จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2432

โลกใบน้อยของเย่หยวนนั้นมันได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างหน้ามือเป็นหลังมือ

พลังงานสีดำนั้นมันค่อยๆ แผ่กระจายออกกลายเป็นดวงตะวันจันทรา รวมไปถึงหมู่ดาวทั้งหลายบนท้องฟ้าเองก็ค่อยๆ ก่อรูปร่างขึ้น

ส่วนบนผืนดินนั้นมันก็ค่อยๆ เกิดเป็นเนินเขาร่องน้ำด้วยคลื่นพลังงานสีเหลือง

รูปร่างของโลกหล้ามันได้ก่อเกิดขึ้นมาแล้ว

พิภพโกลาหลในตอนแรกที่ยังไม่มีสิ่งใดมันค่อยๆ เผยให้เห็นถึงสัญญาณของชีวิต

ในเวลานี้เย่หยวนเริ่มจะรู้สึกได้ถึงพลังของโลกอย่างแท้จริง!

การพัฒนาของโลกเช่นนี้มันย่อมจะทำให้กำลังของเขาพัฒนาไปอย่างมากล้น

กำลังเช่นนี้มันเหมือนราวกับว่าทั้งโลกหล้าอยู่ใต้ฝ่ามือเขา

ในโลกใบนี้เขานั้นย่อมจะเป็นนายมันอย่างเด็ดขาด เป็นตัวตนที่สูงส่งที่สุด!

คลื่นพลังที่เขาสัมผัสได้จากมันนั้นทำให้เขารู้สึกราวกับจะทำลายทุกสิ่งอย่างลงได้

ดูท่าแล้วทางเทียนเหอเองก็คงสัมผัสได้ถึงพลังที่ล้นหลามของเย่หยวนเช่นกัน!

มันมิใช่แค่ตัวเทียนเหอ แต่ทุกผู้คนนั้นสัมผัสได้สิ้น

พลังของมันนี้เหนือล้ำจนน่ากลัว!

เทียนเหอได้แต่กล่าวขึ้นด้วยใบหน้าซีดขาว “เจ้า… เจ้าบ่มเพาะอะไรกันแน่? พลังเช่นนี้มันย่อมจะมิใช่เจ้าฟ้าดินหนึ่งทลายแน่แล้ว!”

ดูจากสภาพของเย่หยวนนั้นคลื่นพลังที่ตัวเขาปล่อยออกมามันย่อมจะเหนือกว่าเจ้าฟ้าดินหนึ่งทลายไปมากมาย

ช่องว่างระหว่างจักรพรรดิเทพสวรรค์และเจ้าฟ้าดินนั้นมันยิ่งใหญ่จริง แต่มันก็ไม่ได้ห่างชั้นถึงขนาดนี้

เพราะฉะนั้นเทียนเหอจึงได้แต่ต้องอ้าปากค้าง

เย่หยวนนั้นมีพลังที่เหนือล้ำพอที่จะเทียบเคียงเจ้าฟ้าดินสองทลายได้ง่ายๆ!

กอรปกับแนวคิดต่างๆ ที่สูงล้ำของเขานั้น กำลังต่อสู้ของเขามันย่อมจะเหนือล้ำจนถึงระดับของเต๋าสวรรค์เก้าลายขั้นกลางได้ง่ายๆ

ก่อนจะบรรลุขึ้นมานั้นเย่หยวนเองก็พอรับมือเทียนเหอได้อย่างไม่เสียเปรียบแล้ว

เวลานี้หากคิดจะฆ่ามันก็คงเหนื่อยแค่ยกมือ

เย่หยวนกล่าวขึ้นมา “เจ้าไม่ต้องมาสนใจหรอกว่ามันคือการบ่มเพาะเช่นใด รู้ไว้แค่ว่ามันคือการบ่มเพาะที่ฆ่าสังหารเจ้าก็พอ! เอาล่ะ ข้าจะส่งเจ้าไปเอง!”

ดาบแห่งมิติเวลาถูกเรียกขึ้นมาอีกครั้งพร้อมส่งคลื่นเย็นเยือก

เทียนเหอนั้นหน้าถอดสี เขารู้ดีว่าตัวเองคงไม่อาจต้านทานการโจมตีต่อไปของเย่หยวนได้!

ความรู้สึกสิ้นหวังปรากฏขึ้นในจิตใจของเขา

ในยุคก่อนนั้นตัวเขาสามารถต้านทานรับมือเจ้าฟ้าดินสี่หรือห้าทลายได้ด้วยตัวคนเดียว ทำให้เขายังพอมีชีวิตรอดมาได้ถึงวันนี้

ในชีวิตนี้เขาเคยแต่คิดว่าทัพเผ่าเทวานั้นจะบดขยี้เผ่ามนุษย์

ใครจะไปคิดฝันว่าท้ายที่สุดเขากลับต้องมาพบเจอเรื่องราวเช่นนี้จนตายจากเต๋าเสื่อมสลาย

ผลลัพธ์นี้มันไม่เคยจะปรากฏขึ้นในสมองของเขาเลย

ในสายตาของเขานั้นเผ่ามนุษย์ในเวลานี้มันไม่มีใครจะฆ่าสังหารเขาได้นอกจากเหล่าเต๋าบรรพกาล

จักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้นั้นเองหากคิดอยากสังหารเขาด้วยการปะทะตัวต่อตัวมันก็คงเป็นไปไม่ได้

แต่เขาไม่เคยคิดฝันว่าตนจะต้องมาตายด้วยมือเด็กหนุ่มคนหนึ่ง!

ฟุบ!

เมื่อดาบแสงนั้นพุ่งผ่านไปมันก็เกิดรอยแยกของมิติขึ้นตามหลัง

มันราวกับว่าดาบนี้ได้ตัดขาดมิติออกจากกัน!

ความคมของมันนี้ย่อมจะไม่มีทางต้านทานรับ

เทียนเหอหรี่ตาลงก่อนจะรีบใช้งานย่อโลกาเพียงนิ้วทันที

แต่พลังของดาบนั้นมันแฝงมาด้วยพลังมิติเวลา มีหรือที่ตัวเขาในตอนนี้จะหลบรอดพ้นมันได้?

พริบตาเดียวนั้นดาบก็มาถึงเบื้องหน้าตัวเขา!

มันแทบจะฝ่าเทียนเหอออกเป็นสองซีกตั้งแต่ยังไม่ทันปะทะ

แต่ในวินาทีสุดท้ายนั้นเองมันกลับมีร่างหนึ่งก้าวออกมาจากห้วงมิติ

คนผู้นั้นยกมือขึ้นมากระแทกลงปะทะเข้าอย่างจังกับดาบแห่งมิติเวลา

ตูม!

มิติสั่นไหวคนทั้งสองนั้นกระเด็นกลับไปคนละฟาก

เย่หยวนถอนหายใจยาวก่อนจะกล่าวขึ้น “เจ้ามาจนได้”

คนผู้มาถึงนั้นพยักหน้ารับ “ใช่แล้ว ข้าต้องมา เพราะเทียนเหอจะตายลงไม่ได้!”

เย่หยวนขมวดคิ้วแน่น “ข้าล่ะไม่ชินกับการพูดของเจ้าตอนนี้เลยจริงๆ”

แต่คนผู้มาถึงนั้นกลับตอบกลับมาด้วยท่าทางเรียบเฉย “สุดท้ายเจ้าก็จะชินกับมันไปเอง วันหนึ่งเจ้าและข้าคงได้มาเจอกันบนสนามรบ หากถึงเวลานั้นแล้วเจ้ายังไม่ชินกับมันอีกเจ้าจะได้ตายเอา!”