จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2440

“ฮ่าๆๆ… หลินเฉาเถียน ความถูกต้องนั้นมันอยู่ที่จิตใจของผู้คน เจ้าได้ยินหรือไม่? เบิกตาของเจ้าดูเสียให้ดี ใครมันจะไปเชื่อว่าคนที่ส่งเผ่าเทวากลับมิตินรกนั้นจะกลายเป็นคนทรยศเผ่าพันธุ์ไป! คนที่คิดทรยศจะมีท่าทางสูงล้ำและคนเข้าข้างมากมายขนาดนี้?” จักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้นั้นหัวเราะขึ้นมา

แต่เขาก็ไม่คิดว่าที่เย่หยวนมาวันนี้มันกลับจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมา

ตั้งแต่ที่เขาไปตามตัวเย่หยวนนั้น เขาย่อมจะติดตามพูดคุยกับเย่หยวนไปตลอดทาง

แท้จริงก่อนหน้านี้เย่หยวนได้สั่งพวกผางเจิ้นทั้งหลายไว้แล้วว่าอย่าได้มา เพราะกลัวจะลากพวกเขาเข้ามาเกี่ยวกับปัญหาที่เกินแก้

เขานั้นรู้ว่าเย่หยวนไม่อยากจะสร้างปัญหาให้ผู้คน

แต่สุดท้ายคนทั้งหลายก็ยังมา!

ความรู้สึกในจิตใจนั้นมันชัดเจนแก่ตา!

หลินเฉาเถียนนั้นหรี่ตาลงกล่าว “สมชื่อเป็นนักบุญฟ้าคราม ช่างควบคุมผู้คนได้อย่างอยู่หมัด! หาคนมากมายขนาดนี้มาปิดล้อมเทือกเขากำเนิดตรัสรู้ จ่ายไปเท่าไหร่กันเล่านี่?”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “จ่ายไปเท่าไหร่? หึๆ เจ้าเองก็จะหลงตัวเองเกินไปแล้ว เป็นถึงเต๋าบรรพกาลแล้วแท้ๆ แต่กลับมีความคิดคับแคบเหลือเกิน”

หลินเฉาเถียนหน้าดำมืดลง เพราะนี่มันเหมือนเขากำลังโดนเด็กมาถอนหงอก!

แต่เขากลับไม่อาจหาคำปฏิเสธได้

หลินเฉาเถียนจึงหัวเราะขึ้น “เย่หยวน เลิกวางท่าเป็นนักบุญฟ้าครามเสียเถอะ! เอาเถอะ ทิ้งเรื่องเทียนเหอมันไว้ก่อนแล้วเจ้าจะอธิบายเรื่องหญิงรักของเจ้ากลายเป็นบุตรีเทวะของเผ่าเทวาว่าอย่างไร? เจ้าบอกว่าเจ้านั้นจะไม่หักหลังเผ่าพันธุ์แต่หากเจ้าได้เจอกันอีกครั้งบนสนามรบเจ้าจะทำอย่างไร? ครั้งนี้เจ้าปล่อยนางไปต่อหน้าต่อตา!”

เรื่องนี้คือประเด็นหลัก!

หลินเฉาเถียนกล้าที่จะหาเรื่องเย่หยวนนั้นมันก็เพราะว่าเรื่องนี้

ความรักของเย่หยวนที่มีต่อเยวี่ยเมิ่งลี่รวมไปถึงนิสัยของเย่หยวนนั้น ตัวเขาย่อมจะได้ศึกษามาหมดสิ้น

เย่หยวนนั้นเป็นคนที่ให้ค่าแก่สายสัมพันธ์อย่างมากและยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อคนสนิท

เวลานี้เมื่อเยวี่ยเมิ่งลี่กลายเป็นบุตรีเทวะไปแล้ว เย่หยวนย่อมจะไม่อาจอยู่เฉยได้ ไม่ต้องไปพูดถึงเรื่องต้องเจอกันบนสนามรบเลย!

และนี่เองคือจุดอ่อนที่แท้จริงของเย่หยวน!

แน่นอนว่าเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาแล้ว ใบหน้าของเย่หยวนก็ต้องกระตุกขึ้นทันที

เพราะนี่มันคือแผลใจของเขา

หลินเฉาเถียนการกระทำของหลินเฉาเถียนนี้มันเหมือนการราดเกลือลงบนแผลของเขา

เย่หยวนหรี่ตาลงอย่างเย็นเยือก “หลินเฉาเถียน เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครคิดมาสั่งให้ข้าอธิบายเรื่องราวต่อเจ้า? ข้าเย่หยวนอยากทำอะไรนั้นมันมิใช่หน้าที่ของเจ้าต้องมายุ่งมาสั่งข้า!”

เมื่อหลินเฉาเถียนได้เห็นเย่หยวนแสดงสีหน้าไม่พอใจเช่นนั้นเขาก็ต้องยิ้มตอบกลับไป “โอ้? ไม่พอใจหรือ? ดูท่านักบุญฟ้าครามนั้นจะให้ค่าหญิงผู้นั้นมาก! ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วมันก็ยิ่งเป็นเครื่องยืนยันได้ว่าเจ้าอาจจะทรยศมนุษย์เราไปเพราะหญิงคนนี้มิใช่หรือ? เรื่องนี้นักบุญฟ้าครามต้องอธิบายให้เราฟังว่าจะทำอย่างไรต่อไป! หรือว่าเจ้าคิดจะสังหารหญิงคนนั้นลงด้วยมือตนเองจะได้พิสูจน์ความภักดีเล่า! พวกเจ้าไม่คิดเช่นนั้นหรือ?”

พูดไปนั้นเขาก็หันหน้าไปมองคนทั้งหลาย

สิ่งนี้ทำให้หลายต่อหลายคนได้แต่สูดหายใจเข้าลึก!

วิธีการนี้มันชั่วช้าอย่างมาก

การบังคับให้เย่หยวนสังหารหญิงที่รักนั้นมันย่อมจะโหดร้ายเกินคน!

เพียงแค่ว่าตอนนี้ไม่มีใครกล้าออกมาปกป้องใดๆ อีก

เพราะจะอย่างไรเสียเผ่ามนุษย์และเผ่าเทวามันก็คือศัตรูร้ายต่อกัน

หากเจ้าไม่ตายข้าก็คงได้ตาย

มันไม่มีช่องว่างให้เกิดการเจรจาใดๆ ขึ้นระหว่างสองฝ่าย

ท่าทางไม่พอใจของเย่หยวนนั้นมันคือสิ่งที่หลินเฉาเถียนต้องการจะเห็น

เมื่อเขาได้รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นถึงนักบุญฟ้าครามแม้แต่ตัวหลินเฉาเถียนที่เป็นถึงเต๋าบรรพกาลนี้ก็ต้องระมัดระวังอย่างมาก

นักบุญฟ้าครามนั้นคือใคร?

เขานั้นคือยอดคนที่สร้างคนธรรมดาๆ ไร้นามให้กลายมาเป็นผู้ปกครองมหาพิภพถงเทียน!

คนอื่นอาจจะไม่รู้ถึงความสามารถของนักบุญฟ้าครามแต่เขาที่รอดมาจากยุคก่อนย่อมเข้าใจมันดี

แม้ว่าอาณาจักรการบ่มเพาะของเย่หยวนมันจะยังไม่สูงมากแต่ความเป็นไปได้ของเขานั้นมันไร้สิ้นสุด!