปถึงตัวซ่างเหิงนั้นต่างจะไม่อาจหนีจากชะตาที่ต้องตายลงในวันหน้าได้

“ต้องขออภัย ข้าเกรงว่า… ข้าคงไม่อาจทำได้” เย่หยวนถอนหายใจยาวก่อนจะตอบมา

ฮือ!

เหล่ายอดอัจฉริยะทั้งหลายนั้นต่างแตกตื่นขึ้นตามๆ กัน

เดิมทีแล้วข่าวลือก็เป็นแค่ข่าวลือ คนส่วนมากย่อมไม่คิดเชื่อถือ

แต่เมื่อเย่หยวนยืนยันต่อหน้าผู้คนเช่นนี้แล้วพวกเขาย่อมจะไม่อาจยอมรับ

“ทำไมเล่า ท่านหัวหน้าผู้ฝึกสอนนั้นเป็นดั่งเทพในใจข้า! เขา… เขากลับกลัวที่ต้องเสี่ยงชีวิตหรือ!”

“หากมีนายท่านอยู่ด้วยแล้วเราจะยังต้องกลัวเผ่าเทวาใดๆ อีก? ทำไมกัน? ทำไมท่านถึงเป็นเช่นนี้ไป?”

“พระเจ้าช่วย ภาพจำที่ข้ามีมันแตกสลายหมดแล้ว!”

…

ตั้งแต่ที่สร้างมหาค่ายกลสืบทอดขึ้นมานั้นเย่หยวนก็ได้ถูกคนทั้งหลายบูชา

การพัฒนาฝีมือของคนทั้งหลายนั้นมันเห็นได้อย่างแจ่มชัด

ยอดอัจฉริยะนับแสนๆ เติบโตขึ้นแทบพร้อมกัน มันคงเรียกปรากฏการณ์นี้ได้ว่าน่ากลัว

แม้แต่คนที่แข็งแกร่งอย่างเจียนหรูเฟิงนั้นก็ยังไม่อาจจะรับการเคารพได้ปานนั้น

ความตื่นใจที่ได้พัฒนาตนนี้มันเป็นสิ่งที่ไม่มีใครสามารถให้พวกเขาได้ง่ายๆ

เฉียนจี้นั้นบังความลับสวรรค์ให้ แต่มันก็เพื่อซ่อนตัวพวกเขาจากหูตาของเผ่าเทวาเท่านั้น ไม่ได้ทำให้ตัวเขาเก่งกาจขึ้นใดๆ

คนที่ทำให้พวกเขาทั้งหลายแข็งแกร่งขึ้นมามันคือตัวเย่หยวน!

วิธีการของเขานี้มันเหนือล้ำกว่าที่จะจินตนาการได้ไปมาก

หลายปีมานี้เย่หยวนได้ถูกยกย่องให้เป็นตัวตนที่สูงล้ำเทียบเคียงเฉียนจี้ไปได้แล้ว

ต่อให้จะเป็นคนโง่แค่ไหนก็เข้าใจได้ถึงความยิ่งใหญ่ผละผลของมหาค่ายกลสืบทอดทั้งสิบแปดนั้น

แต่เวลานี้เย่หยวนที่เป็นดั่งเทพเจ้าในจิตใจของผู้คนกลับไม่กล้าจะสู้เผ่าเทวา

เรื่องนี้มันย่อมจะไม่มีใครคิดยอมรับ

“จี้ฉิงหยุน! ความกล้าของเจ้าในตอนนั้นที่ไปไล่ทำลายล้างวังสวรรค์เฝ้าฆ่าสังหารยอดฝีมือเผ่าเทวามากมายหายไปไหนหมดแล้ว?” หวู่หยุนเองก็ไม่อาจจะทนรับได้แต่ต้องร้องว่าขึ้น

เขานั้นผิดหวังกับคำตอบของเย่หยวนมาก

เย่หยวนนั้นใช้ฝีมือเอาชนะยอดคนอันดับหนึ่งแห่งการโอสถเขาอย่างตรงไปตรงมา

แต่สิ่งที่ผ่านมาทั้งหลายทั้งหมดมันย่อมจะเพื่อเอาชนะเผ่าเทวา

แต่เวลานี้เขากลับได้เห็นว่าเย่หยวนเป็นคนกลัวตาย มันย่อมทำให้จิตใจของเขานั้นไม่อาจยอมรับ

เมื่อได้ยินเสียงร้องถามลั่นฟ้าเช่นนั้น ตัวเย่หยวนกลับเอาแต่นั่งเงียบ

มีเพียงเจียนหรูเฟิงเท่านั้นที่หยุดคิดลงก่อนจะยกมือขึ้นมาโบกปัดเสียงทั้งหลายไป “เอาล่ะ พวกเจ้าไม่ต้องพูดเช่นนี้กันแล้ว! ไม่ว่าเขานั้นจะเลือกอะไรมันก็เป็นเรื่องที่เขาตัดสินใจ! ไม่ว่าจะอย่างไรเสียสหายหนุ่มจี้นั้นก็ได้สร้างคุณไว้มากกว่าที่จะต้องมาเจอคำถามเช่นนี้! สิ่งที่เขานำพามาให้เรานั้นคือความหวัง! ต่อให้เขาคิดจะไป เราก็ไม่มีสิทธิไปห้ามเขา!”

พูดจบเขาก็หันไปหาเย่หยวนอีกครั้ง “สหายหนุ่มจี้ ไม่ว่าจะอย่างไรบรรพกาลผู้นี้ก็ต้องขอบคุณเจ้าแทนหลากเผ่าพันธุ์ด้วย!”

พูดไปเขาก็ก้มหัวลงต่ำต่อหน้าเย่หยวน

เย่หยวนสะดุ้งตัวลุกขึ้นมาก้มหัวลงรับการคารวะ

เมื่อคนทั้งหลายได้เห็นเช่นนั้นพวกเขาต่างก็ต้องอ้าปากค้างไปตามๆ กัน

เพราะแม้พวกเขาจะไม่อาจยอมรับมันได้แต่พวกเขาก็เข้าใจว่าคำพูดของจักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้นั้นมันถูกต้อง

หากมิใช่เพราะเย่หยวนนี้แล้วแผนของสังหารเทพในครั้งนี้มันอาจจะเป็นได้แค่เรื่องตลกของเผ่าเทวา

แต่ค่ายกลสืบทอดของเย่หยวนนั้นได้ทำให้ทุกสิ่งอย่างเปลี่ยนไป!

หลังจากก้มหัวลงแล้วเจียนหรูเฟิงก็หันไปหาสมาชิกตระกูลก่อนจะกระแอมพูดขึ้น “เอาล่ะพวกเรา วันนี้ข้าคงต้องขอให้พวกเจ้าทั้งหลายตายไปกับข้า ข้าเจียนหรูเฟิงคงทำให้พวกเจ้าผิดหวังมากแล้ว! วัฏสงสารแห่งเต๋าสวรรค์ หากชาติหน้ามีจริงข้าเจียนหรูเฟิงจะขอเป็นข้ารับใช้ทดแทนคุณครั้งนี้ให้พวกเจ้า!”

พูดไปเขาก็ก้มหัวลงต่อหน้าสมาชิกตระกูลทั้งหลาย

เหล่าสมาชิกนั้นต่างตื่นตะลึงไปตามๆ กันก่อนจะก้มหัวลงรับ “ท่านผู้นำตระกูลกล่าวเกินไปแล้ว! ท่านผู้นำตระกูลนั้นยอมสละทุกสิ่งเพื่อคนบนโลกหล้า เราย่อมพร้อมจะตามติดไปจนวันตาย!”

เสียงหัวเราะนั่นมันเกิดขึ้นมาพร้อมน้ำตา

คนผู้นี้คือน้องชายแท้ๆ ของเจียนหรูเฟิง เจียนหรูหยุน!

เจียนหรูหยุนนั้นไม่พูดกล่าวใดๆ ส่งคลื่นพลังออกจากร่างพุ่งทะยานใส่ดวงตะวันน้อยในฝ่ามือเจียนหรูเฟิง

จากนั้นร่างของเจียนหรูหยุนก็ค่อยๆ จางสลายลงจนกลายเป็นแค่เงาจางๆ

สุดท้ายมันก็หายวับไปในที่สุด

ดวงตาของเจียนหรูเฟิงนั้นมันอาบไปด้วยน้ำตาอย่างไม่อาจห้าม!

ลูกผู้ชายที่แทบไม่เคยร้องไห้ในชีวิตกำลังหลั่งน้ำตาอย่างไม่หยุด!

แม้แต่คนที่เก่งกาจอย่างเจียนหรูเฟิงนั้นก็ยังไม่อาจจะทนรับเรื่องราวนี้ไว้ได้

หลังจากเจียนหรูหยุนแล้วเหล่ายอดฝีมือของตระกูลเจียนทั้งหลายต่างก็ค่อยๆ เดินก้าวเรียงแถวกันมา

ยิ่งจำนวนคนตระกูลเจียนน้อยลงไปเรื่อยจิตใจของผู้คนก็ยิ่งปวดร้าวมากขึ้นเท่านั้น!

เสียงสะอึกสะอื้นในทีแรกมันได้กลับกลายเป็นเสียงร้องไห้อย่างชัดเจน

“ตระกูลเจียนนั้นยิ่งใหญ่นัก! ต่อให้ข้าซ่างเหิงนั้นจะต้องแตกสลายเป็นเถ้าผงข้าก็จะกดหัวเผ่าเทวามันลงให้จงได้! วันนี้ข้าขอสาบานต่อเต๋าสวรรค์ หากข้าเกรงกลัวเผ่าเทวาแล้ววันหน้าข้าจะไม่ขอกลับมาเกิดอีกตลอดกาล!” ซ่างเหิงร้องกล่าวด้วยน้ำตานองหน้า

“ข้าฉินเชานั้นขอสาบานต่อสวรรค์ ข้านั้นจะใช้ชีวิตนี้ไล่เผ่าเทวาออกไปให้จงได้ ความมั่นใจของข้านี้จะไม่มีสั่นคลอน!” ฉินเชาสาบานขึ้นตามมา

และคนทั้งหลายนั้นก็ต่างสาบานขึ้นต่อสวรรค์ไม่ต่างกัน

จากวันนี้ไปความมุ่งมั่นของพวกเขานั้นจะหนักแน่นขึ้นกว่าเก่า จนสุดท้ายปะทุขึ้นในสงครามสิ้นโลก!

ดวงตะวันร้อนแรงในมือเจียนหรูเฟิงนั้นมันขยายตัวใหญ่ขึ้นๆ และร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ

จนสุดท้ายยอดฝีมือตระกูลเจียนทั้งหนึ่งร้อยคนก็ตายลง เหลือเพียงแค่เจียนหรูเฟิงที่น้ำตาเหือดแห้งไปกับความร้อนของดวงอาทิตย์ในมือ

ตอนนี้มันถึงเวลาของเขาแล้ว!

เขาหันหน้าไปมองหวู่หยุนก่อนจะกล่าว “สหายข้า ที่เหลือฝากเจ้าจัดการต่อด้วย!”

พูดไปนั้นคลื่นพลังรุนแรงก็ปะทุขึ้นจากร่าง

…………