จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2395

เจียนหรูเฟิงนั้นปล่อยคลื่นพลังทะลวงฟ้าออกมาราวกับจะทำลายสวรรค์ลง

เขาแข็งแกร่ง!

การสามารถจะเอาชนะได้แม้แต่เจ้าสวรรค์ที่แข็งแกร่งที่สุดของเผ่าเทวา ตัวเจียนหรูเฟิงนั้นย่อมจะต้องมีพลังฝีมือมากล้นอย่างไม่น่าเชื่อแล้ว

จากร่างกายของเขานั้นมันได้มีเงาแสงมากล้นพุ่งทะยานเข้ามาใส่ดวงตะวันนั้น

ตะวันนั้นมันก็ค่อยๆ ลอยเหนือขึ้นไปสูงขึ้นๆ จนลอยสูงบนฟ้า

พร้อมๆ กันนั้นร่างกายของเขามันก็ค่อยๆ จางหาย

“ท่านเฉียนจี้ ลาก่อน!”

“ท่านเฉียนจี้ ล-ลาก่อน!”

…

เหล่ายอดอัจฉริยะทั้งหลายนั้นต่างคุกเข่าลงเพื่อแสดงความเคารพต่อเจียนหรูเฟิงที่กำลังค่อยๆ จางหายไป

ความขมขื่นและเจ็บปวดนั้นปกคลุมทั่วทุกตารางนิ้ว

จากนั้นจู่ๆ มันก็เกิดฝนตกพร่ำๆ ลงมา

บางทีแม้แต่สวรรค์ก็อาจจะกำลังเศร้าโศกอยู่ก็ได้?

เย่หยวนนั้นแทบไม่อาจหายใจได้ แม้เขานั้นจะรู้ว่ามันจะจบอย่างไรมาแต่แรกแล้วเขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาออกมา

นักยุทธผู้บ่มเพาะนั้นมีใครบ้างที่ไม่หวังในความอมตะ? ใครกันเล่าที่จะไม่เกลียดชีวิตอันแสนสั้น?

แม้แต่เย่หยวนก็ยังไม่อาจจะทิ้งเรื่องนั้นไปได้

จะบอกว่าเจียนหรูเฟิงนั้นไม่มีห่วงใดๆ ยึดติดกับโลกนี้หรือ?

แน่นอนว่าเขาย่อมมี!

เย่หยวนได้เห็นมันอย่างชัดเจนตรงหน้านี้!

เขานั้นเศร้าโศกที่ต้องจากลาน้องชาย จากลาลูกคนเล็ก จากลาทุกสิ่งอย่างที่เขาสร้างขึ้นมาตั้งแต่ต้น

แต่เขาก็ยังตัดสินใจทำ

ราวกับว่าโลกใบนี้มันไม่มีสิ่งใดจะเหนี่ยวรั้งเขาไว้ได้แล้ว

การทำเช่นนี้มันต้องกล้าสักเท่าใด?

หากอนาคตมันชัดเจนนั้นการเสียสละของเจียนหรูเฟิงก็อาจจะมีความหมาย

แต่เย่หยวนนั้นรู้ว่าทุกผู้คนในที่นี้ไม่มีใครมั่นใจในเรื่องอนาคตเลย

ในหมู่พวกเขาทั้งหลายนั้น มันรวมไปถึงตัวเจียนหรูเฟิงเองด้วย

หากการสละชีวิตของเขานี้ไม่อาจสร้างประโยชน์ใดให้หลากเผ่าพันธุ์ได้เล่า?

หากในวันหน้าสุดท้ายเผ่าเทวาก็ยังปกครองโลกหล้าเล่า?

เช่นนั้นแล้วการเสียสละตนของเขานี้มันคงไร้ความหมายใด

แต่เขานั้นก็ยังต้องทำมัน!

เวลานี้ไม่ว่าจะใช้คำพูดใดมันก็ไม่อาจบรรยาย

เจียนหรูเฟิงนั้นอาจจะมิใช่คนที่แข็งแกร่งที่สุดในสองยุคสมัยนี้ แต่เขานั้นเป็นคนที่แกร่งกล้าที่สุดในสองยุคสมัยอย่างไม่ต้องสงสัย!

สมควรได้รับอย่างยิ่ง!

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือเย่หยวนได้เห็นว่าความหนักแน่นในดวงตาของเหล่ายอดอัจฉริยะนั้นมันไม่อาจวัดค่าได้!

เจียนหรูเฟิงสละตัวเองนั้นเพื่อจะจุดความหวังให้แก่เผ่าพันธุ์ทั้งหลาย!

“จี้ฉิงหยุน จิตใจของเจ้ามันทำด้วยอะไรกัน? ทุกสิ่งอย่างที่เฉียนจี้ทำไว้นี้เจ้ากลับไม่คิดอับอายที่จะไม่ทำอะไรเลยหรือ? เจ้าอยากตะให้เขาได้ตายตาไม่หลับหรืออย่างไร?” หวู่หยุนที่ทนไม่ได้ก็หันมาว่าเย่หยวนอีกครั้ง

ทุกคนนั้นเข้าใจถึงตัวตนของเย่หยวน

หากสังหารเทพนั้นมีเสาหลักแล้ว เสาหลักนั้นมันก็คงเป็นเจียนหรูเฟิง

แต่เรื่องนั้นมันเปลี่ยนไปทันทีในวันที่เย่หยวนมาถึง

ไม่นานนักเขาก็ได้ทำให้สังหารเทพเปลี่ยนไป

เจียนหรูเฟิงและเย่หยวนนั้นได้กลายเป็นสองผู้นำของสังหารเทพไป

เวลานี้เมื่อเจียนหรูเฟิงกำลังตายจาก เย่หยวนย่อมจะเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งที่เหมาะสมที่สุด

แต่เย่หยวนกลับไม่คิดเข้ารับมัน!

เพราะฉะนั้นตัวหวู่หยุนจึงได้แต่ต้องร้องว่าจิตใจของเย่หยวน

เย่หยวนได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่นออกมา “ผู้อาวุโสหวู่หยุน มันมิใช่ว่าจี้ผู้นี้ไม่อยาก แต่แค่ว่า… ข้าทำไม่ได้!”

“เฒ่าผู้นี้ขอคารวะนักบุญฟ้าคราม!”

“ขอคารวะนักบุญฟ้าคราม!”

ทุกผู้คนในลานกว้างหันมาก้มคุกเข่าลงต่อหน้าเย่หยวนพร้อมตะโกนลั่นฟ้าดิน

เย่หยวนพยักหน้ารับก่อนจะกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงติดขัด “คำของผู้อาวุโสก่อนตายนั้นจี้ผู้นี้ย่อมจะไม่กล้าปฏิเสธ แต่ผู้อาวุโสเฉียนจี้ท่านเองก็มีความดีงามที่สมควรได้รับแต่งตั้งเป็นนักบุญเช่นกัน นักบุญผู้นี้จะขอแต่งตั้งเขาให้เป็นนักบุญมายาล้ำ มีใครคิดคัดค้านหรือไม่?”

หวู่หยุนก้มหัวลงรับคำ “เราขอรับคำของนักบุญฟ้าคราม! จากวันนี้ไปท่านและสหายเก่าแก่ของข้าจะถูกเรียกว่าสองนักบุญฟ้าครามและมายาล้ำ!”

นักบุญ!

คนที่มากพรสวรรค์และจิตใจมากคุณธรรม!

หากอยากจะได้รับนามเช่นนี้ คนผู้นั้นต้องได้รับการยอมรับจากทุกเผ่าพันธุ์!

เย่หยวนมองดูหวู่หยุนและถอนหายใจยาว “ผู้อาวุโส นักบุญผู้นี้ย่อมเข้าใจว่าท่านนั้นมีแต่ความสงสัยเต็มอก แต่ขอให้ท่านรู้ไว้เถอะว่าความลับสวรรค์นั้นไม่อาจเปิดเผยได้จริงๆ บางเรื่องนักบุญผู้นี้ก็ไม่อาจจะพูดบอกได้!”

หวู่หยุนผงะไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับในที่สุด

เย่หยวนนั้นเดินมาถึงหน้าเด็กน้อยเฉียนจี้คนใหม่ด้วยรอยยิ้ม “ดีมาก! เจ้านั้นจะไม่แย่ไปกว่าพ่อเจ้าแน่นอน! วันหน้าเจ้าจะเป็นคนที่มีสิทธิได้รับการขนานนามเป็นนักบุญเช่นกัน!”

เฉียนจี้น้อยนั้นอาจจะยังเด็กแต่เขาก็มีความมุ่งมั่นไม่แพ้พ่อ

ได้ยินคำเช่นนั้นตัวเฉียนจี้น้อยก็พยักหน้ารับ “นักบุญฟ้าครามโปรดวางใจ ห่าวหรันจะไม่ทำให้ท่านและท่านพ่อผิดหวังแน่!”

เย่หยวนยิ้มก่อนจะมาหยุดลงตรงหน้าซ่างเหิงด้วยรอยยิ้ม “ข้าหวังว่าเมื่อเราได้พบกันอีกเจ้าจะไม่ตื่นตกใจจนเกินไป! เอาล่ะ นักบุญมายาล้ำก็ได้จากไปแล้ว มันก็ถึงเวลาของนักบุญผู้นี้แล้วเช่นกัน ลาก่อน!”

พูดจบเย่หยวนก็ก้าวหายออกไปต่อหน้าต่อตาทุกผู้คน

เจียนหรูเฟิงนั้นเปิดเผยความลับสวรรค์ก่อนจะตายลง ทำให้เย่หยวนสัมผัสได้ว่าเวลาที่ต้องไปของเขามันใกล้มาถึงแล้ว

เพราะฉะนั้นเขาจึงตัดสินใจจะออกจากมิติลับสวรรค์ไป

…

หลายปีต่อมาทั้งมหาพิภพถงเทียนมันก็ถูกปกคลุมไปด้วยเงาดำมืด

คลื่นสายฟ้ารุนแรงหลั่งไหลราวกับสายน้ำคลั่ง

ระหว่างกลางของสายฟ้าที่ผ่าตกลงมานั้นมันก็มีเงาร่างหนึ่งหายลับเข้าไปในกระแสมิติเวลา

…………………………