จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2463

ฟุบ…

ดาบพุ่งผ่านจนเจ้าฟ้าดินห้าทลายคนที่สามของตระกูลหลินต้องตายตกลงไป

เย่หยวนนั้นไม่คิดสนใจคำร้องห้ามของหลินเฉาเถียนใดๆ

เขานั้นสังหารคนที่สามลงก่อนที่จะหยุดเท้า

ภายในเวลาแค่ราวยี่สิบอึดใจนี้เจ้าฟ้าดินห้าทลายของตระกูลหลินก็ตายลงไปถึงสามคนด้วยกัน!

เหล่ายอดฝีมือที่มาดูเรื่องราวในเวลานี้ต่างอ้าปากค้างนิ่งอยู่กับที่

พวกเขานั้นตกตะลึงในพลังของเย่หยวนจนแทบลืมที่จะหายใจ!

หนึ่งคนหนึ่งดาบ จนทำให้แม้แต่เต๋าบรรพกาลก็ยังต้องยอมแพ้

พลังการต่อสู้นี้มันทำให้คนที่ได้ยินต้องรู้สึกสิ้นหวัง

“ข-แข็งแกร่ง! หนึ่งดาบเดียวนั้นกลับสังหารเจ้าฟ้าดินห้าทลายลงได้ทันที ในโลกนี้นอกจากเต๋าบรรพกาลทั้งหลายแล้วมันคงไม่มีใครที่จะทำได้ใช่ไหมเล่า?”

“ตั้งแต่ที่เย่หยวนไปจากเทือกเขากำเนิดตรัสรู้จนถึงเวลาที่เขากลับมาในวันนี้มันเพิ่งจะผ่านไปได้กี่ปีกัน! เขานั้นกลับพัฒนาขึ้นไปถึงขั้นนี้ได้ น่ากลัวเสียจริง!”

“คนเรายิ่งบ่มเพาะไปเท่าใดมันก็จะยิ่งช้าลงเป็นเท่าทวีคูณ แต่ทำไมข้าถึงรู้สึกเหมือนว่ายิ่งเขาบ่มเพาะไปสูงเท่าใด ความเร็วของเขามันกลับเพิ่มขึ้นแทน?”

…

พวกเขาทั้งหลายนั้นชื่นชมพรสวรรค์ของเย่หยวนที่คงเรียกได้แค่ว่าเป็นสัตว์ประหลาด

เมื่อได้เห็นเย่หยวนหยุดเท้าลงตัวหลินเฉาเถียนก็อดไม่ได้ที่จะถอนใจยาว

หากเย่หยวนไล่สังหารต่อไปเรื่อยๆ เช่นนี้แล้วตระกูลหลินมันคงเหลือแค่ตัวเขาเพียงแค่คนเดียวเป็นแน่

แม้ว่าคนทั้งหลายนั้นจะเป็นลูกหลานของเขาสิ้นแต่ตัวหลินเฉาเถียนนั้นก็ไม่ได้สนใจมากมาย

เพราะความคิดของเขานั้นแตกต่างจากคนทั่วๆ ไปสิ้นเชิง

หากทายาทตายก็แค่ให้กำเนิดใหม่

สิ่งที่เขากลัวจริงๆ นั้นคือกำลังของเย่หยวน

เพราะตัวเย่หยวนในเวลานี้มันเริ่มจะเป็นภัยต่อตัวเขาขึ้นมาแล้ว!

แม้ว่าตัวเขานั้นจะใช้ชีวิตของพวกคนสนิททั้งหลายข่มขู่เย่หยวนได้แต่หากเขาผลักเย่หยวนมากเกินไปเย่หยวนก็อาจจะตัดสินใจหนีไปหลบซ่อนได้

และหากเป็นเช่นนั้นอีกไม่นานแม้แต่ตัวเต๋าบรรพกาลอย่างเขาเองนี้ก็คงไม่อาจจะต่อต้านเย่หยวนได้อีก

นั่นต่างหากคือสิ่งที่เขากลัวมากที่สุด!

ในเวลานี้เขาเริ่มจะได้เข้าใจแล้วว่าเพราะอะไรเย่หยวนนั้นถึงได้กล้ามา

โชคยังดีที่เขานั้นมีไพ่อยู่อีกหลายใบให้เล่น

เขานั้นรู้นิสัยของเย่หยวนและย่อมรู้ว่าเย่หยวนนั้นจะไม่มีทางปล่อยให้คนทั้งหลายนั้นตายลงแน่

“เย่หยวน เจ้ามันจะ…” หลินเฉาเถียนนั้นกำลังจะด่าว่าเย่หยวนแต่เย่หยวนกลับยกมือขึ้นมาห้ามตัวเขาไว้ก่อน

จากนั้นเขาก็ทิ้งร่างของหลินฮวนลงกับพื้นดิน

ฉึก!

มีดอีกเล่ม!

“ข้านั้นยังจัดการเรื่องไม่จบ หลังจากเจ้านี่มันหยุดหายใจแล้วเราค่อยมาคุยกัน” เย่หยวนกล่าวอย่างไม่คิดแม้แต่จะหันไปมอง

มันไม่มีเต๋าบรรพกาลอยู่ในสายตาของเขาเลย

หลินเฉาเถียนร้องลั่นขึ้นมา “เจ้านั้นสังหารเจ้าฟ้าดินห้าทลายแห่งตระกูลหลินข้าไปถึงสามคนแล้ว! นี่เจ้ายังจะกล้ามาสังหารคนต่อหน้าข้าอีกหรือ? ปล่อยหลินฮวนไป! ไม่เช่นนั้นคนของเจ้าก็จะได้ตายลงด้วย!”

เย่หยวนหันกลับไปมองด้วยรอยยิ้ม “เจ้าจะไม่ทำ! เพราะเจ้านั้นไม่กล้า!”

เมื่อหลินเฉาเถียนได้ยินเช่นนั้นเขาก็แทบจะสำลักขึ้นมา เจ้าหมอนี่มันกลับมองออกทะลุหมดสิ้น!

เขานั้นไม่มีอะไรต้องกลัว!

การทำลายชีวิตคนทั้งหลายนั้นลงมันไม่ได้มีประโยชน์ใดนอกจากทำให้ตัวเย่หยวนฝันแค้นลึกลงกว่าเก่า!

ดวงตาของเขานั้นจึงได้แต่เบิกมองดูเย่หยวนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเสียให้ได้

แต่เย่หยวนนั้นกลับไม่ได้สนใจจิตสังหารใดๆ นั้นและเริ่มลงมือทรมานหลินฮวนต่อไป

เวลานี้ทั้งเทือกเขานั้นมันปกคลุมไปด้วยความเงียบงัน มีเพียงเสียงร้องโหยหวนของหลินฮวนเท่านั้นที่ดังขึ้นมาเป็นพักๆ

เขานั้นร้องขอชีวิต ร้องขอความตาย นั่งรอชะตากรรม ตื่นและสลบวนไปมา