จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2481

ตัดแบ่งแยกแผ่นดิน!

เรื่องนี้มันถูกตัดสินกันด้วยง่ายๆ เพียงไม่กี่คำ

คำพูดของเย่หยวนนี้มันแทนคำพูดของผู้คนจากหลากเผ่าพันธุ์

แต่ไม่มีใครคิดปฏิเสธ!

แม้แต่หลินเฉาเถียนและเต๋าบรรพกาลคนอื่นๆ เองก็ยังไม่คิดจะปฏิเสธใด

เพราะหากปฏิเสธไปมันก็จะเท่ากับว่าพวกเขานั้นเองต้องเป็นคนไปปะทะกับเผ่าเทวาเอง!

เรื่องความเก่งกาจของบรรพบุรุษทั้งหลายนั้นพวกเขาต่างเข้าใจอย่างลึกซึ้งไม่ต้องไปทดลองใดๆ อีก

แม้จะไม่พูดถึงคนอื่นแต่เพียงแค่เต๋าสวรรค์สิบลายทั้งสองคนนั้นมันก็มากเกินกว่าที่ทั้งเผ่าพันธุ์จะรับมือได้ไหวแล้ว

แน่นอนว่าเรื่องนั้นมันย่อมไม่มีใครคิดสนใจ

เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดกับพวกเขาในเวลานี้มันคือสงครามสิ้นโลกได้จบลงแล้ว!

เย่หยวนนั้นกดดันบรรพบุรุษอันสุดแสนแข็งแกร่งของเผ่าเทวาไว้ด้วยกำลังฝีมือของตัวเขาเพียงผู้เดียว!

ไม่มีการต่อสู้จนแผ่นดินแตกสลายใดๆ!

ไม่มีความทุกข์ทรมานของผู้คนให้ได้เห็น!

เผ่าเทวาที่สะสมกำลังคิดตีกลับมานับหมื่นๆ ล้านปีนั้นจะต้องทรงพลังมากมายปานใด?

แต่ว่าเย่หยวนนั้นทำลายกองทัพลงก่อนแล้วค่อยกำราบเหล่าบรรพบุรุษทั้งหลายทีหลัง ทำให้พลังรุนแรงที่จะทลายฟ้าดินนั้นจางหายไปกับอากาศ

ความสำเร็จของเขานี้มันเหนือล้ำกว่าใครๆ ไม่ว่าจะเป็นในอดีต ปัจจุบันหรือแม้แต่อนาคต!

หลังจบศึกนี้ไปเผ่าเทวาก็เริ่มทำการอพยพกลับขึ้นมาบนมหาพิภพถงเทียนอีกครั้ง

ส่วนทางผู้นำของหลากเผ่าพันธุ์เองก็ได้สั่งการเคร่งครัดให้ทำการอพยพประชากรไปด้านตะวันตกของเขาแห่งถงเทียน

เวลานี้มันจึงเกิดการเคลื่อนย้ายที่อยู่ครั้งใหญ่ของคนนับล้านๆ ขึ้นบนมหาพิภพถงเทียน

แต่สำหรับนักยุทธทั่วๆ ไปแล้วการไม่ต้องมีสงครามนั้นย่อมจะดีที่สุด

แม้ว่าโลกของนักยุทธผู้บ่มเพาะมันจะเต็มไปด้วยการเข่นฆ่าแต่สงครามสิ้นโลกนี้มันก็ยังหนักหนาเกินกว่าที่จะรับ

เพราะในสงครามเช่นนี้ต่อให้คนผู้หนึ่งจะแข็งแกร่งเพียงใดมันก็คงยังไม่อาจเอาชีวิตรอดได้อยู่ดี

ก่อนนั้นมหาบรรพกาลทั้งสิบแปดนั้นแข็งแกร่งปานใด? สุดท้ายพวกเขานั้นก็ยังต้องตายตกลง

หากสงครามสิ้นโลกมันมาถึงแล้วมันก็คงจะกลายเป็นเหมือนเครื่องบดเนื้อ ต่อให้นักยุทธมากมายจะไม่ได้คิดเข้าร่วมพวกเขาก็ต้องถูกดึงเข้าร่วมอยู่ดี

เพราะฉะนั้นภายในดินแดนของหลากเผ่าพันธุ์มันจึงมีแต่คำยกย่องสรรเสริญเย่หยวนทุกหัวมุมเมือง

และหากจะพูดถึงเรื่องข้อมูลแล้วมันก็คงไม่มีใครเหนือล้ำกว่ายอดนักสืบเป่าไปได้

เวลานี้ยอดนักสืบเผ่านั้นได้ถูกรายล้อมไปด้วยเหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์มากมายที่กำลังถามถึงเรื่องราวการเกิดของสงครามไปจนถึงจุดสิ้นสุดของมัน

ยอดนักสืบเป่านั้นเล่าเรื่องขึ้นด้วยความตื่นเต้นบอกเล่าถึงการที่เย่หยวนปะทะกับสามบรรพบุรุษเผ่าเทวาด้วยตัวคนเดียว

น้ำเสียงและการเล่าของเขานั้นเองมันก็ดูน่าตื่นตาไม่น้อยราวกับว่าเรื่องราวนี้มันเกิดขึ้นกับตัวเขาเอง

รอบๆ กายเขานั้นเหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์ทั้งหลายต่างฟังด้วยเลือดลมพลุ่งพล่าน

เวลานี้เมื่อพูดกล่าวเล่าจนมาถึงจุดสำคัญแม้แต่ตัวยอดนักสืบเป่าเองก็ยังอดตื่นเต้นขึ้นไม่ได้

“วิญญาณมังกรฟ้าตนที่เก้านั้นมันค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาทีละนิดๆ เวลานั้นพวกเจ้าคงไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าเทียนชิงนั้นมันมีสีหน้าเช่นใด มันเหลือคำที่จะบรรยาย! เขานั้นคงคิดจะพุ่งตัวเข้าไปจัดการวิญญาณมังกรฟ้าที่เก้านั้นให้จบสิ้นไป! แต่ตอนนั้นวิญญาณมังกรฟ้าทั้งแปดที่เหลือก็แข็งแกร่งขึ้นอย่างมากจนทำให้บรรพบุรุษทั้งสามนั้นแทบจะพ่ายลงเต็มที!” ยอดนักสืบเป่าเล่าขึ้นด้วยใบหน้าตื่นเต้น

จักรพรรดิเทพสวรรค์ผู้หนึ่งจึงได้ถามขึ้น “แล้ว… แล้วจากนั้นเล่า?”

แท้จริงเหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์ทั้งหลายนั้นได้รู้ถึงผลลัพธ์มันมาตั้งแต่แรกแล้ว

เพราะสุดท้ายนั้นมังกรฟ้าตนที่เก้าก็ไม่อาจปรากฏขึ้นมาได้

แต่เวลานี้บรรยากาศแห่งความตื่นเต้นมันได้ปกคลุมจนทำให้พวกเขาเหมือนลืมไปหมดสิ้นว่าจุดจบของเรื่องราวนั้นมันเป็นอย่างไรกันแน่

เพราะอย่างไรเสียการให้มนุษย์คนหนึ่งไปปะทะกับสามบรรพบุรุษด้วยตัวเองนั้นมันก็เป็นเรื่องที่เหนือกว่าจินตนาการของพวกเขาไปมากล้ำ

เต๋าบรรพกาลทั้งเก้านั้นแค่ปะทะกับบรรพบุรุษทั้งหลายแบบตัวต่อตัวได้มันก็ถือว่าเกินขีดจำกัดมนุษย์ไปมากแล้ว

หากให้เทียบกันจริงๆ พวกเขาทั้งหลายนั้นไม่อาจจะไปเทียบเคียงพลังของเหล่าบรรพบุรุษทั้งหลายได้เสียด้วยซ้ำ

เรื่องนี้ไม่ว่าจะเป็นใครนั้นก็ต่างเข้าใจดี

เมื่อก้าวขึ้นไปถึงระดับของเย่หยวนแล้วตัวเขาย่อมจะไม่มีความจำเป็นใดๆ ต้องมาสนใจชีวิตน้อยๆ ของนักยุทธทั้งหลาย

แต่ตัวเขานั้นกลับยังคงยืนหยัดเพื่อปกป้องชีวิตน้อยๆ นี้!

เขานั้นไม่ได้แค่นั่งคร่ำครวญสงสารชะตาของมนุษย์ทั้งหลาย ต่อหน้าความถูกต้องนั้นเขาจะยืนหยัดอย่างไม่ยอมพ่ายแพ้ลง!

“ท่านนักบุญฟ้าครามนั้นสมชื่อว่าเป็นยอดคนแห่งนิรันดร์อย่างแท้จริง! หากเป็นข้านั้นถูกเต๋าบรรพกาลทั้งหลายมันแทงหลังเช่นนี้แล้วข้าคงไม่มีทางจะเสนอหน้าออกมาช่วยเหลืออีกแน่!”

“ใช่แล้ว! ท่านนักบุญฟ้าครามนั้นสมชื่อเป็นนักบุญอย่างแท้จริง! ท่านนั้นไม่กลัวที่จะสังหารแต่ก็ไม่ได้คิดจะสังหารคนอย่างไม่เลือกหน้า ต่อหน้าความถูกต้องนั้นท่านจะลงมืออย่างไร้ลังเล!”

“ใช่! ท่านนักบุญฟ้าครามนั้นได้สร้างตำนานให้แก่เผ่าพันธุ์! ความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของท่านนี้จะถูกสืบทอดไปตราบนานเท่านานให้เราได้จดจำและเคารพเชิดชู!”

…

พูดมาถึงตรงนี้เหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์ทั้งหลายต่างก็แสดงสีหน้าเคารพชื่นชมออกมาจากก้มบึ้งของหัวใจ

เพราะก่อนหน้าศึกนี้จะเริ่มขึ้นมันมีคนมากมายที่หมดสิ้นความหวังไปแล้ว

เต๋าบรรพกาลนั้นไปหาเรื่องเย่หยวนอย่างถึงที่สุด

ความไร้ยางอายของพวกเขานั้นมันไม่อาจจะใช้คำพูดใดมากล่าววัด

แต่สุดท้ายนั้นเย่หยวนก็ยังก้าวออกมาเปลี่ยนกระแสของศึกไปอีกครั้ง

แต่ขณะที่คนทั้งหลายกำลังยืนพูดคุยกันอยู่นั้นมันก็เกิดแรงระเบิดขึ้นมาจากทางเขาแห่งถงเทียน

พร้อมๆ กันนั้นมันก็มีเศษเหมือนดาวตกพุ่งออกมาจากเขาแห่งถงเทียนลอยลิ่วไปสุดขอบฟ้าทุกซอกมุมของมหาพิภพถงเทียน

เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายต่างร้องขึ้นด้วยความตกตะลึง “หืม? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขาแห่งถงเทียนอีกแล้ว?”

“ตั้งแต่ที่การกำเนิดแห่งเต๋าสวรรค์เริ่มขึ้นนั้นเขาแห่งถงเทียนก็ไม่อาจจะเข้าไปได้อีก เวลานี้ข้าไม่รู้จริงๆ ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นมาได้อีกบ้าง”

ยอดนักสืบเป่านั้นหรี่ตาลงทันทีที่ได้เห็นภาพตรงหน้า “หึๆ ดูจากสภาพแล้วมันคงจะเป็นตราถงเทียนแน่! สงครามสิ้นโลกเพิ่งสงบไปแต่ข้าเกรงว่า… มันจะได้มีการนองเลือดครั้งใหญ่เกิดขึ้นอีกครั้งแล้ว!”

สายตาของเหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์ทั้งหลายต่างหันมามองด้วยความสงสัย “ตราถงเทียนมันคืออะไร?”

ยอดนักสืบเป่ายิ้มขึ้นมา “พวกเจ้าอย่าไปคิดถึงมันเลย! สิ่งนี้มันคือหายนะมิใช่โชคภาพใดๆ สำหรับคนอย่างเราๆ! หากไม่มีกำลังระดับเจ้าฟ้าดินสี่หรือห้าทลายแล้ว อย่าได้คิดจะไปยุ่งกับมันดีกว่า!”

…………………………