จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2441

“กล่าวเหลวไหล! เต๋าบรรพกาลเรานั้นแข็งแกร่งที่สุดในมหาพิภพถงเทียนนี้ เรื่องนี้ไม่ว่าจะใครก็ต่างรู้ ท่านนั้นกลับคิดใช้คำพูดนี้เบี่ยงเบนความผิดของตนมันช่างน่าขันนัก!” หลินเฉาเถียนกล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

แต่เย่หยวนเองก็ตอบกลับไปด้วยท่าทางไม่แยแสเช่นกัน “เจ้าส่งหลินหลางและหลินฮวนออกมาหาเรื่องข้าที่ปากทางเข้าเทือกเขานั้นมันก็เพื่อจะทดสอบพลังฝีมือของข้ามิใช่หรืออย่างไร? เป็นอย่างไร? พอใจเจ้าหรือไม่เล่า?”

แท้จริงแล้วระหว่างทางมานั้นเย่หยวนได้คิดถึงหลายต่อหลายความเป็นไปได้

แต่เขานั้นไม่ได้เข้าใจตัวหลินเฉาเถียนและไม่ได้รู้จักถึงนิสัยใจคอใดๆ ของอีกฝ่าย

ลี่เอ๋อมาช่วยเทียนเหอไปนั้นมันย่อมจะเป็นประเด็นให้ถูกผู้คนกล่าวถามได้ง่ายๆ การที่เต๋าบรรพกาลจะคิดใช้มันเป็นเครื่องมือโจมตีนั้นก็มิใช่เรื่องแปลก

แต่เมื่อได้มาเจอหลินหลางและหลินฮวนที่ปากทางเข้าเขานั้น มันกลับทำให้เกิดความสงสัยขึ้นมาในใจของเย่หยวน

เขารู้ว่านี่มันคือการลองเชิง แต่เพื่ออะไร?

ในเมื่ออยากเห็นนัก เย่หยวนก็ไม่คิดออมมือแสดงออกอย่างเต็มที่!

เขานั้นรู้ว่าวรยุทธการบ่มเพาะของเขานั้นมันคงทำให้หลายคนตาลุกวาว

เรื่องนี้ตัวเย่หยวนได้เตรียมใจมาแสนเนิ่นนาน

เพราะระหว่างทางกว่าจะมาถึงเวลานี้ได้การพัฒนาของเขามันก็เหนือล้ำสามัญสำนึกจนเกินไป หากมีคนคิดสนใจอยากรู้เรื่องราวของเขานั้นมันย่อมจะสืบหาเรื่องราวได้ไม่ยาก

ไม่ต้องพูดถึงด้วยซ้ำว่าหลินเฉาเถียนนั้นเป็นยอดคนตัวตนสูงส่งอำนาจมากล้ำ การจะสืบเรื่องของเย่หยวนนั้นมันแสนง่ายดาย

หากเขาคิดสืบหาแล้วมันก็ย่อมจะเข้าใจเย่หยวนได้ไม่ยาก

เวลานี้หลินเฉาเถียนมาแสดงท่าทางชั่วร้ายคิดป้ายสีมันยิ่งชัดเจนแก่สายตาเย่หยวน

การที่หลินเฉาเถียนจะอยากได้วรยุทธบ่มเพาะมันมิใช่เรื่องเกินคาดของเย่หยวนใดๆ

เพียงแค่ว่าวิธีการมันชั่วร้ายเกินรับได้

หลินเฉาเทียนยิ้มตอบขึ้น “ดูท่านักบุญฟ้าครามคงมีชะตาต้องทรยศเผ่าพันธุ์แล้ว! ในเมื่อเป็นเช่นนั้นบรรพกาลผู้นี้ก็จะขอทำหน้าที่แทนเต๋าสวรรค์จัดการท่านลงเสีย!”

พูดไปตัวหลินเฉาเถียนก็ปล่อยคลื่นพลังออกมาปกคลุมทั้งเทือกเขากำเนิดตรัสรู้

เมื่อเต๋าบรรพกาลคิดลงมือแล้วมันย่อมจะเกิดความตายขึ้นอย่างไม่อาจเลี่ยง!

พลังของพวกเขานั้นมันอยู่เหนือสิ่งใด

เมื่อยอดฝีมือระดับนี้คิดโจมตีออกมาฟ้าดินมันย่อมจะเปลี่ยนสีแตกแยก ทำให้ทั้งโลกหล้าแทบตกลงสู่ห้วงความหายนะ

ไม่เช่นนั้นแล้วในสงครามครั้งก่อนมันก็คงไม่ถูกเรียกว่าสงครามสิ้นโลก

เวลานี้ยอดฝีมือระดับนั้นกลับคิดอยากจะจัดการกับนักยุทธผู้หนึ่งที่เพิ่งบรรลุขึ้นอาณาจักรเจ้าฟ้าดิน มีหรือที่คนทั้งหลายจะยังรักษาใบหน้าเรียบเฉยไว้ได้?

แม้จะเป็นพวกผางเจิ้นที่นอกปากทางเข้าเทือกเขาเองก็ยังรู้สึกราวกับว่าวันสิ้นโลกมันมาอยู่ตรงหน้าแล้ว

พลังระดับนี้มันเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยจะได้พบเจอมาก่อน

เต๋าบรรพกาลนั้นไม่ได้แสดงพลังออกมาต่อหน้าผู้คนอย่างยาวนานตั้งแต่อดีตกาลมา

แต่วันนี้หลินเฉาเถียนกลับคิดลงมือต่อเย่หยวน!

ว่านเจิ้นกล่าวขึ้นมาด้วยใบหน้าเหยเก “ไม่ดีแล้ว! นี่… นี่หรือคือพลังแห่งกฎ? มันน่ากลัวจนเกินไปจริงๆ! เต๋าบรรพกาลชีวิตนั้นกลับคิดเสี่ยงที่จะถูกกล่าวครหาจากทั่วแผ่นดินลงมือต่อท่านนักบุญฟ้าครามจริง!”

ผางเจิ้นนั้นกัดฟันแน่น “มันเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร?! ด้วยนิสัยของนายท่านนั้นมีหรือที่จะไปทรยศเผ่าพันธุ์ใดๆ? หรือว่าเต๋าบรรพกาลทั้งหลายนั้นไม่อาจจะแยกผิดชอบชั่วดีได้อีกแล้ว?”

นักรบทั้งหลายในทัพไร้คาดเดานั้นต่างเปี่ยมล้นไปด้วยความถูกต้องในจิตใจ

ในดวงใจของพวกเขานั้นเย่หยวนเป็นดั่งเทพ!

ศึกที่เขาแปดโมฆะนั้นมันได้เปลี่ยนแปลงจิตใจของคนทั้งหลายสิ้นเชิง

ท่าทางอันสูงส่งนั้น ความสามารถในการวางแผนการต่างๆ ทั้งการยอมเสี่ยงชีวิตเป็นตายไปกับทหารมันย่อมจะฝังรากลึกลงในจิตใจของผู้คนอย่างไม่อาจถอนขึ้น

แต่เวลานี้เหล่าเต๋าบรรพกาลนั้นกลับคิดจะลงมือจัดการผู้นำของพวกเขาไป แน่นอนว่าพวกเขาย่อมจะไม่อาจยอมรับมันได้

เพียงแค่ว่าคนทั้งหลายนั้นก็รู้ดีว่าเรื่องตรงหน้ามันมิใช่สิ่งที่พวกเขาจะยุ่งเกี่ยวได้ พวกเขานั้นจึงได้แต่ต้องรอไปอย่างกังวล

เวลานี้คลื่นพลังกฎของธาตุไม้มันปกคลุมทั้งโถงเอาไว้มิดชิด

มิติในที่แห่งนี้มันถูกพลังแห่งกฎปิดกั้นไว้สิ้น!

เมื่อก้าวขึ้นมาถึงระดับของกฎแล้วคนผู้นั้นย่อมจะมีพลังถึงฐานของเต๋าสวรรค์ มาจนถึงสุดทางท้ายด้วยทางเดินที่แตกต่าง

หลินเฉาเถียนเป็นยอดคนที่มีชีวิตมานับหมื่นล้านปี มีหรือที่คำพูดแค่นี้จะสั่นคลอนตัวเขาได้?

เขาจึงได้กล่าวขึ้นมา “นักบุญฟ้าครามท่านกังวลเกินไปแล้ว! ท่านนั้นได้สร้างความรุ่งเรืองให้แก่เผ่าพันธุ์มาจนถึงยุคสมัยนี้ คุณของท่านนั้นมันเหนือล้ำกว่าความผิดของท่านไปมาก! หากบรรพกาลผู้นี้สังหารท่านลงแล้วข้าจะไม่กลายเป็นคนไม่รู้จักคุณคนไร้กตัญญูหรือ? ท่านวางใจเถอะ บรรพกาลผู้นี้จะรักษาคำพูด หลังจากจบเรื่องกับเผ่าเทวาแล้วข้าย่อมจะปล่อยท่านไปเป็นอิสระ!”

“พอเถอะ! หลินเฉาเถียน เลิกเอาหน้าทุเรศๆ ของเจ้ามาพูดจาไร้สาระเสียที! ท่านนักบุญฟ้าครามนั้นจักรพรรดิผู้นี้เป็นคนพามา หากเจ้าคิดอยากลงมือใดๆ ต่อท่านเจ้าก็ต้องข้ามศพข้าไปก่อน! หึๆ หากวันนี้เจ้าจัดการตัวนักบุญฟ้าครามและทายาทของนักบุญมายาล้ำลงแล้ว ข้าล่ะอยากจะรู้จริงๆ ว่าคนทั้งโลกหล้าจะกล่าวว่ากันอย่างไร!” ในเวลานี้เองที่จักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้ไม่อาจทนรับได้อีกต่อไปต้องพูดขึ้นมาขัด

ยิ่งเขาได้มีเวลาคิดเท่าไหร่เขาก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงเป้าหมายที่แท้ของหลินเฉาเถียน

หากเย่หยวนไม่บอก เขาก็อาจจะยังแค่สงสัยในใจ

แต่เย่หยวนนั้นได้กล่าวออกมาอย่างชัดเจน ตัวจักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้เองก็เป็นคนจากยุคสมัยนั้น มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจถึงเป้าหมายเบื้องหลังของหลินเฉาเถียน?

เพราะฉะนั้นคำพูดของเย่หยวนมันจึงย่อมจะเป็นความจริงแน่แล้ว!

หลินเฉาเถียนหันมามองหน้าจักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้ก่อนจะกล่าวขึ้น “เราเต๋าบรรพกาลทั้งเก้านั้นคือผู้ปกครองของมหาพิภพถงเทียน! หากเจ้ากล้าพูดถึงขนาดนั้นเรื่องนี้มันก็จะต้องให้เหล่าเต๋าบรรพกาลคนอื่นๆ ร่วมตัดสินไปด้วย! พวกเจ้าทั้งหลายคิดว่าเรื่องราวในคราวนี้จะจัดการอย่างไรดี?”

นั่นทำให้ใบหน้าของจักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้เปลี่ยนสีไปทันที!

คำพูดของเต๋าบรรพกาลชีวิตคนเดียวนั้นแม้มันอาจจะหนักหน่วงแต่เขาก็ยังเกรงนามของสองนักบุญฟ้าครามและมายาล้ำไม่น้อย

แต่เมื่อเต๋าบรรพกาลทั้งเก้าร่วมมือกันแล้วมันย่อมจะเป็นคำพูดที่หนักแน่นเกินรับ!

เพราะการร่วมมือของคนทั้งเก้านี้มันคือคำตัดสินของสวรรค์!

“นักบุญฟ้าครามนั้นมีพรสวรรค์มากล้ำเกินไป หากท่านไปอยู่กับเผ่าเทวาจริงๆ แล้วแม้แต่เต๋าบรรพกาลอย่างพวกเราเองก็คงไม่อาจจะจัดการท่านลงได้! บรรพกาลผู้นี้คิดว่าเพื่อความปลอดภัยของเผ่าพันธุ์เราควรจะกักขังตัวท่านไว้ก่อน!” เต๋าบรรพกาลทำลายล้างกล่าวขึ้น

“บรรพกาลผู้นี้เองก็คิดเช่นนั้น!”

“บรรพกาลผู้นี้เองก็คิดเช่นนั้น!”

…

เวลานี้เสียงของเต๋าบรรพกาลทั้งเจ็ดมันแทบจะกลายเป็นเสียงเดียวกัน แต่ละคำพูดนั้นมันเหมือนกันราวกับมีการซักซ้อมกันมาก่อน!

…………….