จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2495

“อ่าก!”

เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นมาพร้อมร่างของจางเจิ้นที่ร่วงตกลงกับพื้น

ตั้งแต่ต้นจนจบนั้นเย่หยวนไม่เคยจะต้องเงยหน้าไปมองเลย

แค่จัดการกับคนอย่างจางเจิ้นนั้น แค่ใช้เศษเสี้ยวพลังดาบของเขามันก็มากเกินพอ

เขานั้นอยู่ห่างจากผลึกแห่งกฎธาตุน้ำไปเพียงก้าว

มันอยู่เพียงเอื้อมมือแต่กลับแสนไกล!

จางเจิ้นนั้นได้แต่มองดูที่ผลึกแห่งกฎตรงหน้าเขานั้นก่อนจะค่อยๆ คลานเข้าไปอีกครั้ง

เขานั้นยื่นมือที่ขาดนั้นออกมาพยายามจะใช้ช่วงแขนจับคว้าผลึกแห่งกฎไว้

แต่ในเวลาเดียวกันนั้นเองมันก็มีลำแสงอีกลำหนึ่งพุ่งผ่านไป

มือทั้งสองของเขานั้นขาดสิ้น

ไกลออกไปนั้นเย่หยวนก็ได้กล่าวขึ้นมา “มนุษย์ม้วยมอดเพราะทรัพย์ ปักษานั้นตายเพราะของกิน! เพียงแค่ว่าเกิดมาเป็นคนนั้นทำการใดมันก็ควรมีเส้นที่ไม่ควรข้ามไป! กรรมใดใครก่อไว้กรรมนั้นมันย่อมจะคืนสนอง!

ผางเจิ้นนั้นหัวเราะลั่นขึ้นมาเมื่อได้เห็นภาพนั้น “ฮ่าๆๆ… จางเจิ้น เจ้าเองก็มีวันนี้จนได้! สะใจนัก! มันช่างสะใจนัก!”

จางเจิ้นนั้นเป็นคนฉลาดจึงไม่ได้เข้าใจตีสนิทผางเจิ้นจนเกินตัวใดๆ

แต่หลายๆ ครั้งเขาก็จะเนียนเข้าไปพูดคุยกับผางเจิ้น

แต่เขานั้นจะทำให้เหมือนแค่ได้บังเอิญมาเจอกับผางเจิ้นเท่านั้น

เป็นเช่นนี้เมื่อเวลาผ่านไปผางเจิ้นจึงเชื่อมั่นสุดใจว่าจางเจิ้นเป็นคนดีไม่ได้แฝงตัวเข้ามาตีสนิท

ระหว่างทางมาด้วยกันนั้นผางเจิ้นจึงไม่ได้คิดสงสัยจางเจิ้นเลย

แต่สุดท้ายตัวเขาก็ยังถูกจางเจิ้นแทงข้างหลังจนได้!

เขานั้นเสี่ยงชีวิตเป็นตายกว่าจะได้ครองหยาดชีวามา

แต่สุดท้ายมันกลับกลายเป็นผลประโยชน์ให้หลินเฉาเถียน!

ความคับแค้นในจิตใจนี้มันทำให้เขาแทบคลั่ง

เวลานี้เมื่อได้สะสางความคับแค้นนั้นออกมาแล้วมีหรือที่เขาจะไม่ดีใจ?

ว่านเจิ้นหัวเราะลั่นขึ้นมา “ก่อนหน้านี้เจ้าคงไม่คิดฝันว่าเวลานี้มันจะมาถึงเลยใช่หรือไม่? สมน้ำหน้า!”

ปราณดาบนั้นมันค่อยๆ ซึมเข้าร่างของจางเจิ้นผ่านทางบาดแผลทำให้ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นนั้นมันเหนือล้ำเสียยิ่งกว่าความตาย

มันคือความสิ้นหวัง!

ช่องว่างความห่างระหว่างเขาและเย่หยวนนั้นมันมากจนเกินรับ!

เขานั้นรู้ดีว่าเย่หยวนจงใจที่จะทำเช่นนี้

ให้เห็นแต่ไม่ให้ครอง!

ไม่มีสิ่งใดที่มันจะน่าเจ็บแค้นใจไปกว่านี้

เขานั้นห่างจากตำแหน่งเต๋าบรรพกาลเพียงก้าว

แต่เขารู้ดีว่าตนจะไม่มีทางได้เป็นเต๋าบรรพกาล!

เย่หยวนยกมือขึ้นมาใช้ปราณดึงเอาผลึกแห่งกฎกลับไป

จางเจิ้นนั้นได้แต่นั่งมองดูเรื่องราวนั้นอย่างไม่อาจขัดขืนใด

เมื่อจบสิ้นแล้วเย่หยวนก็ไม่คิดสนใจใดๆ เขาอีกหันหน้าไปตั้งตารักษาพวกผางเจิ้นต่อ

จางเจิ้นนั้นได้แต่ทิ้งตัวนอนอยู่บนพื้นดินอย่างไม่กล้าแม้แต่จะขยับ

เย่หยวนนั้นลงมืออย่างน่ากลัว จางเจิ้นย่อมจะไม่มีโอกาสได้หลบหนีใดๆ เป็นแน่

เวลานี้เขานั้นหวาดกลัวอย่างสุดหัวใจ การต้องมานั่งรอความตายนั้นมันมิใช่สิ่งที่ดีนัก

เวลานั้นค่อยๆ เลื่อนผ่านไปเรื่อยปราณธาตุไม้ทั้งหลายในร่างของคนทั้งสามมันก็ค่อยๆ ถูกเย่หยวนดึงออกมาเรื่อยๆ

พร้อมๆ กันนั้นอาการบาดเจ็บภายนอกของคนทั้งสามเองก็ดีขึ้นอย่างทันตา

ขาที่ขาดลงของผางเจิ้นนั้นมันค่อยๆ ฟื้นสภาพงอกกลับมาด้วยการรักษาของเย่หยวน

“นายท่าน หลินเฉาเถียนมันได้ผลึกแห่งกฎธาตุไฟไปแล้วมันย่อมจะต้องหาโอกาสหลอมซึมซับทันทีแน่ หากมันหลอมพลังกฎธาตุไฟไปได้แล้วกำลังของมันคงเพิ่มพูนขึ้นอย่างมหาศาล” ผางเจิ้นกล่าวขึ้นด้วยท่าทางกังวล

เย่หยวนจึงได้ตอบกลับไปอย่างไม่คิดแยแส “มันนั้นโลภมากล้ำ แต่คิดจะโลภเอาอะไรมันก็ต้องมีปัญญารับพลังนั้นด้วย เรื่องราวของมันและข้านั้นจะได้จบลงในครั้งนี้แน่ พวกเจ้าทั้งสามช่วยดูเฝ้าให้ข้าด้วย ข้าจะเก็บตัวตรงนี้”

“เก็บตัว?”

คนทั้งสามแทบจะร้องขึ้นมาพร้อมกัน

คนอื่นๆ นั้นขึ้นเขาแห่งถงเทียนมาเพื่อล่าผลึกแห่งกฎรับตำแหน่งเต๋าบรรพกาล

แต่เย่หยวนนั้นกลับแสนแปลกประหลาด เขาขึ้นมาบนเขาเพื่อจะเก็บตัวบ่มเพาะตามปกติ

นี่มันจะเทียบเคียงกับการเพิ่มพลังของเต๋าบรรพกาลได้หรือ?