จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2410

“ดาบแห่งมิติเวลา ไป!”

ระหว่างที่คนทั้งหลายยังคงไม่อาจตั้งสติได้นั้นเย่หยวนก็ได้สั่งดาบออกมาอีกครั้ง

และครั้งนี้เป้าหมายของมันคือหลี่ชิง!

หยวนเจิ้นหน้าซีดขาวลงทันทีคิดอยากช่วยเหลือสหายแต่อีกใจก็ไม่กล้าพอ

จะเอาอะไรไปช่วย?

หลี่ชิงนั้นขนลุกชันทั้งกายไม่คิดใดๆ รีบพุ่งตัวหันกลับคิดหนี

เว้นเสียแต่ว่าดาบแห่งมิติเวลานั้นมันรวดเร็วจนเกินไป มีหรือที่เขาจะหนีพ้น?

ฟุบ!

ดาบแสงนั้นพุ่งผ่านไปเบาตัดขาดร่างหลี่ชิงออกจากกัน

หยวนเจิ้นที่ได้เห็นมันต่อหน้าต่อตานั้นสังเกตได้ชัดเจนว่าแผลของทั้งเทียนเจ่าและหลี่ชิงนั้นมันเรียบราบไม่มีแม้แต่รอยเลือดใดๆ

มันราวกับว่าปากแผลนั้นถูกปิดกั้นไว้ด้วยพลังงานบางอย่าง

เขาย่อมจะเข้าใจว่านี่มันคือแผลที่แฝงพลังงานมิติเวลาไว้ ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็คงไม่อาจรักษาหายได้

การสังหารด้วยสิ่งนี้มันน่าหวาดกลัวเสียยิ่งกว่าดาบใดๆ

เพราะหากเย่หยวนตัดสังหารจุดตาย พวกเขาก็จะตายทันทีอย่างไม่อาจยื้อใด

หากเขานั้นคิดทรมานคนแล้วจะยิ่งไปกันใหญ่ นิ้วใดที่ถูกเขาตัดออกนั้นมันจะไม่อาจงอกรักษาใหม่ได้

คิดมาถึงตรงนี้ตัวหยวนเจิ้นก็เริ่มคิดที่จะหนีขึ้นมาบ้าง

อยู่ตรงนี้ต่อไปมันจะมีแต่ตาย!

เมื่อทัพบุตรเทวะเห็นภาพนี้พวกเขาต่างก็ต้องอ้าปากค้างอย่างไม่อยากเชื่อ

เย่หยวนนั้นสังหารยอดฝีมือเต๋าสวรรค์เก้าลายลงสองคนอย่างราวกับว่าเป็นผักปลา!

เต๋าสวรรค์เก้าลายมันอ่อนแอปานนั้นเลย?

ไม่สิ มันมิใช่ว่าเต๋าสวรรค์เก้าดาวนั้นอ่อนแอแต่เป็นเย่หยวนที่เก่งกาจเกินสามัญสำนึก!

ผสานสามยอดแนวคิดเข้าด้วยกัน ดาบนี้มันย่อมจะตัดขาดทุกสิ่งอย่างได้ในโลกหล้า!

ระหว่างที่คนทั้งหลายยังคงจ้องมองค้างคลื่นพลังที่พลุ่งพล่านของเย่หยวนมันก็ค่อยๆ สงบลง เขานั้นบรรลุขึ้นมาสู่อาณาจักรมหาพิภพขั้นสุดเรียบร้อย!

เขานั้นมองดูที่ใบหน้าของหยวนเจิ้นก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเย็นเยือก “เผ่าเทวาเจ้าเรียกตัวเองว่าเป็นตัวแทนเต๋าสวรรค์ดูถูกเผ่าพันธุ์อื่นหมดสิ้นมิใช่หรือ? เวลานี้ข้าจะข้ามอาณาจักรมาสังหารเจ้าแล้ว! ข้าให้เวลาเจ้าสิบอึดใจ เจ้าจะหนีรอดหรือไม่นั้นมันก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้าแล้ว”

จากนั้นเย่หยวนก็ค่อยๆ ชักเอาธนูออกมา

ธนูสาบานสังหารเทพ!

คลื่นพลังยอดเต๋านั้นมันได้จุติลงมาต่อสายตาทุกผู้คน

ในอดีตนั้นเย่หยวนมีพลังบ่มเพาะต่ำจึงไม่อาจจะดึงพลังของเครื่องรางเต๋าออกมาได้มากนัก

เวลานี้แม้ว่าเขาจะยังไม่บรรลุขึ้นระดับของอาณาจักรเจ้าฟ้าดินแต่กำลังของเขานั้นก็เทียบเคียงเจ้าฟ้าดินได้

เวลานี้เมื่อเขาชักเอาธนูสาบานสังหารเทพออกมาอีกครั้งมันย่อมจะแตกต่างจากก่อนๆ สิ้นเชิง!

พลังของเครื่องรางเต๋าผสานกับดาบแห่งมิติเวลา มันย่อมจะเท่ากับชัยชนะ!

ได้เห็นธนูสาบานสังหารเทพนั้นดวงตาของหยวนเจิ้นก็แทบจะหลุดออกจากเบ้า

ความตายนั้นมันได้มาอยู่ตรงหน้าของเขา!

หนีหรือไม่?

มันเป็นปัญหาใหญ่แล้ว!

หากเขาหนีไปคำพูดของเย่หยวนมันย่อมจะกลายเป็นจริงสิ้น แล้วเขาจะยังมีศักดิ์ศรีความเป็นบุตรเทวะได้?

แต่หากไม่หนีแล้วเครื่องรางเต๋าผสานดาบแห่งมิติเวลามันย่อมจะสังหารเขาได้แน่นอน

ต่อให้เขาจะใช้วรยุทธแท้เต๋าสวรรค์ใดๆ ออกมา!

นี่มันเป็นความอับอายอย่างสุดคาด!

เย่หยวนนั้นกลับกล่าวคำพูดเช่นนี้ออกมาต่อหน้าบุตรเทวะอาณาจักรเต๋าสวรรค์ด้วยพลังบ่มเพาะของอาณาจักรจักรพรรดิเทพสวรรค์

แต่ตัวเขานั้นกลับไม่อาจตอบโต้ได้แต่ต้องลังเล!

เวลานี้พวกว่านเจิ้นทั้งหลายนั้นมีใบหน้าแดงก่ำด้วยสีเลือด

ท่าทางอันเป็นวีรบุรุษเช่นนี้มันย่อมทำให้เลือดของพวกเขาทั้งหลายนั้นไหลพลุ่งพล่านทั่วกายอย่างไม่อาจห้าม!

คำพูดของเย่หยวนนี้มันได้เรียกคืนความมั่นใจให้พวกเขาทั้งหลาย!

ก่อนหน้านี้พวกเขานั้นยังถูกทัพบุตรเทวะบุกใส่ไม่ยั้ง

กำลังของทัพบุตรเทวะมันเหนือล้ำกว่าที่พวกเขาเข้าใจไปมาก

หากมิใช่เพราะเย่หยวนแล้วสงครามในครั้งนี้มันคงจบลงได้อย่างไม่สวยแน่นอน

“ฮ่าๆๆ… เยี่ยม! เผ่าเทวาแล้วทำไมเล่า?”

“ตราบเท่าที่เราบ่มเพาะแนวคิดไปจนถึงระดับหนึ่งได้เราก็ย่อมจะดูถูกพวกเจ้าได้เช่นกัน!”

“ท่านเต๋าสวรรค์เก้าลายผู้นั้น จะหนีหรือสู้ดีเล่าท่าน?”

…

ในฝั่งมนุษย์นั้นมันย่อมเกิดเสียงเย้ยหยันขึ้นมาไม่ขาดสาย

หยวนเจิ้นนั้นเรียกพวกเขาทั้งหลายว่าเป็นมดปลวกอย่างนั้นอย่างนี้ แน่นอนว่ามันย่อมทำให้เกิดความคับแค้น

แต่กำลังของหยวนเจิ้นนั้นมันแข็งแกร่งจนเกินกว่าจะเถียงใดๆ กลับไป ทำให้พวกเขาไม่มีโอกาสว่ากล่าวสวนกลับไปจนถึงเวลานี้

เพราะเวลานี้มันแตกต่างไป

เย่หยวนนั้นพูดกล่าวคำนั้นออกมาด้วยพลังการบ่มเพาะเพียงอาณาจักรจักรพรรดิเทพสวรรค์มันทำให้คนทั้งหลายสะใจอย่างไม่อาจอธิบาย!

ยิ่งได้ยินคำว่าเย้ยหยันตัวหยวนเจิ้นก็ยิ่งมีสีหน้าดำมืดลง

แต่อีกด้านตัวเย่หยวนนั้นย่อมไม่คิดรอคอยใดๆ เริ่มการนับถอยหลังขึ้นทันที

“สิบ!”