จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2405

พริบตาเดียวนี้มันราวกับว่าเวลาได้หยุดลง

การต่อสู้ที่ดุเดือดฟ้าถล่มดินทลายนั้นมันกลับหยุดลงพร้อมๆ กันอย่างไม่ได้นัดหมาย

ทั้งสองฝ่ายต่างหยุดมือลงพร้อมๆ กัน

ทุกผู้คนนั้นต่างหันมามองดูที่เย่หยวนเป็นตาเดียว

แม่ทัพของพวกเขานั้นคือตัวตนที่ไร้เทียมทานใต้อาณาจักรเต๋าสวรรค์เก้าลาย แต่เขาคนนั้นกลับถูกสังหารในกระบวนท่าเดียว?

ที่แท้แล้วก่อนๆ มาเย่หยวนยังไม่ได้ใช้ฝีมือที่แท้จริงออกมาด้วยซ้ำ

ค่ายกลดาบนิพพานแท้ของเขานั้นมันยังไม่ได้ใส่พลังของมิติเวลาเข้ามา

ตอนที่จัดการเทียนซูนั้นเย่หยวนได้ผสานพลังของต้นกำเนิดมิติเข้ามาจึงทำให้มันมีพลังพุ่งทะยานไปหลายเท่าตัว!

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียเย่หยวนก็เก่งกาจกว่าพวกว่านเจิ้นทั้งหลายตั้งแต่ก่อนจะเข้าไปในกระแสมิติเวลาแล้ว

เวลานี้เมื่อกลับมาถึงเขาย่อมจะมีแนวคิดแห่งมิติเวลาที่เหนือล้ำเกินความเข้าใจ

จัดการกับเต๋าสวรรค์แปดลายขั้นสุดนั้นมันมิใช่เรื่องยากเย็น

อย่าว่าแต่เทียนซูที่ไม่ได้เป็นบุตรเทวะจริง ต่อให้อีกฝ่ายจะเป็นบุตรเทวะมันก็คงไม่ยากหากเย่หยวนคิดสังหาร

“ท่านแม่ทัพ!”

“เป็นไปไม่ได้น่า! ทำไมท่านแม่ทัพถึง… ได้ตายลงตั้งแต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรเช่นนั้น?”

“มนุษย์มันก็แค่มดปลวกมิใช่หรือ? ทำไมมันคนนี้ถึงได้แข็งแกร่งนัก?”

…

เมื่อเย่หยวนลงมือนั้นมันย่อมจะทำให้เกิดความตกตะลึงขึ้นในใจของเหล่าทัพบุตรเทวะ

คนที่เก่งกาจที่สุดในกองทัพนี้กลับถูกเย่หยวนสังหารลงด้วยกระบวนท่าเดียว!

ก่อนหน้านี้พวกเขาทั้งหลายสามารถสังหารมนุษย์ในระดับเดียวกันได้สิ้น

แต่เวลานี้สถานการณ์มันกลับพลิกกลับ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหยวนเจี่ยวนั้นที่ต้องเบิกตากว้างอย่างไม่อาจเชื่อภาพตรงหน้าลง

ยอดฝีมือตรงหน้าของเขานี้มันคือเจ้าหนุ่มที่เคยพูดบอกว่า ‘ทำไมข้าเย่หยวนจะกลัวที่จะสู้?’ คนนั้นจริงๆ?

ตัวเขาในตอนนั้นมันต่ำต้อยแค่ไหน?

แต่หลังจากผ่านได้แค่ราวพันปีนี้เจ้าหนุ่มต่ำต้อยคนนั้นมันกลับก้าวขึ้นมาเป็นยอดฝีมือที่สามารถฆ่าสังหารเขาได้ในพริบตา

เขานั้นถามใจตัวเองดูตั้งแต่ตอนแรกคิดว่าตัวเองนั้นให้ค่าเย่หยวนมากจนเกินพอแล้ว แต่สุดท้ายเขากลับยังประมาทเย่หยวนจนเกินไป!

‘ไม่มีทาง! ปล่อยให้มันได้เติบโตต่อไปนี้มันย่อมจะกลายเป็นภัยร้ายของเผ่าเทวาแน่! ต้องถ่วงมันไว้! หลังจากเหล่ายอดฝีมือเต๋าสวรรค์เก้าลายมาถึงแล้วมันจะต้องตายลงแน่!’ หยวนเจี่ยวได้แต่คิดในใจ

คิดมาถึงตรงนี้ได้เขาก็ร้องลั่นสั่งการขึ้นแทน “พวกเจ้าจะยังยืนนิ่งกันหาอะไร? โจมตีมันเสีย! ล้างแค้นให้ท่านแม่ทัพ! สังหารเจ้าหมอนี่มันลงให้ได้!”

เสียงนี้มันได้ปลุกให้ทุกผู้คนตื่นขึ้น

เหล่าบุตรเทวะทั้งหลายต่างสะดุ้งตัวขึ้นพร้อมๆ กัน

เทียนซูนั้นได้รับความเคารพรักมากในทัพบุตรเทวะ คำพูดของหยวนเจี่ยวนี้มันจึงปลุกไฟแค้นขึ้นมาอย่างลุกโชน

เพราะฉะนั้นเวลานี้เหล่าบุตรเทวะทั้งหลายจึงได้มุ่งหน้าเข้าหาเย่หยวนอย่างไม่สนใจชีวิต

พวกเขานั้นไม่คิดสนใจว่าต้องเสียอะไร แต่ละคนนั้นมุ่งหน้าเข้าไปด้วยดวงตาแดงก่ำต้องการเพียงชีวิตของเย่หยวน

ส่วนทัพที่ด้านหลังของเย่หยวนนั้นย่อมจะไม่มีใครสนใจอีก

พริบตาเดียวนี้ฝ่ายเย่หยวนจึงต้องได้รับแรงกดดันอย่างมหาศาลไป!

เมื่อทัพบุตรเทวะทั้งสองแสนมีเป้าหมายเดียวกันเช่นนี้มันย่อมจะทำให้กำลังของพวกเขานั้นไม่แพ้เจ้าฟ้าดินสองทลาย

ภัยร้ายที่ถึงตายกำลังคืบเข้ามาใกล้

แต่เย่หยวนนั้นไม่ได้ตื่นตกใจใดๆ เพราะสถานการณ์นี้มันทำให้เขายิ้มแทน

นี่คือสิ่งที่เขาต้องการ!

มีเพียงการต่อสู้เสี่ยงตายเท่านั้นที่จะบีบให้เขาใช้ขีดจำกัดได้!

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือการที่เขาเป็นเป้าเช่นนี้มันย่อมจะเป็นการเปิดโอกาสให้คนอื่นๆ ได้ฝึกฝนเต็มที่!

หากให้พวกเขาทั้งหลายนั้นไปปะทะกับทัพบุตรเทวะตรงๆ แล้วมันคงเป็นการรนหาที่ตายมิใช่การฝึกฝนใดๆ อีก

แม้ว่าเหล่าเด็กชะตาไร้คาดเดาทั้งหลายจะเก่งกาจแต่เมื่อต้องเจอทัพบุตรเทวะที่ฝึกฝนมาอย่างดีมันก็ย่อมจะเสียเปรียบ

ทั้งยังเรื่องของความต่างด้านจำนวนอีกด้วย

เพราะฉะนั้นสถานการณ์ในตอนนี้จึงเรียกได้ว่าเป็นแผนที่จะเกิดการสูญเสียน้อยที่สุด

เมื่อต้องเจอการโจมตีบ้าคลั่งสุดตัวของทัพบุตรเทวะตัวเย่หยวนก็ย่อมจะไม่อาจปกปิดกำลังใดๆ ได้อีก

พลังของค่ายกลดาบนิพพานแท้ได้ถูกใช้ออกมาจนถึงที่สุด!