จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2442

“เจ้าว่าอย่างไรเล่าสายฟ้า?” หลินเฉาเถียนหันไปถามเต๋าบรรพกาลสายฟ้าด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

เวลานี้เต๋าบรรพกาลทั้งเจ็ดได้แสดงความเห็นออกมาชัดเจนแล้ว มีเพียงแค่เต๋าบรรพกาลสายฟ้าที่ยังดูมีท่าลังเล

จักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้นั้นเหมือนได้เห็นฟางเส้นสุดท้ายจึงกล่าวขึ้นมา “ผางเทียน! ผางเจิ้นมันนั้นยังร้องตะโกนอยู่ข้างนอก เจ้าไม่เห็นหรือว่ามันนั้นเปลี่ยนแปลงและพัฒนาตัวไปแค่ไหน? แม้แต่มันนั้นยังไม่คิดเลยว่าท่านนักบุญฟ้าครามจะทรยศเผ่าพันธุ์ใดๆ นี้ ตัวเจ้ากลับจะเชื่อคำกล่าวเหลวไหลนี้หรือ?”

เต๋าบรรพกาลสายฟ้าเงียบไปอีกพักใหญ่ สายตาของเขานั้นหันไปมองยังผางเจิ้นที่อยู่ด้านนอกเทือกเขากำเนิดตรัสรู้

คนทั้งหลายต่างหันมามองดูที่เต๋าบรรพกาลสายฟ้าเป็นตาเดียว

หลังจากเงียบไปอีกพักหนึ่ง ในที่สุดเขาก็กล่าวขึ้น “บรรพกาลผู้นี้เห็นด้วย!”

ฮือ!

มันเกิดเสียงร่ำร้องขึ้นมาในโถงทันที!

จักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้นั้นแทบคลั่งเมื่อได้ยินกล่าวด่าว่าตัวเต๋าบรรพกาลสายฟ้าอย่างไม่ขาดปากว่าไม่รู้จักคุณคน

เพียงแค่ว่าผลลัพธ์มันได้ปรากฏชัดขึ้นมาแก่สายตาคน

กำลังของเขามันน้อยกว่าที่จะเปลี่ยนแปลงใดๆ ได้อีก!

ไม่มีใครคาคดิดว่าเต๋าบรรพกาลทั้งเก้าที่มีเรื่องปะทะกันมาตลอดกลับจะมาร่วมมือสามัคคีกันในวันนี้เพราะเรื่องของเย่หยวน!

แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้มันก็ยิ่งเป็นหลักฐานให้คำพูดของเย่หยวนมิใช่หรือ?

ด้วยการที่เต๋าบรรพกาลทั้งเก้าเห็นพ้องต้องกันฟ้าดินมันย่อมจะเปลี่ยนไหลไปตามพวกเขา!

แล้วพลังอำนาจในระดับนี้มันจะยังมีใครกล้ามาหยุดยั้งลง?

ต่อให้จะอยากรีดความลับของเย่หยวนแล้วทำไม?

พวกเขานั้นคือความจริง!

พวกเขานั้นคือพลัง!

พวกเขานั้นคือยอดคน!

เมื่อเต๋าบรรพกาลสายฟ้ากล่าวออกมาชัดเจนแล้วหลินเฉาเถียนก็ยิ้มหันไปมองเย่หยวน “สิ่งที่เต๋าบรรพกาลทั้งเก้าเราตัดสินลงพร้อมกันแล้วมันย่อมจะเป็นเหมือนคำตัดสินของสวรรค์! ต่อให้จะเป็นเทียนชิงแห่งเผ่าเทวามันเองก็ยังไม่อาจขัดได้! ท่านจะยอมรับหรือไม่?”

ในเวลานี้คนทั้งหลายที่สนับสนุนเย่หยวนต่างตกสู้ห้วงความสิ้นหวัง

เมื่อเต๋าบรรพกาลทั้งเก้าร่วมมือกันเช่นนี้แล้วมันจะยังมีใครมาหยุดยั้งได้?

อย่างที่เต๋าบรรพกาลชีวิตว่า ต่อให้เทียนชิงมาเองเขาก็คงไม่อาจจะรอดพ้นจากมือของเต๋าบรรพกาลทั้งเก้าไปได้!

แม้ต้องพบเจอกับแรงกดดันของเต๋าบรรพกาลทั้งเก้านั้นเย่หยวนก็ยังคงทำหน้านิ่งเฉย

เขามองดูหลินเฉาเถียนด้วยรอยยิ้มเย้ย “พวกเจ้าเต๋าบรรพกาลทั้งเก้าถูกข้าสร้างขึ้นมา หากเวลานี้ข้ามายอมให้เจ้ากดหัวง่ายๆ ข้าคงไม่ได้กลายเป็นแค่คนโง่ไปหรือ?”

เมื่อคำพูดนี้ถูกกล่าวคนทั้งหลายต่างก็ต้องอ้าปากค้าง

หลินเฉาเถียนหัวเราะลั่นขึ้นมา “ฮ่าๆๆ… เย่หยวน เวลามันเปลี่ยนไปแล้ว เวลานี้ใครที่ไม่ใช่เต๋าบรรพกาลมันล้วนเป็นมดปลวก! แค่กำลังของเจ้าตอนนี้ก็คิดจะหลบรอดจากน้ำมือพวกเราทั้งหลายไปได้หรือ?”

เย่หยวนตอบกลับไป “หากข้าอยากไป ข้าก็ย่อมจะไป เจ้าจะมีปัญญาทำอะไรข้าได้? ในเมื่อข้ากล้ามา ข้าก็ย่อมจะมั่นใจว่ากลับไปได้! พวกเจ้าเป็นเต๋าบรรพกาลทั้งเก้าแล้วมันจะเป็นปัญหาใด?”

คำพูดของเขานี้มันทำให้คนทั้งหลายแตกตื่นขึ้นอีกครั้ง

“เขา… คงไม่ได้บ้าไปแล้วใช่หรือไม่? เวลานี้มิติมันถูกปิดตายลงแล้ว! ต่อให้เขาจะมีแนวคิดแห่งห้วงมิติที่เหนือล้ำปานใดมันก็คงไม่อาจจะหนีไปต่อหน้าต่อตาเหล่าเต๋าบรรพกาลทั้งหลายได้!”

“บนโลกหล้านี้มันจะยังมีใครหลบรอดจากมือของเต๋าบรรพกาลทั้งเก้าไปได้หรือ? บ้าน่า!”

“บางทีในวันหน้าอาจจะทำได้จริง แต่ตอนนี้… มันคงไม่มีทางเป็นไปได้!”

…

ไม่มีใครคิดเชื่อคำของเย่หยวน เพราะมันคือสิ่งที่ไม่มีทางเป็นไปได้

เต๋าบรรพกาลนั้นคือสิ่งใด?

หากให้เปรียบแล้วเต๋าบรรพกาลนั้นมันก็เหมือนเต๋าสวรรค์!

พวกเขาคือพลังอำนาจที่สูงสุดบนโลกหล้า!

จักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้เองที่ถูกยกย่องว่าเป็นผู้นำของมนุษย์ตั้งแต่อดีตมาจนถึงปัจจุบันก็ยังไม่อาจจะเทียบเคียงกับพลังของเต๋าบรรพกาลใดๆ ได้

ทั้งนี่ยังเป็นการร่วมมือของเต๋าบรรพกาลทั้งเก้าเสียด้วย!

แน่นอนว่าตัวหลินเฉาเถียนย่อมจะกล่าวขึ้นด้วยท่าทางดูถูก “เช่นนั้นหรือ? เช่นนั้นบรรพกาลผู้นี้คงต้องขอชมฝีมือของท่านนักบุญฟ้าครามหน่อยแล้ว!”

พูดจบเขาก็กดฝ่ามือลงมาทันที

เวลานี้ฝ่ามือของเขามันส่องแสงสีเขียวอ่อนเปี่ยมล้นด้วยพลังแห่งกฎธาตุไม้มีเป้าหมายคือเย่หยวน

เวลานี้มิติมันถูกปิดกั้นไปแล้ว พลังของฝ่ามือนี้มันมากพอที่จะทำลายเจ้าฟ้าดินห้าทลายให้แหลกลงได้!

ฝ่ามือท่าทางสบายๆ นี้มันกลับทำให้คนทั้งหลายหน้าซีดขาว

แต่เย่หยวนนั้นกลับยืนนิ่งเอามือไพล่หลัง ราวกับว่าไม่ได้เห็นฝ่ามือนี้ใดๆ