จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2443

“เย่หยวน นี่มันมิใช่ยุคสมัยที่เจ้าเป็นนักบุญฟ้าครามอีกแล้ว! นี่มันคือยุคสมัยแห่งเต๋าบรรพกาล! ต่อหน้าเต๋าบรรพกาลนั้นทุกสิ่งอย่างล้วนไร้ค่า!”

หลินเฉาเถียนนั้นปล่อยคลื่นพลังเหลือล้นเหมือนราวกับว่าทั้งโลกหล้านี้มันจะไม่มีใครต้านทานเขาได้!

ในวินาทีนี้พื้นที่กว่าหนึ่งในสิบของแดนกลางต่างสัมผัสได้ถึงพลังกดดันของเต๋าบรรพกาลนี้

มหาพิภพถงเทียนนั้นมันสุดแสนยิ่งใหญ่ แม้จะพูดว่าหนึ่งในสิบของแดนกลางแต่แท้จริงแล้วมันคือพื้นที่กว้างใหญ่อย่างไม่อาจนับเป็นตัวเลขได้

แค่นี้มันก็ชัดเจนแล้วว่าหลินเฉาเถียนนั้นทรงพลังแค่ไหน

พลังแห่งกฎนั้นมันคือพลังของสวรรค์!

คลื่นพลังอันน่ากลัวเช่นนี้คนทั่วๆ ไปย่อมจะไม่อาจคิดคาดถึงมันได้!

เมื่อเต๋าบรรพกาลเอาจริงแล้ว ฟ้าดินมันย่อมจะเปลี่ยนสีไป!

ต่อหน้าพลังของสวรรค์นี้คนที่จะยังยืนนิ่งได้มันก็คงมีแค่เย่หยวนคนเดียวเท่านั้น

เขานั้นมองดูหลินเฉาเถียนก่อนจะกล่าวขึ้น “เช่นนั้นหรือ? ในเมื่อยุคสมัยแห่งเต๋าบรรพกาลนี้ข้าเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเอง มันก็คงเป็นความรับผิดชอบของข้าที่ต้องจบมันลงเอง! หลินเฉาเถียน วันนี้ข้ายังไม่อาจทำร้ายเจ้าได้ แต่ไม่นานข้าจะกลับมาแน่”

พูดจบแล้วตัวเย่หยวนก็หันหลังเดินออกไปทันทีก่อนจะวับหายปรากฏซ้ำๆ ไปจนเป็นระยะกว่าหนึ่งแสนกิโลเมตรเข้าไปแล้ว!

กรงขังกฎของหลินเฉาเถียนนั้นกลับไร้ผลใดๆ ต่อเย่หยวน!

กรงขังกฎแห่งเทือกเขากำเนิดตรัสรู้นั้นมันกลับมีดีแค่ชื่อไปเสียอย่างนั้น!

เต๋าบรรพกาลถูกเมิน!

สีหน้าของเต๋าบรรพกาลทั้งเก้านั้นเปลี่ยนสีไปทันที มันเป็นความตกตะลึงอย่างสุดชีวิต

“เป็นไปไม่ได้น่า! มัน… มันเป็นไปได้อย่างไร?” เต๋าบรรพกาลไฟนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยใบหน้าเหยเก

ไม่มีใครคิดที่จะไปท้าทายตัวเต๋าบรรพกาลมาก่อน

แต่วันนี้พวกเขากลับถูกเด็กหนุ่มที่เพิ่งบรรลุอาณาจักรเจ้าฟ้าดินมาลูบคม!

“จะยังยืนเหม่อกันทำไมอีกเล่า? โจมตีมันพร้อมกัน เราต้องหยุดไว้ให้ได้! บรรพกาลผู้นี้ไม่เชื่อหรอกว่าหากเราทั้งเก้าร่วมมือกันแล้วมันจะยังไม่อาจหยุดตัวเจ้าฟ้าดินหนึ่งทลายคนหนึ่งไปได้!” หลินเฉาเถียนกล่าวร้องขึ้นมาด้วยใบหน้าดำมืดก่อนจะพุ่งตัวตามออกไปทันที

เต๋าบรรพกาลทั้งแปดที่เหลือจึงได้ตั้งสติและพุ่งตามออกไปติดๆ

ปัง ปัง ปัง…

เวลานี้เทือกเขากำเนิดตรัสรู้ตกสู่ห้วงความโกลาหลอย่างไม่อาจห้าม

ภายนอกเทือกเขานั้นเหล่ายอดฝีมือทั้งหลายต่างเปลี่ยนสีวิ่งหนีกันไปคนละทิศละทาง

“ไปเร็ว! พลังของเต๋าบรรพกาลมันน่ากลัวจนเกินรับ!”

เย่หยวนนั้นจงใจเดินหลบให้ห่างจากผู้คนมากที่สุดแต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นภายใต้พลังของเต๋าบรรพกาลทั้งเก้าแล้วมันก็ย่อมจะยังเกิดคลื่นพลังที่เกิดกว่าคนทั่วๆ ไปจะรับ

พวกเขานั้นรู้สึกเหมือนฟ้าดินมันกกำลังสั่นไหว

มันสั่นขึ้นจริงๆ เหมือนกำลังเกิดปรากฏการณ์แผ่นดินไหว

พลังของคนทั้งเก้าที่อยู่บนจุดสูงสุดของโลกหล้าปะทุขึ้นมาพร้อมๆ กันทำให้พลังฟ้าดินสั่นไหวตาม นี่มันคือพลังที่สามารถทลายภูเขาถมทะเลลงได้

ภายใต้พลังระดับนั้นแม้แต่มิติใดๆ ก็ย่อมจะไม่อาจทนทาน

เวลานี้หากคิดอยากมุดห้วงมิติหนีไปมันย่อมจะไม่มีวันเป็นไปได้

คลื่นพลังทั้งเก้าสายนั้นปล่อยพลังสุดตัวอย่างมืดฟ้ามัวดินจนตามมาถึงเย่หยวนในพริบตา

“กรงขังกฎ หยุด!”

เวลานี้มันเป็นกรงขังกฎที่เก้าเต๋าบรรพกาลใช้ออกมาพร้อมกัน

มันเหมือนราวกับว่ามิติได้หยุดตัวลงจริงๆ

นกที่บินหนีจากแรงสั่นสะเทือนนั้นมันกลับถูกตรึงไว้อยู่กับที่ไม่อาจจะขยับปีกหรือร่วงตกได้

แต่ตัวเย่หยวนกลับก้าวเท้าเดินออกไปอย่างสบายตัว

ก่อนที่เขาจะหันกลับมากล่าวอีกครั้ง “เลิกทำอะไรเสียเปล่าเถอะ! พวกเจ้ารั้งข้าไว้ไม่ได้! อย่าว่าแต่พวกเจ้าทั้งหลายไม่มีใครฝึกฝนบ่มเพาะแนวคิดแห่งห้วงมิติ ต่อให้พวกเจ้าทั้งหลายจะเป็นเจ้าแนวคิดแห่งห้วงมิติพวกเจ้าก็คงไม่อาจกักขังข้าไว้ได้!”

คำพูดนี้มันช่างฟังดูหยิ่งยโส!

ในโลกหล้านี้มันคงมีแต่เย่หยวนเท่านั้นที่สามารถจะพูดกล่าวเช่นนี้ต่อหน้าเต๋าบรรพกาลทั้งเก้าได้

พวกเขาทั้งหลายนั้นจะรู้ได้ว่าอย่างไรแนวคิดแห่งห้วงมิติของเย่หยวนมันมิใช่แนวคิดแห่งห้วงมิติบนมหาพิภพถงเทียนอีกต่อไปแล้ว มันคือพลังมิติของพิภพโกลาหล!

ก่อนหน้านี้ตอนที่ห้วงมิติเวลาพลิกผันเย่หยวนได้เดินทางข้ามกลับไปยังยุคก่อนและทำให้เขานั้นเข้าใจได้ถึงการทำงานของแนวคิดแห่งมิติเวลาขึ้นอย่างมาก

ในตอนนั้นสิ่งที่เขาพัฒนาขึ้นมามันมิใช่พลังแนวคิดแห่งห้วงมิติของมหาพิภพถงเทียนใดๆ อีกต่อไป มันคือพลังแนวคิดแห่งห้วงมิติของตัวเขาเอง

เพราะฉะนั้นหลังเขากลับมาถึงหลายๆ คนจึงรู้สึกแปลกๆ ไป

เพราะความเข้าใจของเขานั้นมันไม่ได้หายไปหลังจากกลับมาถึงปัจจุบันแต่กลับยิ่งพัฒนาก้าวหน้าขึ้นไปจนมาสุกงอมได้ที่ตอนที่เขาบรรลุขึ้นอาณาจักรการกำเนิด!

หลังจากขึ้นอาณาจักรการกำเนิดมาได้แล้วเย่หยวนก็สามารถเรียกใช้พลังของมันได้อย่างเต็มตัว!