จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2438

คนทั้งหลายแทบลืมหายใจ

แต่ทางตัวเย่หยวนเองก็ต้องค่อยๆ เก็บธนูไปด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน

พลังของการโจมตีนี้มันรุนแรงที่สุดเท่าที่เขาเคยใช้ออกมา!

แม้ว่าปราณเทวะของเขามันจะหนาแน่นสักแค่ไหนมันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหนื่อยอ่อนเมื่อต้องใช้ออกไปมากขนาดนั้น

“ฮ่าๆๆ เย่หยวน เจ้าพ่ายแล้ว! เจ้าคนไม่ประเมินตัวเอง! มีหรือที่พลังโจมตีระดับนี้มันจะทำอะไรปู่สามได้!” ได้เห็นว่าหลินฮวนยืนมั่นไม่มีการบาดเจ็บใดๆ ตัวหลินหลางก็หัวเราะขึ้น

แม้ว่าภาพตรงหน้านั้นมันจะเหนือล้ำปานใด เย่หยวนก็ไม่อาจจะทำอันตรายหลินฮวนได้

คนทั้งหลายได้แต่ต้องถอนหายใจยาวออกมา

การโจมตีนี้มันรุนแรงจนเกินจริง

น่าเสียดายแค่ว่ามันยังขาดพลังไปหน่อย

หากศัตรูของเย่หยวนนั้นมิใช่หลินฮวนแต่เป็นเจ้าฟ้าดินคนอื่นแล้ว มันย่อมจะทำให้พวกเขาทั้งหลายบาดเจ็บได้เป็นแน่

เย่หยวนหันมามองหน้าโง่ๆ ของหลินหลางก่อนจะกล่าวขึ้น “เรอะ? ลองให้มันพูดกล่าวสักคำสิ”

หลินหลางยิ้มกว้าง “อย่าว่าแต่คำพูดเดียวนั้น ต่อให้จะเป็นสิบเป็นร้อยคำพูดแล้วมันจะทำไม? มีหรือที่เจ้าฟ้าดินห้าทลายนั้นจะถูกเจ้าทำร้ายลงได้?”

คนทั้งหลายได้แต่หันไปมองเย่หยวนด้วยความสมเพช

“เฮ้อ ก็ไม่น่าไปท้าทายเจ้าฟ้าดินห้าทลายแต่แรก นี่มันรนหาที่ชัดๆ!”

“แพ้ก็แพ้ ทำไมยังต้องมาอวดอ้างตัวอีก?”

“ไม่นึกเลยว่านักบุญฟ้าครามนั้นกลับจะเป็นคนชอบอวดอ้างตัวปกปิดความผิดเช่นนี้”

…

นามของนักบุญฟ้าครามนั้นมันยิ่งใหญ่ผ่านยุคสมัย

ชื่อเสียงของเขานั้นมันสูงล้ำจนทำให้ตัวเย่หยวนอยู่เหนือหัวคน

ในสายตาของพวกเขาทั้งหลายนั้นเย่หยวนย่อมจะแพ้แต่ไม่คิดยอมรับเพื่อรักษาหน้า

ตัวเย่หยวนนั้นย่อมจะไม่คิดสนใจตัวหลินหลางและหันไปหาหลินฮวน “ไหน ลองพูดมาสักคำสิ”

หลินฮวนนั้นไม่ตอบ

แต่หลินหลางนั้นกลับยื่นหน้ามาแทรก “นี่ นักบุญฟ้าคราม? แพ้แล้วแท้ๆ ทำไมยังไม่ยอมรับความพ่ายแพ้อีก?”

เวลานี้มันย่อมจะมีหลายต่อหลายคนแอบหันไปมองหลินฮวนเพราะรู้สึกแปลกๆ

ชนะแล้วแต่ทำไมถึงไม่ยอมพูดกล่าว?

เย่หยวนยิ้มขึ้นมา “ยังจะกดไว้อีกหรือ? หากยังกดมันไว้อีกอวัยวะภายในของเจ้าจะได้เสียหายเอานะ ต่อให้จะเป็นวังพำนักกำเนิดตรัสรู้มันก็คงมีโอสถกึ่งเต๋าไม่มากใช่ไหมเล่า?”

หลินฮวนนั้นยังไม่ตอบกลับมา

“หึ! นักบุญฟ้าครามห่าเหวใด แค่เจ้าคนไม่รู้จักยอมแพ้!” หลินหลางนั้นตะโกนขึ้นอย่างไม่พอใจ

เย่หยวนหรี่ตาลงหันไปมองก่อนจะยกมือขึ้นบีบคอหลินหลางไว้ “เจ้ามันปากเก่งเสียจริง! คิดว่าข้าไม่กล้าสังหารเจ้าหรือ?”

จิตสังหารเย็นเยือกพุ่งผ่านร่างหลินหลางจนเขาไม่อาจหายใจได้

เขารู้ดีว่าเย่หยวนคิดสังหารจริง

เมื่อหลินฮวนได้เห็นเช่นนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะก้าวตัวออกมา

แต่วินาทีที่เขาก้าวร่างกายของเขามันก็ไม่อาจปกปิดใดๆ ต้องกระอักเลือดขึ้น

คนทั้งหลายได้แต่ต้องอ้าปากค้างมองดูหลินฮวนพร้อมๆ กัน

หลินฮวนนั้นกลับบาดเจ็บ!

“นี่มัน… เป็นไปได้อย่างไร? เจ้าฟ้าดินหนึ่งทลายกลับทำร้ายเจ้าฟ้าดินห้าทลายได้!”

“ก็ว่าทำไมหลินฮวนถึงได้ทำตัวแปลกๆ ที่แท้เขานั้นกำลังกดอาการบาดเจ็บไว้นี่เอง!”

“ดูท่าแล้วการบาดเจ็บนี้มันจะไม่เบาเสียด้วย ไม่เช่นนั้นด้วยพลังชีวิตของเขา ตัวเขาคงรักษามันได้จากภายในทันที”

…

การบาดเจ็บของหลินฮวนนั้นมันทำให้เกิดความแตกตื่นขึ้นมาตามๆ กัน

นักยุทธที่เพิ่งบรรลุอาณาจักรเจ้าฟ้าดินนั้นกลับทำร้ายเจ้าฟ้าดินห้าทลายจนบาดเจ็บ!

นี่มันจะเหลือเชื่อเกินไปแล้ว

ในโถงกำเนิดตรัสรู้นั้นเหล่าเต๋าบรรพกาลต่างตกตะลึงไปตามๆ กัน

“เจ้าหมอนี่มันจะเก่งกาจเกินไปหรือไม่? เขาเพิ่งจะบรรลุแต่กลับมีพลังโจมตีที่พอทำร้ายเจ้าฟ้าดินห้าทลายได้!” เต๋าบรรพกาลสายฟ้าร้องขึ้น

“ซี๊ด… หากรอให้เขามาถึงอาณาจักรเจ้าฟ้าดินห้าทลายแล้วแม้แต่พวกเราเองก็คงไม่อาจต้านทานใช่ไหม?” เต๋าบรรพกาลไฟกล่าวขึ้นพร้อมสูดหายใจเย็นเยือก

เต๋าบรรพกาลชีวิตนั้นกลับยิ้มกว้างขึ้นมา “ยิ่งเก่งมันก็ยิ่งเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าบรรพกาลผู้นี้คิดถูก! เขานั้นจะต้องมีอะไรที่สามารถบรรลุทำลายโซ่ตรวจได้แน่! ที่ข้าใช้หลินฮวนไปก็เพื่อจะพิสูจน์เรื่องนี้”