จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2395

เจียนหรูเฟิงนั้นปล่อยคลื่นพลังทะลวงฟ้าออกมาราวกับจะทำลายสวรรค์ลง

เขาแข็งแกร่ง!

การสามารถจะเอาชนะได้แม้แต่เจ้าสวรรค์ที่แข็งแกร่งที่สุดของเผ่าเทวา ตัวเจียนหรูเฟิงนั้นย่อมจะต้องมีพลังฝีมือมากล้นอย่างไม่น่าเชื่อแล้ว

จากร่างกายของเขานั้นมันได้มีเงาแสงมากล้นพุ่งทะยานเข้ามาใส่ดวงตะวันนั้น

ตะวันนั้นมันก็ค่อยๆ ลอยเหนือขึ้นไปสูงขึ้นๆ จนลอยสูงบนฟ้า

พร้อมๆ กันนั้นร่างกายของเขามันก็ค่อยๆ จางหาย

“ท่านเฉียนจี้ ลาก่อน!”

“ท่านเฉียนจี้ ล-ลาก่อน!”

…

เหล่ายอดอัจฉริยะทั้งหลายนั้นต่างคุกเข่าลงเพื่อแสดงความเคารพต่อเจียนหรูเฟิงที่กำลังค่อยๆ จางหายไป

ความขมขื่นและเจ็บปวดนั้นปกคลุมทั่วทุกตารางนิ้ว

จากนั้นจู่ๆ มันก็เกิดฝนตกพร่ำๆ ลงมา

บางทีแม้แต่สวรรค์ก็อาจจะกำลังเศร้าโศกอยู่ก็ได้?

เย่หยวนนั้นแทบไม่อาจหายใจได้ แม้เขานั้นจะรู้ว่ามันจะจบอย่างไรมาแต่แรกแล้วเขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาออกมา

นักยุทธผู้บ่มเพาะนั้นมีใครบ้างที่ไม่หวังในความอมตะ? ใครกันเล่าที่จะไม่เกลียดชีวิตอันแสนสั้น?

แม้แต่เย่หยวนก็ยังไม่อาจจะทิ้งเรื่องนั้นไปได้

จะบอกว่าเจียนหรูเฟิงนั้นไม่มีห่วงใดๆ ยึดติดกับโลกนี้หรือ?

แน่นอนว่าเขาย่อมมี!

เย่หยวนได้เห็นมันอย่างชัดเจนตรงหน้านี้!

เขานั้นเศร้าโศกที่ต้องจากลาน้องชาย จากลาลูกคนเล็ก จากลาทุกสิ่งอย่างที่เขาสร้างขึ้นมาตั้งแต่ต้น

แต่เขาก็ยังตัดสินใจทำ

ราวกับว่าโลกใบนี้มันไม่มีสิ่งใดจะเหนี่ยวรั้งเขาไว้ได้แล้ว

การทำเช่นนี้มันต้องกล้าสักเท่าใด?

หากอนาคตมันชัดเจนนั้นการเสียสละของเจียนหรูเฟิงก็อาจจะมีความหมาย

แต่เย่หยวนนั้นรู้ว่าทุกผู้คนในที่นี้ไม่มีใครมั่นใจในเรื่องอนาคตเลย

ในหมู่พวกเขาทั้งหลายนั้น มันรวมไปถึงตัวเจียนหรูเฟิงเองด้วย

หากการสละชีวิตของเขานี้ไม่อาจสร้างประโยชน์ใดให้หลากเผ่าพันธุ์ได้เล่า?

หากในวันหน้าสุดท้ายเผ่าเทวาก็ยังปกครองโลกหล้าเล่า?

เช่นนั้นแล้วการเสียสละตนของเขานี้มันคงไร้ความหมายใด

แต่เขานั้นก็ยังต้องทำมัน!

เวลานี้ไม่ว่าจะใช้คำพูดใดมันก็ไม่อาจบรรยาย

เจียนหรูเฟิงนั้นอาจจะมิใช่คนที่แข็งแกร่งที่สุดในสองยุคสมัยนี้ แต่เขานั้นเป็นคนที่แกร่งกล้าที่สุดในสองยุคสมัยอย่างไม่ต้องสงสัย!

สมควรได้รับอย่างยิ่ง!

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือเย่หยวนได้เห็นว่าความหนักแน่นในดวงตาของเหล่ายอดอัจฉริยะนั้นมันไม่อาจวัดค่าได้!

เจียนหรูเฟิงสละตัวเองนั้นเพื่อจะจุดความหวังให้แก่เผ่าพันธุ์ทั้งหลาย!

“จี้ฉิงหยุน จิตใจของเจ้ามันทำด้วยอะไรกัน? ทุกสิ่งอย่างที่เฉียนจี้ทำไว้นี้เจ้ากลับไม่คิดอับอายที่จะไม่ทำอะไรเลยหรือ? เจ้าอยากตะให้เขาได้ตายตาไม่หลับหรืออย่างไร?” หวู่หยุนที่ทนไม่ได้ก็หันมาว่าเย่หยวนอีกครั้ง

ทุกคนนั้นเข้าใจถึงตัวตนของเย่หยวน

หากสังหารเทพนั้นมีเสาหลักแล้ว เสาหลักนั้นมันก็คงเป็นเจียนหรูเฟิง

แต่เรื่องนั้นมันเปลี่ยนไปทันทีในวันที่เย่หยวนมาถึง

ไม่นานนักเขาก็ได้ทำให้สังหารเทพเปลี่ยนไป

เจียนหรูเฟิงและเย่หยวนนั้นได้กลายเป็นสองผู้นำของสังหารเทพไป

เวลานี้เมื่อเจียนหรูเฟิงกำลังตายจาก เย่หยวนย่อมจะเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งที่เหมาะสมที่สุด

แต่เย่หยวนกลับไม่คิดเข้ารับมัน!

เพราะฉะนั้นตัวหวู่หยุนจึงได้แต่ต้องร้องว่าจิตใจของเย่หยวน

เย่หยวนได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่นออกมา “ผู้อาวุโสหวู่หยุน มันมิใช่ว่าจี้ผู้นี้ไม่อยาก แต่แค่ว่า… ข้าทำไม่ได้!”