จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2460

“เลิกมองได้แล้ว! มันไม่มาหรอกเพราะมันไม่กล้าจะมา! หึๆ เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน? เจ้ามันก็เป็นแค่หมารับใช้ของมันเท่านั้น มันก็แค่ใช้ให้เจ้าสู้เพื่อจะได้สร้างชื่อเสียงให้ตัวเองในนามนักบุญฟ้าครามเท่านั้น เจ้าคิดหรือว่ามันจะมาสนใจหมาข้างทางอย่างเจ้านี้?”

หลินฮวนกล่าวออกมาพร้อมจ้องมองว่านเจิ้นที่ถูกตรึงอยู่กับไม้ด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

วันนี้มันคือวันประหารและเป้าหมายแรกนั้นคือว่านเจิ้น!

เวลานี้ตัวว่านเจิ้นนั้นกำลังถูกปิดผนึกทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์และตรึงอยู่บนไม้ด้วยวิชาพิเศษของเทือกเขากำเนิดตรัสรู้จนไม่อาจจะขยับตัวได้

เขานั้นมองดูไปทางเส้นขอบฟ้าเป็นครั้งคราว แต่มิใช่เพราะเขากำลังหวังให้คนผู้นั้นมาถึง

กลับกัน ตัวเขานั้นกำลังหวังให้คนผู้นั้นไม่มา!

เพราะไม่ว่าจะสนิทกันสักแค่ไหนตัวคนผู้นั้นก็คือความหวังสุดท้ายของมนุษย์

หากต้องมาตายตกลงเพราะน้ำมือของคนพวกเดียวกันเองเช่นนี้แล้ว ความหวังใดๆ มันคงจบสิ้น

ว่านเจิ้นนั้นแตกต่างจากคนทั่วๆ ไปตัวเขานั้นเป็นคนที่มีจิตใจยิ่งใหญ่เหนือโลกหล้า

แต่ก็เพราะว่าเรื่องนี้มันจึงทำให้เขานั้นสนิทกับเย่หยวนได้อย่างรวดเร็ว

เมื่อได้ยินคำเย้ยของหลินฮวนนั้นตัวเขาก็หัวเราะตอบไป “ตอนที่เราสู้กันอยู่ในแนวหน้าพวกเจ้าและนายท่านของเจ้าทั้งหลายไปมุดหัวอยู่ที่ใด? หากจะให้พูดว่าใครแอบอ้างผลงานคนอื่นแล้วมันย่อมจะเป็นพวกคนร้ายหน้าไม่อายอย่างเจ้าทั้งหลายนี้ที่คิดใช้ผลงานจากน้ำพักน้ำแรงของยอดคนหลากเผ่าพันธุ์! นามของนักบุญฟ้าครามมันต้องมาพิสูจน์ใดๆ ด้วยหรือ? หึๆ หากข้าเป็นหมาข้างทางแล้วเจ้าก็คงเป็นได้แค่เห็บหมาเท่านั้น!”

หลินฮวนกัดฟันขึ้นทันทีที่ได้ยิน “น่าขัน! หากมิใช่เพราะบรรพบุรุษของตระกูลเราและเหล่าเต๋าบรรพกาลทั้งหลายคอยช่วยกันปกป้องไว้มหาพิภพถงเทียนมันคงแตกสลายไปนานปี! เจ้ายังจะมีหน้ามาบ่นทวงคุณใดๆ ในตอนนี้หรือ?”

ว่านเจิ้นที่ได้ยินก็หัวเราะขึ้นอีกครั้ง “ฮ่าๆๆ… เจ้าคิดจะประหารข้าด้วยการให้หัวเราะท้องแข็งตายหรือ? บรรพบุรุษตระกูลเจ้าปกป้อง? สิ่งที่พวกมันทำคือการวางแผนล้วงความลับของเย่หยวนมิใช่หรือ?! หากมันคิดทำเพื่อผลประโยชน์ของทุกเผ่าพันธุ์จริงๆ แล้วพวกมันคงต้องบุกเข้ามิตินรกไปนานแสนนานแล้ว! ที่พวกมันยังไม่ไปนั้นเจ้าจะบอกว่าพวกมันรอให้การกำเนิดแห่งเต๋าสวรรค์เริ่มขึ้นก่อนค่อยจะไปหรือ?”

ผัวะ!

เสียงตบหน้าดังลั่นดังขึ้นจากใบหน้าของว่านเจิ้นจนทำให้เขาต้องมีเลือดไหลลงมุมปาก

พลังของเจ้าฟ้าดินห้าทลายนั้นมันรุนแรงปานใด?

หลินฮวนนั้นหัวเราะขึ้นมา “ปากดีนัก! ในเวลานี้นามคนทรยศของเย่หยวนมันลื่อลั่นไปทั่วแล้ว ข้าอยากจะรู้จริงๆ ว่ามันยังจะเอาหน้าที่ไหนมาพบกับผู้กล้าทั้งหลายอีก!”

“ถุ่ย!”

ว่านเจิ้นถ่มน้ำลายเปื้อนเลือดใส่ก่อนจะกล่าว “แค่เห็บหมาอย่างเจ้านี้ก็กล้าเรียกตัวเองว่าเป็นผู้กล้าหรือ? หน้าไม่อายเสียจริง!”

ข้างๆ กันนั้นตัวหลินหลางจึงกล่าวเสริมขึ้น “ปู่สาม เลิกพูดไร้สาระกับมันเถอะ! ได้เวลาแล้วจัดการเลย!”

หลินฮวนนั้นพยักหน้ารับก่อนจะกล่าวเสียงดัง “เวลามาถึงแล้วและดูท่าเย่หยวนมันจะทิ้งเรื่องราวของทางเราหนีไปซบอกเผ่าเทวาแล้วจริง! เวลานี้มันคงไม่มีทางจะมาอีกแน่นอน! แต่แน่นอนว่าตัวว่านเจิ้นนั้นเป็นคนสมรู้ร่วมคิดกับเย่หยวนปล่อยให้เทียนเหอหนีไปได้ต่อหน้าต่อตา! มันย่อมจะต้องได้รับโทษทัณฑ์ที่สาสม! เวลานี้จักรพรรดิผู้นี้จะขอเป็นตัวแทนสวรรค์ลงทัณฑ์แก่คนบาปผู้นี้!”

หลินหลางเดินขึ้นมาบนแท่นพร้อมจานหยกใบหนึ่ง

บนจานหยกนั้นมันมีมีดสั้นมากมายหลายแถววางซ้อนกันอยู่

มีดสั้นทั้งหลายนี้มีนามว่ามีดหายนะเลาะกระดูกเป็นเครื่องมือทรมานชนิดหนึ่ง

เมื่อใดก็ตามที่มีดนี้มันแทงกรีดเข้าไปในร่างของนักยุทธแล้วมันจะค่อยๆ ตัดเส้นเลือดลดพลังชีวิตแต่จะไม่สังหารคนผู้นั้นในทันที

ความรู้สึกเจ็บปวดที่จะเกิดขึ้นนั้นมันจึงเหนือล้ำเสียยิ่งกว่าการถูกฉีกร่างเป็นชิ้นๆ!

หลินฮวนนั้นยกมืดสั้นนั้นขึ้นมาจ่อตรงหน้าว่านเจิ้นพร้อมด้วยรอยยิ้ม “เด็กน้อย เจ้าเองก็คงเคยได้ยินนามของมีดหายนะเลาะกระดูกมาใช่ไหม? วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสของมันเอง! นี่มันคือผลลัพธ์ของการทรยศเผ่าพันธุ์!”

“ถุ่ย!”

ว่านเจิ้นถ่มน้ำลายออกมาอีกครั้งแต่ครานี้มันไม่ได้ถูกหลินฮวน

สีหน้าของเขาในเวลานี้มันไร้ซึ่งความหวาดกลัวใดๆ มีเพียงแค่ความเจ็บแค้นเท่านั้นที่เด่นชัด

เขานั้นเจ็บแค้นที่ไม่อาจทำตามหวังได้!

เขานั้นปวดใจต่อโชคชะตาของตน!

เต๋าบรรพกาลทั้งเก้าที่แข็งแกร่งที่สุดในเผ่าพันธุ์นั้นกลับหันหลังไปแย่งชิงเอาผลประโยชน์ของกันและกันเอง

เมื่อได้เห็นว่าว่านเจิ้นไม่หวาดกลัวตัวหลินฮวนก็เริ่มรู้สึกเบื่อๆ

แต่เขานั้นไม่ได้คิดมากมายเพราะจะมีใครบ้างที่จะรอดจากมีดหายนะเลาะกระดูกไปได้!

ฉึก!

หลินฮวนนั้นไม่ลังเลแม้แต่น้อยแทงมีดสั้นลงยังตำแหน่งหัวใจของว่านเจิ้นทันที

“อึก!”

ความรู้สึกเสียดแทงนั้นมันทะลุผ่านหัวใจไหลไปยังแขนขาของเขาในพริบตา

ว่านเจิ้นนั้นอดไม่ได้ที่จะร้องขึ้นมาจนทำให้ทั้งร่างกายมีเหงื่อไหลเย็นเยือก