จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2433

…“เลวนัก! พวกเจ้ามันพูดจาให้ร้ายอย่างไร้เหตุ! ในเวลานี้ผลลัพธ์มันชัดเจนขึ้นมาแล้ว! เจ้าจึงคิดจะกำลังท่านทิ้งเมื่อท่านหมดประโยชน์แล้วหรือ?” ในโถงใหญ่นั้นจักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้ร้องออกมาอย่างสุดเสียง

ที่แห่งนี้มันอยู่ไม่ไกลจากเขาแห่งถงเทียนนัก เป็นวังพำนักของเต๋าบรรพกาลชีวิต

ในเวลานี้โถงมันอัดแน่นไปด้วยผู้คน แต่ละคนที่มานั้นล้วนแล้วแต่มีคลื่นพลังรุนแรงสะท้านสวรรค์

ในที่แห่งนี้มันไม่มีใครที่พลังบ่มเพาะต่ำกว่าห้าทลายเลย!

แม้แต่แม่ทัพใหญ่ของมนุษย์อย่างหนี่ซวนเจ้าฟ้าดินห้าทลายนั้นเองก็ยังได้แต่ไปยืนอยู่ในมุมด้านหลัง

บนบัลลังก์ของโถงใหญ่นั้นมีเต๋าบรรพกาลชีวิตมองดูทั้งโลกหล้าอยู่

เมื่อได้ฟังเสียงร้องลั่นของจักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้นั้นเขาก็ตอบกลับไป “เฉียนจี้ เจ้าใจเย็นๆ ก่อน การปล่อยให้เทียนเหอถูกช่วยเหลือไปต่อหน้าทุกผู้คนอย่างไม่ทำอะไรนั้น เย่หยวนย่อมจะต้องอธิบายที่ไปที่มาให้เราฟังมิใช่หรือ?”

เฉียนจี้หัวเราะขึ้นมาเมื่อได้ยิน “อธิบาย? เจ้าต้องการให้อธิบายอย่างไรเล่า? เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าโลกทุกวันนี้มันเกิดขึ้นมาเพราะใคร? ตอนที่เย่หยวนแทบตายอยู่บนสนามรบนั้นพวกเจ้าเหล่าเต๋าบรรพกาลมันไปมุดหัวกันอยู่ที่ใดเล่า? ตอนที่เผ่าเทวามันมาจับตัวคนรักของเย่หยวนไปนั้นพวกเจ้ามันอยู่ที่ใด? เวลานี้คิดจะให้เย่หยวนมาอธิบายเรื่องราว? ข้ออ้างช่างน่าขัน!”

เวลานี้จักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้นั้นไม่มีความเยือกเย็นอยู่กับตัวแม้แต่น้อย ใบหน้าและท่าทางของเขานั้นมันรุ่มร้อนด้วยความคับแค้นใจ

หลังจากเยวี่ยเมิ่งลี่เอาตัวเทียนเหอไปนั้น สงครามสิ้นโลกมันก็มาถึงจุดสิ้นสุดลงด้วย

ศึกครั้งนี้เป็นชัยที่เด็ดขาดของทัพผสม

เผ่าเทวาไม่เหลือกำลังพอที่จะเปิดศึกใดๆ อีก

สิ่งเดียวที่เหลือนั้นก็คือการปะทะกันของเหล่าผู้นำทั้งหลาย

ถึงเวลานี้สถานการณ์ในฝ่ายมนุษย์มันกลับพลิกกลับ

เต๋าบรรพกาลชีวิตนั้นกลับเปิดประเด็นโจมตีเย่หยวนในเรื่องที่ปล่อยให้เทียนเหอหนีไป คิดใช้มันเป็นข้ออ้างในการตัดอำนาจทุกช่องทางของเย่หยวน

และเขานั้นยังถึงขั้นจะคิดถอนเย่หยวนออกจากตำแหน่งนักบุญฟ้าครามเพราะเย่หยวนคิดสุมหัวกับศัตรู!

ฉากละครในวันนี้มันทำให้ยอดคนของมหาพิภพถงเทียนทั้งหมดต้องมารวมตัวประชุมหารือ

การตัดอำนาจของเย่หยวนนั้นมันไม่ยาก

แต่การจะถอนตำแหน่งนักบุญฟ้าครามของเย่หยวนนั้นมันลึกล้ำจนเกินกว่าที่คนไม่กี่คนจะตัดสินใจลงได้

นักบุญฟ้าครามและมายาล้ำนั้นมันคือนามที่ลือเลื่อง

คิดอยากทำลายตำแหน่งนี้ลง มันต้องยากเย็นแค่ไหน?

แต่ผู้นำเรื่องในวันนี้มันกลับเป็นผู้นำของเก้าเต๋าบรรพกาล เต๋าบรรพกาลชีวิต

มันจึงมิอาจจะจบลงได้ง่ายๆ

ไม่ว่านามของนักบุญฟ้าครามนั้นจะลือเลื่องแค่ไหน เวลานี้เขาก็ยังไม่ได้มีพลังมากล้น

แต่เต๋าบรรพกาลนั้นมันคือตัวตนที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกหล้า!

แต่จักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้นั้นไม่สนว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร

เขานั้นคือบุตรของนักบุญมายาล้ำ ผู้นำตระกูลเจียนและยังเป็นหนึ่งในยอดคนผู้ปกครองมหาพิภพถงเทียน

เพราะฉะนั้นวินาทีที่เต๋าบรรพกาลชีวิตคิดเปิดประเด็นนี้ ตัวเขาจึงรีบมุ่งหน้ามาทันที

จักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้นั้นร้อนรุ่มอย่างมากแต่ตัวเต๋าบรรพกาลชีวิตนั้นกลับยิ้มตอบกลับมา “หึๆ แค่ขยะของเผ่าเทวามันจะมีผลใดกับศึกสงครามมากมาย? เจ้าบอกว่าความดีความชอบนี้มันยิ่งใหญ่มากหรือ? นั่นมันจะไม่เป็นการยกย่องเกินจริงไปหน่อยหรือ? ต่อให้เผ่าเทวามันจะปกครองมหาพิภพถงเทียนได้ทั่ว มันจะยังเป็นปัญหาใดต่อคนระดับเรากัน?”

คำพูดของเขานั้นย่อมดูหยิ่งยโสไม่สนโลก

แต่ที่เขาพูดมามันย่อมถูกกต้อง!

เพราะแม้จะเป็นเผ่าเทวาแต่ทหารทั่วๆ ไปนั้นก็เป็นได้แค่มดปลวกต่อหน้าเต๋าบรรพกาล

ไม่ว่ามันจะมีมากมายแค่ไหนก็เปล่าประโยชน์!

คำพูดสั้นๆ นี้มันกลับทำลายความพยายามและความสำเร็จของเย่หยวนลงหมดสิ้น

“ใช่แล้ว หากมิใช่เพราะพวกเรานั้นไปทำร้ายเทียนชิงจนบาดเจ็บสาหัสมีหรือที่เย่หยวนจะได้มีโอกาสมาออกหน้าใด? แน่นอนว่าพวกเราทั้งสามนั้นไม่ได้คิดสนใจชื่อเสียงใดๆ จึงไม่ได้ออกมาพูดกล่าวแย่งชิงกับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง แต่มันก็เท่านั้น เรื่องที่เกิดขึ้นคือเขานั้นได้ปล่อยให้ศัตรูร้ายเผ่าเทวาหนีไปต่อหน้าต่อตา! เรื่องนี้เราจะปล่อยไว้ได้อย่างไร!” เต๋าบรรพกาลไฟผู้มีเส้นผมสีแดงสดกล่าวขึ้น

“ที่เต๋าบรรพกาลไฟว่ามันย่อมถูกต้อง! หากให้พูดถึงความสำเร็จแล้วการที่พวกเราทั้งสามไปหยุดเทียนชิงไว้นั้นมันย่อมจะเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่กว่า! แต่ก่อนหน้านี้เราเคยออกมากล่าวเอาหน้าใด? หากให้พูดถึงเจ้าหนุ่มเย่หยวนนี้เขาย่อมมีพรสวรรค์เหนือใคร หากวันหนึ่งเขากลับไปเข้าฝ่ายเผ่าเทวาเพราะหญิงสาวคนนั้นเล่า ถึงวันนั้นมันคงกลายเป็นความฉิบหายของมนุษย์เราแล้ว!” เต๋าบรรพกาลน้ำกล่าวเสริม

จักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้แทบจะกระอักเลือดออกมาเมื่อได้ยิน เขานั้นกลับไม่นึกฝันว่าเหล่าเต๋าบรรพกาลทั้งหลายนั้นจะร่วมหัวกันมาเช่นนี้

เพราะเดิมทีนั้นเต๋าบรรพกาลทั้งเก้านั้นมักจะมีความขัดแย้งเกิดขึ้นระหว่างกันเสมอ