จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2488

“ส่งผลึกลึกลับนั้นมาแล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า!”

“ไสหัวไป! แค่คนอย่างเจ้าก็จะมาสั่งข้า?”

“ตาย!”

“ตาย!”

…

บนถนนเส้นหลักนั้นมันมีเสียงการต่อสู้อย่างดุเดือดดังลอยมา

ระหว่างทางคดเคี้ยวนั้นมันก็เริ่มจะมีการรวมผสานของเส้นทางมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้นักยุทธมากมายเริ่มที่จะพบเจอและแย่งชิงสมบัติกัน

คนที่กล้าขึ้นมาบนเขาแห่งถงเทียนนั้นต่างไม่มีใครอ่อนแอ พวกเขานั้นต่อสู้กันอย่างดุเดือด

บนถนนเส้นหลักนี้มันมีเจ้าฟ้าดินกว่าสิบคนกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดเพื่อผลึกลึกลับบางอย่าง

แรงปะทะของคนทั้งหลายนี้มันทำให้ม่านหมอกถึงกับแตกกระเจิงไป

แต่วินาทีต่อมานั้นมันกลับมีคลื่นพลังแห่งกฎค่อยๆ ขยับเคลื่อนขึ้นมาจากด้านล่าง

สีหน้าของคนทั้งหลายเปลี่ยนสีไปทันที พวกเขาหยุดมือลงอย่างไม่ได้นัดหมายและหันไปมองยังเส้นทางนั้นด้วยความตื่นเต้น!

ใครกันเล่าที่จะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น?

ผลึกแห่งกฎ!

มันมีใครบางได้ครอบครองผลึกแห่งกฎมาแล้ว!

“ฮ่าๆๆ… ข้าไม่นึกเลยว่าผลึกแห่งกฎนั้นจะปรากฏขึ้นมาตั้งแต่ระยะนี้ได้!”

“พวกเจ้าห้ามเอาไปเด็ดขาด! ผลึกแห่งกฎนี้มันเป็นของข้า!”

“ไม่ว่าจะเป็นใคร ขึ้นมาก็ค่อยฆ่าแล้วมาแบ่งกัน!”

…

เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายนั้นปล่อยจิตสังหารออกมารุนแรงเตรียมพร้อมลงมือ

ในม่านหมอกนั้นมันมีเงาร่างหนึ่งค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

“ฆ่า!”

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนร้องสั่งแต่คำพูดนี้มันทำให้เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายพุ่งตัวออกไปตามๆ กัน

แม้ว่ามันจะเหาะเหินบนเขาไม่ได้ แต่แค่พลังฝีเท้าของเจ้าฟ้าดินห้าทลายนั้นมันก็มากพอจะเข้าถึงในพริบตา

พริบตาเดียวนั้นคนทั้งหลายก็พุ่งมาถึงด้านหน้าคนผู้นั้น

แต่เมื่อได้เห็นว่าเป็นใครอย่างชัดเจนคนทั้งหลายกลับต้องหยุดเท้าลงทันที

คนทั้งหลายที่ได้เห็นผู้มาถึงนั้นต่างยืนนิ่งเหมือนราวถูกสาบเป็นหิน

“ท-ท่านนักบุญฟ้าคราม!”

เมื่อเหล่ายอดฝีมือเห็นเย่หยวนนั้นดวงตาของพวกเขาก็ต้องเบิกกว้าง

ไม่มีใครคิดว่าการแย่งชิงตำแหน่งเต๋าบรรพกาลเพิ่งเริ่มขึ้นไม่นานตัวนักบุญฟ้าครามนั้นก็จะได้ถือครองตำแหน่งเต๋าบรรพกาลไว้ในมือแล้ว

ผลึกแห่งกฎในมือของเย่หยวนนั้นมันแตกต่างจากผลึกแห่งกฎในมือของคนอื่นสิ้นเชิง

คนที่พอจะทำอะไรเย่หยวนได้นั้นมันมีแต่เหล่าคนที่มีฝีมือระดับมหาบรรพกาลเท่านั้น

ที่สำคัญแค่มหาบรรพกาลทั่วๆ ไปก็ยังไม่อาจเทียบเคียงเย่หยวนได้

ใครกันเล่าจะเบื่อชีวิตเข้าไปแย่งชิงผลึกแห่งกฎจากมือของเขาคนนี้?

เย่หยวนหันไปมองดูรอบๆ จนทำให้คนทั้งหลายแทบไม่อาจหายใจราวกับว่าถูกเต๋าสวรรค์จ้องมองลงมา

มีหรือที่พวกเขาจะกล้าแสดงความโลภใดๆ ออกมาต่อหน้าเย่หยวน? พวกเขานั้นรีบเก็บความโลภที่พลุ่งพล่านนั้นลงไปลึกสุดใจทันที

ในหมู่คนทั้งหลายนี้ กว่าครึ่งมันเป็นคนที่เย่หยวนพามา

แต่ว่าเย่หยวนนั้นได้กล่าวบอกอย่างชัดเจนแล้วว่าเขาแค่จะพามาเท่านั้น เรื่องอื่นๆ จงหาทางเอาเอง

ส่วนใครที่จะได้เห็นเต๋าบรรพกาลนั้น มันย่อมขึ้นอยู่กับดวงและฝีมือของคนผู้นั้น!

ในความเป็นจริงนั้นต่อให้เย่หยวนจะอย่างยุ่ง ตัวเขาก็คงไม่อาจห้ามปรามใดๆ

โอกาสที่จะได้ขึ้นเป็นเต๋าบรรพกาลนั้น มีใครบ้างที่จะปล่อยมันไปง่ายๆ เพราะคำพูดไม่กี่คำ?

การเป็นเต๋าบรรพกาลนั้นมันเหมือนการได้ขึ้นสวรรค์อย่างแท้จริง!

“พวกเจ้าสู้กันต่อเถอะ” เย่หยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินผ่านหน้าคนทั้งหลายไป

“ข-ขอท่านนักบุญฟ้าครามเดินทางปลอดภัย!” คนทั้งหลายร้องขึ้นมาแทบพร้อมๆ กันก่อนจะส่งเย่หยวนไป

เมื่อเย่หยวนหายลับไปจากสายตาของพวกเขาแล้วคนทั้งหลายจึงได้ถอนหายใจยาวออกมาแทบพร้อมๆ กัน

พวกเขานั้นสัมผัสได้เลยว่าร่างกายนั้นมันเปียกไปด้วยเหงื่อเย็นเหยียบ!

นักบุญฟ้าครามในเวลานี้มันน่ากลัวจนเกินรับ!

ในหมู่คนนั้นมันมีนักยุทธผู้หนึ่งที่เบิกตากว้างร้องขึ้นมา “ห-หยาดชีวา! เรายังมีหวัง! ตราบเท่าที่เราหาหยาดชีวาได้ด้วยนิสัยของท่านนักบุญฟ้าครามแล้วท่านย่อมจะส่งผลึกแห่งกฎให้เราแน่!”

คนอีกผู้จึงกล่าวเสริมขึ้น “ใช่แล้ว! มันยังมีเรื่องของหยาดชีวา! ตราบเท่าที่เราหาหยาดชีวามาได้ มันมิใช่แค่ท่านนักบุญฟ้าครามจะมอบผลึกแห่งกฎให้เราแต่จะช่วยคุ้มครองเราขึ้นไปถึงยอดจนกลายเป็นเต๋าบรรพกาลด้วย!”