จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2466

“พอใจหรือยัง?” เย่หยวนกล่าวถามหลินเฉาเถียนขึ้นด้วยร่างที่อาบเลือด

เหล่าเต๋าบรรพกาลทั้งหลายต่างหันไปมองหน้ากันด้วยความโล่งอก

เส้นลมปราณและทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ถูกทำลายสิ้นเช่นนี้มันคงไม่มีอะไรต้องกลัวเย่หยวนอีก

เจ้าหายนะนี้มันจบสิ้นลงแล้ว!

“หึๆ พอใจ พอใจมาก!” หลินเฉาเถียนนั้นยิ้มตอบ

ความสะใจของเขานั้นมันไม่อาจจะถูกปิดบังได้

เย่หยวนนั้นเป็นตัวปัญหากับเขาอย่างแท้จริง

แม้ว่าเขานั้นจะเป็นเต๋าบรรพกาลอันดับหนึ่งเป็นตัวตนที่แข็งแกร่งล้ำฟ้าดินแต่เขาก็ยังเกรงกลัวเย่หยวนอย่างมาก

ในศึกครั้งก่อนนั้นตัวเย่หยวนหลบหนีไปจากมือของเก้าเต๋าบรรพกาลมันเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคาดฝันถึงมาก่อน

และเพราะเรื่องนั้นเองที่ทำให้ตัวเขานั้นเกิดกลัวเย่หยวนขึ้นมาจับใจ

ครั้งนี้เขาจึงวางแผนการมากมายเพื่อจะสำเร็จให้จงได้!

การแย่งเอาเขาน้อยแห่งถงเทียนมานั้นมันย่อมจะเป็นส่วนหนึ่งของแผน

แต่การจัดการเย่หยวนลงนั้น เวลานี้มันได้กลายเป็นเป้าหมายหลักของแผนการไปแล้ว

หากให้เทียบแล้วมันดูจะสำคัญเสียกว่าการแย่งเอาเขาน้อยแห่งถงเทียนมาเสียด้วยซ้ำ!

มิติใกล้ๆ เกิดการบิดเบี้ยวเผยให้เห็นเต๋าบรรพกาลไฟที่กลับมาถึงโถงใหญ่

“ไปหมดแล้ว! พี่เฉาเถียน ทำเช่นนี้มันจะดีจริงๆ หรือ?” เต่าบรรพกาลไฟนั้นกล่าวพร้อมขมวดคิ้วแน่น

เรื่องราวในครั้งนี้มันเกินกว่าที่จะควบคุมไปแล้ว

เวลานี้คนทั้งมหาพิภพถงเทียนคงได้ด่าว่าเหล่าเต๋าบรรพกาลที่ชั่วช้านี้ลั่นฟ้าดิน!

แน่นอนว่าเหล่าเต๋าบรรพกาลทั้งเก้านั้นย่อมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับโลกเบื้องล่าง

แต่ถึงจะอย่างไรพวกเขาก็ยังเป็นคน

หลินเฉาเถียนนั้นไม่คิดสนใจ “หึๆ คนทั้งหลายนั้นมันลืมเรื่องราวต่างๆ ง่ายดายหากมิใช่เรื่องของตัวพวกมันเอง! ด้วยสมบัตินี้เราย่อมจะพัฒนาตัวไปได้อีกมากโข! ถึงเวลานั้นที่เราจัดการขับไล่เผ่าเทวาไปสิ้นแล้ว ด้วยความสำเร็จยิ่งใหญ่เช่นนั้นมันยังจะมีใครคิดไม่ก้มหัวให้เราอีก?”

ดวงตาของเหล่าเต๋าบรรพกาลนั้นเบิกกว้างขึ้นมองดูเขาน้อยแห่งถงเทียนด้วยความหวังและความกระหายอยาก

สายตาของคนทั้งหลายนั้นมันบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าแทบไม่อาจรอได้อีกแล้ว

แต่เย่หยวนที่ได้ยินมานั้นกลับหัวเราะขึ้น “หลินเฉาเถียน เจ้าเองก็ไม่คิดประเมินตัวเสียจริง! เจ้าคิดว่าแค่ได้เขาน้อยแห่งถงเทียนไปแล้วเจ้าจะพัฒนาไปได้มากมาย?”

แต่หลินเฉาเถียนนั้นตอบกลับด้วยความมั่นใจ “เจ้าทำได้ทำไมข้าจะทำไม่ได้? สมบัตินี้มันเปี่ยมล้ำด้วยพลังยอดเต๋า เปรียบเหมือนดั่งเขาถงเทียนลูกน้อยๆ! ได้มันมาแล้วด้วยพรสวรรค์ของพวกข้าทั้งหลายนี้มีหรือที่จะยังย่ำอยู่กับที่อีก?”

เย่หยวนนั้นหัวเราะตอบกลับไป “คนเรามันแตกต่างกัน แต่ละคนนั้นย่อมมีเอกลักษณ์ของตนสิ้น!”

เรื่องของเขาน้อยแห่งถงเทียนนั้นเย่หยวนย่อมจะมั่นใจมาก

มั่นใจว่ามันจะไม่ช่วยให้หลินเฉาเถียนบรรลุใดๆ ได้!

ตอนที่เย่หยวนขึ้นมาถึงมหาพิภพถงเทียนนั้นเขาได้เกิดแรงบันดาลใจและเข้าสู่ยอดเต๋าด้วยเต๋าโอสถสร้างบัญญัติเทพแห่งถงเทียนขึ้นมาด้วยพรสวรรค์มากล้ำฟ้าดิน เขาจึงมีทุกวันนี้ขึ้นมาได้

แต่รากฐานของเต๋าบรรพกาลทั้งเก้านั้นมันหนักแน่นลงไปแล้ว พวกเขานั้นได้รู้ถึงเส้นทางที่จะใช้เดินและบ่มเพาะ เต๋าของพวกเขานั้นมันไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงได้อีกต่อไป

เย่หยวนนั้นไม่ได้มั่นใจว่าตนเองมากพรสวรรค์กว่าคนทั้งหลายนี้แต่อย่างใด

แต่สิ่งที่หลินเฉาเถียนต้องทำหากอยากหลุดพ้นนั้นมันคือการทิ้งทุกสิ่งอย่างที่เขามีในตอนนี้และเริ่มทำการบ่มเพาะฝึกฝนใหม่ตั้งแต่ต้น!

ไม่เช่นนั้นแล้วต่อให้จะศึกษาไปจนแผ่นดินเน่าฟ้าหมองมันก็คงไม่มีทางที่จะบรรลุหลุดพ้นจากโซ่ตรวนสวรรค์ได้

บอกเต๋าบรรพกาลให้ตัดขาดทำลายโลกใบน้อยของตนและเริ่มทำการบ่มเพาะตั้งแต่ต้นใหม่?

ใครกันเล่าที่มันจะกล้าได้ปานนั้น?

ต่อให้จะเป็นตัวเย่หยวนเองเขาก็ยังไม่แน่ใจว่าตนเองจะกล้าทำเรื่องราวเช่นนั้น!

และต่อให้หลินเฉาเถียนจะกล้าทำจริงๆ เขาก็คงไม่มีเวลามากพอจะบ่มเพาะไปจนถึงอาณาจักรการกำเนิดเป็นแน่!

วรยุทธที่เย่หยวนบ่มเพาะนั้นมันแตกต่างจากสิ่งที่ใช้ทั่วไปบนมหาพิภพถงเทียนอย่างสิ้นเชิง

ความรู้เข้าใจต่ออาณาจักรบ่มเพาะใดๆ ของหลินเฉาเถียนนั้นมันไม่อาจจะช่วยให้เขาบ่มเพาะอย่างรวดเร็วขึ้นในวรยุทธบ่มเพาะบัญญัติเทพแห่งถงเทียน

เวลาและโชคชะตาเท่านั้นที่ช่วย!

มันไม่มีทางใดที่หลินเฉาเถียนจะบรรลุหลุดพ้นจากโซ่ตรวนได้!

แน่นอนว่าเขาน้อยแห่งถงเทียนนั้นจะอย่างไรก็เป็นสุดยอดสมบัติ หลังจากที่เต๋าบรรพกาลทั้งเก้าได้มันไปศึกษาแล้วพวกเขาย่อมจะแข็งแกร่งขึ้นแน่นอน

เพียงแค่ว่ามันไม่ถึงขั้นที่จะหลุดพ้นจากโซ่ตรวนใดๆ อย่างเด็ดขาด!

หลินเฉาเถียนนั้นขมวดคิ้วแน่น

เพราะคำพูดเย้ยหยันของเย่หยวนนี้มันทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก!

“หึ! เจ้ามันพิการไปแล้วยังจะมีหน้ามาว่าสั่งสอนพวกเราอีกหรือ? บรรพกาลผู้นี้จะส่งเจ้าไปนรกให้เอง!”

เต๋าบรรพกาลไฟที่กลับมาได้ยินนั้นเกิดไม่พอใจและปลดปล่อยคลื่นพลังรุนแรงพุ่งทะยานใส่ทันที

“อู๊ด!”