จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2467

“ฮื่อ!”

เจ้าหมูสมบัตินั้นร้องขู่ขึ้นก่อนจะอ้าปากกว้างส่งดาบที่ก่อตัวขึ้นจากน้ำพุ่งใส่ตัวเต๋าบรรพกาลไฟ

และพลังของดาบน้ำนี้เองมันก็ขึ้นถึงระดับกฎ!

เจ้าหมูนี้กลับมีพลังแห่งกฎถึงสองอย่างกับตัว

สีหน้าของเต๋าบรรพกาลไฟนั้นเปลี่ยนสีไปทันทีรีบก้าวขึ้นมารับการโจมตีไว้

ปัง ปัง ปัง…

ราวฟ้าดินนั้นแตกสลายลงคลื่นพลังที่กระจายออกมารอบๆ นั้นมันทำให้คนทั่วๆ ไปแทบตายสิ้นลง

และสิ่งที่น่ากลัวที่สุดนั้นก็คือเต๋าบรรพกาลไฟกลับเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างหนัก!

น้ำและไฟที่ออกมาจากปากของเจ้าหมูสมบัตินั้นมันมีพลังไร้จำกัด กดดันตัวเต๋าบรรพกาลไฟจนแทบไม่อาจเอาตัวรอดได้!

เย่หยวนเองก็ตกตะลึงกับภาพตรงหน้านี้ไม่แพ้กัน เขานั้นเลี้ยงเจ้าหมูสมบัติด้วยโอสถมาหลายต่อหลายปีไม่นึกฝันว่าเจ้าหมูตัวนี้กลับจะแข็งแกร่งได้ปานนี้!

เขานั้นยังจำตอนที่เจ้าหมูสมบัติจามใส่หลินฉางชิงจนลอยลิ่วได้

แม้ว่ามันจะน่าตกตะลึงแต่เย่หยวนก็ไม่ได้คิดว่ามันเกินจริงไปมากนัก

เพราะอย่างไรเสียเจ้าหมูสมบัตินั้นก็เป็นตัวตนสุดแสนพิเศษของมิติอนัตตากอไผ่

แต่เวลานี้เจ้าหมูสมบัตินั้นกลับต่อสู้กับเต๋าบรรพกาลไฟและยังได้เปรียบอย่างมาก! มันเกินกว่าที่จะทำใจเชื่อไปมาก

เทือกเขากำเนิดตรัสรู้นั้นถูกทำลายราบลงด้วยพลังการต่อสู้ของยอดฝีมือพลังกฎสองคน

เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายนั้นต่างต้องหนีกันหัวซุกหัวซุนเพื่อหลบเลี่ยงลูกหลงจากการปะทะนี้!

“ข้าจะช่วยเจ้าเอง!”

ในเวลานั้นเองที่เต๋าบรรพกาลทำลายล้างได้พุ่งตัวเข้ามาร่วมวงต่อสู้ด้วย

วินาทีที่เต๋าบรรพกาลทำลายล้างลงมือนั้นมิติรอบๆ ต่างแตกสลายลงไม่เหลือชีวิตใดๆ แม้แต่น้อย

พลังกฎของเขานั้นมันคือพลังที่จะทำลายฟ้าดินลงได้!

เต๋าบรรพกาลทั้งสองคนนี้เป็นที่รู้จักกันในด้านพลังโจมตีที่สุดแสนรุนแรง

แต่น่าเสียดายที่แม้เต๋าบรรพกาลทำลายล้างจะมาร่วมวงด้วยแต่พวกเขาก็ยังทำได้แค่พอดีเสมอกับเจ้าหมูสมบัติ

เจ้าหมูสมบัตินั้นมันกลับยังยืนหยัดได้ไม่ถอย!

ยิ่งเต๋าบรรพกาลทั้งสองต่อสู้ไปมากเท่าใดพวกเขาก็ยิ่งตกตะลึงมากขึ้นเท่านั้น เจ้าหมูสมบัตินี้มันเหมือนเครื่องปล่อยพลังกฎ โจมตีและใช้พลังต่างๆ ออกมาอย่างไม่มีสิ้นสุด

ที่สำคัญไปกว่านั้นตัวเจ้าหมูเองยังไม่คิดหยุดพักแม้แต่น้อย!

แต่วินาทีต่อมามันกลับเกิดกลิ่นหอมลอยขึ้นในอาณาจักรจนเหมือนมันจะแผ่กระจายไปทั้งโลกหล้า

เมื่อกลิ่นหอมนี้ลอยมาเข้าจมูกสีหน้าของเย่หยวนก็เปลี่ยนไปทันที

เขาขมวดคิ้วแน่นก่อนจะกล่าวขึ้น “กลิ่นนี้มัน… กลิ่นหอมโอสถ?”

ดูแล้วกลิ่นนี้มันคงมีที่มาจากตัวเจ้าหมูสมบัติแน่

เจ้าหมูสมบัติที่ต่อสู้อย่างดุเดือดนั้นกลับกำลังค่อยๆ ปล่อยกลิ่นหอมโอสถอันหนักหน่วงออกมาในอากาศ

เย่หยวนรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าลงกลางหัวและเดาถึงคำตอบได้ในทันที

เพียงแค่ว่าเขานั้นตกตะลึงกับคำตอบนี้มาก ไม่คิดอยากจะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง

“เจ้านี่… คงมิใช่ว่าเป็นโอสถเต๋าหรอกใช่ไหม?” เย่หยวนกล่าว

ในเวลาเดียวกันนั้นหลินเฉาเถียนก็เบิกตากว้างขึ้นเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง “ตำนานว่ากันว่าก่อนนั้นมหาบรรพกาลวิญญาณลับได้หลอมโอสถเต๋าขึ้นมาจนทำให้เกิดทุกข์ทลายฟ้าดินทำให้โอสถเต๋านั้นกลายพันธุ์ไป! หรือว่าเจ้าหมูตัวนี้มันจะเป็นโอสถเต๋านั้น?”

“อะไรนะ? เจ้าหมูตัวนี้… คือโอสถเต๋า?” ที่ด้านข้างตัวเต๋าบรรพกาลน้ำก็ร้องกล่าวขึ้นอย่างตกตะลึง

“นี่มัน… จะไม่บ้าเกินไปหน่อยหรือ? มหาบรรพกาลวิญญาณลับนั้นคือยอดคนอันดับหนึ่งแห่งการโอสถเชียวนะ!” เต๋าบรรพกาลสายฟ้ากล่าวขึ้นตาม

โอสถเต๋ากลายเป็นจิตวิญญาณ!

พวกเขาทั้งหลายเหล่าเต๋าบรรพกาลนั้นกลับไม่อาจจะเอาชนะโอสถเต๋าได้!

เหล่าเต๋าบรรพกาลทั้งหลายต่างอ้าปากค้างขึ้นตามๆ กันอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา

โอสถเต๋านั้นมันกลับแปลงร่างเป็นหมูและบ่มเพาะจนถึงระดับแห่งกฎ!

หลินเฉาเถียนหรี่ตาลงมองด้วยความโลภในทันที

เย่หยวนที่ได้ยินต้องทำไมหน้าเครียดร้องเรียกขึ้น “หมูสมบัติ กลับมา!”

เมื่อหมูสมบัติได้ยินเช่นนั้นมันก็ปล่อยลมพุ่งออกจากปากก่อนจะหันหน้าพุ่งตัวใส่อ้อมอกของเย่หยวนอีกครั้งด้วยขนาดตัวเดิมของมัน

ได้ยินคำของหลินเฉาเถียนนั้นเย่หยวนย่อมจะเข้าใจทันทีว่าทำไมหมูสมบัติจึงได้ติดเขานัก