จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2413

“เจ้าคนโอหังนี่มันมาจากที่ใดถึงกล้ามาทำเรื่องเช่นนี้ในเขตเผ่าเทวาข้า!” ยู่ฉินหันไปมองตะโกนใส่เย่หยวนอย่างโกรธแค้น

แต่เขานั้นก็ตื่นตะลึงอยู่ไม่น้อย

เจ้ามนุษย์หนุ่มคนนี้มันเข้ามาถึงค่ายของเขาทั้งแต่เมื่อใด?

ด้วยฝีมือของเขานั้นเขากลับไม่อาจจะสัมผัสได้เลย!

“เจ้าคือยู่ฉิน? ข้าจะพาหยวนเจี่ยวไปแล้ว ที่เรียกเจ้ามานั้นก็เพื่อจะบอกเจ้านี่แหละ” เย่หยวนกล่าว

แม้จะเจอแรงกดดันมหาศาลดั่งขุนเขาแต่เย่หยวนกลับไม่คิดสนใจ

มันราวกับว่าค่ายนี้เป็นส่วนหลังบ้านของเขา

ยู่ฉินนั้นจะเคยได้พบเจอมนุษย์ที่โอหังเช่นนี้มาก่อนหรือ? หลังจากได้ยินนั้นเขาก็ร้องขึ้นมาอย่างโกรธเคือง “เจ้ามดปลวกตัวน้อยนี้กลับกล้ามาวางท่าต่อหน้าบรรพกาลผู้นี้หรือ? อย่าว่าแต่เจ้า ต่อให้จะเป็นผู้ใหญ่ของตระกูลเจ้ามามันก็คงไม่กล้าพูดจาโอหังเช่นนี้! หากเจ้ามีปัญญาก็ลองพามันไปเสียสิ!”

เหล่ายอดฝีมือเต๋าสวรรค์เก้าลายคนอื่นๆ ที่ได้ยินเองก็หัวเราะขึ้นมาตามๆ กัน

“เจ้าเด็กคนนี้มันมาจากที่ใด? มันไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำหรืออย่างไร?”

“มันคิดว่าที่นี่เป็นค่ายของมนุษย์หรือ?”

“ฮ่าๆ จักรพรรดิเทพสวรรค์ตัวน้อยผู้หนึ่งกลับกล้าพูดจาอวดดี! หากเจ้าเอาตัวมันไปได้จริงๆ พวกข้าก็คงกลายเป็นตัวตลกพอดีสิ?”

…

แม้ว่าค่ายนี้มันจะมิใช่ค่ายใหญ่ของเผ่าเทวาใดๆ แต่กำลังของพวกเขาแต่ละคนนั้นก็ย่อมจะแข็งแกร่งเกินจักรพรรดิเทพสวรรค์ไปมาก

แต่เจ้ามนุษย์คนนี้มันกลับเดินเข้ามาอวดอ้างตัว

เรื่องราวเช่นนี้แค่คิดถึงมันก็ตลกแล้ว

แต่เย่หยวนนั้นกลับไม่สนใจคำพูดดูถูกใดๆ เดินไปหยิบตัวหยวนเจี่ยวที่นอนจมดินอยู่ขึ้นมาเดินออกจากค่ายไป

การกระทำเช่นนี้มันย่อมจะเป็นการไม่สนใจเหล่ายอดฝีมือทั้งหลาย

เมื่อยู่ฉินได้เห็นเช่นนั้นใบหน้าของเขาก็ต้องแดงก่ำขึ้นมาอย่างไม่พอใจ

เจ้าหนุ่มโง่เง่าเช่นนี้มันเกิดขึ้นมาในเผ่ามนุษย์ได้ทั้งแต่เมื่อใด?

“หึ! ในเมื่อเจ้ารนหาที่ตายแล้วบรรพกาลผู้นี้ก็จะส่งเจ้าไปตายเอง!”

ยู่ฉินนั้นปล่อยคลื่นพลังรุนแรงภายในร่างให้ปะทุขึ้นมา

แม้ว่ามันจะยังไม่รุนแรงถึงที่สุดแต่พลังของมันนี้ก็ย่อมพอจะทำลายจักรพรรดิเทพสวรรค์ใดๆ ลงได้

เขายกฝ่ามือทุบลงจนทำให้ห้วงมิติสั่นไหว

พลังของเต๋าสวรรค์เก้าลายขั้นกลางนั้นมันจะธรรมดาได้หรือ?

ตูม!

ที่ที่เย่หยวนเคยยืนอยู่นั้นมันแตกสลายมิติพังทลาย

ร่างกายของเขานั้นมันเหมือนจะถูกฉีกออกไปตามมิติที่แตกออก กลายเป็นแค่เศษเสี้ยวบินหายไป

“ฮ่าๆๆ… กล้ามาวางท่าต่อหน้าบรรพผู้นี้ บรรพกาลผู้นี้ก็สงสัยว่าจะเก่งกาจสักแค่ไหน! ที่แท้ก็แค่คำอวดอ้างไร้พลัง!” ยู่ฉินหัวเราะลั่น

ในเวลาเดียวกันนั้นเองมันก็มีเสียงของเต๋าสวรรค์เก้าดาวอีกคนกล่าวขึ้นมา “ท-ท่านยู่ฉิน ท่านดูก่อน!”

ยู่ฉินนั้นผงะหันกลับไปมองดูก่อนจะพบว่าเย่หยวนกำลังแบกตัวหยวนเจี่ยวเดินมุ่งหน้าออกจากค่ายต่อไป

เย่หยวนนั้นกลับไร้ซึ่งบาดแผลใด!

มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่?

ยู่ฉินหน้าถอดสีด้วยความตกตะลึงอย่างที่ไม่อาจเข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เมื่อกี้นี้เขาสังหารเย่หยวนลงแล้วแท้ๆ ทำไมวินาทีต่อมาเย่หยวนกลับยังเดินได้สบายๆ เช่นนั้น?

ต่อให้ชีวิตนี้ของเขาจะผ่านอะไรมามากแต่ใบหน้าเฒ่าๆ ของเขาก็มันเริ่มแดงขึ้นมาด้วยความอับอาย

เพราะก่อนหน้านี้เขาพูดโม้ไว้เยอะ

พริบตาต่อมามันกลับถูกเย่หยวนตบหน้าหัน

และเรื่องนั้นมันได้ทำให้เขาเริ่มโกรธเคืองขึ้นมาด้วย

“หึ! กล้ามาเล่นลูกไม้ต่อหน้าบรรพกาลผู้นี้ เจ้าจะไม่ได้ตายดี!”

ยู่ฉินร้องลั่นก่อนจะปล่อยพลังออกอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้มันรุนแรงกว่าก่อนหน้ามาก

แม้แต่เหล่ายอดฝีมือเผ่าเทวาทั้งหลายเองก็ยังต้องหน้าถอดสีเมื่อสัมผัสได้ถึงพลังนี้

ตูม!

ยู่ฉินตบฝ่ามือลงทำให้มิติแตกสลายเศษดินปลิวว่อน

เย่หยวนตายลงอีกครั้ง!

แต่ครั้งนี้ยู่ฉินได้เรียนรู้และยังไม่พูดเย้ยหยันเย่หยวนใดๆ ออกมาทันที

หลังจากผ่านไปได้อีกหลายอึดใจเมื่อเขายังไม่เห็นตัวเย่หยวนเขาจึงได้หัวเราะขึ้น “หึ! มีฝีมือบ้าง! แต่มาลบหลู่บรรพกาลผู้นี้มันย่อมจะเป็นความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเจ้าแล้ว!”