จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2398

หากซ่างเฟิงนั้นจะคุกเข่าพวกเขาทั้งหลายก็คงยังพอรับได้ในใจ

แต่การคุกเข่าตามของเฉียนจี้นี้มันได้ทำให้คนทั้งหลายไม่อาจรับและเข้าใจได้แม้แต่น้อย!

ไม่ว่าซ่างเหิงจะเก่งกาจสักเท่าใดแต่เวลานี้มันก็เป็นเพียงแค่เสี้ยวจิตสำนึก

เขานั้นจะเก่งกาจสักเท่าใดเหล่าเด็กชะตาไร้คาดเดาทั้งหลายไม่อาจจะจินตนาการถึงได้

เพราะเวลานั้นมันสามารถลบล้างได้ทุกสิ่งอย่าง

แต่เฉียนจี้นี้เป็นยอดคนอันดับหนึ่งของยุคสมัยนี้!

หากให้พูดกันตามหลักการแล้วตำแหน่งของเขามันอาจจะเหนือล้ำหัวเต๋าบรรพกาลเสียด้วยซ้ำ!

เต๋าบรรพกาลนั้นแข็งแกร่ง แต่นั่นคือแค่ความแข็งแกร่ง

ตระกูลเจียนนั้นทำงานหนักหน่วงมานับหมื่นล้านปี กำลังของพวกเขานั้นมันปกคลุมไปทั่วทั้งมหาพิภพถงเทียน

นามอันยิ่งใหญ่ของจักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้นี้ไม่มีใครในมหาพิภพถงเทียนที่ไม่รู้จัก

เขานั้นคือคนที่แข็งแกร่งที่สุดที่ยังมีชีวิต!

การคุกเข่าของเขานี้มันย่อมจะมีความหมายว่ายอดคนอันดับสูงสุดของมหาพิภพถงเทียนได้ก้มหัวลงต่อหน้าเย่หยวน!

ความตื่นตะลึงของพวกเขาทั้งหลายนั้นมันไม่อาจจะใช้คำพูดใดๆ มาอธิบาย

เหล่าเด็กชะตาไร้คาดเดาทั้งหลายนั้นได้แต่หันมามองหน้ากันด้วยความตื่นตะลึงอย่างเกินเข้าใจ

“นี่มัน… เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? เย่หยวนแค่เดินทางผ่านกระแสมิติเวลากลับมาได้ทำไมคนอย่างท่านเฉียนจี้ถึงได้ยอมคุกเข่าลงต่อหน้าเขา?”

“นักบุญฟ้าคราม? มันเป็นใครกันเล่าถึงขั้นทำให้ยอดคนทั้งในอดีตปัจจุบันต้องก้มหัวให้พร้อมๆ กันเช่นนี้?”

“เย่หยวนนั้นก็มีอายุแค่ไม่กี่พันปี ทำไมเขาจึงได้รับการยกย่องจากยอดคนทั้งสองจนถึงขั้นคุกเข่าให้เช่นนี้?”

…

คำถามนั้นมันค้างคาอยู่เต็มอกเต็มใจอย่างที่แทบทำพวกเขาอกแตกตาย

แค่ไม่กี่ร้อยปีก่อนนี้เย่หยวนยังแข่งขันกับพวกเขาเพื่อเอาสมบัติสืบทอดเลิศล้ำ

แต่เดินทางเข้ากระแสห้วงมิติเวลาครั้งนี้มันกลับเหมือนเขาได้เปลี่ยนไปเป็นคนละโลก

เมื่อได้เห็นคนทั้งสองคุกเข่าลงเช่นนั้นเย่หยวนเองก็รู้สึกแปลกๆ ไม่น้อยก่อนจะถอนหายใจยาวออกมา “ลุกเถอะ! เวลานี้อ่างน้ำนั้นมันได้เปลี่ยนเป็นทะเลกว้างแล้ว! ข้านั้นก็แค่เย่หยวน มิใช่นักบุญฟ้าครามอีกต่อไป!”

แต่เฉียนจี้นั้นกลับส่ายหัวออกมาอย่างหนักแน่น “นักบุญฟ้าครามย่อมจะเป็นนักบุญฟ้าคราม จนกว่าหลากเผ่าพันธุ์นั้นจะตายสิ้น! หากไม่เป็นเช่นนั้นท่านก็จะยังเป็นนักบุญฟ้าครามเสมอไป! หากไม่มีท่านแล้วความสงบสุขนับหมื่นๆ ล้านปีของหลากเผ่าพันธุ์นี้มันคงไม่มีทางเกิดขึ้นได้! หากไม่มีท่านแล้วเผ่าพันธุ์ทั้งหลายคงได้แต่นอนอยู่ใต้เท้าเผ่าเทวา! ต่อให้เวลานี้อ่างน้ำนั้นมันจะได้เปลี่ยนแปลงเป็นทะเลกว้างแต่คุณของท่านนั้นมันก็ยังคงอยู่อย่างชัดเจน!”

พูดมาถึงตรงนี้เขาก็หันไปสั่งคนทั้งหลาย “พวกเจ้าทั้งหลายมาคารวะท่านนักบุญฟ้าคราม!”

คำพูดนี้มันหนักแน่นอย่างไม่คิดจะสนคำเถียงใดๆ

เขานั้นไม่ได้ปรึกษาพูดคุย แต่นี่มันคือคำสั่ง!

ยูถันจื่อนั้นกัดฟันแน่นร้องกล่าวขึ้นมา “นักบุญฟ้าครามห่าเหวใดเล่า! มันด้วยเรื่องใด? ดูอย่างไรมันก็เป็นแค่เด็กน้อยปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม มีสิทธิใดจะให้ข้าไปคุกเข่าต่อหน้ามัน?”

“ใช่แล้ว! ท่านเฉียนจี้ เจ้าจำผิดคนหรือไม่? เขานี้คือเย่หยวนมิใช่นักบุญฟ้าครามใดๆ ที่ท่านพูดกล่าว”

เหล่าเด็กชะตาไร้คาดเดาทั้งหลายย่อมจะไม่คิดอยากยอมรับเรื่องราวนี้ในใจ การให้พวกเขาไปคุกเข่าให้คนรุ่นเดียวกันนั้นมันย่อมจะเกินกว่าที่พวกเขาจะรับไหว

แต่เฉียนจี้กลับขมวดคิ้วแน่นหันไปกล่าวกับยูถันจื่อ “ดูถูกนักบุญฟ้าครามมันเท่ากับดูถูกหลากเผ่าพันธุ์! ยูถันจื่อ เจ้าหมดสิทธิ! ทุกสิ่งอย่างที่เจ้าได้มาในมิติสงครามดึกดำบรรพ์นี้จักรพรรดิผู้นี้จะริบคืนสิ้น!”

เฉียนจี้กล่าวขึ้นมาด้วยใบหน้าดำมือก่อนจะชี้นิ้วไปยังยูถันจื่อ

ยูถันจื่อนั้นสั่นสะท้านไปทั้งกายราวกับว่าพลังงานในร่างหมดสลายลง

กำลังของเขานั้นค่อยๆ ถอยกลับไปไม่นานก็กลับมาอยู่ในจุดเดียวกับตอนที่มาถึงมิติสงครามดึกดำบรรพ์ครั้งแรก

ใบหน้าของเขานั้นเปี่ยมล้นไปด้วยความหวาดกลัว “กำ… กำลังของข้า!”

เฉียนจี้หรี่ตาลงกล่าว “สิ่งต่างๆ ในมิติสงครามดึกดำบรรพ์ล้วนเกิดขึ้นด้วยมือข้า! ตราบเท่าที่เจ้ายังไม่ได้กลับเอาพลังเข้าร่างตน ข้าย่อมจะสามารถดึงพลังกลับมาได้ทุกเมื่อ!”

เฉียนจี้นั้นสามารถดึงพลังสืบทอดต่างๆ จากสนามรบโบราณได้ แน่นอนว่าการจะดึงพลังจากร่างแยกของยูถันจื่อมันย่อมง่ายดาย

เขานั้นพยายามหนักหน่วงมานับพันปีแต่ไม่นึกฝันว่าสุดท้ายแล้วมันกลับเสียเปล่า! เขากลับไม่ได้ประโยชน์ใดๆ!

เวลานี้เขาอยากจะตบหน้าตัวเองให้เต็มแรงสักที

เมื่อคนทั้งหลายค่อยๆ คุกเข่าลงตามๆ กันแล้วมันก็เหลือเพียงแค่เต๋าบรรพกาลสายฟ้าที่ยังยืนนิ่ง

เฉียนจี้จึงหันไปกล่าว “ผางเทียน เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าใครมอบมงกุฎเต๋าบรรพกาลให้เจ้า?”

ครั้งนี้ตัวเฉียนจี้ไม่ได้เรียกเขาว่าเต๋าบรรพกาลสายฟ้าแต่เรียกเขาด้วยนามจริงอย่างผางเทียน!

มันเป็นการบอกนัยๆ ว่าอย่าลืมต้นกำเนิดของตน

หากไม่มีสองนักบุญฟ้าครามและมายาล้ำแล้ว มันก็คงไม่มีเต๋าบรรพกาลสายฟ้าใดๆ ในวันนี้!

เต๋าบรรพกาลสายฟ้านั้นผงะไปทันที คนอื่นคุกเข่าได้ แต่เขานั้นคือสุดยอดตัวตนบนโลกหล้าอย่างเต๋าบรรพกาล!

ตัวเขาจะคุกเข่าลงได้หรือ?

แต่ว่าตัวเขานั้นก็เป็นคนที่รอดมาจากยุคสมัยก่อนได้และย่อมรู้ถึงชื่อเสียงของนักบุญฟ้าครามและมายาล้ำทั้งสอง

เขานั้นเข้าใจดีว่าคำพูดของเฉียนจี้นี้มันไม่มีอะไรผิดไปเลย!

เขาสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะหรี่ตามอง “เจ้าแน่ใจหรือว่าเขาคือนักบุญฟ้าคราม?”

เฉียนจี้พยักหน้ารับ “ไม่ผิดแน่! ก่อนหน้านี้ร่างกายของเขายังไม่มีคลื่นพลังเช่นนั้น แต่เวลานี้หลังกลับมาจากกระแสมิติเวลาเขาก็ได้คลื่นพลังที่เป็นของตัวเองกลับมา! เขานี่แหละคือนักบุญฟ้าครามอย่างแท้จริง!”

เต๋าบรรพกาลสายฟ้าเงียบลงไป จนสุดท้ายเขาก็คุกเข่าลงตาม

“ทุกคน คุกเข่าสามครั้งและคำนับเก้าครั้ง ขอคารวะนักบุญฟ้าคราม!” เฉียนจี้ร้องสั่ง

“เราขอคารวะนักบุญฟ้าคราม!” ภายใต้การนำของเฉียนจี้นั้นคนทั้งหลายจึงได้เริ่มคุกเข่าสามคำนับเก้าลงต่อหน้าเย่หยวนนี้

นี่มันคือการแสดงความเคารพขั้นสูงสุด!

หลังจากจบพิธีนั้นลงเย่หยวนก็ถอนหายใจยาวพร้อมรอยยิ้มแห้งๆ “ลุกกันเถอะ! มันมิใช่แค่พวกเจ้าแต่นักบุญคนนี้เองก็แทบไม่อยากเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ในเมื่อพวกเจ้าจดจำว่าข้านั้นเป็นนักบุญได้มันก็ย่อมจะหมายความว่าเรื่องที่ข้าเจอมามิใช่แค่ความฝันแล้ว! เพียงแค่ว่าจะอย่างไรมันก็ทำใจเชื่อได้ยากเสียจริงๆ”

เฉียนจี้พยักหน้ารับ “มันย่อมมิใช่ความฝันใด! มหาค่ายกลสืบทอดทั้งสิบแปดที่ท่านสร้างไว้นั้นมันได้ทำให้เผ่าพันธุ์เราเจริญรุ่งเรือง! ไม่มีใครจะมาลบล้างเรื่องนี้ลงได้!”

พูดจบเขาก็หันไปหาเหล่าเด็กชะตาไร้คาดเดาทั้งหลาย “ข้ารู้ว่าพวกเจ้าคงไม่ยอมรับในใจ รู้สึกว่าท่านนักบุญฟ้าครามนั้นเป็นแค่คนรุ่นเดียวกันกับพวกเจ้าไม่สมควรได้รับการคารวะขั้นสูงสุดเช่นนี้! แต่หากไม่มีเขาแล้วโลกใบนี้… มันก็คงไม่ได้มีพวกเจ้าขึ้นมา!”

………………………..